DEZELFDE WERKGEVER ALS JE PARTNER

 In Moederschap

Mijn blog is mijn hobby, mijn werk is mijn werk. Hoewel de grens inmiddels stukken minder helder is dan die voorheen was, probeer ik het toch nog steeds een beetje zo te zien. Ik werk inmiddels al jaren voor het bedrijf van papa, net als Koen. We hebben dus dezelfde werkgever, en hoewel we lange tijd niet op hetzelfde kantoor werkten is dat sinds een paar maanden wel het geval. Hoe combineren wij ons werk met ons privéleven? En binnen de familie? Praten we over werk, of juist niet? Lukt het om werk en privé gescheiden te houden, of bakken we daar niks van? Ik krijg altijd heel veel vragen over dit onderwerp, vooral als ik op dinsdag een story op Instagram zet van Koen tegenover me, dus ik dacht: laat ik ze beantwoorden in een artikeltje.

Ik werk inmiddels 8 jaar voor het bedrijf van pap. Tenminste: als in echt in dienst. Daarvoor deed ik klusjes, kwam ik af en toe aangewaaid en mocht ik facturen archiveren in van die dikke ordners, en meer van dat soort zaken die tegenwoordig vrijwel allemaal digitaal gaan, om een zakcentje bij te verdienen, maar sinds 2011 ben ik echt in dienst. Dat is sinds ik ging studeren: vanaf dat moment werkte ik parttime voor pap, en later, toen ik met mijn studie Rechten aan de uni in Nijmegen stopte, fulltime. Dat ging weer over in parttime toen ik terug ging studeren, en dat is sindsdien eigenlijk altijd zo gebleven. Sinds de geboortes van de jongens werk ik nog 20 uur. Koen werkt inmiddels ook al vier jaar voor hetzelfde bedrijf. Ik doe crediteurenadministratie en marketing, en Koen doet verkoop. Dat wil dus zeggen dat ik al 11 jaar collega en werknemer ben van papa, en 4 jaar collega van Koen. Familie in één bedrijf. Er zijn plekken waar dat fantastisch gaat, en plekken waar dat een heel grote struggle is.

Toen Koen bij hetzelfde bedrijf ging werken was er in eerste instantie geen sprake van dat we op hetzelfde filiaal zouden zitten. Hij was op zijn plek, ik op die van mij. We zaten allebei op een ander kantoor en hadden in die zin niet eens heel veel met elkaar te maken. Wel telefonisch – als ik dingen tegenkom in het systeem die hij heeft ingevoerd moet ik hem bellen – en als we samen een actie op moeten zetten ofzo, maar niet als in dat we fysiek op elkaars lip zaten, zakelijk gezien. Het is wel zo dat we het thuis vaak nog even over zakelijke dingen hadden. Nooit heel lang, maar als we thuis kwamen deden we sowieso dagelijks wel even een korte evaluatie van de dag en van de zaken waar we allebei mee bezig waren geweest.

Sinds Morris naar de peuterspeelzaal gaat en mijn werktijden en locaties wat veranderd zijn zitten Koen en ik één dag in de week tegenover elkaar. We hebben van tevoren duidelijk afgesproken thuis niet mee naar werk te nemen, en andersom. Als we bonje hebben gaan we op kantoor niet verder lopen ruzieën maar stellen we ons gewoon professioneel op, en als er zakelijk dingen zijn die we niet chill vinden spreken we dat ook daar uit en gaan we er thuis niet verder over lopen steggelen. Tot op heden lukt dat gelukkig heel goed, al valt het heus niet altijd mee. Er zijn wel eens dingen waarvan m’n nekharen lichtelijk overeind gaan staan, en om dat dan thuis meteen zo hup los te laten is soms best een uitdaging. Op kantoor zijn we gewoon collega’s. Natuurlijk worden er wel eens grapjes gemaakt, maar we zijn geen klef en bef en vallen niemand lastig met het feit dat we, als we de deur uitlopen, gewoon weer man en vrouw zijn. Ik weet ook heel zeker dat onze collega’s dat niet zo ervaren, en als er klanten langskomen weten ze negen van de tien keer van niks en maken ze grapjes over dat ik daar tussen drie mannen zit. Als ik aan het werk ben ben ik gewoon Michelle. Niet de dochter van en niet de vrouw van die er ook zo nodig bij moet. Dat maakt dat ik me er eigenlijk nooit ongemakkelijk bij heb gevoeld. Integendeel zelfs. Ik kan prima met Koen samenwerken en aangezien hij gewoon fulltime werkt en iedere dag van huis is doordeweeks plus twee avonden traint, en ik op de andere avonden ook regelmatig weg ben, vind ik het alleen maar leuk dat we een dag samen op kantoor kunnen zijn.

Dat je voor dezelfde werkgever werkt is regelmatig ook gewoon heel handig. We weten wat er speelt op kantoor, je weet waar de ander de hele dag mee bezig is en ik begrijp altijd wat hij bedoelt als hij het over werk heeft. Wat dat betreft hoeven we elkaar nooit iets uit te leggen. Voor nu vind ik de balans zo perfect. Ik vind thuiswerkdag fijn, ik vind de dag op kantoor bij Koen heel leuk, en ik vind de dag op kantoor in Uden óók heel leuk. Het is nooit eentonig hoewel ik wel altijd hetzelfde werk doe; juist de afwisseling van omgeving en collega’s werkt voor mij helemaal prima. Ik kan me inmiddels bijna niet meer voorstellen hoe het is om alle dagen op dezelfde plek te zijn, met dezelfde mensen; gewoon omdat dat zo lang geleden is, en om heel eerlijk te zijn zou ik voor nu echt niet anders willen. Toen ik dat had vond ik het helemaal prima en gezellig hoor, maar nu ik dit zo heb ben ik hier ook wel heel blij mee.

Een struggle is het hier dus echt niet. Nooit geweest ook. Natuurlijk zijn er wel eens dingen en natuurlijk valt het niet altijd mee om alles maar meteen los te laten op het moment dat je je pc afsluit, maar we hebben met de jaren wel een modus gevonden waarin het voor iedereen prettig werken is. Thuis is thuis, werk is werk. Als we met z’n allen zitten te eten gaan we het niet uitgebreid over werkzaken hebben; dat hebben we met de tijd moeten leren. Ik heb het vooral toen ik jonger was wel eens lastig gevonden dat ik de dochter van was, omdat ik zo vaak als sneer kreeg dat dat een luizenbaan is, terwijl ik juist altijd het gevoel had dat ik net ff iets harder mijn best moet doen, om precies diezelfde reden. Daar wordt je overigens niet slechter van hoor, maar het was niet zo dat ik de hele dag nagels kon gaan zitten vijlen ofzo.

Tegenwoordig sluipt het er wel eens in dat ze me bijvoorbeeld op woensdag of vrijdag – mijn vrije dagen – bellen of ik even gauw iets kan doen, maar dat vind ik niet erg en als ik in de gelegenheid ben fix ik dat ook meteen. In ruil daarvoor heb ik heel veel vrijheid en zijn ze de andere kant op óók heel flexibel en dat vind ik vooral met de kinderen echt een heel groot geluk. Als zij bijvoorbeeld ziek zijn of naar de dokter moeten kan ik altijd zonder problemen wat schuiven in mijn uren. En als ik om welke reden dan ook in de knoei raak met mijn afspraken is er ook altijd wel een mouw aan te passen. Wat dat betreft had ik me in de situatie waar ik nu in zit, met de blog als hobby slash niet-echt-meer-hobby ernaast, sowieso geen betere baan kunnen wensen. Ik denk dat het voor papa dan nog het meest lastig is omdat hij behalve de verantwoordelijkheid voor zijn werknemers ook zijn dochter en schoonzoon in het bedrijf heeft en we er in die zin met ons gezin qua inkomen voor een aanzienlijk deel afhankelijk van zijn. Nouja. Een glazen bol hebben we allemaal niet, maar we doen nu allebei werk wat we leuk vinden, met fijne collega’s en bij een goede werkgever. En die leukste collega neem ik ‘s avonds gewoon mee naar huis. Had ik slechter kunnen treffen;).

Ik ben heel erg benieuwd of jij met je partner samen zou kunnen werken of dat je er niet aan moet denken!

Dankjewel voor het lezen!

 

Recommended Posts
Showing 5 comments
  • Melissa

    Hoi Michelle, wat goed dat jullie dit zo gescheiden kunnen houden. Ik snap dat het soms lastig kan zijn maar het heeft aan de andere kant ook wel weer iets leuks.
    Ikzelf werk in het basisonderwijs en mijn man ook. Wij hebben ruim 9 jaar op dezelfde school gewerkt en zelfs meerdere keren samen een klas gehad. Op het werk zijn wij heel professioneel. Als we externe vertelden dat wij getrouwd zijn dan keken ze daar raar van op. Ze hadden dit niet gemerkt in ons werk. Nu sinds dit schooljaar werkt mijn man op een andere school en hoewel het ergens goed is voor ons mis ik hem toch ook wel een beetje 🙂

  • Stephanie

    Leuk artikel!
    Mijn man en ik werken ook bij dezelfde organisatie. We hebben wel hele andere functies, hij bij de ICT en ik als jeugdbeschermer. We hebben dus vrijwel nooit direct met elkaar te maken, maar wandelen wel eens bij elkaar binnen op kantoor, super leuk wat mij betreft! Ik het begin moest ik wel even wennen om hem bijv. geen dikke kus te geven als ik hem zag haha, maar inmiddels ben ik er helemaal aan gewend.
    Fijn trouwens dat je zo flexibel kunt zijn, zeker met kindjes is dat ideaal.

  • Mare

    Bedankt voor dit openhartige en goed geschreven artikel. Misschien dat je het niet meer herinnert maar ik had al vaker in een reactie laten weten dat ik echt verlangde naar dit soort artikelen. Ik hoop daarom dat je in de toekomst vaker dergelijke artikelen over het werk gaat schrijven, want ik heb veel interesse in onderwerpen zoals familie en bedrijf.

  • Kelly Smans

    Wat een leuk artikel en ook heel actueel in ons leven! Ik werk al drie jaar bij mijn vader en zal in de toekomst ook het bedrijf over gaan nemen. En mijn lieve man werkt sinds vorige week bij ons. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen, maar ik weet zeker dat het zakelijk wel eens zal knetteren

  • Iris

    Mijn vriend en ik (bijna 8 jaar samen) hebben een relatie gekregen via het werk (hij is de eigenaar van de zaak). Ik vond dat best lastig, je bent elkaar net aan het leren kennen maar doordat je ook veel samenwerkt gaat dat allemaal in een stroomversnelling. We hebben het eerst geheim gehouden en na een paar maanden aan collega’s verteld. Die reageerden wel leuk hierop gelukkig. Uiteindelijk hebben we, na een jaar, toch besloten dat ik wat anders ging zoeken. Een goede beslissing want wij namen het werk af en toe wel mee naar huis. Voor de ene werkt het, voor de ander niet. Fijn dat het voor jullie wel werkzaam is 🙂 Groetjes Iris

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!