IK BEN JARIG!

Hele goede zondagmorgen allemaal! Zijn jullie lekker weekend aan het vieren? Of nog beter: vakantie? Voor mij is het best een speciale zondag, want ik word vandaag 23 jaar! Het is voor het eerst in jaren dat ik écht heb uitgekeken naar mijn verjaardag. Sinds wij samenwonen heb ik het nooit heel uitgebreid gevierd, want weinig plek hier op het appartement en zoveel gedoe, maar vandaag vier ik het wel! Samen met mama, bij hun thuis.

Dat ik nu minder met de rompslomp zit is niet de enige reden dat ik me op mijn verjaardag verheugd had hoor. Ik vind het ook ZO bijzonder dat dit mijn eerste verjaardag als mama is! Noem me een zemelige muts, maar het is echt zo. Afgelopen jaar was echt het meest bijzondere uit mijn leven, en stond eigenlijk compleet in het teken van mijn zwangerschap en van kleine Morris. Er is zóveel veranderd, en ik ben echt gelukkiger dan ooit. Ik heb een prachtig kind, een geweldige man, lieve familie en vrienden, een fijn huis in het vooruitzicht (nog een paar maandjes!) en een superleuke baan. Wat wil een mens nou nog meer?

Vorig jaar op mijn verjaardag werd ik midden in de nacht – nadat alle vrienden weer weg waren die Koen als verrassing had uitgenodigd omdat ik mijn verjaardag niet wilde vieren, hoe lief – nog best heel verdrietig omdat ik zo bang was dat ik té graag wilde en nóóit moeder zou gaan worden. Inmiddels zijn we een jaar verder, mag ik al ruim drie maanden genieten van onze kleine man en word ik zelfs al getrakteerd op keiharde schaterlachjes. Zonder jullie te overstelpen met een heel TMI-verhaal: jullie kunnen ongetwijfeld ook 1 en 1 optellen – negen maanden zwangerschap en drie maanden moeder maakt precies één jaar.. Dat maakt vandaag voor mij extra speciaal.

De hoogtepunten van afgelopen levensjaar waren die bewuste positieve zwangerschapstest op 1 september, de avond dat we het geslacht van ons kindje verklapten aan onze gezinnen en vrienden, de paar dagen Oostkapelle – voor de laatste keer met z’n tweetjes, de geboorte van Morris (DUHHHHH!) en de vakantie op Mallorca. Eigenlijk was het allemaal gewoon één groot hoogtepunt.

Het blijft bizar hoe snel de tijd gaat. Het lijkt wel gisteren dat ik 18 werd en mijn rijbewijs mocht gaan halen. Inmiddels zijn we gewoon alweer vijf (!) hele jaren verder. Er is ZO veel veranderd in die vijf jaar. Op mijn 18e verjaardag ging ik bijna studeren aan de Radboud Universiteit in Nijmegen, kreeg ik mijn eerste autootje en dacht ik dat er een studententijd van heb ik jou daar aan zat te komen en ik daarna een carrièretijger tot en met zou worden. Vijf jaar later moet ik concluderen dat die wilde studententijd er niet helemaal van is gekomen. En die carrièretijger? Mwoah, zo zou ik mezelf nou ook niet per definitie omschrijven. In plaats daarvan word ik nu 23 als moeder van Morris en echtgenote van Koen. En ik zou voor al het geld in de wereld niet met iemand anders willen ruilen. Ik heb zó veel om dankbaar voor te zijn. Vandaag is zo’n dag om daar nog even extra bij stil te staan. En dat ga ik dus ook doen. Met wat familie en vrienden, en met mijn gezin. Mijn twee mannen.

Ik ga vandaag genieten van mijn 23e verjaardag met al mijn lievelingsmensen om me heen (behalve Lotje en Flip, want die zijn nog op vakantie *jank*). Ik ben zo benieuwd wat komend jaar voor ons in petto heeft.. Jullie zullen er ongetwijfeld weer getuige van zijn.  Ik wens jullie een heerlijke zondag, en ik ben er morgen weer met een nieuwe weekendplog. Bedankt voor het lezen! Liefs, X

Edit: de weekendplog komt in verband met mijn verjaardag deze week op dinsdag online, in plaats van op maandag!