BENJAMIN IS 2 JAAR!

Lieve Benjamin,

Het is vandaag 30 augustus 2019. Dat wil zeggen dat het precies twee jaar geleden is dat we elkaar voor de allereerste keer ontmoetten. Je wordt vandaag twee jaar. Vanaf vandaag heb ik twee peuters in huis. Ik kan bijna niet geloven dat er al twee jaar voorbij zijn, en van de andere kant voelt het ook alsof je altijd al bij ons was. Alsof het zo hoort te zijn. Twee jaar geleden wist ik ‘s ochtends nog helemaal niet dat ik jou ‘s avonds al in mijn armen zou hebben. Werd ik wakker met een dikke buik – die ik de afgelopen dagen trouwens ineens als een malle mis ook – en had ik nog geen idee. Totdat ik wakker werd in dat natte bed. Twee uur later was je er al. Onze zoon en broertje. De dagen voorafgaand aan je verjaardag ben ik, net als vorig jaar, een tikkie melodramatisch. Ik heb het fotoboek met de foto’s van jouw geboorte al tig keer doorgebladerd en me steeds opnieuw verbaasd over hoe mooi het allemaal was. Over hoe rustig je op de wereld kwam, hoe bijzonder het was dat ik je zelf aan kon pakken, aan het moment dat ik je naam voor de eerste keer hardop uitsprak en ik mocht zeggen dat je naar je omi vernoemd bent, en hoe ‘n fijne start jij had, en wij als gezin van vier daarmee ook. Ik weet nog dat ik me op dat moment zó intens compleet voelde, met je papa, grote broer en jou. Ik zat op ons grote bed, met jou in mijn armen, je hyperactieve broer naast me aan de ene kant, en papa aan de andere, en ik kon alleen maar denken: wat ben ik rijk. Ik, met mijn drie mannen.

En dat denk ik nu nog steeds, heel vaak. Rijk, en compleet. Want kind, wat ben je leuk. Je bent in alle opzichten zo ontzettend gegroeid. Waar je vorig jaar écht nog een baby was, ben je nu een flink kereltje – bijna dertien kilo geluk op pootjes – en waar je in het begin niet echt haast maakte met praten, kwam daar afgelopen jaar heel snel verandering in toen je doorkreeg hoe het precies werkt. Je kletst me de oren van het hoofd, papegaait ons én Morris continu na en zingt de hele dag liedjes. En je bent een dierenvriend. Dat ook. Maar alleen zolang ze op afstand blijven, want van heel dichtbij vindt je er toch niet zo heel veel aan. En dat is helemaal oké. Qua karakter lijk je vooral op papa, en dat vind ik zó leuk om te zien. Ik ben natuurlijk niet voor niks verliefd op hem geworden. We hebben weer zoveel mooie herinneringen gemaakt. Vakanties, voor het eerst bewust op wintersport waar je op je snowboots door de sneeuw banjerde, de zomervakantie waar je het liefst de hele dag in het water lag, maar ook de tijd thuis. Je bent op de twee dagen dat je naar je bonusopa- en oma en naar oma Caroline gaat na altijd bij mij, en daar geniet ik intens van. Je kunt je prima vermaken, vooral met je broer als speelkameraad, maar komt ook regelmatig even bij me op schoot zitten, – ‘ikke jou helpen!’ – en je verliest me nooit uit het oog. En ik jou niet.

Je bent nog steeds een gemakkelijk en tevreden kind. Zolang ik je op tijd te eten geef – dat doe ik hoor, geen zorgen;) – hoor ik je nauwelijks. Je vindt het heel gezellig om mee boodschappen te doen, om boekjes met me te lezen, puzzels te maken en Duplo te bouwen. Een clown, een bijna altijd vrolijk en blij ventje. En grappig, dat ben je ook. Je maakt iedereen om je heen standaard aan het lachen als je je lolbroek aan hebt. En dat is vaak. Het allermooiste is dat je dat zelf nog niet doorhebt. Je bent een mamaskind, wil op het moment niets liever dan bij mij zijn. Vind ik helemaal niet erg. En de avonturier die je een jaar geleden was, die ben je nog steeds. Je klimt zelf in en uit je stoel, waarop wij iedere keer weer ons hart vasthouden als jij als een piraat bovenop je schip staat om het fort te bewaken, je loopt de trap af zoals Morris doet, want hallo, jij bent toch ook al groot? en vandaag, op de dag dat ik dit schrijf, stond je binnen een minuut bovenop een hoge ladder toen ik een sprintje naar binnen trok om wasknijpers te halen voor jullie tent. Mijn hart bonkte in m’n keel toen ik weer buitenkwam en jij daar een partij triomfantelijk om je heen stond te koekeloeren, lekker over de schutting bij de buren in de tuin enzo, maar jij was niet onder in de indruk en klom net zo rustig zelf naar beneden tot je met twee benen weer aan de grond stond en je missie geslaagd was. Dat ben jij, ten voeten uit.

Morris en jij. Of ‘Momo’, zoals jij stug blijft zeggen. Jouw koosnaam voor je grote broer waar je weigert vanaf te wijken. Hoeft ook niet. Dat is jullie ding. Momo & Beetje. Ons onafscheidelijke duo. Waar jullie vorig jaar vooral naast elkaar speelden, werd naast elkaar afgelopen jaar écht samen. Waar de één gaat, gaat de ander. Ik zie jullie zelden meer dan een meter uit elkaar, en als Morris naar de peuterspeelzaal is – het enige moment dat jullie niet samen zijn – ben jij iedere keer weer oprecht verdrietig. Jullie werden afgelopen jaar écht twee handen op één buik. Elkaars allerbeste vrienden. Je grote broer die jou bij de hand neemt, je troost, dingen uitlegt en je van alles leert, en jij, die hem laat lachen en hem nooit alleen laat. Jullie spelen samen verstoppertje, met ogen open maar dat maakt niemand wat uit, jullie kruipen samen in Morris’ bed om tijd te rekken voor het slapengaan, racen achter elkaar aan door de tuin, en bouwen samen hutten van dekens over stoelen. Ik krijg vaak de vraag of jullie dan nooit ruziemaken, en natuurlijk doen jullie dat ook, als jij iets van Morris afpakt, of andersom, maar het duurt nooit langer dan vijf minuten, en als ik er één van de twee dan op aanspreek springt de ander ervoor in de bres. Broederliefde zoals het hoort te zijn. Je papa en ik hopen zo dat dat iets blijvends is. Dat die band tussen jullie zo zal blijven zoals ie nu is. Dat jullie altijd zoveel aan elkaar zullen hebben en elkaars beste vrienden voor het leven zullen zijn. Dat zal de toekomst leren. Voor nu genieten we van iedere dag die jullie als Jut & Jul doorbrengen. 

Over een poos ga je naar de peuterspeelzaal. Moet ik ook jou langzaamaan een beetje los leren laten. Voorlopig ben ik het nog even niet van plan. Ik ben er nog niet aan toe. Ondanks dat je vandaag twee jaar wordt ben je voor mij altijd nog mijn baby. Mijn jongste kind. Als jij dit leest, later, als je groter bent, denk je waarschijnlijk ‘mam, wat ben jij níét cool’, maar dat ben ik wel hoor. Hartstikke cool enzo, die moeder van jou. Alleen niet als het op jou aankomt. Jou wil ik namelijk forever dichtbij me houden. Ik geniet van dat je groter wordt. Van dat je met me praat. Van dat ik je ontwikkeling van zo dichtbij mag volgen, je dingen mag leren, je iedere avond in mag stoppen en voor je mag zorgen. Maar heel stiekem huil ik ook een klein beetje van binnen. Omdat ik weet dat er een dag komt dat je niet meer eindeloos met me wilt kroelen. Dat je niet meer het allerliefste bij mij in slaap valt. Dat ik niet meer degene zal zijn bij wie jij je rust vindt. Dat je je vleugels uitslaat. Maar tot die dag komt, lieve kleine B, over hopelijk héél lang, ben ik altijd heel dicht bij jou. Ook als je me niet kunt zien. Er is één ding waarmee ik in ieder geval nooit zal stoppen, en dat is met jou zeggen hoe geliefd je was, bent, en zult zijn, en hoe intens veel ik van je houd. Want dat doe ik. En steeds als ik denk dat er niet meer liefde ís, komt er toch weer een beetje bij.

Fijne verjaardag lieve B.

Dikke kus en heel veel knubbels, zoals jij zou zeggen,

mama