EEN JAAR GELEDEN

 In Moederschap

Afgelopen zaterdag was Koningsdag. 27 April. Terwijl de vlaggen op veel plekken uit gingen, de straten oranje kleurden en er overal festiviteiten waren, was het voor ons ook een beetje een gekke dag. Het was precies een jaar geleden dat er na een paar weken tussen hoop en vrees een einde kwam aan mijn derde zwangerschap. Een echo vertelde ons die vrijdagavond wat we eigenlijk al wisten: er was geen hartslag meer. Ik kreeg mijn eerste miskraam. Daarover was ik vanaf het begin eerlijk: ik deelde wat ons overkwam, en een poos later was ik ook open over het feit dat mijn vierde zwangerschap op dezelfde manier eindigde. Dat deed ik vooral omdat ik weet dat het zo vaak voorkomt, dat er zoveel vrouwen zijn die hetzelfde doormaken, dat er zo vaak niet over gepraat wordt en ik het taboe in ieder geval op mijn kanalen wilde doorbreken door mijn ervaringen te delen. Ik had – gelukkig – niet het gevoel me ergens voor te moeten schamen. Inmiddels is er een jaar voorbij.

Zo nuchter als ik er afgelopen jaar steeds onder was, zo emo was ik zaterdagochtend. Ik ging vrijdagavond slapen met een knoop in mijn maag en toen ik zaterdagochtend wakker werd zat diezelfde knoop er nog steeds. Op een of andere manier lukte het me even niet het te parkeren: de appjes van vriendinnen die eraan dachten en de lieve berichtjes in mijn DM van meiden die me volgen op Instagram en die het ook niet vergeten waren maakten dat de tranen me een paar keer spontaan in de ogen sprongen. Het was geloof ik niet eens zozeer verdriet om de miskramen zelf, maar vooral ook het hart onder de riem en de lieve woorden die me raakten. Ik heb me heel vaak afgevraagd waarom. Hoe kon het nou dat het twee keer goed ging, en daarna ‘ineens’ twee keer fout? Ik was 24. Kerngezond. Er was toch al twee keer gebleken dat het ‘gewoon’ zou moeten kunnen? Hoezo liep het dan alsnog ook twee keer mis? Maar op die vragen gaat nooit antwoord komen. Dikke vette pech: dat is de conclusie onderaan de streep. Geen reden, geen aanleiding, niks om het op toe te schrijven: ‘gewoon’ pech.

Ik zocht zelf even een verklaring in het feit dat het bij de jongens een maand of vier duurde en dat het nu allebei de keren meteen raak was, maar dat is natuurlijk ook klinkklare onzin. Er zijn veel meer vrouwen die na de eerste ronde proberen zwanger raken en waarbij dat dan helemaal in orde is, maar je zoekt voor jezelf toch even naar een soort oorzaak van wat je overkomt, hoe irreëel ook. Ik heb het afgelopen jaar heel regelmatig gedacht aan ‘wat als’. Als het niet was mis gegaan, die twee keren, hadden we nu drie kindjes gehad. Was er een broertje of zusje geweest voor onze jongens en had de situatie er heel anders uitgezien. Hoewel er regelmatig momenten waren waarop ik dacht: misschien heeft het zo moeten zijn, als ik het heel druk had of als we onze handen vol hadden aan die twee kleine mannen, waren er meer momenten waarop we er samen van baalden dat het anders gelopen is dan we aanvankelijk zo gehoopt hadden. Weten we ook dat het wel goed was gekomen, met nog een baby’tje erbij. Dat was ons gelukt net zoals het ons met de jongens ook gelukt is. Sowieso. Maar hoe dat dan geweest zou zijn zullen we nooit weten.

Daar heb ik vrede mee. Hoe verdrietig ik me zaterdagochtend ook even voelde; het blij zijn met wat er wel is overheerst. Dat heeft het al die tijd gedaan ook. Als ik die twee draken rond zie rennen realiseer ik me vooral dat ik heel hard in mijn handen mag klappen dat zij er überhaupt zijn. Dat ik twee keer relatief gemakkelijk in verwachting raakte, dat ik twee heel fijne zwangerschappen had en bevallingen die ik zo graag nog eens zou herbeleven omdat de herinneringen zo mooi zijn. Dat we twee kindjes mochten krijgen waar het hartstikke goed mee gaat. Ik weet niet of dat het verdriet echt minder gemaakt heeft, maar het maakt de positie waarin ik verkeerde wel anders. Ik kreeg het afgelopen jaar zó vaak berichtjes van vrouwen die precies of bij benadering hetzelfde meemaakten en iedere keer werd me duidelijk: we ervaren het allemaal anders. Ik stond dezelfde dag nog met een pak maandverband in mijn spijkerbroek waar je u tegen zegt in de supermarkt omdat er toch echt twee kleine mensjes waren die gewoon weer moesten eten ‘s avonds, en had de volgende ochtend en de dagen erna door de jongens ook oprecht zin om weer aan de dag te beginnen, hoe rot ik me soms ook voelde. Er is geen handleiding voor hoe om te gaan met een miskraam, er is niemand die je voorbereid op hoe het voelt en ook niemand die je kan vertellen hoe je ermee om moet gaan. Er móet namelijk sowieso niets. Praat erover, of juist niet, huil, of juist niet. Ik heb er met Koen veel over gepraat, maar voelde verder niet zo de behoefte het er heel veel over te hebben met mensen om me heen. Misschien omdat ik me niet altijd begrepen voelde, maar ook omdat het toch iets was waar Koen en ik samen doorheen moesten. En als ik er wel over wilde praten schreef ik erover, hier, of op Instagram. Dat was een beetje mijn therapie, geloof ik. Ik ben er wel altijd eerlijk over. Als ik de vraag krijg of ik misschien ooit nog meer kinderen wil, en geloof me; die krijg ik vaak, vooral ook ‘in het echte leven’, zeg ik altijd dat ik dat heel graag wil en dat er al een derde baby geweest was als het niet mis was gegaan. Gewoon omdat dat is hoe het is. Het had zo kunnen zijn, maar het is anders gelopen.

Ik had het er toevallig gisteren met iemand over die zei; wat deel je wel, wat deel je niet met betrekking tot miskramen? Wanneer is er een overkill? Waar zoek je naar? Laat ik voorop stellen dat ik, en ik weet zeker heel veel vrouwen in dezelfde schuit net zo min, geen medelijden hoef. Dat is niet nodig. Een beetje begrip is heel fijn, dat het er gewoon mag zijn. ‘Je hebt er al twee’, ‘kijk naar wat je wel hebt’: huhh, natuurlijk doe ik dat. Ik ben hartstikke blij met alles wat ik heb. Met ons gezin. Ik voel me stinkend rijk met mijn drie mannen, maar dat neemt niet weg dat je af en toe niet even als een stekker kunt balen van dat wat je moet missen. Dat is precies hoe simpel het is.

Een jaar verder dus. De scherpe randjes zijn verdwenen en het grote verdriet is eraf. Vooral Koen was er na de miskramen wel even klaar mee. Het verdriet, de teleurstelling, de rompslomp: hij vond het nog het vervelendst van alles om te zien dat ik er zo’n last van had, en andersom eigenlijk ook. Dat hebben we onszelf het afgelopen jaar willen besparen. Langzaam ebt dat gevoel weg. De droom, dat grote gezin, die tafel vol kinderen, is er nog steeds. En ik heb er vertrouwen in dat dat goedkomt. Vroeg of laat. En zo niet, dan nog, want het ís al goed, precies zoals het nu is.

Dankjulliewel voor alle lieve berichtjes en reacties zaterdag. Dat deed me goed. Ik wens jullie een fijne week: morgen ben ik er weer met de weekendplog!

Recommended Posts
Showing 6 comments
  • Stephanie

    Bedankt voor je openheid. Je woorden raken mijn gevoel. Ik voel je verdriet en kan alleen maar hopen dat ik dit nooit mee hoef te maken. Tegelijk voel ik je dankbaarheid voor wat je nu hebt, hierdoor stroomt ook mijn hart even vol van geluk, het besef van al het moois in mijn leven, waaronder twee gezonde kindjes. Bedankt voor het delen. Ik wens jou en je gezin al het goeds

  • Vanessa

    Lieve Michelle, ik weet helaas uit ervaring hoe je je voelt. We hebben in de medische molen gezeten om zwanger te worden. Geen IVF maar wel heel maar heel veel hormonen moeten spuiten. Drie miskramen waarvan 1 toen we bijna 10 weken zwanger waren. Ik had al 2 goede echo’s gehad. Ik weet het, er zijn altijd erge gevallen maar dit was heftig voor mij. Ik zal je de details besparen maar moest zelfs geopereerd worden. De harde randjes gaan eraf, dat klopt. Maar ik denk er zo af en toe aan de miskramen. Hou je taai.

    Trouwens, heb 2 kleine meiden waarvan 1 na die heftige miskraam is geboren. En die kleine lieve Sara wordt bijna 3.

  • Youssra

    Zo mooi geschreven en zo knap dat je dit zo deelt. Respect voor jullie, voor jou. Je bent zo sterk. Het blijft moeilijk. Ik denk aan jou. Ik volg je al bijna vanaf het begin en hou van jou plogs, de manier hoe je schrijft. Topper ben je. Toppertjes zijn jullie ♥️

  • Evelien

    Wat ben je sterk! Veel liefs

  • Eline

    Bedankt voor het delen van je verhaal. Je weet dat onze dochter Lana met 23 weken veel te vroeg kwam en een half uur later in mijn armen is overleden. 6 maanden daarna had ik de 3e echo van “baby2” en was het hartje bij 9 weken gestopt. Een curettage volgende want m’n lichaam deed het niet zelf. Ook niet met pillen. Een operatie aan mijn baarmoeder volgende. Hormonen slikken ook om m’n baarmoederslijmvlies weer sterk te krijgen. 4 maanden daarna was ik weer zwanger van “baby3”, maar helaas kreeg ik 2 weken geleden in week 5 een bloeding en was het weer mis. 🙁 zoveel verdriet in 1.5 jaar tijd. Ik hoop ook echt dat het ons gegund is om een regenboogbaby te krijgen na al het verdriet. Ik hou hoop! fijn dat je dit met ons deelt.

  • Vanessa

    Eline, wat heftig. Als je dit leest, ik hoop van harte dat jullie ook een babytje kunnen krijgen. Hier ook een curretage gehad omdat het niet met pillen ging. Hou je taai en veel sterkte. Ook aan alle dames die dit helaas hebben meegemaakt

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!