De 20-wekenecho!

Vanochtend was het voor ons zover: de 20-wekenecho! Ik had hier echt zo onwijs naar uitgekeken. Vooral omdat ik steeds heel veel zin had om ons ventje weer te zien. In het begin van mijn zwangerschap zijn we heel erg verwend; we hadden met 6, 8, 11 en 15 weken een echo, maar nu was het alweer vijf weken geleden en was ik toch wel écht heel erg  benieuwd hoe de kleine man gegroeid zou zijn. Eng of spannend heb ik het steeds niet zo gevonden, omdat ik gewoon een heel goed gevoel heb- en had, maar toen ik daar vanochtend in de wachtkamer zat was ik toch best wel een beetje nerveus.

Ik had van een aantal kennissen gehoord dat zij een onwijze kenau bij hun 20-wekenecho hadden, dus daar was ik wel heel erg benieuwd naar. Ik had gelukkig al vrij snel door dat de ‘onze’ hartstikke lief was. Na een heel kort gesprekje om ons nog even kort op wat dingetjes te wijzen, mocht ik vrij snel op het bed gaan liggen om het boeltje te bekijken. Zoals volgens mij altijd loopt de echoscopiste één voor een wat dingen na. Bij ons begon ze met z’n hoofdje en hersenen, en eindigde ze bij z’n voetjes. Tussendoor legde ze steeds heel duidelijk uit wat ze precies aan het doen was, wat we precies op beeld zagen en hoe het er volgens haar uit zag.

Die kleine draak van ons lag met zijn handen voor zijn gezicht, zoals nog bij iedere echo tot nu toe (!), en om alles goed te kunnen bekijken moest ze af en toe hard op mijn buik drukken om die armpjes daar even weg te krijgen. Om heel eerlijk te zijn was dat harde geduw niet héél erg lekker, maar het hielp wel, want meneer besloot ze toch maar even ergens anders neer te leggen. Daardoor kon ze vooral z’n hartje wat beter bekijken, zonder dat de schaduwen van zijn armen het zicht steeds belemmerden. Ik vond het overigens wel echt bizar hoe goed je alles zo kunt zien! Z’n hartje, de kamertjes, of ze mooi sluiten en of wel aan allebei de kanten evenveel bloed zit. Toen ze checkte hoe zijn mondje eruit ziet hebben we ook wel heel erg gelachen, want hij lag op z’n dooie gemakje zijn hele vuistje in zijn mond te proppen. Zo bijzonder om allemaal te kunnen bekijken.

Het handje van onze kleine man

Het enige waar ik me van te voren wél enigszins zorgen om had gemaakt is Frummels formaatje. Omdat de verloskundige de vorige keer aangaf dat mijn baarmoeder groter was dan gemiddeld bij die termijn, was ik een beetje bang geworden dat hij misschien toch wel aan de grote kant zou zijn. Dat blijkt nu niet zo. Hij is ‘gewoon’ gemiddeld, maar heel druk en heeft veel ruimte nodig, waardoor mijn baarmoeder snel gegroeid is.

Ik zou er serieus nog uren over kunnen doorgaan, maar de moraal van het verhaal is dat alles er geweldig uitzag! Ondanks dat ik me niet erg druk maakte is het wel echt een pak van mijn hart dat het er tot op heden allemaal zo goed uitziet. We hebben er zo van genoten drie kwartier naar hem te mogen kijken en ook zo specifiek alles te kunnen zien. Frummel heeft tien vingertjes en tien teentjes en moeders zit nog steeds op der blauwe wolk!

Hoe hebben jullie de 20-wekenecho ervaren?

Bedankt voor het lezen! X