ALS JE ZELF VERANDERT..

Verandering is een natuurlijk proces. Iets wat erbij hoort, wat we allemaal vroeg of laat doormaken, meer dan eens, bewust of onbewust, en wat onlosmakelijk verbonden is met het leven. Verandering is goed. Tenminste; in veel gevallen. Dus. Tot zover het diepzinnige intro van dit artikel, want waar gaat dit naartoe? Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik vorig jaar september – opnieuw – de stap naar een psycholoog heb gezet vanwege mijn extreme angst in het donker; met een chique woord nyctofobie. Inmiddels zijn we een half jaar verder en breng ik nog steeds met regelmaat een bezoek aan diezelfde psycholoog, terwijl mijn angst in het donker eigenlijk vrij snel na het starten van de therapie verdwenen was. Waarom ik dan toch nog ga? Ik praat je bij.

Ik geloof dat ik in oktober voor het eerst weer een afspraak had. Tijdens de intake bij dezelfde praktijk als waar ik al twee keer eerder was, wel bij een andere psycholoog, deed ik mijn verhaal over mijn angst in het donker. Waar ik zelf dacht dat dat vandaan kwam en wat ik er tot dan toe aan gedaan had. Na een paar sessies al merkte ik heel veel verschil, en waar ik aanvankelijk dacht er nooit echt helemaal vanaf te zullen komen bleek het tegendeel waar te zijn. Uit therapie bleek dat mijn angst in het donker inderdaad ontstond door die film, en inderdaad getriggerd werd door wat nare gebeurtenissen in mijn tienerjaren, maar bovenal ook kon voortbestaan door mijn bewijsdrang en perfectionisme. Het feit dat ik altijd wilde laten zien wat ik allemaal kan, dat ik het allemaal flik, dat ik aan iedereens verwachtingen voldoe en de laatste jaren bovenal dat ik een goede moeder ben voor mijn kinderen, in de eerste plaats aan mezelf. Het idee dat ik hen niet zou kunnen beschermen en zou falen als moeder is wat mijn angst bleef voeden. Terwijl: ik doe er alles alleen om mijn kinderen te behoeden voor ‘het kwaad’, maar sommige dingen zijn irreëel en dienen geen enkel doel. Dat loslaten, accepteren dat je niet altijd alles in de hand kunt hebben, was in mijn geval een grote stap naar minder bang zijn (deze laatste regels schreef ik eerder al in het artikel over mijn angst), en ondertussen zelfs naar niet bang zijn. Als ik voel dat die onrust ergens toch opkomt ga ik het ‘aan’ om er vervolgens achter te komen dat er niks aan de hand is, en dan is het helemaal oké.

Het is inmiddels een half jaar geleden dat ik de praktijk binnenstapte, en ik ben niet meer dezelfde vrouw als ik toen was. In veel opzichten wel, maar in een aantal opzichten ook écht niet. Tijdens de gesprekken bleek dat die bewijsdrang aan heel veel dingen ten grondslag ligt, maar een ander belangrijk punt dat ze al vrij snel aanstipte is dat ik heel lang opofferingsgedrag heb vertoond. Ik ben van niemand afhankelijk, kan heel goed beslissingen en eigen keuzes maken, maar toch heb ik jaren, als in écht jaren, belangen van anderen belangrijker gevonden dan die van mezelf en me over het algemeen vooral zo geprobeerd te gedragen als ik dacht dat wenselijk was voor de mensen die voor mij het belangrijkste zijn. Dat ik mezelf daarmee vaak uit het oog verloor en ik voorbij ging aan wat ík eigenlijk voelde en wilde had ik eigenlijk niet eens echt door.

Laat ik twee kleine voorbeelden geven om een beetje te verduidelijken in welke richting ik dat bedoel. Toen Koen en ik verkering kregen kwamen we er al gauw achter dat we (te) weinig tijd samen konden zijn door zijn drukke voetbalagenda. Ik ben toen gestopt, zodat we in ieder geval de avonden van mijn trainingen vrij zouden hebben. Terwijl ik voetbal eigenlijk hartstikke leuk vond. Daar sta ik nog steeds achter hoor, maar om je een idee te geven. Ik vond mezelf daarin minder belangrijk dan Koen. En als iemand ons bijvoorbeeld vraagt of ze langs mogen komen zeg ik nooit dat dat niet uitkomt of dat ik er eigenlijk niet zo’n zin in heb omdat ik niet over wil komen als een ondankbaar kreng terwijl zij de moeite willen nemen naar ons toe te komen. Wat ík wil vind ik dan dus niet zo heel belangrijk. Nogmaals; dit zijn geen dramatische dingen maar voorbeelden om te illustreren wat opofferingsgedrag praktisch inhoudt. Mijn belangen ondergeschikt maken aan die van een ander.

Toen ik trouwde op mijn 21e weet ik nog dat bij voorbaat al regelmatig gezegd werd: dat houdt geen stand. Ze zijn te jong. Daar geloofde ik niks van. En nog niet. Vind dat echt je reinste kul zelfs, maar dat is mijn punt niet. Ik dacht wel: ik zal eens laten zien hoe wij dat samen fixen. En hoe goed dat ons af gaat. Dus ik maakte er een soort van mijn missie van de best mogelijke echtgenote everrrr te zijn. Ambitieus doel, en onmogelijk ook, want joe, niet te doen gewoon. Er is niet één recept voor een goed huwelijk en tot op heden lijkt het hier echt heel fijn te gaan, meer dan zelfs, maar we hebben ook echt wel onze sores. Feit is dat ik de afgelopen zeven jaar Koen zijn dingen altijd belangrijker vond dan die van mezelf, wat er in resulteerde dat ik veelal thuis was en ik mijn hele doen en laten op dat van hem aanpaste. En daar komt dan een puntje, want dat doe ik sinds therapie eigenlijk niet meer. Niet omdat er iets mis mee was, maar wel omdat ik merkte dat het me begon op te breken dat ik nooit eens wat ‘zomaar’ voor mezelf deed. Mijn blog was altijd mijn hobby, maar die hobby bracht het afgelopen jaar óók verplichtingen en deadlines met zich mee waardoor het niet alleen nog als ontspanning voelde en er dus vrij weinig overbleef waaruit ik dat wel haalde. Vrij weinig wat ik deed puur en alleen voor mij. Voor mezelf. Niet per se met focus op Koen of de jongens, maar gewoon, met focus op mij.

Inmiddels heb ik die knop omgezet. Begrijp me niet verkeerd: Koen en de jongens zijn nog steeds álles, en als zij gelukkig zijn ben ik het ook, maar ik vind mezelf niet langer de minst belangrijke in ons gezin en ik geloof echt dat dat alleen maar een goede ontwikkeling is. Ik plan vaker afspraken in voor de blog buiten de deur op vrije dagen terwijl ik dat voorheen nooit deed omdat ik vond dat ik bij de jongens moest blijven. Dat betekent dat er af en toe weken bij zijn dat ze drie dagen niet bij me zijn in plaats van twee. Achteraf snap ik niet waar ik zo moeilijk om deed. Vooral niet omdat ik merk dat het me zoveel positieve energie geeft en het voor de jongens echt de ballen verschil maakt, die ene extra dag. Ik ga zo nu en dan een wijntje drinken met een vriendin als Koen thuis is bij de boys, of we gaan samen uiteten als de jongens in bed liggen en de oppas er is. Het zijn allemaal geen wereldschokkende dingen en ik ben niet ineens finaal losgeslagen, maar ik merk wel dat ik beslissingen neem gewoon omdat ík dat wil, niet om of voor iemand anders, of gebaseerd op wat een ander ergens wel of niet van zal denken. En dat voelt heel fijn. Het klinkt heel zweverig, alleen ik weet even geen andere benaming die de lading dekt dus toch maar zo: ik voel me gewoon heel erg in mijn kracht. Brr oké sorry, je snapt wat ik bedoel. Op een fijn punt in mijn leven. Het scheelt natuurlijk ook dat ik de afgelopen jaren twee keer negen maanden zwanger was en eerst één, en vrij snel daarna twee kleine kindjes in huis had. Ik was niet echt bezig met mijn eigen ontwikkeling en helemaal blij met de bubbel waar ik in leefde. En dat ben ik nog steeds hoor – heel blij met wat ik heb – maar ik voelde dat ik zo ongeveer vanaf de eerste verjaardag van Benjamin steeds meer de behoefte voelde om ook aan mezelf te werken. Nouja, dat is in ieder geval gelukt.

Voor de mensen om me heen is het soms nog wel eens een beetje wennen. Koen zegt heel mooi: ik ben er heel blij om omdat ik zie dat je zo gelukkig bent en omdat ik denk dat het een gezonde ontwikkeling is, maar het is af en toe wel even schakelen. En zo voel ik het zelf eigenlijk ook wel. Zoeken naar een goede balans tussen geven en nemen zoals je dat volgens mij bijna continu doet in een relatie, en naar hoe ik het op zo’n manier in kan vullen dat ik me niet schuldig voel naar een ander, en ook niet naar mezelf. We hebben er overigens allebei vooral een positief gevoel over. Op één of andere manier is het ook op dit front wat meer gelijkwaardig nu. We laten elkaar vrij en steunen elkaar in de keuzes die we maken. Dat was altijd al zo, maar het is fijn om dit ook samen te doen. Zo voelt het in ieder geval wel echt.

Een half jaar nadat ik weer aan therapie begon dus. Voor mijn angst in het donker, notabene. Maar ik ben echt een ander mens. Ik sta stevig in mijn schoenen, laat niet over me heen lopen, durf meer voor mezelf en voor mijn gevoel op te komen en zoek niet continu naar verklaringen. Ik was er altijd een ster in mijn emoties te rationaliseren maar weet inmiddels dat dat niet nodig is. Soms vóél je gewoon iets. Dan hoeft dat niet wetenschappelijk onderbouwd of weerlegd te worden om al dan niet te mogen bestaan. Dat vind ik misschien nog wel de mooiste les.

Oké, héél veel woorden verder, maar het lukte me niet om de boodschap kort en bondig te houden vandaag. Haha. De vorige keer dat ik over therapie schreef waren de reacties allemaal zo positief. Iemand schreef daaronder: voor een stuk vlees ga je naar de slager, voor brood naar de bakker, en voor een dosis motivatie en reflectie naar de psycholoog. Dat klinkt heel basaal, maar dat is wel precies zoals ik het voel. Het heeft mij, en indirect ook ons gezin, echt wel heel veel gebracht.

Hebben jullie ooit zo bewust een verandering in gedrag meegemaakt?

Dankjewel voor het lezen!