IK STOND ERBIJ EN IK KEEK ERNAAR

 In Moederschap

Maandag is mijn werkdag. Dan ben ik op kantoor met Benjamin omdat hij nog borstvoeding krijgt, en is Morris bij Joke en Harald. Dat is altijd zo, al maanden, en dat gaat hartstikke goed. Afgelopen maandag zag de dag er anders uit. Joke en Harald waren met vakantie, dus ik zou een dag thuiswerken met de jongens, zoals we dat op dinsdag ook altijd doen. Hartstikke prima; niks mis mee. Het was mooi weer, we hadden de hele dag de schuifpui open en Morris speelde lekker in de tuin terwijl ik werkte. Toch liep onze maandag anders dan ik ‘s ochtends toen ik opstond had bedacht..

Ik breng de jongens altijd allebei tegelijk naar bed voor hun middagslaapje. Dan heb ik een paar uur om wat in huis te doen, of dus, zoals vandaag, om even keihard door te werken. Dat werkt voor ons perfect! Vandaag is het niet anders. Ik ga met de jongens naar boven; Morris voorop, ik met Benjamin op de arm er achteraan. Morris is heel erg moe en vindt het duidelijk prima om te gaan slapen. Daar ben ik blij mee, want dat is de afgelopen week ook wel eens anders geweest. Benjamin is nog niet zo moe, dus die leg ik even te spelen op onze slaapkamer met wat speelgoed. Die vermaakt zich prima! Ik ga met Morris naar zijn slaapkamer en leg hem op de commode om zijn luier te verschonen en kleertjes uit te trekken. Vervolgens zet ik hem rechtop. Dat doen we altijd. Hij gaat dan zitten met zijn beentjes over de rand terwijl ik zijn slaapzak pak. Ondertussen zingen we een liedje en zit Morris vaak te klappen. Vandaag gaat het niet anders. Morris zit op de commode terwijl ik me omdraai om zijn slaapzak van zijn bedrand te pakken. En dat is waar het fout gaat, want terwijl ik met mijn rug naar hem toe sta hoor ik een harde klap. Ik kijk om en zie hem naast de commode liggen, op zijn buik. Hij huilt niet en zegt meteen ‘mammie auw, Morris pijn’. Ik heb ooit gehoord dat je een kind nooit meteen op mag pakken als het gevallen is, dus ik check eerst of hij helemaal wakker is, of er nergens bloed is en of hij alles beweegt. Hij beweegt zijn benen, er is nergens bloed en hij geeft duidelijk aan waar het zeer doet. Ik neem hem in mijn armen en hij blijft ‘pijn mammie’ zeggen.

Ik neem hem mee naar onze slaapkamer en zet hem op bed. Benjamin ligt er ondertussen bij en kijkt ernaar. Ik vind dat Morris een beetje suffig uit zijn ogen kijkt, maar ik weet niet of het aan de val ligt of aan het feit dat hij gewoon heel erg moe is. Hij weet zijn naam, hij weet dat ik mama Mies ben en dat papa Koen heet, en dat die kleine baby op dat bed Benjamin heet weet hij me ook feilloos te vertellen. In een eerste reactie bel ik mama voor advies: zij heeft tenslotte al twee kinderen groot gebracht en met name met Robin al meer dan eens bij de dokter gezeten nadat hij een smakkerd maakte. We facetimen, en mam denkt ook dat hij vooral erg moe is. Hij moet zelfs lachen als hij opi op de Facetime ziet en lijkt niet per se heel erg onder de indruk. Als ik vraag hoe het gaat zegt hij steeds dat het allemaal goed is, maar hij weigert wel zijn linkerarm te gebruiken. Hij beweegt zijn hand en zijn arm, maar ik zie ook dat zijn pols een beetje dik begint te worden en hij wil niets vastpakken met zijn handje. Omdat hij alles wel beweegt hoop ik op dat moment eigenlijk dat het om een kleine kneuzing gaat en dat het zo wel minder wordt, en omdat Morris verder zelf ook zo rustig is weet ik niet zo heel goed hoe of wat. Ik besluit hem zijn slaapzakje aan te doen en gewoon even in bed te leggen, om zometeen weer verder te kijken. Hij is doodmoe en valt op mijn arm al in slaap. Achteraf voel ik me hier ZO lullig om – want wie legt zijn kind nou zo in bed? – maar op dat moment lijkt het echt de goede beslissing. Eenmaal in bed is de slaap meteen weer uit, en blijft Morris praten over ‘auw’. Mama is ondertussen ook bij ons omdat ze het toch niet helemaal vertrouwde en komt kijken of ze me ergens mee kan helpen. Ik voel op zijn pols een knobbel waar geen knobbel hoort te zitten, en als ik hem daar vastpak roept hij het uit van de pijn. Als zijn polsje dan ook alsmaar dikker wordt besluit ik toch even te overleggen met de huisarts.

Die verwacht ook geen schokkende dingen, omdat Morris verder wel vrolijk is en goed aanspreekbaar, maar hij wil hem toch graag even zien. Morris’ commode is een ladekast van Ikea die met z’n 75 centimeter precies 25 centimeter lager is dan een normale commode: ik wéét dat er niet per se iets aan de hand hoeft te zijn, maar ik ken Morris ondertussen ook goed genoeg om te weten dat hij gewoon eigenlijk nooit huilt van de pijn, dus dat dat geen leidraad is, en dat hij wel goed in staat is het aan te geven als hij ergens wat voelt. Mam blijft bij Benjamin en ik ga met Morris richting de huisarts. Het is typisch hoe dat moedergevoel werkt, maar ergens weet ik gewoon dat het niet oké is. Ik bel Koen onderweg naar de dokter al op om te zeggen dat ik het gevoel heb dat zijn pols gebroken is, maar ik probeer de boel te relativeren en zeg dat het ook goed een kneuzinkje kan zijn. De dokter heeft het binnen twee tellen gezien en stuurt ons door naar het ziekenhuis om foto’s te laten maken. Morris en ik zijn nog steeds met zijn tweetjes en hij geeft de hele tijd geen kik. Hij is zo moe dat ik hem overal naartoe draag en hij af en toe bijna in slaap valt op mijn schouder: zó niks voor hem. Bij Radiologie moeten we even wachten, en het maken van de foto vindt hij helemaal niks. Hij zit op mijn schoot, maar dat loden schort wat ik aan moet bevalt hem voor geen cent, dus ik ben blij als de foto’s gemaakt zijn. De radioloog bevestigt meteen wat we al dachten: zijn pols is gebroken.

Koen is er ondertussen ook, en heel eerlijk: ik kan wel janken. Ik kan mijn gevoel altijd heel behoorlijk uitschakelen en gewoon handelen in kwesties als deze, maar echt, ik voel me zó ruk en intens schuldig dat ik er met mijn neus bovenop stond en het niet heb kunnen voorkomen. Morris zit iedere dag vier keer op die commode. Als ik hem ‘s ochtends uit bed haal, ‘s middags voor hij gaat slapen en daarna als hij wakker wordt weer, en ‘s avonds voor het naar bed gaan. Vier keer. Hij weet dat hij geen gekke capriolen uit moet halen omdat dat gevaarlijk is, maar toch is er iets geweest waardoor hij het deze keer wel heeft gedaan en dat is niemand behalve mij kwalijk te nemen. Ik had ervoor moeten zorgen dat het überhaupt zo ver niet kon komen. Het gaat áltijd goed, iedereen die mijn site volgt en weet hoe zijn kamertje eruit ziet weet ook dat zijn bed en commode maar een armlengte uit elkaar staan, maar blijkbaar was het deze keer toch te ver..

Van de afdeling Radiologie moeten we door naar de Spoedeisende omdat het inmiddels een paar minuten over vijf is en de mensen op de gipskamer naar huis zijn. Daar wordt hij van top tot teen nagekeken, moet ik het verhaal nog een keer duidelijk vertellen – pas later als we thuis zijn begrijp ik waarom dat is! – en krijgt hij uiteindelijk zijn gips. We moeten de volgende dag nog terugkomen voor ander gips, want omdat we er dus net na vijf waren kon er geen kunststof gips omheen en dat kalk gips is best zwaar voor zo’n klein mensje. Inmiddels zit dat goede gips er wel omheen en over drie weken, net voor zijn tweede verjaardag, mag het eraf en moet het allemaal weer genezen zijn. 

Ik ben ondertussen van de ergste schrik bekomen, maar voel me nog steeds echt een loedermoeder tot en met. Morris is geen durfal. Hij klimt nergens op of af, gewoon omdat hij daar te bangig voor is. Ik heb hem altijd in mijn vizier en toch is hij zo van die commode afgekukeld waar ik bij stond. Ik word zelf bijna 25 en heb van m’n levensdagen nog niks gebroken – afkloppen dus – en hij is nog niet eens twee en loopt nu al met z’n gipsen polsje. Ik weet dat er ergere dingen zijn hoor, het is tenslotte ‘maar’ een pols en het geneest allemaal weer, maar leuk is anders. Morris zelf lijkt nog altijd niet echt onder de indruk. Hij speelt, is de hele tijd vrolijk en lijkt nauwelijks door te hebben dat er iets anders is. Af en toe komt hij bij me en zegt hij dat hij pijn heeft, maar dat duurt vaak maar even. Hij weigert zijn linkerhandje wel nog te gebruiken en wil ook niet zelf de trap op, maar ik verwacht dat dat vanzelf over zal aan als hij eenmaal gewend is. Hij weet trouwens wel heel goed dat hij een ongelukje heeft gehad. Als hij op de commode zit wijst hij naar zijn arm en daarna naar de plek waar hij viel en zegt hij ‘Morris auw, Morris hondje (hij viel precies naast de deurstopper in de vorm van een hond, en dat heeft hij blijkbaar meteen gezien toen hij daar lag), mama Morris pakken, baby bed toe’. Een exacte samenvatting van wat er gebeurd is in dreumestaal.

Een ongelukje zit dus echt in een klein hoekje.. Ik weet dat dit soort dingen gebeuren, en dat het ongetwijfeld niet de laatste keer is geweest dat hij zich zo bezeerd heeft, maar het voelt wel écht heel vervelend. Hebben jullie wel eens zoiets meegemaakt? Gedeelde smart is halve smart toch;)?

Bedankt voor het lezen!

Recommended Posts
Showing 25 comments
  • Willemijn

    Ach wat vervelend he?! T gebeurt en je kunt er niets aan doen. Mijn man is vorig jaar met mijn dochter is zijn armen van de trap gegleden. Hij had niets, maar zij (toen 2,5 jaar) een scheurtje in haar been. En uiteindelijk 4 weken gips. Heel vervelend, maar ook hier een ongeluk in een klein hoekje. Ik was toen hoogzwanger, maar ook dat hebben we overleefd. Je doet er weinig aan. Succes komende weken!

  • Esther

    1 je bent echt geen loedermoeder en 2 ik ken je gevoel wel heel goed! Wij hebben een stokke steps en daar zat onze dochter van 9 maanden in.. ze kon nog niet klimmen of kruipen, laat staan zichzelf uit de bandjes rond dr heupjes wurmen en er uitvallen (ze zat er al 3 maanden op die zelfde manier in).. wel dus.. wij stonden erbij en keken er naar en daar lag ze op de grond met een dikke vette buld ol dr hoofd!

    Je zou een loedermoeder zijn als het je niks zou doen en dat doet het wel dus niet denken dat je er 1 bent!

  • Danielle

    Ontzettend vervelend zoiets, maar inderdaad zulke dingen gebeuren gewoon! Mijn dochtertje was 10 maanden toen ze van de commode viel, ik draaide me ook om, om even haar pyjama te pakken, snap nog steeds niet wat zij in die 3 seconden gedaan heeft! Maar het is ook voor jezelf heel vervelend, maar je ziet het, iedereen kan het overkomen! beterschap voor Morris!

  • Marieke

    Meid neem jezelf alsjeblieft niets kwalijk! Ik heb het een keer gehad met mijn dochtertje van nog geen jaar.. ik was haar aan het omkleden op de eettafel van m’n schoonouders en in een splitsecond ligt ze op de grond.. Ik weet nog steeds niet hoe het kon gebeuren. Ik stond er bovenop… draaide me niet eens om.. Gelukkig had Eva helemaal niets en heeft ze er ook niets aan overgehouden.. Maar wat ik wil zeggen is dat het iedereen kan gebeuren…
    Mijn broertje van, nu 13, heeft toen hij 2 was ook zijn pols gebroken.. viel van een speelrekje af.. Ik weet nog heel goed dat hij heel snel aan dat gips gewend was en van alles met die arm weer deed op een gegeven moment. Kinderen passen zich heel makkelijk aan..
    Nogmaals, neem jezelf alsjeblieft niets kwalijk! Je bent een super goede en zorgzame moeder en zoals je ziet kan dit dus de beste overkomen!

  • Carmen

    Mijn baby van toen een maand oud is van de bank gevallen (ja echt….). Nu was ik daar zelf niet bij, mijn vriend wel, die had hem ook op de bank gelegd. Niet heel handig, ook al is het maar voor 1 seconde, maar je bent gewoon niet elke seconde van de 24 uur per dag scherp. Dus neem jezelf niks kwalijk: het kan gebeuren, het is gebeurd en het zal je niet nog een keer overkomen. Zo’n ongeluk maakt je volgens mij helemaal niet gelijk een slechte moeder. Het is bovendien iets dat je niet aan had kúnnen zien komen omdat hij zo vaak even alleen op die commode zit. Als je hem nou met een keukenmes had laten spelen was het een ander verhaal…

  • Corina

    Beterschap voor Morris!
    Soms gebeuren er dingen die je niet kunt verklaren en voorkomen. Heel vervelend.
    Ik denk dat hij zo moe was en gewoon zijn oogjes dichtvielen / in slaap viel en dus voorover de commode af.
    Wel fijn dat hij het aan kan geven dat hij pijn heeft. Voor nu heel veel knuffelen en hij doet snel gewoon alles met zijn gipsarm alsof er niks is gebeurd

  • Tamara

    Mijn oudste zoon is maar 1 keer gevallen en gelukkig niks gebroken. Maar mijn .middelste zoontje van net 2 jaar is al zo vaak gevallen dat ik echt mijn hart vast houd met hem . laatst hing hij aan de zijkant van zijn kinderstoel en is ie met kinderstoel en al omgevallen. mijn middelste zoontje heeft nog nooit iets gebroken . maar een ongelukje zit idd in een klein hoekje als sta je er met je neus boven op.

  • nicole

    heb het met mijn zoon gehad. Hij had zijn pink flink gestoten. maar deze loedermoeder zei valt wel mee. lekker gaan zwemmen….. uur later in gips. 🙁

  • Hilde

    Beterschap voor Morris! Ik heb ooit met een oppaskindje gehad dat ze net kon kruipen en in een flits naar een snoer van een lamp greep en die lamp dus op haar hoofd kreeg. Dat beeld van scherven en een huilende baby vergeet ik gewoon nooit meer. Gelukkig reageerde haar ouders heel nuchter maar oh wat voel je je dan schuldig! Het is even heel rot voor jezelf (en je kind) maar dat gevoel verdwijnt wel weer 😉

  • Jacqueline

    Ach meis, dat is echt ontzettend schrikken. Ik kan me ook zo goed voorstellen dat je op dat moment ook even niet weet wat je moet doen. Floris heeft dan nog nooit iets gebroken, maar wel flinke smakkerds gemaakt waarbij je denkt, dat ging maar net goed. Verwijt jezelf niets, die dingen gebeuren, je doet je best. En soms kom je erachter dat je denkt dat ze meer kunnen dan ze werkelijk kunnen. Dat heb ik ook al zo vaak gehad. Je wordt dan weer met je neus op de feiten gedrukt dat ze nog zo jong zijn en toch gevaar niet helemaal snappen. Gelukkig is Morris zo’n binkie dat hij gewoon weer lekker door gaat

  • Renske

    Achjee, wat kan ik me voorstellen dat jij je rot voelt, maar voel je asjeblieft niet schuldig! Een ongeluk zit in een klein hoekje. Wat een knapperd is Morris toch en dan ook nog zo stoer! Lekker veel met hem knuffelen als hij daar zin in heeft en gelukkig is het gips er af voor zijn tweede verjaardag!

  • Isa

    Achjee, snap het zo goed! Maar voel je niet schuldig. Zulke ongelukjes gebeuren zo gauw. Lekker veel knuffelen. Voor je het weet, is zijn gips er weer af:).

  • Mandy

    Wat je zegt, een ongeluk zit in een heel klein hoekje. Schuldig voelen doe je je als moeder (en vader) toch wel als zoiets gebeurd, al kan je het gewoon niet altijd voorkomen. Onze jongste, een echte stuntman, viel toen hij 1 jaar was met zijn hoofd op een steen en had een flinke snee in zijn voorhoofd. Heel wat bloed en nu een litteken. Ben bang dat we het nog vaker mee gaan maken want hij struikelt nog over zijn eigen voeten 😉 Hopelijk zijn de 3 weken snel om, en gelukkig met zijn 2e verjaardag weer gips vrij 🙂

  • Stephanie

    Super vervelend. Beterschap voor Morris!
    Dat je je schuldig voelt toont wat mij betreft dat je juist een ernom zorgzame en liefhebbende moeder bent. Hij boft maar met een mama als jij!
    Onze dochter was 9 maanden oud toen ze uit bed viel. Wat een schrik en wat heb ik er buikpijn van gehad. Ik schaamde mij ook en voelde mij een slechte moeder. Inmiddels weet ik wel beter, maar het is gewoon niet leuk om je kindje te zien met pijn.
    Dikke knuffel voor jullie!

  • Ilona

    Je hebt super gehandeld! Top mama!

  • Youssra

    Ooh sneu. Hopelijk gaat het gauw beter met Morissje zijn pols. En ik begrijp dat je je eigen schuldig voelt, maar vooral niet doen. Zulke dingen kunnen gebeuren, ongelukjes zitten in een klein hoekje. Alles komt uiteindelijk wel weer goed!!

  • Mandy

    Toen ik een dreumes was, is mijn moeder met mij van bovenaan de trap naar benedende gevallen (was een erg lelijke val, als ik de buren mag geloven) ik scheen daar toen ook erg van onder de indruk te zijn geweest, ook omdat ik steeds herhaalde “mamma niet tillen”.

    27 jaar later voelt ze zich er nog steeds schuldig over en ik…. ik weet er helemaal niets meer van.

  • Jolijn

    Oh bah, ik moet er niet aan denken als je kindje zo valt.
    Ons zoontje is bijna anderhalf en klimt werkelijk overal op. Ook al regelmatig ergens vanaf gevallen, maar klimt er daarna net zo hard weer op. Ik hou mijn hart vast, maar je kunt ze gewoon niet elke seconde van de dag in de gaten houden en ook een beetje vertrouwen in je kind moeten hebbben.
    Hopelijk geneest het allemaal zoals het hoort en kan hij lekker van zijn verjaardag genieten!!

  • Laura

    Mijn zoon is net zo oud als Morris en een echte durfal. Hij valt ook geregeld en altijd net buiten mijn bereik. Was ik een seconde sneller of stond ik net iets dichterbij, dan kon ik hem nog opvangen. Ik heb me daar ook geregeld schuldig over gevoeld, maar inmiddels gelukkig niet altijd meer. Een ongeluk zit echt in een klein hoekje. Daar hoeft niet altijd iemand verantwoordelijk voor te zijn. Ongelukjes gebeuren nu eenmaal, hoe rot dat ook is. Beterschap voor hem!

  • Merlijn

    Een loedermoeder ben je zeker niet! Dat het je zoveel doet laat zien dat je een super mama bent!
    Beterschap voor Morris!

  • Linda

    Zó herkenbaar! Vier kinderen waarvan drie waaghalzen/brokkenpilootjes. Zelfs een keertje twee keer in één week op de SEH, echt waar. Waar ze je aankijken alsof je in hoofdletters kindermishandeling op je voorhoofd hebt staan… nou niet dus, maar een ongeluk zit nu eenmaal in een klein hoekje. Ook als dat hoekje veilig – denk je- op school of bij het kinderdagverblijf is. Hoe dicht je er soms ook met je neus bovenop staat: het gebeurt. Neem jezelf niets kwalijk, je bent een topmoeder!! Enne… boys will be boys

  • Fabiana

    Hoi meid, voel je absoluut geen loeder moeder, grote ongelukken zitten in een klein hoekje, ik heb het zelf ook gehad met Mn zoontje toen hij 1,5 jaar oud was. Hij stond naast mij in de keuken toen ik een steelpan water op had staan voor rijst, het water had gekookt en draaide mij half om om zn bordje te pakken, in mijn ooghoek zag ik zijn handje naar de bovenkant van die pan gaan, ik sloeg uit een reflex richting de pan die gelijk naar de andere kant van de keuken vloog, helaas mocht het niet baten, en had Lèv al water over zich heen gekregen.. de ambulance en traumahelicopter zijn gelijk gekomen.. we hebben uit eindelijk 6 dagen op het brandwonden centrum in Rotterdam gelegen hij was voor 15 procent verbrand .. (toevallig laatst bij Beau 5 days inside). Omdat ik gelijk zonder twijfel onder de douche ben gaan staan, is de branding optijd gestopt en heeft hij er helemaal niks aan over gehouden! Hoe moest ik weten dat een manneke van 1,5 wat niet eens met zn hoofdje boven het aanrecht kon, al met zn handje de de bovenkant van een pan kon raken!**. Het schuldgevoel blijft altijd! Maar heb het wel een plekje kunnen geven! Sommige dingen zijn gewoon niet te voorkomen.. met Morris zn polsje komt het vast helemaal goed! Beterschap!

  • Nathalie

    Je bent een topmoeder! Deze dingen gebeuren bij iedereen, inderdaad ongeluk zit in een klein hoekje.. ons meisje was 3 maanden toen ze zich omdraaide van haar rug naar haar buik. Toen ze een week later draaide van haar buik naar haar rug hoorde ik een krak, krijsend kind op haar speelkleed. Bewoog haar arm niet & de ambulance kwam met laaiende sirenes eraan, ziekenhuis in en “gelukkig” bleek het een elleboog uit de kom, gelijk teruggezet en ze verder niks aan de hand, de volgende dag gebeurd er precies hetzelfde.. en weer heel het verhaal nu is ze 9 maanden en gelukkig niet meer gebeurd, wel is mijn man vorige week over Amélie gestruikeld en heeft zijn hand gebroken.. gelukkig niks met haar gebeurd maar hij velt zich ook behoorlijk schuldig.

  • Sophie

    Ik begrijp je gevoel helemaal! Vorig jaar toen onze zoon anderhalf jaar oud was, heeft hij zijn pols ook gebroken. Gezellig samen met papa en mama op de wip.1 sec niet opgelet en hij lag al naast de wip. Ik zag direct dat het niet goed was. In het ziekenhuis geloofden ze mij niet dat het armpje gebroken zou zijn en er werd wat makkelijk over gedacht. Ik moest zelfs bijna eisen dat ze een foto zouden maken.
    Ook mijn zoon vond het loodschort helemaal niets. Tijdens het aantrekken van het loodschort viel hij nogmaals, omdat niemand bereid was mij hierbij te helpen en ik een kindje heel verdrietig aan mijn been had hangen. De radioloog deed er wat lacherig over maar ik kon hem wel wat aan doen. Zodra hij de foto bekeek zag ik de blik in die man zijn ogen veranderen en werd ik ineens heel serieus genomen. Ik kon wel janken, waarom geloofde niemand mij? Ik begon bijna aan mezelf te twijfelen.
    Een week later moesten wij voor controle terug en zou hij een nieuw gips krijgen. Uiteindelijk bleek dat zijn armpje zelfs onder narcose gezet moest worden. Mijn moederhart huilde nog harder en zeker als je je kind onder narcose ziet gaan. Mijn schuldgevoel werd hierdoor alleen maar groter. Nu een klein jaar later weet hij nog precies te vertellen wat er gebeurd is. Gelukkig kan ik het goed loslaten, maar zodra ik er weer over na ga denken begint mijn moederhart weer te huilen. Er moet gewoon niets met je kindjes gebeuren en je wil ze graag voor alles beschermen. Helaas kun je dit soort dingen niet voorkomen. Het komt gelukkig allemaal weer goed!

  • Ilse

    Als ik het lees lopen de tranen over me wangen. Zo herkenbaar. Maar je bent echt geen loedermoeder ! Je doet het juist super goed echt respect voor je! Mijn jongste was een maand of 9 en onze slaapkamers zijn klein van de kinderen. Ik hoef me dus niet eens te verstappen om iets te pakken. En net zoals jij pakte ik de slaapzak van het bed. En hopla de jongste viel. Ik stond er bij en keek ernaar… oh wat voelde en voel ik me nog steeds ellendig. Hij brak namelijk zijn heupje en moest een maaand in een gips broek. Iedereen zei tegen me kan gebeuren en dat is ook zo. Maar ik vond dat dat mij niet hoorde te gebeuren… nog steeds heb ik het er moeilijk mee. Hou je taai en praat veel dat lucht op! Liefs xxx

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!