EEN MINDER POSITIEVE GROEIECHO

 In Zwangerschap

Jullie weten allemaal dat mijn zwangerschap tot nu toe één grote roze wolk is. Zo voelt hij voor ons in ieder geval wel. Op wat bloeddrukprobleempjes na zijn Frummel en ik steeds met vlag en wimpel door de keuring gekomen. Controles bij de verloskundige zijn de afgelopen 8 maanden vooral gezellig geweest, reden tot enige zorgen was er eigenlijk nooit. Frummel groeide steeds als kool en wij gingen steeds relatief zorgeloos de deur weer uit. Tot afgelopen dinsdag.

Ik heb best even getwijfeld of ik dit artikeltje wel online wilde zetten, omdat ik het best een persoonlijk iets vind. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen het wél te doen, omdat mijn blog nou eenmaal heel erg persoonlijk ís, en omdat ik denk dat we allemaal wel een keer zo’n controle hebben die even niet alleen maar rozenkleur en maneschijn is. Het zou niet eerlijk zijn jullie alleen te vertellen over de rainbows and unicorns. Zo is het leven nou eenmaal niet, dus dat ga ik ook vooral niet pretenderen.

Afgelopen dinsdag hadden we weer onze 36-weken controle bij de verloskundige. Deze stond overigens helemaal los van de toestanden van vorige week vrijdag, en was al een hele poos daarvoor gepland. We zouden onze laatste groeiecho hebben – LEUK! – en weer even door de check moeten zoals dat nou eenmaal gaat bij de verloskundige. Koen en ik gaan dus dinsdagavond net als alle keren daarvoor redelijk onbezorgd en superpositief naar de praktijk. We wachten een paar tellen in de wachtkamer, komen binnen, geven de verloskundige een knuffel (we hebben ‘n hele leuke), schuiven aan en kletsen een poosje over hoe ik me voel, over hoe het allemaal gaat, en over hoe mijn zwangerschap tot nu toe verlopen is. Gewoon zoals het altijd is eigenlijk: fijn en vertrouwd. Uiteraard meten we ook even mijn bloeddruk en moet ik op de weegschaal – OOK LEUK. Mijn bloeddruk is voor de verandering met 110/55 een keer niet bizar laag, en mijn gewicht is hartstikke prima, ik sta nog steeds op +10 kilo, dus so far, so good.

Dan mag ik weer op de behandelbank. De verloskundige voelt even aan mijn buik, kijkt of Frummel al lekker is ingedaald – check – en meet de grootte van mijn baarmoeder. Ook hier: alles hartstikke prima. Mijn buik is wel nog steeds continu erg hard, maar dat begint al enigszins te wennen. Tijd dus voor de groeiecho. Op zich kom je als toeschouwer van een redelijk koude kermis thuis met zo’n echo bij deze termijn, want eerlijk is eerlijk: je ziet er gewoon geen knoop meer op. Of beter gezegd: geen kind. Het is allemaal veel te groot om nog leuk in beeld te passen. Terwijl de verloskundige vakkundig haar ding doet met al haar metingen, kletsen we er ondertussen dus gezellig op los en kijken Koen en ik af en toe met een scheef oog naar het televisiescherm als ze iets duidelijk in beeld weet te brengen. We zien zijn handje, neus en bovenbeentjes de revue passeren, kijken even naar zijn hartje – blijft een wonderlijk iets –  en komen nogmaals tot de conclusie dat er geen twijfel kan bestaan over of hij een jongetje of een meisje is. Opnieuw: so far, so good.

Echo

Tot we dus na de echo weer aan tafel mogen komen zitten en de resultaten van deze laatste groeiecho in Frummel z’n grafiekje worden bijgeschreven. Waar we steeds een gemiddeld tot bovengemiddeld groot kindje hadden, is hij nu ineens heel erg aan de kleine kant. Zijn gewicht is de afgelopen weken veel minder toegenomen dan verwacht naar aanleiding van de groeicurve die hij steeds zo netjes volgde. Op zich is het allemaal nog steeds binnen de lijntjes, maar de verloskundige geeft aan dat ze het liefste hebben dat een kind zijn eigen curve volgt, en dat ze zo’n afbuiging ineens eigenlijk liever niet zien. Ik schrik er in eerste instantie best een beetje van. Ik vind het geen fijn idee dat hij ineens van zijn lijntje afwijkt terwijl hij die eerst zo ontzettend consequent volgde, en betrek het meteen op mezelf. Ik wéét dat een oorzaak zou kunnen zijn dat ík te druk ben geweest, dus een soort van acuut schuldgevoel steekt onmiddellijk de kop op.

Gelukkig heb ik een heel lieve verloskundige die me dat meteen weer ontneemt. Ze geeft aan dat zij zich voorlopig helemaal geen zorgen maakt – Frummel is nog steeds bizar druk en doet het verder gewoon goed – en dat ik dat dus ook vooral niet moet doen. Ze vertelt ook dat er meerdere redenen kunnen zijn waardoor een kindje ineens wat minder groeit. Het is inderdaad zo dat het zou kunnen komen doordat ik steeds zo druk ben geweest, maar het kan ook zo zijn dat hij zijn groeispurt gewoon erg vroeg heeft gemaakt en het nu wat rustiger aan doet, of dat hij gewoon heel weinig plek heeft. Zelf vermoedt ze dat dat laatste ook van invloed is. Ik heb nog steeds erg sterke buikspieren en een strakke buikwand; dat zou de groei op het einde wat lastiger kunnen maken. Ze geeft aan dat er nu helemaal geen reden is voor paniek, dat ik gewoon wat rustiger aan moet doen, dat we dinsdag weer een echo gaan maken om te zien hoe hij er dan voor staat, en dat we naar aanleiding daarvan verder kijken.

Uiteindelijk verlaten we dus minder opgewekt dan normaal, maar alsnog redelijk gerustgesteld, de praktijk. Mét een goed voornemen op zak: vanaf nu ga ik écht rustiger aan doen. Ik moét gewoon een versnellinkje lager. Dan kan ik mezelf straks in ieder geval niets kwalijk nemen. Ik realiseer me dat ik helemaal niet mag piepen, na 8 maanden alleen maar geweldige controles en een perfect groeiende baby, dus dat ga ik ook zeker niet doen, maar ik vond het best even slikken dat Frummel nu ineens zo van zijn eigen lijntje afwijkt. Inmiddels heeft mijn ongerustheid weer plaats gemaakt voor het volste vertrouwen in onze kleine druktemaker. Het is vast gewoon een beetje ‘n eigenwijze baby. Net z’n moeder;)! Dus nu ga ik weer terug naar m’n nuchtere zelf, kruip ik terug op m’n roze wolk en maak ik me niet meer druk. Ik weet zeker dat het helemaal goed is met ons ventje.

Heb jij er ook wel eens een ‘mindere’ controle bij gehad? En hoe voelde jij je daaronder? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen! Bedankt voor het lezen. X

Recommended Posts
Showing 0 comments
  • upje

    Weet je, er kunnen inderdaad zooooveel redenen zijn hiervoor. Te druk, te weinig plaats, … Maar zelfs als het de minst positieve reden is, nl dat de placenta ‘op’ is, dan is dat momenteel eigenlijk helemaal geen probleem meer. Je baby is sowieso klaar en kan nu ook prima buiten de baarmoeder verder groeien. Ik duim uiteraard dat dinsdag gewoon alles weer goed bevonden wordt!
    Hier 2x ff schrikken gehad: bij mijn zoon op 20w, toen hij plots een reus geworden was en ik heel heel veel vruchtwater had. Dat is zo gebleven tot het einde en kreeg er telkens veel commentaar op. Alsof ik dat zelf kon kiezen ofzo…
    Bij mijn laatste echo deze keer (op 32w) bleek de dochter van een net-boven-het-gemiddelde plots ook geëxplodeerd naar een reuzin door op 2w tijd 650gr gegroeid te zijn. Daar kan ik helemaal niks aan doen, maar is toch niet zo goed. Het is vooral hopen nu dat zich de trend niet doorzet. Ik zal het ook dinsdag wel horen, wat de afgelopen 2w hebben gebracht..

  • eenbezigbijtje

    Het lijkt me heel lastig om het zo te horen want je wilt het beste natuurlijk maar gelukkig maakte de verloskundige zich niet zoveel zorgen. Ik hoop ook dat alles goed is en ik hoop dat jullie aanstaande dinsdag met een vrolijk gevoel weg kunnen gaan. Succes met rustig aan doen!

  • Nicole Orriëns

    Je schrikt natuurlijk van zoiets, maar als ik het zo lees is er echt geen reden tot zorg. Dat geeft de verloskundige duidelijk aan.

  • Angela Lodder

    Lieverd! Zo herkenbaar. Het is alsof ik weer terug ga in de tijd. Wij liepen vanaf 30 weken ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Onze dochter had eerst een te klein hoofdje, toen het buikje en dat willen ze niet zien, lag ook nog eens in stuitligging vanaf de 20 weken (gelukkig was de draaipoging 5 dagen voor de bevalling gelukt), bewoog ruim 2 uur niet op de eerste dag van mijn verlof enzovoorts. Een rollercoaster waar we in belandde. Ik ben met precies 37 weken ingeleid, want ze wilden geen risico’s nemen. Wij schrokken ook enorm toen ze vertelde dat ze mij toch een week eerder gingen inleiden, dan gepland. Want de 40 weken zou ik sowieso al niet halen. Ze hadden haar geschat op 2256 gram met 37 weken, dat is natuurlijk echt klein. Bij de geboorte woog ze 2670 gram, dus wij waren dol blij. Ik weet niet of ze gezegd hebben hoeveel frummel woog, maar daar kunnen ze dus ook naast zitten. 1 mm ‘verkeerd’ meten en het scheelt alweer 100 gram. Naomi vertoonde wel wat randprematuurgedrag, zoals veel kindjes bij 37 weken doen. Wat ik hier mee wil zeggen. Onthoud dat het ziekenhuis jullie goed in de gaten houden. Dat zij altijd de juiste beslissingen nemen op dat moment, ze nemen absoluut geen risico. Is het beter voor het kindje om eerder te komen, dan is dat zo. Wees blij dat ze het gezien hebben, zodat ze jullie in de gaten kunnen houden 😉 Had Naomi langer kunnen blijven zitten? In ons geval ja, maar op dat moment was de situatie anders en ben ik blij dat ze die keuze gemaakt hebben. Heel veel succes meis. Geniet van je verlof, want daar heeft Frummel het meeste aan. Zolang hij lekker druk beweegt en dat doet hij, heeft hij het naar zijn zin in je buik! En bij twijfel altijd aan de bel trekken he, maar dat zal de verloskundige ook wel gezegd hebben. Ik lees een positieve houding door je blog heen, hou dat vast! X

  • Lieve

    Ik kan me voorstellen dat je geschrokken bent, ook al maakt de vk zich niet echt zorgen. Het is in ieder geval heel herkenbaar.

    Zoals je weet is ons eerste dochtertje veel en veel te vroeg geboren, na 16 weken zwangerschap al. De volgende zwangerschap was daardoor vreselijk spannend, er was geen aanwijsbare reden waarom het de eerste keer fout was gegaan, maar dat betekende voor mij dus ook dat het opnieuw fout zou kunnen gaan.
    Ik had eerst wekelijkse en daarna tweewekelijkse controles en heb verschillende keren aan de bel getrokken omdat ik me zorgen maakte. Dan mochten we meteen komen voor een echo (en later CTG) en werden gerustgesteld als het goed bleek te zijn. Pas na 26/28 weken kon ik wat meer ontspannen, nu zou ons meisje een kans hebben.
    Ik schrok me dan ook een hoedje toen bij de tweewekelijkse controle met 32 weken bleek dat er sprake was van voortijdige weeënactiviteit! Ik voelde me kiplekker, was me aan het voorbereiden op mijn verlof bij 34 weken, en had niet verwacht dat het nu alsnog “fout” zou gaan. Daar lag ik dan op de tafel bij mijn gyn, in mijn eentje bij een “gewone” controle, terwijl me werd verteld dat ik niet meer naar huis mocht maar meteen werd opgenomen en aan de weeënremmers en longrijpingsmedicatie moest. Hoewel ze met 32 weken goede kansen had, zou het toch nog veel te vroeg zijn. Uiteindelijk heb ik een kleine week in het ziekenhuis gelegen waarin de situatie verbeterde en stabiliseerde. Wat ik tot op de dag van vandaag fantastisch vind, is dat ik 2 dagen langer heb mogen blijven dan medisch noodzakelijk was, gewoon om zelf weer het vertrouwen te krijgen en klaar te zijn om naar huis te gaan. Uiteindelijk is ons meisje bij 37,5 week geboren na een inleiding.

    Wat de metingen betreft, vergeet inderdaad niet dat het schattingen zijn, en een momentopname. Het is maar net wie er meet, hoe nauwkeurig ze zijn en hoe Frummel ervoor ligt. Mijn echo’s gaven aan dat het een grote baby zou worden, met een verwachting van 10 pond op de uitgerekende datum. Dat was ook een van de redenen om uiteindelijk in te leiden. Bij de geboorte was ze 3280 gram en daarmee een stuk lichter dan daarvoor geschat met de echo’s.

    Hoe dan ook, het is goed dat je in de gaten wordt gehouden. Belangrijkste is dat jij je goed voelt en dat Frummel lekker blijft bewegen. Als hij dat opeens een stuk minder gaat doen, trek dan aan de bel zodat ze kunnen kijken of hij nog happy is daarbinnen. En trek aan de bel als jij je zorgen maakt, om wat dan ook. Een gerustgestelde moeder is een ontspannen moeder, en dat is het allerbeste voor je baby.

    Fijn weekend, hoop dat het dinsdag allemaal goed is, xxx

  • Lieke

    O, ik kan begrijpen dat het schrikken was. Ik schrok echt toen ik de titel zag, dacht, er zal toch niets ergs zijn ofzo? Gelukkig valt het mee! Het komt vast goed, dat hoop ik tenminste wel 😉
    Succes met rustig aan doen, en veel sterkte!

  • Jeanne

    Begrijpelijk dat het even schrikken was en goed dat je ook dit op je blog schrijft!

    In mei 2015 heb ik nog een klein broertje (nakommertje) gekregen.
    Tijdens de zwangerschap heeft mijn moeder zo’n 10 weken in het ziekenhuis gelegen ivm complicaties (hoge bloeddruk, zwangerschapsdiabetes, beginnende zwangerschapvergiftiging).
    Die 10 weken lang is mijn broertje iedere week gemeten en ‘gewogen’.
    Het zou echt al een peuter zijn als hij geboren zou worden met max 38 weken (ze raadden zelfs aan vanaf maat 62 kleertjes te kopen)..
    Week na week was hij weer teveel gegroeid en dus behoorlijk groot, bij 35 weken schatten ze hem al ruim 8 pond volgens mij.
    Met ruim 37 weken is hij door een spoedkeizersnede geboren, 6 pond en 48 cm (gem. gewicht en lengte).
    Hij zwom de eerste dagen zelfs nog in maat 50 en past nu zelfs met 10 maanden soms nog 62 🙂
    Zo zie je maar weer dat zelfs anno 2015/2016 de groeiecho’s niet altijd kloppen.
    Ze mogen er overigens altijd 25% naast zitten.

    Ik hoop van harte dat het bij jullie ook op een foutje berust!!

  • demallemolenmoeder

    Wat een schrik. Niemand wil dat horen en of zien. Zo te lezen hoef je,je nog geen zorgen te maken. Mijn vriendin had ook een te kleine baby, meerdere echo’s volgden. Er kwam mij toch een reus van een meid uit. Soms kan het ook zo zijn dat het kindje net voor de echo even geen groei doormaakt. En dan ineens weer een groeispurt doormaakt. Maak je nog niet té veel zorgen en geef jezelf al helemaal niet de schuld. Jullie staan onder controle en ze doen wat het beste is voor jullie zoon.

  • Isa

    Ik kan mij goed voorstellen dat je schrikt van zoiets! Maar er zijn heel veel redenen, dus maak je maar geen zorgen en voel je ook niet schuldig. Natuurlijk veel makkelijker gezegd als gedaan. Maar je kunt trots zijn 🙂

    Nog even volhouden en jullie kleine is er. Succes nog met de laatste loodjes!

  • Lidwien

    Alles wat niet volgens de geijkte lijntjes gaat jaagt je de schrik om het lijf, en vooral denk je als eerste: ‘wat heb ik gedaan waardoor dit is gebeurd?’ Je gaat jezelf als bijna mama zelfs bijna een schuldgevoel aan praten…
    Ik heb bij alle 2 de kindjes zwangerschapsdiabetes gehad, bij Sol ging het met een dieet goed (4130 gr. bij de geboorte), bij Liv heb ik de laatste 2 weken nog insuline moeten spuiten, en steeds heb ik mezelf afgevraagd, wat had ik kunnen doen dat het niet zo ver had moeten komen?
    Na de eerste bevalling ben ik 10 kilo afgevallen, dus ik was met mijn tweede zwangerschap geen typische diabetspatient qua lengte en gewicht, en toch kreeg ik het (erfenisje van mijn papa en mijn oma ;-), maar wat had ik anders kunnen doen? Waarom lukte het dit keer niet met alleen een dieet? Stel je nou voor dat Liv wordt geboren en nu al diabetes heeft (dat is een risico wat je loopt wanneer je zelf zwangerschapsdiabetes hebt), dat ik het voortaan heb oké, daar kan ik mee leven, maar toch niet mijn kleine meisje dat nog niet eens geboren is? De laatste 2 weken heb ik zo doorgebracht…wat als, wat als… Liv is doordat ik insuline moest spuiten met 38 weken gehaald en ze woog 3600 gram. Een beetje teveel (volgens de statistieken) maar nog prachtig op gewicht…én gelukkig geen suiker. Maar oh, wat waren die prikjes de eerste nacht vervelend, net een paar uurtjes op de wereld en dan om de 4 uur al een spuitje in je hakje om de waardes te bepalen. Bij mij was de suiker de volgende dag weg, en Liv had het gelukkig niet….en weet je wat de arts de volgende ochtend tegen mij zei? Het kan ook gewoon zijn dat jullie grote baby’s krijgen…
    Om een lang verhaal kort te maken ;-)…probeer jezelf niet al te druk te maken, ik weet het, het is moeilijk, maar vaak blijkt het achteraf mee te vallen. En laat je lekker verwennen en doe rustig aan…het mag en je hebt het verdiend!!

  • Daan

    Hier juist andersom, ook 8 maanden lang perfecte controles en bij de 36 weken controle en echo bleek hij juist heel groot te zijn. Dus moest ik de dag erna een suikertest doen en bleek ik zwangerschapsdiabetes te hebben waar ik al die maanden geen weet van had. Dat was ook schrikken. Om die reden is wel besloten hem eerder te halen met een inleiding met 38,5 week. Gelukkig helemaal gezond, wel een paar nachtjes ter observatie omdat hij uit mijn buik zijn suikerwaarde niet goed zelf kon reguleren.
    Succes met de laatste loodjes!

  • Michelle

    Wat een ontzettend lieve reacties van jullie allemaal! Superbedankt voor jullie geruststellende en opbeurende woorden! Morgenochtend komt de update van de echo van vanochtend online. X

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!