MORRIS IS 3 JAAR!

Lieve Morris,

Vorig jaar heb ik besloten jou en je broertje ieder jaar op jullie verjaardag een brief te schrijven. Het goede voornemen dat maandelijks te doen is een heel nobel streven, maar blijkt niet altijd helemaal haalbaar voor die chaotische moeder van je. Op je verjaardag dus maar, ieder jaar opnieuw. Als een soort extra cadeautje van mij voor jou. Omdat jij mijn cadeautje bent. Een waarvan ik hoop dat het je op een dag heel dierbaar zal zijn, als ik er al heel veel voor je heb mogen schrijven en jij oud genoeg bent om het te begrijpen. Vandaag, als ik deze brief aan jou schrijf, is het 05.05.2019. Precies drie jaar na jouw geboorte. Na de dag dat we jou na ongeveer 39 weken in mijn buik eindelijk in onze armen mochten houden. Drie jaar nadat ik mama werd. Door jou. Van jou. Er zijn gewoon drie hele jaren voorbij, sinds onze eerste ontmoeting.

Ik weet nog dat ik na je geboorte steeds dacht: nog VIER jaar voor je naar school gaat, dat is zó lang. Inmiddels zijn er drie van die vier voorbij en lach ik mezelf een beetje uit. Hoezo dacht ik dat vier jaar met jou lang zou zijn? De afgelopen drie jaar zijn voorbij gevlogen. Maar echt. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik op 4 mei naar dodenherdenking keek op televisie. Dat je vader nog even gauw naar de benzinepomp reed om lekkere dingen te halen. We hadden net besloten het er nog even goed van te nemen die avond; de verloskundige zou tenslotte de volgende ochtend terugkomen om mijn vliezen te breken. Zo ver kwam het alleen nooit. Precies om 20:00 uur, tijdens de twee minuten stilte, had ik mijn eerste wee, en ruim zes uur later was jij er al. Het was een bevalling uit het boekje. Zo ééntje waarna ik meteen zei: als ze allemaal zo gaan wil ik er nog wel tien! Moest iedereen in onze slaapkamer om lachen. Je papa iets minder;).

In 2017 werd je grote broer. Benjamin en jij zijn vanaf de allereerste dag twee handen op één buik, maar je hebt er ook wel eens even aan moeten wennen. Toen hij vorig jaar nog te klein was om echt met je te spelen, maar wel met geweld jouw zo vakkundig gebouwde Duplo huizen afbrak, zorgde dat voor een hoop onbegrip en tranen met tuiten. Die kleine grijpgrage knuistjes van je kleine broer vond iedereen inclusief papa en mama heel schattig, maar we begrepen jouw verdriet ook. Het tij keerde net zo snel weer terug, want inmiddels doen jullie al maanden niets liever dan samen spelen. Niet naast elkaar, maar écht samen. Vooral met auto’s achter elkaar aan racen, buiten spelen, voetballen of blokken bouwen zijn favoriet. We zitten vaak van een afstandje naar jullie te kijken en dan lachen we om onszelf: jullie hebben een stel weekdieren van je ouders gemaakt! Op het moment wil je echt precies níks zonder je kleine broertje, en andersom. Je vraagt heel vaak of je bij je broertje mag logeren, als je iets lekkers krijgt, van ons of van iemand anders, vraag je altijd of je er voor je broertje misschien ook een mag, en je legt hem de zaken vaak heel fijn uit. Jullie zijn precies waar ik op hoopte toen we erachter kwamen dat jij een broertje zou krijgen. Ik hoop zo dat het zo goed blijft tussen jullie. Dat we jullie met elkaar niet alleen beste vriendjes voor de eerste paar jaar, maar beste vrienden voor het leven hebben gegeven.

Sinds dit jaar ga je twee ochtenden per week naar schooltje. De eerste weken was dat een beproeving, voor ons allebei. Afscheid nemen viel je niet mee, en je vroeg me iedere keer met betraand gezichtje of ik jou daar nou alweer alleen ging laten. Ging mijn moederhart niet heel goed op.. Gelukkig werd het na een paar weken beter, en ondertussen heb je nauwelijks nog tijd om me een kus te geven als ik ga: ‘doei mama, kom je me straks weer halen?’ En dat doe ik. Je maakt vriendjes, bent gek op je juffrouw Annelies en leert heel veel. Je komt thuis met wijsheden en verhalen waar ik me keer op keer over verbaas. Jou ophalen vind ik een feestje, want je bent iedere keer zo intens blij om me te zien. Iedere keer hetzelfde ‘jaaaa mama, je bent er weer, ik heb je zó gemist!’ Iedere keer die uitgestrekte armpjes, iedere keer die dikke knuffels. Ik geloof dat dat nooit verveelt. Inmiddels is daar ook het besef: van die vier jaar die ooit zo lang leken is er inmiddels nog maar ééntje over. Dan ga je echt naar school. Moet ik je loslaten. Voor nu koester ik dat ik nog een heel jaar zo veel tijd met je door mag brengen en je heel dicht bij me mag houden.

Ik word met de dag meer een wandelend cliché, want wat iedereen me altijd al zei kan ik tot op heden alleen maar beamen: het wordt echt iedere dag een beetje leuker. Hoe je je ontwikkelt, hoe je met ons praat, de liefde die je geeft aan de mensen om je heen; ik ben gewoon echt niets anders dan bizar trots op jou. De geweldige uitspraken die je doet – ‘ik hoef echt niks meer te eten mama, ik ben er hélémáál klaar mee’, ‘s ochtends om 10:00 uur ‘mama mag ik nu een stroopwafel? Dat hadden we toch afgebeloofd?’, als we aan tafel zitten tijdens het eten ‘hallo, jullie moeten allemaal één voor één praten hoor!’, ‘mama ik lijk op jou hè, en Benjamin lijkt op papa’, ‘ik heb mijn vitaminetje pilletje nog nier gehad vandaag!’, als antwoord op voor welke voetbalclub je bent ‘ik ben voor mama’, en duizend keer op een dag ‘mama ik hou zóveel van jou’ – maken dat je me met regelmaat echt bij elkaar kunt vegen. Overlopen van trots en van zoveel liefde voor het kleine mensje dat jij de afgelopen drie jaar geworden bent en die ik mijn zoon mag noemen.

Mijn zoon. Mijn lieve, gevoelige, (eigen)wijze, zorgzame oudste zoon. Ik ben dankbaar voor de afgelopen drie jaar met jou. Voor de wijze lessen die jij ons leerde zonder dat je het zelf door hebt, over jou, over het leven en over onszelf. Zelfs voor de momenten dat ik het even lastig vond. Voor de discussies over welke schoenen of welke kleur trui. Voor de avonden dat ik op de trap zat en jij in je bed lag met de deur op een kiertje omdat je bang was om alleen te zijn. Op het moment zelf baalde ik ervan, maar achteraf realiseer ik me dat precies die momenten jou en mij dichter bij elkaar brengen. Dat die me zoveel leren over hoe jij bent en wat je voelt. Ik hoop dat je weet dat wij van je houden omdat jij bent precies wie je bent. Niet meer of minder. Niet anders. Gewoon jij. Met je koppige buien, je eigenwijze teksten en je eindeloze knuffels. Ik hoop dat je altijd de kracht zult hebben om jezelf te zijn. Dat je jezelf nooit zult verloochenen, om welke reden dan ook. Dat je je zult omringen met mensen die je motiveren, steunen, die er voor je zijn, je een schop onder je kont geven als dat nodig is en jou de liefde geven die jij hen geeft. Dat gun ik je.

Laten we dat laatste jaar thuis een heel mooi jaar maken. Met heel veel fijne maandagen, woensdagen en vrijdagen met z’n drieën, heel veel fijne weekenden met papa erbij. Een jaar waarin je nog meer mag leren. Je nog meer zult groeien. Een jaar waarin ik je hand vast zal houden zoals ik iedere dag van je leven tot nu toe heb gedaan. Waar in ik je iedere avond in mag stoppen. En je eindeloos mag zeggen hoeveel ik van je houd. Want dat doe ik. Tot aan de maan en terug.

Happy birthday lieve Morris.

Heel veel liefs,

mama