GEEN COLLEGA’S MEER

Iedereen die mij al iets langer volgt weet dat Koen en ik collega’s zijn. We hebben inmiddels ruim vijf jaar dezelfde werkgever. Hoewel we altijd allebei op een andere locatie hebben gewerkt en we eigenlijk pas het laatste jaar één dag in de week samen op hetzelfde kantoor waren vonden we het altijd allebei heel leuk om collega’s te zijn. Altijd weten waar de ander het over heeft, bepaalde kwesties kunnen overleggen, sparren, oplossingen zoeken voor dingen waar we zelf niet meteen uit kwamen: als ik het over had mogen doen had ik het niet anders gewild. Maar daar komt nu een einde aan. Over drie weken zijn we geen collega’s meer. Koen begint aan een ander avontuur.

Ik had het op een aantal plekken al een beetje laten vallen, op Instagram en in de laatste Q&A op Youtube, maar Koen heeft vanaf augustus een andere baan! Vijf jaar geleden begon de zaak – het bedrijf van mijn vader en zijn compagnon – een nieuw filiaal, waar Koen vanaf dat moment ging werken. We werden collega’s. Was destijds een behoorlijke sprong in het diepe, want hij had een sportgerelateerde opleiding gedaan dus dit was compleet nieuw, maar het pakte wonderbaarlijk goed uit. Vijf jaar op diezelfde plek volgden, waarin hij zich mega ontwikkelde, heel veel leerde en groeide, en het bedrijf ook. Ik werk er zelf natuurlijk ook al vanaf 2011, en ik vond het echt alleen maar leuk om samen te kunnen werken, en daarbij koesterde ik een poos de hoop het bedrijf ooit over te nemen en leek dat op deze manier een realistisch doel. Ik weet dat heel veel mensen altijd roepen: lekker makkelijk, voor het bedrijf van je vader gaan werken, maar daar kan ik echt heel kort over zijn: je hebt geen idee. Werken voor een familiebedrijf betekent altijd nét een stapje harder moeten (en willen!) lopen dan de rest en véél meer verantwoordelijkheidsgevoel ervaren, terwijl je net zo goed ‘gewoon’ werknemer bent als ieder ander die er werkt. Dat is helemaal niet erg, daar kies ik, en kozen wij allebei, zelf voor en dat zou ik iedere dag opnieuw zo doen, maar het wil niet zeggen dat alles je maar in je schoot geknikkerd wordt. In ons geval in ieder geval niet. Vind het altijd zo jammer als die aanname op me af gevuurd wordt. We moeten allebei hard werken en zijn niets meer of minder dan iemand anders binnen het bedrijf. En dat is maar goed ook! Ben ik alleen maar blij om. Daarom zijn er ook nooit scheve gezichten en is de band met collega’s top, we hebben ‘t altijd allemaal heel belangrijk gevonden om daar in ieder geval vol voor te gaan.

En toch; toch is Koen inmiddels begonnen aan zijn laatste weken op de zaak. Situaties en toekomstperspectieven veranderen, en dromen en doelen ook. En zo geschiedde dat er begin dit jaar iets anders op Koen’s pad kwam in de financiële sector. In een héél andere richting dus, maar wel een die hem mateloos interesseert. Om écht aan de slag te mogen zou hij eerst drie WFT(wet op financieel toezicht)-diploma’s moeten halen, dus dat is precies waar hij sinds februari mee bezig is. Nummer één en twee; basis en hypothecair krediet zijn inmiddels in de pocket, en inmiddels is hij bezig met de laatste om eind augustus echt te kunnen starten in zijn nieuwe functie. Ondertussen is hij al die tijd gewoon fulltime blijven werken, en als de jongens eenmaal in bed liggen gaat hij door met de studie. Alle doordeweekse avonden met zijn neus in de boeken. Ons leven ziet er dus al een paar maanden heel gezellig uit ‘s avonds. Dacht ik nadat hij stopte met voetbal quality time te krijgen, kwam dit op ons pad. Haha. Nee dat is een grap; ik ben oprecht alleen maar heel trots. Koen was nooit de allergrootste fan van school, dus om te zien hoe intens gemotiveerd hij nu is om in heel weinig tijd, terwijl hij ook nog gewoon moet werken, drie diploma’s te halen vind ik echt heel tof.

Ik kreeg vaak de vraag wat ik er zelf eigenlijk van vind dat het allemaal anders loopt dan ik ooit bedacht had, maar daar vind je eigenlijk meteen het antwoord al in. Want inderdaad; ík had iets bedacht. Maar we zijn met z’n tweeën in dit huwelijk, en op de allereerste plaats wil ik graag dat Koen gelukkig is en dat hij zijn dromen najaagt. Dat dat voor mij even schakelen was vind ik niet eens zo relevant;  daar gaat dit niet over. Ik gun hem de wereld en ik vind het oprecht alleen maar heel erg leuk voor hem dat dit voorbij kwam. Hij kreeg vanaf het allereerste gesprek zo ontzettend veel vertrouwen dat het leek alsof hij tien centimeter groter weer thuis kwam. Dat deed hem goed, en mij ook. En daarbij: het is echt weer een stap omhoog, in alle opzichten. Ik ben zelf ambitieus, altijd geweest ook, en dat zie ik nu bij Koen ook. Hij is zo ontzettend gedreven, zit vol plannen en wil zo graag van start; dat kan ik niet anders dan heel hard toejuichen.

Over drieënhalve week krijgen we vakantie en zit onze tijd als collega’s erop. En na de vakantie zal er van alles veranderen. Koen zijn werktijden verschuiven iets, hij zal Morris af en toe naar school kunnen blijven brengen, we zullen niet meer samen naar de kerstborrel van kantoor gaan, maar ach;  we hebben elkaar straks wél weer eens iets anders te vertellen aan de eettafel. En dat heeft ook z’n charme.