PLOG362: NIKS NIEUWS ONDER DE ZON

PLOG362: NIKS NIEUWS ONDER DE ZON

 In Persoonlijk
5

Ondanks dat de dagen er nog altijd niet anders uitzien heb ik vorige week toch weer twee dagen vastgelegd. Onze woensdag en donderdag thuis. Op woensdag moest Koen een dag naar kantoor; we werken allemaal thuis en zorgen er voor dat er steeds iemand op kantoor is, en op donderdag waren we weer met z’n vieren!

Woensdagochtend: als ik ‘s ochtends wakker word weet ik af en toe niet eens welke dag het is, zo lijken ze allemaal op elkaar. Vandaag is wel even anders, want Koen gaat een dag naar kantoor. Ik heb gelukkig zo kunnen plannen dat ik vandaag niet heel veel hoef te werken, dus dat is fijn.
Aangekleed en wel. Ik probeer in ieder geval op doordeweekse dagen ‘gewoon’ kleren aan te trekken. Op een of andere manier ga ik me van mijn joggingpak niet per se heel veel beter voelen.
De jongens zijn druk met spelen vanochtend. Die tekenborden blijven een hit. De afgelopen dagen hadden ze er niet altijd even veel zin in en begon dat binnen zitten ze af en toe behoorlijk tegen te staan, maar vandaag lijkt het tij weer gekeerd.
Goed duo blijken deze twee te zijn. Ze vechten elkaar heus af en toe de tent uit als ze allebei precies dezelfde auto willen terwijl er twintig in de kast staan, maar over het algemeen hebben ze echt heel veel aan elkaar.
Ze willen crackers en Morris zal die doos wel even open maken.
‘Kijk mijn spierballen B?’ Lekker wel, op je ellebogen. Goeie spierbundels.
Favoriete snack afgekeken van hun moeders. Maiswafels met pindakaas en kwinkslag.
Kwartet. Want dat hadden we nog niet gedaan in quarantaine:’).
Ik pak mijn camera erbij. Ik maak nu we zoveel thuis zijn veel foto’s van de jongens. Merk dat ik het fijn vind om de kleine dingen vast te leggen, ook voor later.
Het is heel lang geleden dat we buiten zijn geweest, als in; verder dan de tuin, maar vandaag gaan we toch op pad om te kijken of we een rustige speeltuin kunnen vinden. En dat lukt! Niemand te bekennen.
Die rust.. Dat ik daar ooit nog zo van zou gaan genieten.
Kleine muis. Hij is zo lief en knuffelig de afgelopen weken.
Even uitrazen doet ze heel goed. En dat zonnetje maakt het voor mij ook een aangename aangelegenheid. Wat hebben we geluk met het weer hè?!
DUMMIES! Jeugdsentiment. Morris heeft ze inmiddels ook in zijn hart gesloten. Ons kleine vuilnisbakkie was sowieso fan maar dat was geen verrassing.
Blije selfies sturen naar Koen.
Ik vond het een vet goed idee om een nieuwe spijkerbroek aan te doen vanochtend en ook om die gewoon aan te laten toen we naar de speeltuin gingen. Lekkere knieën wel zo.
Picknick nummer zoveel op de route. Paaskoekje delen.
Als ik thuis kom ligt de smiley op de mat. Met een heel lief kaartje.
Vriendinnen die je niet kunt zien maar wel aan je denken en kaartjes sturen; van die dingen die maken dat ik ondanks de ellende zo vaak een gelukkig gevoel krijg van alle fijne mensen om ons heen.
Die broeken gingen linea recta de was in en werden weer schoon, maar deze twee weigeren vanaf nu een broek. Boxershortdag wordt het. En even tablettijd.
Ze vragen vandaag niet om snoep, maar om een fruitbord. Echt; de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het is magie. En dat die borden ook nog helemaal op gaan mag al helemaal in ‘t Udens Weekblad.
Aardbeienliefhebber.
Deze snoet. Onze grote jongen.
Alledrie even schermtijd.
Ik ga koken.
En sporten.
En Koen gaat aan de studie en ik aan het werk.
Mama stuurt mij deze printscreen door. Dit is toch ideaal in je leven? Ik heb mama nog nooit zo lang niet kunnen knuffelen als nu en ik mis haar zo zo zo zo erg.
Die vlogcamera is rijp voor de stort. Hangt van de washitape aan elkaar, maar hij doet het nog.
En dan is het weer donderdag. B heeft een ding voor wattenstaafjes.
Ik moet aan het werk en ontbijt even snel met rijstwafels achter het bureau. Eigenlijk tegen de regels maar er is vanalles met spoed, dus dan maar even zo.
Ondertussen zijn we ook op het punt dat er binnen gefietst wordt. Iets met pick your battles.
Alles weer uit de kast vandaag. Kleien!
En knuffelen.
En deze raadplegen om te checken wat we de komende dagen kunnen gaan bakken. Ik vind dit een heel fijn boek!
Mr. Blue Eyes. Fruit is niet aan te slepen hier.
Samen thuis is samen lunchen. Voor ons allebei een omelet.
Zo lekker! Mijn lievelingslunch. En vult zo goed; ik kan normaal blijven eten maar van dit zit ik echt lang vol.
Weer buiten spelen. Voetballen. En dan wie het meest scoort. Benjamin voetbalt overigens vooral met z’n handen.
Junior komt de tijd wel door.
Ik ga even de deur uit voor een paar boodschappen. Eerst naar het Wijnhuis..
En dan door naar de Appie. Het gaat twee keer zo snel zonder de jongens, maar ik mis ons wekelijkse boodschappenrondje wel.
Als ik thuis kom is het eerste wat ze doen de buit inventariseren. En dan helpen opruimen en ondertussen bij alles roepen: ‘JAAA DIIT IS LEKKER MAMA!’ Punten gescoord.
We eten vanavond woknoedels met zalm. Koen lustte nooit zalm dus we aten het jaren nauwelijks, alleen buiten de deur, maar hij is inmiddels helemaal om dus ik ben blij.
Nog even een potje kwartetten voor bedtijd.
En dan liggen ze te slapen, gaat Koen aan de studie en zet ik de Q&A in elkaar. Het is allemaal niet heel spannend, de weken nu, maar we maken er wat van samen. De zorgen om opa vind ik op het moment erg lastig, en vooral ook het feit dat we hem niet kunnen zien. En dat ik mama dus ook niet mag zien, en niet kan knuffelen om haar te troosten vind ik het lastigste van alles. Het hoort erbij en het is met een reden, maar fijn is anders. Ik zie papa en mama normaal gesproken zo vaak, en dat dat nu niet mag, juist nu je elkaar zo graag wilt steunen, valt niet altijd mee. Heel erg bedankt voor jullie medeleven met betrekking tot opa. Ik vind het heel bijzonder om te zien hoe jullie steeds interesse tonen in hoe het met hem gaat. Tot op heden is het iedere dag weer afwachten, en ondanks dat ik hoop op het allerbeste weet ik ook dat dat naïef is. We weten het gewoon niet. Ik ben in ieder geval erg blij dat mama bij hem kan zijn en dat hij het dus allemaal niet alleen hoeft te doorstaan. We bekijken het van dag tot dag, en de tijd zal het leren. Nogmaals dank voor alle lieve DM’s op Instagram. Het zijn er zoveel dat het me niet lukt om overal op te reageren, maar weet dat ik het héél erg waardeer.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat en dat jullie – en je naasten – gezond zijn.
Dankjewel voor het lezen!
,
Recommended Posts
Showing 5 comments
  • Corina

    Ik en mijn gezin zijn ook al weken niet bij mijn ouders geweest. Mijn vader is 83jr en behoort tot de risicogroep. Hij heeft 8 jaar geleden longkanker gehad. Hij is geopereerd heeft chemo en bestralingen gehad. Hij zegt altijd ik word 103. Maar hij mag geen longontsteking krijgen want dat is fataal voor hem. Dus nu maar facetimen en kaartjes sturen en telefoontjes plegen. Het is een rare tijd.
    Verder wil ik je zeggen dat ik de standaard (eierdoos) voor de kwartetkaarten een hele goeie oplossing vind. Echt top! Ik heb het gelijk ingevoerd bij mijn buurkinderen.
    Groetjes en sterkte met jouw opa

  • Mar

    Ah wat is er met opa?
    Veel sterkte in ieder geval.
    Dikke knuffel met heel veel afstand

  • Linda

    Sterkte met opa.
    Weet ook niet wat er is want volg je alleen via facebook dus mis veel jammer genoeg.
    Hier mogen de kinderen ‘gelukkig’ nog 2 dagen naar de opvang vanwege mijn beroep in de zorg en dat scheeld een hoop in de structuur van de week bij de kids

  • Lieke van Veen

    Wat worden Morris & Benjamin in een keer groot.
    Wat is er met opa aan de hand?

  • Joyce

    Tranen bij het laatste stuk. Ik mis m’n ouders ook zo vreselijk erg, zou ze om zoveel redenen heel graag een knuffel willen geven. Natuurlijk weet ik dat het allemaal met een reden is maar soms valt het gewoon even niet mee.

    Sterkte met opa!

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!
PLOG361: WEER EEN WEEK THUISPersoonlijk
PLOG363: PAASWEEKENDPersoonlijk