HERKENNING VINDEN IN DE KINDEREN

Eigenlijk is het wat uiterlijk betreft precies zoals innerlijk: we hebben één Walkie en één Bollen. Twee keer hetzelfde recept, twee jongetjes, twee keer dezelfde opvoeding, en twee keer zo’n andere uitkomst. Morris is qua karakter zo goed als een kopie van mij. Mama heeft een poosje geleden mijn groeiboekje gevonden, en toen we daar samen in lazen schoten we allebei in de lach. Als we mijn naam zouden vervangen voor die van Morris klopt dat wat er staat precies. Het meest typische is nog dat we erachter kwamen dat je als ouder ook heel veel dingen vergeet, en vooral het leuke onthoudt. Dat ik als peuter af en toe driftbuien van heb ik jou daar had waren papa en mama allebei hartstikke vergeten omdat ik over het algemeen zo’n lief en tevreden kind was. Dus als ik zei dat Morris op mij lijkt zeiden zij: ‘ja maar jij werd nooooit boos hoor.’ Eh. Jawel dus. Haha. Het groeiboek liegt niet. Selectief geheugen! 

Morris is een denker. Dat heeft hij echt van mij. Als ik ‘s ochtends iets met hem bespreek kan ik hem er goed de hele dag niet over horen, en als hij dan ‘s avonds in zijn bed ligt haalt hij het onderwerp opnieuw aan. Hij wil heel graag dat iedereen het naar de zin heeft, is heel gevoelig voor sfeer, of eigenlijk sowieso gewoon heel gevoelig, en vindt afscheid nemen lastig.  Als het ergens héél druk of onbekend is trekt hij zich meer terug dan dat hij er midden in gaat staan. Dat heeft ie allemaal van mij. Het komt zo vaak voor dat ik hem aankijk en letterlijk mezelf zie of hoor. De uitspraken die hij doet, de manier waarop hij met sommige situaties omgaat, de blik in zijn ogen op bepaalde momenten..

Benjamin daarentegen vindt ‘t allemaal wel prima, die trekt zich nergens heel veel van aan en sluit zich veel gemakkelijker af. Maakt het zichzelf niet moeilijk, doet gewoon lekker z’n ding. Dat is dan weer precies Koen. Als ik tegen Morris zeg dat ik het écht niet leuk vind wat hij doet, stopt hij er meteen mee en komt ie naar me toe. Als ik hetzelfde tegen Benjamin zegt begint die gewoon letterlijk te lachen waar je bij staat. Haha. Hij heeft gewoon een beetje meer schijt aan alles en iedereen, eigenlijk. Dat is waar het op neer komt. Morris is wat zachter, B wat harder, ze kunnen allebei heel boos worden maar nooit voor lang, Benjamin heeft heel veel humor, is echt heel grappig en kan snoeten trekken waar je serieus van dubbel ligt en is sowieso een grappenmaker, waar Morris wat serieuzer en analytischer is. Lief zijn ze allebei echt heel erg. En knuffelig naar mij toe ook. 

Ik vroeg aan een vriendin hoe zij dit ziet – hoi Jacq♥️! – omdat het van de buitenkant soms toch weer anders oogt dan het voor ons misschien voelt, en zij zei: ‘Jij = Morris en Koen = B. Sowieso. In hoeverre ik dat als buitenstaander kan inschatten. Dat gevoelige, het graag mega goed willen doen, nadenken, daarin lijkt Morris zo op jou. En B is zo’n allemansvriend, charmeur. Dat is Koen ook. Als je jou niet zou kennen, zou je denken dat jij dat van nature ook bent. Maar er gaat bij jou van binnen zo veel meer om. Net als bij Morris.‘ Eigenlijk dus precies zoals ik het zelf ook voel. 

De combinatie tussen die twee is op één of andere manier goud, want ze kunnen letterlijk niets zonder elkaar. Zelfs naar de wc gaan ze samen. Wel zo gezellig. Ik ben heel benieuwd hoe ze zich qua karakter zullen ontwikkelen. Dat vind ik misschien nog wel het leukste aan het hebben van kinderen. Het zorgen, en de liefde die je terugkrijgt, maar ook de ontwikkeling die ze doormaken en hoe ze in alle opzichten groeien. En heel benieuwd ook tot in hoeverre de eigenschappen die ze nu hebben zullen blijven, of dat ze misschien nog wel compleet veranderen. Ik vraag me ook af of ze wat meer een mix zullen worden van onze karakters dan ze nu zijn. Ik ben echt een combi van papa en mama, in alle opzichten. Zowel uiterlijk als karakter is een beetje van allebei. 

Hoe dan ook, linksom of rechtsom: ze zijn goed zoals ze zijn. Ik ben zo trots op de mensjes die ze worden. Het is leuk om karaktereigenschappen van onszelf te herkennen, en ook wel makkelijk soms als in wat betreft hoe daar dan mee om te gaan, maar ook niet meer dan dat. Puntje bij paaltje zijn ze gewoon Morris & Benjamin, en daar wil ik helemaal niets aan veranderen. Bovenal hoop ik dat het twee fijne grote mensen zullen worden die in ieder geval altijd zullen weten dat hun ouders er zijn om ze te begeleiden, te helpen, te adviseren, en ze onvoorwaardelijk accepteren en liefhebben precies zoals ze zijn. Dat is volgens mij het allerbelangrijkste. Rijkdom om ze te mogen zien opgroeien.

Benieuwd hoe dit bij jullie is: of je ook zoveel van jezelf in je kind(eren) herkent, of juist helemaal niet. Bedankt voor het lezen!