EENKENNIGHEID: EEN VLOEK OF EEN ZEGEN?

 In Moederschap

Toen we Morris de eerste keer naar zijn bonusopa en -oma brachten, hij was toen tien maanden, vond ik dat van tevoren een beetje spannend. Zou hij misschien last krijgen van eenkennigheid of verlatingsangst? Dat had hij tot dan toe niet gehad, maar hij was ook altijd vooral bij mij geweest. Er was me verteld dat dat ergens zo rond de negen maanden zou kunnen gaan spelen, dus ik hield mijn hart een beetje vast voor hoe dat voor hem zou uitpakken. Dat bleek compleet ongegrond. Kind liet geen traan, zwaaide me vrolijk uit en vertrok geen spier als ik uit het zicht verdween. We leken er dus een beetje langs te komen. Inmiddels zijn we een paar jaar verder, is Benjamin er ook en hebben we dus twee verschillende karakters in huis, die verschillen als dag en nacht. De eenkennigheid leek hier altijd redelijk binnen de perken te blijven, maar toch zijn er fases waarin het wel degelijk aan de orde is. Zoals nu, zeg maar. Wat houdt dat hier concreet in en hoe gaan we daar mee om? En is dat een vloek of een zegen?

Morris wordt over een paar maanden vier, en heeft heel lang geen last gehad van eenkennigheid of verlatingsangst. Pas net na zijn derde verjaardag kreeg hij voor de eerste keer last van eenkennigheid. Hij was altijd wel redelijk mama-georiënteerd geweest, maar ik geloof dat dat niet per se heel raar is in de eerste jaren van het leven van een kind. In ons geval breng ik de meeste tijd met ze door en is dat ook te merken aan naar wie ze het meest toe trekken. Net na zijn derde verjaardag werd dat ineens véél erger. Alles moest mama, niemand anders voldeed, ik móest hem in bed leggen, ik móest met hem mee naar het toilet; iets anders was geen optie. Als ik hem naar mama of Joke bracht voor oppasdag ging het prima, maar als ik ‘s avonds bijvoorbeeld wilde gaan sporten terwijl de jongens nog wakker waren brak de pleuris uit. Als in huilen, krijsen, heel theatraal op de vloer gaan liggen, want het moest en zou mama zijn. Ik las me in over wat verstandig is qua gedrag in gevallen als deze: verdriet erkennen, niet te ver in meegaan, uitleggen dat mama zo weer terugkomt, en het bleek een fase te zijn, want hij trok redelijk snel ook weer bij en inmiddels is er helemaal niks meer aan de hand. Als we in het weekend overdag iets hebben, zoals in de zomer met die festivals, brengen we ze eigenlijk altijd naar Joke of Harald, dus dan zijn ze sowieso allebei zen. Als we ‘s avonds weggaan van thuis, met z’n tweeën, leggen we de jongens negen van de tien keer zelf in bed, maar die ene keer dat we dat niet doen en Menthe er is voor ze slapen maakt dat nul indruk. Hij vindt het alleen maar gezellig, geeft ons een kus en een knuffel en zwaait ons uit.  

Maar dan is er nog zijn kleine broertje. Die zit inmiddels al een hele poos in de mama-fase. Het is mama voor en mama na. Ook bij hem geldt; als ik hem naar mama of Joke breng voor oppasdag gaat het prima, maar als we thuis zijn en ik bijvoorbeeld even weg moet is hij intens verdrietig. Als ik Morris in bed leg en Koen Benjamin rust hij niet voor ik bij hem ben, en eigenlijk voor alle praktische dingen gaat die vlieger op: mama moet het doen. Papa is superlief en leuk en als er gespeeld moet worden gaat de hele trukendoos open, maar als het puntje bij paaltje komt roept hij om mij.

Hij ging begin januari voor het eerst naar de peuterspeelzaal, en dat was aanvankelijk ook echt een drama. Als ik eenmaal weg was ging het prima, maar dat loslaten en daadwerkelijk gaan viel hem heel zwaar. En mij ook. Ik had het nooit verwacht, maar ik heb de eerste paar keer echt zitten huilen in de auto. Terwijl ik dat eerder nooit had gedaan en het ook echt niet aan zag komen. Maar dat kleine ventje daar zo verdrietig achterlaten vond ik best een ding. Ook hier gold dat ik hem iedere keer vertelde dat ik hem zo weer op zou komen halen, en dat leek hij te begrijpen, maar het daadwerkelijk weggaan was ellende. Inmiddels gaat dat stukken beter: als we binnenkomen is het eerst even ‘ik wil niet’, maar zijn juf kent hem door en door en weet hem steevast af te leiden met iets wat hij heel leuk vindt. Vaak vraagt ze of hij mee een boekje wil uitkiezen; dan krijg ik gauw een knuffel en is hij daarna gevlogen, zonder tranen.  Voelt stukken beter en ook echt als een opluchting.

Als ik thuis wegga is het wel echt een ander verhaal. Wegbrengen naar school, opa’s en oma’s is geen probleem, maar als ik probeer het pand te verlaten terwijl B nog wakker is levert dat standaard heel veel verdriet op. Ik doe het wel eens, maar dan hoor ik achteraf van Koen dat dat niet per se een heel groot succes werd. Als we samen gaan is het een ander verhaal; dan vindt hij het even hel lastig, maar als Menthe hem dan afleidt gaat het daarna prima. En als ik hem dan ‘s nachts een kus ga geven, zucht hij altijd diep. Zo van: ze is er weer. Ik vind het fijn dat hij zijn rust zo bij me vindt, dat ik alles weg kan toveren en dat dat áltijd werkt, dat hij niets meer nodig heeft dan mijn hand om in slaap te vallen. Maar heel eerlijk? Ik vind het ook wel eens lastig. Het is zo tweeledig. Enerzijds benauwt het me, anderzijds vind ik het heerlijk dat hij zo graag bij me is. Enerzijds weet ik heel goed dat het beter is om het dus af en toe aan te gaan en hem uit handen te geven, maar als ik de deur achter me dichttrek en dat gehuil hoor breekt dat mijn moederhart en vraag ik me oprecht af hoe dat in hemelsnaam goed kan zijn. Van die momlifestruggles. Het is een fase. Toch?

Ik benieuwd hoe jullie met eenkennigheid omgaan. Iets met gedeelde smart.. Bedankt voor het lezen en heel fijn weekend voor straks!

Recent Posts
Showing 9 comments
  • Jesay

    Heel herkenbaar. Hier gaat het precies zo.

    Onze oudste zoon van 7 Vindt alles prima en kan je dat ook allemaal wel goed uitleggen als ik even wegga.
    Maar de twins. (Even oud als Benjamin) gaat het denk ik net als bij jullie.
    Als ik ze bij de oppas, opa, oma. Achterlaat helemaal prima. Maar als ze savonds thuis zijn en ik zou toevallig een keer eerder willen sporten als zij nog wakker zijn dan is het echt drama. Overdag valt dit mee dan spelen ze lekker maar Ze gaan niet rusten tot ze een kus van mij hebben gehad..
    af en toe vermoeiend, dan denk ik hallo? Papa speelt stoeit en is altijd leuk maar denverzorgende dingen willen ze toch bij mama.
    Dat kan pap nu toen ook wel even?
    Maar in hun koppies werkt dat denk ik niet zo.
    En idd ook wel fijn dat ze me nodig hebben en meteen zo missen als ik er even niet ben..

  • Femke Postma-Bouwens

    Oei inderdaad lastig. Ik heb mijn dochter onlangs voor het eerst naar de gastouder gebracht, ons meisje is nu 3 maanden oud. Omdat ze zo jong is en er dus al zo jong aan kan wennen, hopen we dat dit later met wegbrengen soepel zal blijven gaan. Maarja, we weten het nooit natuurlijk. Zal ook wel iets met leeftijd en sprongetjes te maken hebben! Dat moederhart he, pfff. Enerzijds heel mooi, anderzijds ook vermoeiend haha. Altijd dat alert en bezorgd zijn!

  • Carmen

    Onze oudste (nu 4,5) is zijn hele leven enorm eenkennig geweest. Hij is vooral een papaskindje, maar als papa er niet is vindt hij – tegenwoordig – mama ook prima. Als één van ons er maar bij is. Hij kan ook nu bijvoorbeeld niet bij een vriendje thuis spelen (tenzij hij er al 3728753715x samen met mij geweest is) en de eerste keer wennen overal, KDV maar ook school, ging gepaard met een hoop drama en zelfs wegrennen. Dat blijft dan een tijdje zo, totdat hij weer aan de nieuwe situatie gewend is. Hij is ook hoogsensitief, ik denk dat het daarmee te maken heeft.

    De jongste (2,5) is liever bij mij dan bij papa, maar vindt het nooit een probleem als we weggaan. Bij het KDV rent hij vrolijk naar binnen en zwaait hij gedag.

    Ik vind eenkennigheid wel mooi in die zin dat ze je als veilige haven zien, zoals jij ook schreef. Maar als ik moet kiezen vind ik het toch eerder een vloek dan een zegen…

  • Mathiske

    Mijn broertje had het ook heeel erg. We hadden hem geleerd; mama komt al-tijd. Nu is hij 20 en zeggen we het allemaal nog steeds. Mama komt al-tijd. K gebruik het met de meiden ook. Werkt voor ons top.

    • Charlotte

      Heel lastig vind ik het. Ons zoontje wordt eind april 2 en gaat vanaf dat hij 4.5 maand is 1 dag naar de crèche en af en toe naar opa en oma als wij werken. Ik had verwacht door de crèche dat hij niet zo eenkennig zou zijn, maar dat is hij dus wel. Er was een fase dat hij enorm huilde zodra we de crèche binnenstapten. Heel rot om dan naar je werk te moeten. Dat gaat nu heel goed, ging vanzelf over en hij zwaait ons nu gewoon uit als we hem brengen. Maar bij familie of vrienden van ons die hij weinig ziet, vreemden die hem op straat ineens aanspreken is het huilen als ze iets van hem willen. Vooral lastig omdat met name familie wel eens andere verwachtingen heeft.

  • Elly

    Heel herkenbaar! Onze dochter (bijna 2) breekt de hele tent af als ik eventjes ga douchen oid en ze bij haar vader in de woonkamer zit. Hetzelfde verhaal, heel veel uitleggen en dat lijkt ze te begrijpen, maar toch elke keer weer ellende.. het lijkt stukje bij beetje wat beter te worden..

  • Linda

    Heel erg herkenbaar dit. Hier nu drie jongens van 6,5 2,5 en en half jaar en de oudste 2 ook heel erg mama minded. De oudste had het lastig op de psz maar die was na een kwartier altijd gewoon lekker aan het spelen. De middelste heeft het nu zo zwaar gehad dat we vorige week besloten te stoppen voorlopig want die was gewoon echt in blinde paniek. Nachten mega onrustig op voorhand en diarree op de dagen zelf, gewoon puur van de stress, heel heftig vind ik. Na de zomer proberen we het opnieuw een in de tussentijd proberen we de navelstreng maar wat door te krijgen..

  • Astrid Bartholomeus

    Bij onze dochter bespeuren wij nu (16 mnd) voor het eerst iets van eenkennigheid. Hoort bij de sprong waar ze in zit, zeggen de experts dus even afwachten hoe het zich ontwikkelt.
    Ook wij zeggen iedere keer “tot straks, mama komt jou weer ophalen” en als we uit beeld zijn is het ook prima, maar uit beeld gaan is even lastig en tranendal.
    De “luxe” van 2 mama’s is dus geen garantie tot succes op dit vlak

  • Gabriëlle

    Grappig om te lezen. Hier is het nu echt papa (17mnd). Komt misschien ook omdat papa veel thuis is (banketbakker en rond 13.00 altijd thuis). Papa haalt hem altijd op bij de gastouder, je moet z’n gezicht zien als ik dat een keer doe. Overdag roept hij honderd keer papa en gaat hij bij het raam kijken of de auto er al aan komt. Gaat papa even naar de schuur, keihard bij de achterdeur blijven roepen tot hij er weer is. Huilen als papa uit het zicht verdwijnt of hem even niet gelijk kan knuffelen als hij thuis komt. Maar het grappige is ondanks dat alles, wanneer hij ziek is, is alleen mama goed. Ik ben benieuwd hoe dit straks gaat. Ik vind het soms wel lastig dat ik altijd dat moeilijke moment van wegbrengen heb. Gaat ene keer super en andere keer is ie heel verdrietig.

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!