30 X WAT IK RIEP TIJDENS MIJN BEVALLING

De geboorte van Morris ligt inmiddels alweer ruim een half jaar achter ons. Vandaag 27 weken, om heel precies te zijn. Jullie hebben mijn bevallingsverhaal kunnen lezen, dus jullie weten óók hoe mijn bevalling was. Nu we een half jaar verder zijn, zijn de scherpe kantjes – voor zover die er al waren – helemaal verdwenen. Mijn gebroken stuitje is weer heel en mijn lijf heeft zich weer in de oorspronkelijke staat hersteld. De bevalling is vooral een supermooie herinnering. Hoe fijn ik ook op mijn bevalling terugkijk en hoe graag ik het ook nog een keertje over zou willen doen, op het moment zelf vond ik het met vlagen vooral ook echt wel een heel pijnlijke aangelegenheid. In de week na de bevalling werd ik door Koen en de verloskundige herinnerd aan alle uitspraken die ik op het moment suprême had gedaan. Van een aantal kan ik me nog heel goed herinneren dat ik ze heb uitgekraamd, maar een aantal was ik ook al lang en breed weer vergeten. Het leek me leuk om mijn bevalling samen te vatten in 30 uitspraken die ik tijdens het hele spektakel gedaan heb. Benieuwd wat ik er allemaal heb uitgeflapt? Vooral even verder lezen!

Dus, wat ik tijdens mijn bevalling allemaal geroepen heb:

1. ‘Gaat dit kind het pand per raket verlaten?’ 20.30 – na het eerste half uur weeën die meteen een minuut aanhouden en om de drie minuten komen. Ik heb in de boekjes gelezen dat weeën in het begin helemaal niet zo snel achter elkaar komen. En ook niet zo lang duren. Dus ik ben lichtelijk verbaasd.
2. ‘Oké als dit het is doe ik er nog wel twintig.’ 21.00 – samen onder de douche. Het is prima te doen nog zo.
3. ‘Koen we gaan nu dus gewoon echt een kind krijgen hè! Hoe vet is dat?! Het gaat NU gebeuren!’ 21.15 – ik ga weer naar de slaapkamer en ik ben zwaar euforisch. Hij komt er eindelijk aan!
4. ‘Dit lijkt op menstruatiepijn hoor, maar dan erger!’ 21.45 – de verloskundige is er inmiddels ook en ik ben nog in de naïeve veronderstelling dat het hier bij blijft.
5. ‘Oké, als dit het is doe ik er misschien toch niet nog wel twintig.’ 22.15 – de weeën komen steeds sneller achter elkaar en ik kom al op mijn eerdere besluit terug.
6. ‘Huh? Wat was die knoep?!?’ 22.20 – mijn vliezen breken en dat gaat gepaard met een hoorbare knoep.
7. ‘Ben ik de enige die dat lopende vruchtwater tussen haar benen echt niet fijn vind?’ 22.25 – ik vind het geen prettig gevoel dat dat water zo tussen mijn benen loopt (ik ben gewoon niet zo’n fan van water zoals jullie weten) dus ik stop een dikke handdoek tussen mijn benen om dat gevoel tegen te gaan.
8. ‘Zit jij nou echt over het hoofd van mijn kind te aaien?’ 22.30 – de verloskundige checkt mijn ontsluiting na het breken van de vliezen en vertelt dat ze Morris’ hoofdje heel goed kan voelen en dat hij haartjes heeft. Vind ik zo’n gek idee!
9. ‘Hoe kan dit? De ene wee is nog niet weg en de volgende komt al? Hoezo krijg ik niet even pauze?’ 23.00 – de weeën volgen elkaar in rap tempo op en ik vind het stom dat ik niet even pauze krijg. Hoezo zo snel allemaal?
10. ‘KOEN JIJ GAAT NU NIET PLASSEN!!!! Ik kan dit niet alleen!’ 23.10 – Koen mag niet meer bij me weg, we hebben zo’n fijn ritme gevonden om weeën op te vangen dat hij me niet meer los mag laten. Hartstikke sneu voor die jongen natuurlijk, want die piest zowat in zijn broek, en ik lig daar maar te gillen dat hij niet mag gaan.
11. ‘Koen, jij moet nou even héél goed naar mij luisteren, ik kan dit niet nog minimaal vijf uur zo! Ik kan dit gewoon niet; breng me maar naar het ziekenhuis en spuit me maar van de wereld! Vergeet alles wat ik gezegd heb!’ 23.15 – ik raak een beetje in paniek en word overvallen door hoe snel het allemaal gaat. Dit gevoel ken ik niet en dat maakt me onzeker.
12. ‘Prima, we proberen het nog een half uur, en anders moeten jullie me echt helpen hoor want dit is niet te harden’. 23.20 – de verloskundige constateert een weeënstorm; we besluiten een half uur te wachten om te zien wat er gebeurt. Een ultimatum van een half uur; kan ik mee leven.
13. ‘Oké kutttttt de volgende komt alweeeeeer’. 23.30 – sorry voor het gevloek, maar dat ging echt zo. Ik riep heel veel kut. Maar echt. Héél. véél. kut. Haha. Niet zo netjes, maar daar had ik op dat moment zooo geen boodschap aan.
14. ‘Is dat halfuur verdomme onderhand al voorbij? Kijk alsjeblieft alsjeblieft even!!’ 23.50 – ik wil zo graag weten waar ik aan toe ben en of die hele weeënstorm ergens toe leidt.
15. ‘MEEN JE DAT NOU? NU AL?’ 23.55 – een half uur later: ik heb al 9 centimeter ontsluiting! Ik snap meteen waarom het stukje hiervoor zo’n zeer deed.
16. ‘Waarom doe jij dat gekke schort om?????’ – als ik ineens ruim 9 centimeter ontsluiting heb en de verloskundige zich klaarmaakt voor het laatste stukje door zo’n plastic schort om te doen. Ze lijkt net een slager met dat ding om dus ik vraag me echt af wat er nu in hemelsnaam gaat komen dat ze zo’n schort nodig heeft!
17. ‘Daniëla het spijt me heel erg maar ik moet zometeen gewoon echt poepen hoor.’ 00.30 – ik krijg persdrang en ik blijf dit maar roepen. Charmannnnt.
18. ‘Laat me nu maar gewoon persen, ik kan dit niet langer tegenhouden zo!!!’ 00.45 – ik wil zó graag persen en het lukt me ook niet om die persweeën goed weg te zuchten.
19. ‘Gaat het niet goed? Zal ik op mijn kniën gaan zitten?’ 1.15 – ik mag persen, maar Morris harttoontjes vallen af en toe een beetje weg, dus ik ga op handen en knieën zitten in de hoop dat dat helpt.
20. ‘Oké op mijn linkerzij, op mijn linkerzij! Is hij er nu weer???’ 1.20 – dat op handen en knieën is al helemaal geen succes, dus ik moet als een malle op mijn linkerzij; dat lijkt Morris het fijnste te vinden. Ik zie de bezorgde gezichten van Daniëla, de stagiaire en Koen, en hoewel ze proberen dat voor mij te verbergen lukt dat niet helemaal.
21. ‘WTF? Dit is BIZAR!?’ 1.50 – Morris’ hoofdje staat en dat kan ik heel goed zien en voelen. Vind dit zo’n bizar gezicht.
22. ‘Ik pak ‘m zelf, ik pak ‘m zelf!’ 1.52 – de verloskundige zegt dat ik heel snel moet zijn als ik hem zelf aan wil pakken zoals ik in mijn bevallingsplan beschreven heb.
23. ‘Ohhh hij is van ons! Hij is van ons!’ 1.53 – Morris is geboren. Ik blijf maar roepen dat hij écht van ons is. Ik sta echt op standje repeat, want ik val continu in herhaling.
24. ‘Heel even hè; wat was dát voor overstroming? Wat ís al die nattigheid? 2.00 – uhh, dat is dus vruchtwater Michelle.
25. VRUCHTWATER? No way, en mijn matras? En de vloer? Het zit overal!’ 2.00 – omdat Morris al heel laag lag toen mijn vliezen braken kwam er wel vruchtwater, maar niet heel veel omdat zijn hoofdje als een soort stop diende. Nu hij eenmaal geboren is komt dus ook al het vruchtwater wat er nog zat in een rotgang mee. En dat is véél. Alles zit onder.
26. ‘Knal der maar in joh dat ding, we kunnen het maar gehad hebben!’ 2.05 – de verloskundige vraagt of ik wil wachten op de placenta, of dat ik meteen de prik wil om er voor te zorgen dat die snel los komt. Ik ga voor de prik en de placenta wordt meteen geboren. Zit dat er ook weer op.
27. ‘Kun je misschien heel even checken wat de schade precies is daar beneden?’ 2.15 – de placenta is er, Morris ligt op mijn borst en ik ben heeel benieuwd hoeveel er precies gerepareerd moet worden. Ik merk meteen dat ik weinig met bevalling geleden heb. Ik voel me vrij snel weer als mezelf en maak weer dezelfde stomme grappen als altijd.
28. ‘Ik ben pas 22 hè, met een beetje geluk en de wetenschap van nu heb ik nog een jaar of 80 op de teller en moet ik dus ook nog een jaar of 80 met dit onderkantje, dus maak er alsjeblieft iets moois van!’ Ja dit zeg ik echt, terwijl de verloskundige, stagiaire en kraamzorg met z’n drieën voor het rampgebied hangen. Hier moeten ze allemaal keihard om lachen.
29. ‘Oké, twintig ga ik er niet doen, maar een paar op deze manier?? Graag!’ Perfecte samenvatting van mijn gevoel na de bevalling. Dit wil ik vaker doen! De verloskundige zegt dat ze dat maar zelden hoort, meteen na een bevalling, maar dat ze ook nog nooit zo’n mooie thuisbevalling van een eerste kindje heeft meegemaakt. Geluksvogels zijn we dus.
30. ‘Dankjewel, dankjewel, dankjewel, dankjewel’. – En dat dan keer tien. Minstens. Ik was iedereen zo dankbaar. De verloskundige, de stagiaire, de kraamzorg, Koen.. Ik bleef maar aan het dankjewellen tegen iedereen..

Als je mijn bevallingsverhaal nog niet hebt gelezen, krijg je door dit lijstje volgens mij een perfect beeld van hoe mijn bevalling was. Het schrijven van dit artikel was voor mij één grote flashback – en voor Koen trouwens ook. Ik heb hardop moeten lachen om sommige opmerkingen, en bijna moeten huilen om andere. Wat is het toch een onvoorstelbare ervaring. Ik ben zo dankbaar dat het hier gegaan is zoals we zo graag wilden, thuis in ons eigen bed. Hoop zó dat we dat nog eens mee mogen maken. De tijd zal het leren.

Bedankt voor het lezen!