HET CONSULTATIEBUREAU

Posted 24 juni 2016

Het consultatiebureau.. Voor de één een gezellig uitstapje, voor de ander een regelrechte nachtmerrie. Zeker is in ieder geval dat het een veelbesproken fenomeen is. Door alle verhalen die ik vooraf op me afgevuurd kreeg kneep ik ‘m al een beetje voor ik er ook maar één voet over de drempel gezet had. Ik weet het; dat is niet zoals het zou moeten zijn, maar sommige dingen kun je nou eenmaal niet veranderen. Onze kraamzorg probeerde me nog gerust te stellen. ‘Tegenwoordig valt het over het algemeen allemaal wel mee hoor’, zei ze. ‘De meesten zijn hartstikke aardig en beschikken zowaar over wat empathisch vermogen’. Ik besloot het maar gewoon op me af te laten komen, maar eerlijk is eerlijk; ik was dus enigszins bevooroordeeld voor onze eerste afspraak. Was dat terecht? Of helemaal niet?

De eerste keer op het consultatiebureau ging ik alleen maar even om Morris te laten wegen. Meteen na z’n geboorte viel hij wat af, zoals de meeste baby’tjes doen. In Morris’ geval bijna 10% van zijn geboortegewicht. Een dag later kwam hij keurig aan, maar de dag dáárna viel hij opnieuw af, en dat was blijkbaar niet helemaal volgens het boekje. Uiteindelijk bleek het aan de manier van voeden te liggen en ging het na een paar dagen allemaal helemaal goed. Afijn, twee weken na zijn geboorte ging ik voor het eerst naar het consultatiebureau om Morris te laten wegen. Ik was er nog nooit geweest en had géén idee hoe of wat, dus mama ging met me mee. Wel zo gezellig. En het ging helemaal goed, die eerste keer. Morris was hartstikke prima gegroeid en de vrouw die Morris woog ontzettend vriendelijk. De week daarna ging het precies zo. Dat wegen is voor die dames zo’n routineklus; ik denk dat we al met al nog niet twee minuten bij die weegschaal staan. So far, so good dus.

Maar toen kwam onze eerste afspraak met de kinderarts op het consultatiebureau en jongens jongens wat een ervaring was dat zeg. Morris had na die eerste week duidelijk wat in te halen en kwam twee weken op rij ruim 300 gram aan. Wij maakten ons daar allebei niet zo druk om. Hij groeide gewoon even goed door! Ik was tot het moment dat ik dat ongezellige hok van die arts in stapte alleen maar trots dat mijn kind zo goed groeit op mijn melk, en dat het zo’n tevreden ventje is. Nou echt, alle zelfvertrouwen die ik over mijn skills als nieuwbakken moeder had, werden door de vrouw aan de andere kant van het bureau binnen drie tellen de grond in gestampt. Dat Morris het zo goed doet, lekker doorslaapt en een prima ritme heeft qua voedingen? Dat is volgens de arts die wij troffen blijkbaar allemaal compleet irrelevant. Morris ligt graag op zijn buik. Te slapen, te chillen of te oefenen met z’n nekje. Dat laatste, dat moesten we maar niet te veel toelaten volgens de dokter. Helemaal niet goed voor ‘m, veeel te vermoeiend. Dat we hem overleggen in zijn bedje als hij (onverwacht) op het voedingskussen, in de box of in de kinderwagen in slaapt valt tijdens een wandeling? Ook hartstikke stom. Waarom zouden we dat doen? Hier gingen mijn nekharen dus al overeind staan hè. Ik snap natuurlijk best heel goed dat die vrouw gewoon naar eer en geweten haar werk doet, maar ik was op dat moment al 4 weken 24/7 bij mijn kind! Ik wist ondertussen zijn vermoeidheidssignalen feilloos te herkennen en zou mijn kind toch nooit op zijn buik laten liggen of verplaatsen in zijn slaap als ik zou vermoeden dat hij daar ook maar enigszins nadeel aan ondervindt?

En dan dat gewicht. Dat bleek toch echt wel een dingetje hoor. Hoewel hij keurig rond het gemiddelde lijntje zat, vond de kinderarts het toch nodig meermaals te herhalen dat het toch echt wel te hopen is dat Morris niet zo blijft groeien en dat hij dit lijntje vooral niet zo door moet zetten. De grap of ik hem soms slagroom in z’n fles doe was ook al snel gemaakt, dat snap je. Dus. Ik vroeg meteen of ik minder zou moeten voeden, of in een ander ritme, maar dat was volgens haar allemaal niet nodig. Gewoon ons iedere-vier-uur-behalve-de-nacht-dus-5-voedingen-per-dag ritme aanhouden was prima. Wel met nogmaals de opmerking dat het niet de bedoeling is dat hij die groei zou doorzetten. En dan sta je daar, met je 22 lentes. Ben je supertrots op je kind, blij dat hij zo goed groeit en dat het zo’n plezierig mannetje is, en dan wordt je naar huis gestuurd met de boodschap dat je vooral niks moet veranderen, maar dat het te hopen is dat hij vooral niet zo blijft groeien. KOEKOEK! Wat moet je daar nou mee? Nogmaals, ik begrijp echt wel dat die vrouw gewoon haar werk doet en dat ze geen kwaad in de zin heeft, maar ik werd best even een beetje onzeker over de borstvoeding. Wat die andere dingen betreft snap ik dat de kinderarts een advies geeft. Het is vervolgens aan ons wat wij daarmee doen, en ik neem het met me mee, maar luister vooral naar mijn gevoel en let op de signalen die mijn kind afgeeft. Maar als het over borstvoeding gaat, is het een ander verhaal. Je denkt het juiste te doen voor je baby, maar je weet natuurlijk nóóit precies hoeveel je kind binnenkrijgt en of het dan ook écht het juiste is.

Later vroeg ik me nog af waarom ik nou precies zo onzeker werd van dat verhaal van de kinderarts. Ik weet toch dat ik alleen maar het allerbeste voor Morris wil? Dat is helemaal waar, maar toch voelde ik me op dat moment in het kamertje van die kinderarts maar een amateur. Waarschijnlijk ligt dat meer aan mij, dan aan haar. Die vrouw doet gewoon haar werk. Ik vind het jammer dat ze niet wat hartelijker en empathischer was, maar dat is iets persoonlijks. Het ding is denk ik dat ik op mij, als mens, best een beetje kritiek kan hebben; ik weet dat ik niet perfect ben, dus als een ander dat ook opmerkt is dat hartstikke prima. Maar het wordt ineens een ander verhaal als het gaat over mijn ‘prestaties’ als moeder. Op een of andere manier komen op- en aanmerkingen of kritiek over mij in mijn nieuwe rol veel harder bij me binnen. Ik wil het allemaal zó graag goed doen, dat ik gewoon hoopte dat die kinderarts me die bevestiging zou geven. En dat is natuurlijk niet eerlijk, want daarvoor zit die vrouw daar helemaal niet.

Ik blijf erbij dat ik het jammer vind dat de kinderarts niet een tikkie vriendelijker was, maar ik weet ook dat dat meer bij mij ligt, dan bij haar. De volgende keer dat ik bij haar naar binnenstap weet ik dat ik niet hoef te rekenen op een schouderklopje, maar dat ik vooral moet luisteren naar wat ze te zeggen heeft en ik daar vervolgens het mijne mee mag doen. Dan geef ik dat hele consultatiebureau gewoon even een herkansing. Dat gezellige uitstapje gaat het voor mij niet worden, maar ik ga m’n best doen te voorkomen dat het een ellendig iets wordt iedere keer!

Hoe zijn jullie ervaringen met het consultatiebureau? Ik ben heel benieuwd! Bedankt voor het lezen. X

Baby, Consultatiebureau, Jeugdarts, Kinderarts, Moederschap, Onzekerheid

Michelle