ALS DE BLAADJES VALLEN
Het zal voor jullie inmiddels geen verrassing meer zijn, maar het is herfst. Het is vroeg donker, de bomen kleuren oranje, de blaadjes vallen en het koelt in een rap tempo af. De zomer is voorbij, we gaan richting Kerst en voor we er erg in hebben is het jaar gewoon alweer voorbij. Ik ben geen held in de overgang van zomer naar herfst. Waar sommigen staan te springen bij het idee van frissere temperaturen, kaarsjes aan en grote mokken thee op de bank kan ik dat – ondanks dat ik houd van kaarsjes en thee – niet zo zien. Op Instagram en Youtube vertelde ik al over mijn last van de blaadjes. Daarop kwamen zo veel begripvolle en geïnteresseerde reacties dat ik er een artikel over wilde schrijven.
Ik ben een zomermens. Altijd geweest ook. Eigenlijk gaat dat al vanaf januari in, met de belofte van het voorjaar dat eraan komt, en vervolgens de zomer. Mooi weer, vakantie, buitenleven, de deuren open, de zon die naar binnen schijnt: ik word er intens gelukkig van. Het is me niet snel warm genoeg, dus in de zomer is er eigenlijk weinig te piepen voor ondergetekende. Met afstand mijn favoriete seizoen. Maar niks is voor eeuwig en we hebben niet voor niets vier seizoenen, en vanaf het moment dat de zomervakantie voorbij is en we weer aan het werk gaan voel ik ieder jaar weer dat zich langzaam een kronkel in mijn buik manifesteert. De wetenschap dat de zomer niet blijft, dat het af gaat koelen, dat de truien weer uit de dozen mogen: ik kan er niet zo veel mee. Sterker nog; ik zie er altijd behoorlijk tegenop. Ik word er een beetje melancholisch van, dat afscheid nemen van mijn favoriete tijd van het jaar. En op het moment dat het dan daadwerkelijk zover is en de herfst echt begint heb ik daar om heel eerlijk te zijn eigenlijk gewoon best een beetje last van.
Ik voel me vermoeid, terwijl ik normaal gesproken net zo’n Duracell konijn ben wat kan blijven gaan, heb niet zoveel zin om ‘s ochtends op te staan, en ben überhaupt een beetje lamlendiger, een eigenschap die ik mezelf normaliter niet zo snel toe zou dichten. Vooral als het dan ook nog begint te regenen dat het giet zou ik het liefst linea recta emigreren naar ergens waar de zon altijd schijnt. En hoe debiel het misschien ook klinkt; het is niet eens een grapje. Het is dat ik veel te erg gehecht ben aan onze familie en vrienden, maar anders weet ik zeker dat we onze biezen allang gepakt zouden hebben. Honderd procent. Voor Koen geldt namelijk precies hetzelfde. Toen we in het vliegtuig van Mallorca naar huis zaten, allebei het huilen nader dan het lachen, kregen we het er serieus over of het niet iets voor ons zou zijn om ergens te gaan wonen waar het klimaat anders is. Voor nu houden we het maar bij de droom ooit, later als we groot zijn, ergens iets te kopen waar de zon altijd schijnt en waar we af en toe naar toe kunnen vluchten als het ons hier te druilerig wordt.
Hoewel ik het zelf altijd allemaal zwaar onnozel vind klinken weet ik inmiddels dat het hele fenomeen an sich niet zo raar is. Er schijnen 1,2 miljoen Nederlanders te zijn die last hebben van seizoensgebonden stemmingswisselingen. Een deel daarvan ervaart serieus een depressie, een ander deel, waar ik bij hoor, ervaart alleen een of meer vervelend klachten als bijvoorbeeld vermoeidheid, trek in meer eten, een kort lontje of kluizenaarsgedrag. Dat hoeft niet alleen te zijn als de blaadjes vallen; sommigen hebben het juist als de zomer eraan komt en de temperaturen gaan stijgen. Feit blijft dat last hebben van de verandering van seizoen iets is wat heel veel voorkomt. Ergens best een troostende gedachte. Als ik geïrriteerd op mezelf raak omdat ik loop te mauwen over de regen, of als ik ‘s ochtends niet zo gemakkelijk in alle vroegte uit blij uit bed spring zoals ik normaal gesproken wel doe, is het een fijn idee dat ik niet een of andere mafklapper ben met gekke trekjes. Zoals ik zijn er nog veel meer. Precies niks mafklapper aan; het kan gewoon zo zijn dat dit in je zit.
Als ik merk dat ik door de verandering van het weer ook wat donkerder in mijn hoofd word, wat ik dus juist niet wil, heb ik handvaten van mijn psych waar ik op terug kan vallen. Dat helpt me er over het algemeen altijd heel gauw weer uit. Maar er zijn ook dingen die ik specifiek tegen de last van de blaadjes doe. Er zijn ontelbaar veel tips te vinden op internet, maar wat voor wie helpt is mega persoonlijk. Wat voor mij in ieder geval helpt zijn vitamine D supplementen. In Nederland schijnt de zon maar een aantal maanden per jaar genoeg om op een natuurlijke wijze voldoende vitamine D aan te maken. Nou zit dat wel in een aantal voedingsmiddelen, maar vaak alsnog te weinig om dat tekort aan te vullen. Supplementen kunnen dan een oplossing zijn. Ik merk hier wel verschil door. Overigens ook het gevoel dat dat wat doet tegen de migraine, maar dat laatste is van zo veel factoren afhankelijk dat ik dat niet met zekerheid kan zeggen. Wanneer kan zo veel mogelijk in het licht zijn helpt voor mij ook. Dus de tijd dat het niet donker is, zeg maar tussen 8 en 17, gordijnen open en zo veel mogelijk daglicht vangen. Ook weer ‘n vitamine D ding, maar sowieso; licht voelt gewoon fijner dan donker. Naar buiten gaan, ondanks kou en wind, en een frisse neus halen vind ik ook fijn. Trek ik wel veel kleren aan want kou lijden vind ik helemaal ruk, maar als het droog is buiten zijn werkt voor mij top. Hoofd leegmaken. Daar heb ik van tevoren echt de ballen zin in, eerlijk is eerlijk, maar als ik dan weer thuiskom met de boys ben ik heel blij dat ik gegaan ben.
Ik weet dat er mensen zullen zijn die dit lezen en denken joh vrouw ga fietsen met je aanstelleritis. Maar het is geen aanstelleritis. Niet iets wat je zo even op de random ochtend bij het ontbijt verzint. En het duurt ook wel even voor het kwartje valt dat die verandering in jezelf komt door de verandering in het weer. Dat iemand zich daar wellicht niets bij voor kan stellen wil nog niet zeggen dat het niet bestaat. Ik weet ook dat er mensen zijn die dit lezen en het bij benadering woord voor woord herkennen. En dat vind ik fijn. Niet dat het zo is, maar wel omdat het goed is om te weten dat je niet de enige bent. Inmiddels is de herfst al even onderweg en ben ik er helemaal aan gewend. Kan ik er zelfs van genieten een dikke jas aan en een sjaal om te doen om nog even met de jongens te wandelen aan het eind van de dag, vind ik het gezellig om de kaarsjes aan te steken als het om 17:00 uur donker word, kan ik veel meer genieten van lekker ff een zondagmiddag binnen als de regen keihard tegen de raam zwiept en heb ik minder het gevoel van alles te moeten moeten moeten ondernemen, wat ik wel meer heb als het mooi weer is, want dan vind ik het zo zonde om binnen te zitten. Ik waardeer het feit dat we vier seizoenen hebben meer. De natuur is in de herfst ook prachtig. Het is in de winter zo gezellig binnen bij de open haard. En dan is de lente er alweer, en de wetenschap dat het dan ‘bijna’ zomer is. Echt, het heeft zijn charmes. Het duurt bij mij alleen altijd een paar weken voordat ik die weer kan zien.
-
[…] het volle hoofd. In november vorig jaar deelde ik dit artikel (KLIK) al, waarin ik schreef over last hebben van de blaadjes. Nou heb ik dat dus vaak aan het begin van […]
Hey Michelle, ik ben dan wel benieuwd wat die handvatten zijn die je van je psych hebt gekregen..want ik herken dit volledig, alleen dan precies andersom (ik heb juist last van een halve zomerdepressie 😉 ).
Mooi geschreven dit en een heel herkenbaar gevoel..
Heel herkenbaar Michelle. Ik heb er ook veel ‘last’ van. Mij helpt het om 1x per maand even onder de zonnebank te gaan. Even 10 minuten voelen alsof het zomer is.
Ik vind het knap en fijn dat je dit zo deelt. Dat ‘je bent niet alleen’ gevoel helpt altijd heel erg!
Heel mooi geschreven en knap dat je het met ons deelt !! Strong woman!