IK KAN ZE NIET LATEN GAAN
Ruim anderhalf jaar ben ik inmiddels moeder. Volgende week zelfs al drie maanden van twee kinderen. Dan zou je toch denken dat je de kneepjes van het moederschap aardig onder de knie hebt. Dat je het allemaal al wel een keer gezien hebt encdat je wel weet hoe de hele handel zo’n beetje reilt en zeilt. Nou denk ik ook wel dat dat hier het geval is. Mama zijn is zeg maar best wel mijn ding. Maar in één ding faal ik jammerlijk. Want loslaten? Dat kan ik dus niet. Voor geen meter. En dat is niet altijd gemakkelijk.
Voor ik kinderen kreeg had ik altijd zó’n grote waffel en een perfect idee van hoe ik het allemaal zou gaan doen. Ik ging hoe dan ook in het ziekenhuis bevallen, geen borstvoeding geven – want niks voor mij, súperflexibel zijn, mijn kinderen gewoon altijd overal mee naartoe slepen en ook echt wel onwijs mijn eigen ding blijven doen, want hé; dat is voor iedereen alleen maar goed, toch? Dat is dus vijf keer vet mislukt. Ziekenhuisbevalling werd thuisbevalling, flesvoeding werd negen maanden borstvoeding, flexibel zijn gaat op zich niet heel slecht, maar wel alleen binnen ‘n bepaald kader en datzelfde geldt voor de boys overal mee naartoe nemen, want doe ik wel, maar alleen als het enigszins past met hun ritme. En onwijs mijn eigen ding blijven doen? Hoe spel je dat?
De jongens zíjn mijn eigen ding, en hoe vaak ik me ook voorneem om wat meer op pad te gaan zonder hen: ik doe het niet of nauwelijks. Ik word er niet blij van. Vooral van tevoren niet. Ik vind het heerlijk om af en toe een uurtje een boodschap te doen zonder kinderen hoor. Begrijp me niet verkeerd. Om even te kunnen doen wat ik moet doen zonder vertraging van kinders in en uit de auto, kinderwagen in en uit klappen, kind in en uit winkelkar; je kent het wel. En als er gewerkt moet worden, moet er gewerkt worden; dat hoort er nou eenmaal bij. Maar ik heb er écht heel veel moeite mee om ze weg te brengen om zelf iets leuks te gaan doen. Omdat ik ze het liefst dicht bij me heb, omdat ik het heel lastig vind om de controle uit handen te geven, en omdat ik me dan meteen gruwelijk schuldig voel.
Omdat ik ze het liefst bij me heb dus. Dingen voor jezelf doen, tijd voor jezelf nemen.. Ik vind het een beetje overrated. Voor mij, bedoel ik dan. Ik ben het liefst met de jongens en heb het niet nodig om in m’n uppie de hort op te gaan. Nou ben ik sowieso echt een thuismens en heb ik het altijd – ook voor de kinderen er waren – fijn gevonden om thuis te zijn. Dat is nu niet anders. Dat maakt denk ik sowieso wel verschil. Als de jongens overdag op bed liggen, ‘s middags allebei tegelijk ruim twee uur, heb ik tijd voor mezelf. Dan werk ik aan de site en doe ik wat in het huishouden. Dat is voor mij, voor nu, genoeg. Vind ik helemaal fijn. En ik ben ook altijd weer blij als er eentje wakker word. Dat is burgerlijk. Ja. En absoluut niet groots en meeslepend. Nee. Maar ik ben tevreden met dit zoals het is. ‘s Avonds hebben Koen en ik tijd samen als de jongens slapen. Op de avonden dat Koen moet trainen na zijn we altijd met z’n tweeën, en maken we bewust tijd voor elkaar. Ook in dat opzicht hebben we dus allebei niet het gevoel dat we wat tekort komen, of missen. Ik heb al wel eens voorgesteld om de jongens een nachtje te laten logeren, maar Koen is misschien nog wel erger dan ik; die wordt al naar van het idee dat wij dan ‘s avonds naar bed gaan en dat de kamers van de jongens leeg zijn, en om heel eerlijk te zijn vind ik dat idee ook echt hé-le-maal niks. Maar zo gaan we dus ook nooit leren ze los te laten.
De controle uit handen geven is ook wel een dingetje. Morris en Benjamin hebben allebei zo’n lekker ritme, en ik ben altijd een soort van bang dat dat helemaal in de war gaat als ze bij iemand anders zijn. Dat het dan allemaal niet meer klopt en dat de dingen niet lopen zoals het hoort te gaan en dat de hele wereld dan vergaat. Ofzoiets. Man man man, als ik het opschrijf moet ik er zelf om lachen. Controlfreakje much?! Ze zijn altijd bij mensen die ik voor duizend procent vertrouw, maar toch vind ik dat moeilijk. In mijn hoofd trek ik dat gewoon echt heel slecht. ‘Ik ben hun moeder en ik weet het allerbeste wat goed voor ze is’, dat idee. Natuurlijk weet ik dat heel goed, maar dat wil niet zeggen dat het ineens allemaal in ‘t honderd loopt als iemand anders even voor ze zorgt. Zolang ze genoeg liefde en eten krijgen loopt het echt wel los. Rationeel gezien weet ik dat best hoor. Ik moet het alleen nog even voelen.
Dat schuldgevoel, tenslotte. Dat is een bitch hoor. Ik zou bijvoorbeeld best weer eens een avond met een vriendin naar het theater willen, of een vrijdagmiddagborrel doen in de kroeg, of flink op stap met Koen, veel te laat met twee wijn teveel op naar bed, en dan ‘s ochtends niet per se uit bed moeten omdat er twee kleine mannen zijn die aandacht willen. Niet omdat ik het nodig heb, want als het niet is vind ik het ook goed, maar gewoon omdat me dat wel weer eens een keer leuk lijkt. Omdat ik wéét dat het ook goed is om af en toe heel even uit de mamastand te gaan. Omdat ik me niet kan herinneren dat ik voor het laatste de hele avond gedanst heb tot ik zere voeten kreeg en ik dat wel weer eens wil. Dat dansen. Niet die zere voeten. Ik voel me alleen al bijna schuldig als ik het uitspreek, laat staan als ik het zou doen. Ik weet niet wat dat voor gekke kronkel is, in dat brein van mij, maar dan vind ik dat zielig voor de jongens. Dat zij uit hun vertrouwde omgeving moeten omdat hun moeder zo nodig de hort op moet. “Je hebt toch geen kinderen op de wereld gezet om ze naar de oppas te brengen als het jou even lekker uitkomt?” Nogmaals; ik weet dat dat onzin is, maar dat verstand en gevoel van mij zitten nog niet altijd helemaal gezellig op hetzelfde level, zeg maar.
Over twee weken gaan Koen en ik samen eten bij een goed restaurant hier in de buurt. De hele avond, zoveel gangen, wijn en de hele shabam derbij. Zonder kids. Daar wordt heel goed voor gezorgd. Ik vind dat in mijn hoofd dus best een ding, maar ik ga het deze keer toch echt doen. Slapen doen ze gewoon in hun eigen bedjes, want hé; je moet ergens ‘n beginnetje maken toch?
Ik hoop dat dit iets is waar we gewoon een beetje in moeten groeien nog. We komen ook pas net kijken en niemand gaf ons hier een handleiding bij, dus nouja, we doen maar gewoon wat goed voelt. Er komt vast een dag dat die boys van ons een nachtje gaan logeren. Dat ik ze lachend en zonder buikpijn wegbreng en dat ik óók oprecht kan genieten als ze er niet zijn. Ooit komt dat. Maar wel pas als we daar echt klaar voor zijn. Niet omdat het moet. En dat is nu nog even niet.
Hoe doen jullie dat? Zijn jullie wel goed in loslaten? Ik voel me af en toe zo’n muts als het op dit onderwerp aankomt, terwijl ik juist ook heel erg vind dat je altijd vooral moet doen wat bij past en waar jij je goed bij voelt ongeacht andermans mening. Ben erg benieuwd hoe jullie daarmee omgaan.
Bedankt voor het lezen!
Leuk artikel! Het is natuurlijk super moeilijk om je allerkostbaarste los te laten.
Misschien is het ook een beetje hormonaal? Ik kan namelijk sinds een maand of twee redelijk goed loslaten en ben zelfs twee nachten weggeweest (en moet volgende week de hele week weg). Ik merkte dat ik er echt naartoe groeide. Van er níet aan moeten denken naar het echt wel even lekker vinden.
Maar als ik, dus net als jij, twee maanden geleden nog een babymensje van een maand had gehad had ik vast weer niet losgelaten. De baby niet en daardoor dan dus ook gelijk de dreumes niet.
Komt vanzelf! Het feit dat je er over nadenkt is al een begin. En uiteindelijk kan je er vast wel een avondje van genieten om ze weg te brengen. Maar Benjamin is natuurlijk ook nog maar zo piepjong.
Snap u volledig! Heb ook 2kindjes, zoontje van 2,5jaar en dochtertje van 8maanden. Bij mijn zoontje heb ik het zo erg gehad in het begin vooral met loslaten dat ik er ‘bijna’ onderdoor zat. Ik ging nergens naartoe, ik wou altijd bij mijn zoontje zijn totdat mijn mama zei van kom ga eens met de auto weg, ga eens fijn buiten in de zon liggen (was net in de zomer) en vanaf toen heb ik beetje leren loslaten en zeker nu met het dochtertje erbij voel ik ook dat ik het nodig heb! Daarom is het een ritueel zal ik maar zeggen om elke vrijdag iets te gaan drinken bij kameraden maar paar 100meter van ons thuis. Maar ik zal dan ook nooit heel lang wegblijven, ik ben altijd terug thuis voor de oudste ligt te slapen. Want toch ben ik nog altijd een huismus, ik zal dan ook liever het hele weekend thuisblijven bij de kids 🙂 maar af en toe doet het wel eens goed om effe ‘weg’ te zijn.
Oh Michelle dit is zo herkenbaar! Ik ben blij als mijn dochter snachts wakker wordt en ik haar van haar eigen kamer kan halen en bij ons kan leggen. Want ik mis haar als ze in haar eigen kamer ligt. Logeren gaat hier ook echt nog niet gebeuren haha.
Ik ga overigens wel af en toe met vriendinnen op stap, of laat mijn nagels doen O.i.d. Maar ik probeer max 2 avonden in de week weg te zijn, liefst als ze al slaapt zodat ze ze het niet merkt, omdat ik dat naast 3 dagen werken meer dan genoeg vind.
En een uurtje alleen boodschappen doen dat doe ik niet eens 😉
Denk al met al dat jullie zo gek niet zijn.. of wij zijn het ook 😉
Oh ik begrijp het! Mijn vriend is “gelukkig” of “jammer genoeg” hierin wat makkelijker. Een feestje? Kind mee of naar de oppas. Binnekort hebben we een zaal feestje.. roept ie doodleuk hij gaat lekker logeren.. nouuuuuu dat denk ik effe niet hoor. Naar de oppas is prima, maar ik haal hem wel meteen weer op!
Oh zoooo herkenbaar, dat loslaten is echt nog niet voor mij weg gelegd. Toen Kaelan 3 maand was eerste keer uit eten met m’n man en schoonouders opgepast. Maar hij wou van hun geen flesje, zonder eten naar bed. Afgelopen week mijn ouders, zelfde verhaal. Toen zijn we toch maar naar huis gekomen en wilde hij wel drinken…. Als het even kan gaat hij overal mee naar toe, want ook bij z’n gastouder wil hij slecht drinken.
Voor mij niet zo herkenbaar. Mijn kids zijn inmiddels 8 en 4, maar ik heb nooit veel moeite gehad om ze bij oppas oid te brengen. Scheelt ook dat wij beiden geen familie hier in de omgeving hebben, dus als er iets is, dan ben je al snel afhankelijk van oppas. Maar we hebben veel goede vrienden en we passen over en weer op. Ik vind het ook wel goed voor de kids. Ik hield ook altijd rekening met hun ritme en slapen deden ze overal prima, zolang het maar in een bed was. Ik ging ook vrij snel weer even uit eten ofzo met een vriendin. De kids krijgen net zoveel liefde van hun vader, als van mij, dus dat gaat prima.
Ook ben ik dit voorjaar een week naar NY geweest met een vriendin. Man heeft toen een week vrij genomen en door FaceTime momenten was er elke dag contact. Maar goed, nu zijn ze ook iets ouder, dit had ik 2 jaar geleden nog niet gedaan. Hoewel, de kids gaan nu vragen, waarom moet je daarheen, waarom mag ik niet mee, ik vind het oneerlijk dat jullie wat leuks gaan doen…loslaten wordt er niet makkelijker op…
Ik denk dat je er goed aan doet om gewoon te wennen. Een avondje uit eten, kindjes gewoon in hun eigen bed en jullie ook en wie weet als het bevalt ga je een stapje verder. Of niet. Wat voor jullie goed is!
Heel herkenbaar! Wij zijn precies zo, terwijl we van te voren ook heel anders zeiden. Scheelt ook gewoon dat ons zoontje zo onwijs makkelijk is en we heel graag met z’n drieen op pad gaan denk ik. En we zijn van onszelf al vette huismussen hahaha. Maar af en toe met z’n twee weg is ook heerlijk. Toevallig zijn we gisterenavond samen uiteten geweest, voor het eerst weer sinds… ik weet het niet eens meer? Terwijl hij altijd prima gaat slapen was het nu een drama en toen schoonmoeder er was zijn we op een gegeven moment toch maar gegaan. Vind het vreselijk het dan los te moeten laten en zit niet eerder lekker op m’n plek dan dat ik bevestiging heb dat ‘ie lekker slaapt. Haha.
Ik heb tijdens deze zwangerschap wel heel erg los moeten laten omdat ik zo ziek was (en nog af en toe ben) dat ik gewoon niet voor hem kan zorgen. Mijn schuldgevoel is al 1000x over de max gegaan en heb flink wat tranen gelaten, maar het kon niet anders. Helaas…
Ik herken dit ook heel erg! Mijn zoontje is 16 maanden en laatst toen we uiteten gingen samen merkte ik voor het eerst dat ik ervan genoot eventjes. De (zeer beperkte) keren daarvoor was ik er toch steeds mee bezig in mijn hoofd ‘zal het wel goed gaan?’ Wat het uiteraard altijd ging. Beetje suf is het wel hè haha. Maar zeker voor jullie met kleine Benjamin erbij is het helemaal niet gek volgens mij 🙂 Hoe ouder ze worden hoe makkerlijker, denk ik. Ik vind samen thuis zijn ook het fijnste wat er is maar begin nu toch te merken dat het heeeel soms wel ff lekker kan zijn om even de mama-modus uit te zetten 🙂
Bizar herkenbaar!! Ik merk dat het nu bij nr.3 ietsje makkelijker gaat (ik gooi het zelf op een makkelijk kind), maar dat eeuwige schuldgevoel…….
De meiden eten vandaag op school (bij ons geen continuerooster) en dat vind ik al een dingetje, haha. Ik heb ze gewoon liever thuis (best hopeloos van mezelf, ze zijn nota bene 7 & 5!). Maar toch vind ik dit ook wel eens lekker… (zei ik dat echt hardop?!;-))
Snap je helemaal! Hier hetzelfde verhaal: oudste is 3.5 jaar, jongste 5 maanden. en we zijn in die 3.5jr 2 x uit eten geweest. Beide keren was er in de avond of nacht een ‘voorval’ wat anders niet voorkwam. We zijn nu in overleg over een nachtje weg; opa en oma komen dan bij ons in huis. Maar ik kan er nog niet enthousiast van worden.
Loslaten… tja het is een dingetje. Mama knows best!
Zooo herkenbaar! Mijn boys zijn 2,5 jr en (volgende week wordt) de jongste 1 jr. Ik werk 3 dagen in de week en dan zijn ze bij opa en oma. Omdat ze daar al vaak zijn, is logeren daar ook leuk en makkelijk. Ritme blijft hetzelfde en bedjes zijn al vertrouwd. De jongste is tot nu toe 2 keer uit logeren geweest zodat mijn man en ik even buitenshuis samen wat leuks konden doen. Al is het heerlijk, stiekem vind ik ook die lege bedjes thuis vreselijk. Leuke dingen doen voor mezelf doe ik amper. De laatste keer kapper was 7 maanden geleden. Ook omdat t zo’n geregel is met de kleine mannen. Ik geniet enorm van mn mannentjes. Omdat ik al 3 dagen van huis ben, wil ik de dagen thuis zoveel mogelijk van ze genieten en voel ik ook de behoefte niet zo om zonder ze te zijn. Het hele idee dat ze ‘straks’ 5 dagen p/week naar school moeten… oh stop de tijd!!!
Wij zijn daar iets makkelijker in. Dochterlief (bijna 4) heeft heimwee dus slapen gaat ze ergens anders niet. Maar wij hebben er af en toe wel behoefte aan om even wat te gaan eten oid met zijn tweeën. En op stap gaan met vriendinnen doe ik ook af en toe. Wel alleen als mijn man thuis is.
Zoals de meeste moeders al schrijven, het is heel herkenbaar. Wat is er mis met lekker thuis op de bank? Gewoon bij man en kinderen. Nou helemaal niks mis mee. En weet je er komt een dag dat je weer samen bent en leuke dingen samen gaat doen. Bij mij zijn ze nu 17 en 18 jaar en die willen niet overal meer mee naar toe. Die vragen nu moeten jullie niet weg? En die slapen nu graag bij vriend of vriendin. Dus geniet gewoon van het heden. Er komt vanzelf weer een tijd voor samen.
Ik snap helemaal hoe je je voelt, alleen ik denk wel hoe langer je hiermee wacht hoe moeilijker het word.
Ik heb dus een vriendin die dit ook altijd tegen gehouden heeft en zit nu met de gebakken peren omdat haar kindje dus nergens wilt logeren !!(ook niet bij opa&oma)
Ik had zelf nooit verwacht dat ik los laten goed zou kunnen maar ik heb het gewoon na 6 maanden gedaan en dit was de beste keuze ooit !!
Als er nou eens wat gebeurd onverwachts met jullie of familie dan kun je dus nooit je kind weg brengen zonder dat je jezelf hier goed bij voelt, dat wil je toch ook niet??
Maar je moet jezelf weten wat je doet natuurlijk.
Niets is zo fijn om je kindje bij je te hebben maar een kind wat makkelijk gaat logeren is ook top hoor !!
Heel herkenbaar!
Onze dochter gaat 1 keer in de paar maanden een nachtje naar opa en oma als wij bijvoorbeeld een verjaardag hebben, maar nooit zonder reden en langer dan 1 nachtje. De volgende ochtend sta ik ook weer te trappelen om d’r te zien.
Wel goed dat jullie nu ook samen uiteten gaan. Persoonlijk merk ik dat dat soort avonden ook heel goed doen voor je relatie.
Aankomende week krijg ik een keizersnee en moet ik 3 nachten zonder haar slapen en zie ik d’r maar weinig. Met dat idee heb ik heel veel moeite, al wordt er heel goed voor d’r gezorgd natuurlijk.
Veel plezier alvast met jullie etentje! Achteraf ben je vast blij dat je het gedaan hebt en hebben de kindjes er weinig van gemerkt.
James ging al logeren toen hij 7 weken oud was. Bij mijn ouders, dat dan weer wel;-). Mijn vriend en ik hebben een hoop meegemaakt samen (ik legde oa bijna het loodje na de bevalling) dus we waren erg toe aan samen even weg. James heeft het bij mijn ouders heel erg goed, dus dat voelde prima. Hij heeft daarna toen hij ongeveer 8 maanden oud was gelogeerd bij een goede vriendin van mij omdat wij een bruiloft hadden en mijn ouders op vakantie waren. Toen hij bijna 1 was zijn mijn vriend en ik zelfs een weekje samen op vakantie geweest. James was toen bij mijn ouders. Hij is nu 14 maanden en ik denk dat het voor hem ook goed is om eens in een andere omgeving te zijn. Ik geniet er erg van om even alleen of samen met mijn vriend te zijn en even tijd voor mijzelf (ons) te hebben. Dat wil niet zeggen dat ik niet elke seconde aan hem denk en hem eigenlijk het liefst meteen weer wil ophalen, maar als hij blij is, ben ik dat ook en volgens mij geldt dit andersom hetzelfde. Ik denk dat James er veel baat bij heeft als hij af en toe gaat logeren en hij doet dit ook alleen bij mensen die ik voor 110% vertrouw. Er zullen papa’s en mama’s zijn die hier anders over denken, maar voor ons voelt het goed. We gaan ook regelmatig even een hapje eten samen of ik doe dat met een vriendin. Dan is James gewoon in zijn eigen bedje en als hij wakker wordt zijn papa en mama er weer!
Ik heb niet heel veel moeite met loslaten, maar voor mij is het meer een principe kwestie. Veel bevriende stellen van ons, gaan regelmatig een weekendje weg met z’n 2-en zonder kind(eren). Ik snap dat niet en voel die behoefte totaal niet. We zijn nu een gezin van 3 en als we op pad gaan, gaan we compleet als gezin. Anders niet.
Overigens moet iedereen dat voor zichzelf uitmaken natuurlijk.
Heel herkenbaar! Maar geloof me, je gaat het echt leren hoor, dat loslaten…. En dan kun je net als ik gewoon heerlijk gaan slapen als je zoon van 17 op stap gaat met z’n vrienden…. Ging trouwens ook niet in 1 keer hoor… Heeft wel wat slapeloze nachten gekost… 9 weken geleden een klein meisje gekregen (nummer 5), een behoorlijk nakomertje (11 jaar na nummer 4 ) en ook bij deze begin ik weer helemaal overnieuw met loslaten en waak ik over haar alsof er iets vreselijks gebeurd als ik even niet bij haar ben… Maar uit ervaring weet ik dat het goed komt… Dus waak jij maar lekker over je kindjes, het gaat stap voor stap!
Zo leuk en herkenbaar dit gevoel heb ik precies zo, en ik dacht dat ik de enige was met zo’n kronkel
Ik ben moeder van 2 meisjes en heb ze het liefst ook gewoon bij mij.
Gewoon doen wat goed voelt!
Nee, dit is voor mij totaal niet herkenbaar. Onze dochter ging al uit logeren voordat ze drie maanden oud was. Ik wist dat ze in goede handen was (want:bij opa en oma), dus dat was geen probleem. Wij zijn zelf heel erg makkelijk hierin. Ik heb zelf ervaren hoe teleurstellend het is als je als familie (oom/tante etc) nooit mag/kunt genieten van een nachtje logeren (van je kleinkind/neef/nicht). En ik heb zelf onwijs leuke herinneringen aan logeerpartijen bij familie, dat wil ik mn kinderen ook mee geven! En ik ben ervan overtuigd: hoe makkelijker je zelf over loslaten doet, hoe makkelijker je kindje er ook mee om gaat. Ik smelt altijd als ik zie en hoor hoeveel lol iedereen heeft in een nachtje logeren! Zonder het al te bot te laten klinken zou ik zeggen: gewoon doen, die middag/avond oppassen en later evt een nachtje!
Heel herkenbaar.
Maar wat ik wel heel makkelijk doe is met vriendinnen op stap terwijl mijn man bij de kindjes is en andersom. Toch tijd voor jezelf en even uit de mamastand.
Ik snap heel goed dat je het moeilijk vind. Ik denk dat ik zelf ook een echte huismus zou zijn als ik kinderen zou hebben. Je moet doen wat jezelf het fijnst vindt.
Jeetje.. Ik herken mezelf zó goed in jouw verhaal! Ik word ook helemaal zenuwachtig als mijn zoontje naar oma toe gaat. Ze is wat ritme betreft een freestyler en ik totaal niet. Ik ben dan ook elke keer bang dat als ik mijn zoontje terug krijg dat hij helemaal verpest is 😛
Maar ik ben precies het zelfde. Van mij hoeft het ook niet hoor, zo’n hele dag weg, maar oma vindt het fijn 😀
Ook fijn dat jij hier ook zo open over bent en dat je dat wilt delen met ons!
Mooi geschreven! Ik wilde eerst ook zoveel mogelijk bij de kids zijn dat geeft ze ook vertrouwen om de wereld te ontdekken omdat ze weten dat je in de buurt bent…. En nu na zoveel jaar is het ook eens heerlijk om met mijn mannetje een nachtje te logeren… Dat gevoel komt wel een keer nu gewoon genieten van je mooie jongens dichtbij je