ZWANGERSCHAPSUPDATE#5: HET VOELT DUBBEL

Op het moment van schrijven van dit artikel ben ik bijna 35 weken zwanger. Week 35 dus. Dat besef is zó bizar; ik verwacht dat dit de één voor laatste zwangerschapsupdate zal zijn die ik schrijf! Daarna volgt mijn bevallingsverhaal al. Ik weet heus dat de tijd nou eenmaal verstrijkt, maar de laatste weken zijn in een sneltreinvaart voorbij gevlogen. Ik dacht steeds: ‘we hebben nog zo lang’, maar nu is ze er over ongeveer een maand gewoon al. Ik praat je bij over week 29 tot en met week 34.

Tijdens week 29, 30 en een deel van 31 logeren we nog bij papa en mama; de verbouwing is nog steeds in volle gang. Voor mij betekent dat eigenlijk min of meer automatisch dat ik in alle opzichten behoorlijk over mijn grenzen ga. Het is qua werk voor mij de allerdrukste tijd van het jaar, van half november tot half december, de hoeveelheid campagnes bereikt dan een piek, tegelijkertijd is de jaarafronding op de zaak, en verbouwen we dus ‘even’ twee verdiepingen. Ik vind het moeilijk om mezelf ergens een halt toe te roepen – dat weten we inmiddels – dus ik raas door zoals ik altijd doe en neem weinig tijd om tot rust te komen. Te weinig tijd, denk ik. Als we met Sinterklaas weer naar huis verhuizen sta ik jankend de kleren in de kast te leggen. Pas dan realiseer ik me: het was misschien toch best een beetje veel alles bij elkaar. Zonder zielig te doen overigens, want ja we beginnen er helemaal zelf aan, maar ik voel me zó opgelucht dat het toch nog goed is gekomen met de verbouwing en we weer thuis zijn en we niet meer de hele tijd op en neer hoeven van ons eigen huis naar pap en mam. Dat geeft echt rust. We hebben het heel fijn gehad bij papa en mama en ik ben ze mega dankbaar dat we bij hen mochten wonen én dat ze zoveel geholpen hebben met klussen – papa was chef bouw – anders was het allemaal nog veel stressvoller geweest, maar al met al heeft het er toch best een beetje ingehakt. Dat realiseer ik me eigenlijk pas als we weer thuis zijn en het met werk iets rustiger wordt. De meeste deadlines liggen achter me en er komt iets meer ruimte voor in de plek en dan besef ik ineens hoe opgejaagd ik me eigenlijk voel. Fijn dat dat een beetje afneemt.

Zwangerschapstechnisch gaat het wel echt heel goed deze weken. In week 29, 30 en 31 is er niks te klagen. Ik heb veel minder last van mijn bekken terwijl de baby wel méga laag ligt en loop daardoor gemakkelijker en pijnlozer dan ik op sommige momenten in de zwangerschap heb gedaan. Beetje krom, want meestal is het juist andersom, maar het voelt echt beter dan het gedaan heeft dus daar ben ik heel blij om. Het slechte slapen houdt wel aan, maar ik realiseer me ook dat de kans heel groot is dat dat tot het einde van de zwangerschap zo blijft. Ik herken het zo van de zwangerschappen van de jongens; het is wat dat betreft niets nieuws onder de zon. We hebben in week 29 ook de 4D-echo. Het echografiebureau is dan nog open en ik ga er met de jongens naartoe. Koen blijft thuis; er wordt vloer gelegd boven dus we hebben geen andere keuze. Súperjammer, met z’n vieren was nog mooier geweest, maar het wordt uiteindelijk toch zo’n bijzondere ervaring. De jongens zijn zo enthousiast, en vooral Morris raakt niet uitgevraagd over alles wat hij ziet. Het verbaast me ook hoe snel hij überhaupt weet waar hij naar kijkt. Als de echoscopiste het beeld van 2D naar 3D zet, dat koppie van hem, echt, ik kan de woorden niet eens vinden om te omschrijven hoe mooi dat moment is. Die verwondering maar ook herkenning op zijn gezicht als hij zijn zusje voor het eerst ‘ziet’ is echt heel mooi.

We hebben gedurende deze periode ook twee groeiecho’s. De conclusie is eigenlijk beide keren hetzelfde: ze is wat kleiner, maar groeit gewoon hartstikke prima. Haar koppie is bijna niet meer te meten omdat ze zo laag in mijn bekken ligt – ze ligt niet vast nog en ik verwacht eigenlijk dat ze dat net als Benjamin ook niet gaat doen – maar de verloskundige kan haar conclusies desalniettemin trekken: gaat goed! Sowieso lijkt ze het goed te hebben in mijn buik. De beweeglijkheid is er niet minder op geworden. Sterker nog; het wordt alleen maar meer. Ze is de hele dag in actie, en als ik ‘s avonds in bed ga liggen heeft zij even haar drukste kwartier. Op zich helemaal niet erg, juist niet, en vaak heel mooi en bijzonder om te zien en met Koen te kunnen delen, maar in week 32, 33 en 34 word ik er ‘s nachts een aantal keer hondsberoerd van. Het begint met misselijkheid in week 32, maar in 33 en 34 lig ik standaard in bed met een emmer naast me en breng ik minimaal drie nachten per week een paar uur door in de badkamer op de wc met een emmertje op schoot. Door hoe ze dan gaat liggen drukt ze op een of andere manier heel raar op mijn maag en darmen waardoor ik er blijkbaar alles uit werk wat er nog in zat. Smakelijk verhaal wel dit, sorry, maar ik kan er niks anders van maken. Is voor mij compleet nieuw en ik wist ook niet dat het kennelijk zo kon. Als het er dan uit is ben ik weer helemaal oké en kan ik gewoon prima slapen, zij het met een enigszins zere keel.

Op dat beroerde na heb ik eigenlijk ook in week 33 en 34 geen klagen. Ik merk en ik voel dat de zwangerschap richting het einde loopt en vind het eigenlijk wel bijzonder hoe de natuur dat kennelijk regelt. Aan het eind van de dag heb ik een potje dikke enkels en voeten waar menig huiskamerolifantje spontaan jaloers op zou worden, ik kan Rennies blijven eten tot ik ‘n ons weeg want meer last van brandend maagzuur dan ik ooit eerder had, en de nachten zijn dus niet helemaal je van het, maar verder voel ik me echt prima. Het is soms zo dubbel, want van de ene kant ben ik altijd die maximaal blije zwangere die het hele proces één groot jubelend feest vind en van wie het allemaal nog héél lang zou mogen duren, maar als ik dan ‘s nachts weer hondsberoerd in die badkamer hang kan ik de baby net zo vriendelijk, of eigenlijk niet zo vriendelijk, doch dwingend verzoeken het pand aub zodra ze voldragen is zo snel mogelijk te verlaten omdat ik me dan zo slecht voel dat ik me niet voor kan stellen dat dat nog weken zo blijft ‘s nachts. En als ik me dan weer beter voel, wat meestal na een uur of twee wel zo is, kan ik me weer niet voorstellen dat ik dat even daarvoor nog gedacht heb. Hormonen. Top.

Aan het eind van week 34 begint mijn vakantie, en daarmee eigenlijk ook mijn verlof, en het is de eerste keer dat ik me daar totaal niet tegen verzet. Ik heb juist zin om wat minder te werken, lekker tijd met de jongens door te brengen en die zesde versnelling ff helemaal met rust te laten. Ik weet het; ik doe het allemaal zelf. En eerlijk is eerlijk: ik ben er ook altijd wel groot op gegaan dat het allemaal lukt, met een baan en een bedrijf en de jongens op twee dagen na continu bij me en het huishouden en blablabla. Ik weet dat veel van jullie me vaak voor gek verklaren en het niet snappen en het allemaal heel anders willen en doen, en dat is hartstikke prima ook want ieder het zijne; maar dit is ons leven en waar wij voor kozen. We willen nou eenmaal graag een bepaald leven kunnen leiden, nu en later, omdat we dat fijn vinden, en dat komt gewoon niet van niets. Zo simpel is het eigenlijk best. En daarbij heb ik het energielevel van een Duracell konijn. Dat heb ik ook niet zelf bedacht; is gewoon hoe ik in elkaar zit. Maar ik kan niet ontkennen dat ik het nu heerlijk vind om even wat minder op de agenda te hebben. Hoe het er straks uit gaat zien als de baby er eenmaal is weten we nog niet. Ik weet niet of het nog haalbaar is om te blijven doen wat ik deed als er weer een minibaby’tje bij is zonder mezelf compleet voorbij te rennen, maar we hebben de komende maanden om daar over na te denken en richting aan te geven. Voor nu eerst maar eens een aantal weken rustiger aan en voorbereiden op de komst van onze dochter. Haar kamertje krijgt steeds meer vorm, de komende weken komen er heel veel spulletjes binnen nog om het echt af te maken waaronder de gordijnen dus dat zal behoorlijk verschil maken, we zijn bezig met haar geboortekaartje en hebben inmiddels redelijk concreet hoe die moet worden, en we zijn verder eigenlijk wel klaar voor haar komst. In ieder geval gevoelsmatig. Met de zwangerschap ben ik nog niet klaar. En maar goed ook; laat haar nog maar lekker een maand zitten.

Nogmaals dankjulliewel voor alle berichtjes die ik op Instagram steeds krijg over mijn zwangerschap. Vind die betrokkenheid echt heel lief en heel bijzonder.