IS HET WAT IK ERVAN VERWACHT HAD?

 In Moederschap

Met een schoolgaande kleuter en een peuter die over twee maanden drie kaarsjes uit mag blazen mag ik mezelf toch al best effe moeder noemen. We hebben er al een aantal fases opzitten en zijn de eerste paar stations gepasseerd. Van de week zat ik ‘s avonds op de bank, Morris sliep, Benjamin zat naast me met zijn auto te spelen – for the record, het was 22:30; hij kon niet slapen – toen ik me ineens hardop afvroeg: is het moederschap eigenlijk wat ik ervan verwacht had? En in welke opzicht juist wel of niet?

Dat je van je kinderen houdt is volgens mij voor bijna iedereen een soort van vaststaand feit. Of je het nou meteen leuk vindt of niet, of je een roze wolk ervaart of niet, of je meteen die connectie voelt van hier tot de maan of niet; van ze houden terwijl ze nog in onze buik wonen doen we bijna allemaal. Veel meer dan ik ooit verwacht had dat kon, dat ook. I know, CLICHÉ, maar ik wist oprecht niet dat je zo onnoemelijk veel van iemand kunt houden als ik van onze kinderen doe, en vooral ook dat dat zo anders voelt als houden van een partner. Van hem houd ik ook bizar veel. Als in zoveel dat ik me voor hij er was nooit voor kon stellen dat ik zo intens lief zou kunnen hebben. Het is niet meer of minder, maar het is een ander soort liefde. Ik weet niet eens hoe je dat uitlegt en goed onder woorden brengt. De jongens zijn mijn eigen vlees en bloed. Ze hebben negen maanden in mijn buik gewoond. Ik zag ze voor het eerst op het beeld van de echo’s toen ze letterlijk een paar millimeter groot waren; nu zijn het twee jongens van bijna- en ruim ‘n meter lang. Dat gevoel is met niets te vergelijken.

Dat in mijn buik wonen an sich vond ik trouwens best anders dan verwacht. Romantisch beeld had ik wel, van tevoren, en deels klopte dat, want iedereen die me al langer volgt weet hoe fantastisch ik het vond om zwanger te zijn en leven in mijn buik te voelen, maar dat ongemak van met zo’n dikke buik in bed liggen, overeind komen, de charme van voor Jan en alleman met je benen wijd moeten voor nog een echo of een controle of een inwendig onderzoek; die had ik er echt niet bij gefantaseerd voor ik die twee streepjes op die eerste zwangerschapstest zag.

Maar goed, uiteindelijk heb je dan dus die baby waarvoor je hart uit elkaar knalt van liefde. Die later een dreumes, peuter en kleuter wordt. Waarvan je meer houdt dan je bedacht had dat zou kunnen; dat had ongetwijfeld voor je begon met lezen al ingevuld. Ik had namelijk vijf jaar geleden ook géén idee van hoe benauwend ik dat nooit aflatende verantwoordelijkheidsgevoel af en toe vind. Dat het me soms naar de keel grijpt hoe graag ik ervoor wil zorgen dat de jongens blij en gelukkig zijn en dat het goed met ze gaat, terwijl niet altijd alles binnen mijn macht ligt. Hoe het is als ze zo’n dag hebben waarop precies niets goed is. Waarop je denkt hun lievelingseten te maken, terwijl zij precies op het moment dat ze het bord op tafel zien verschijnen besluiten dat iets anders tot lievelingseten is gebombardeerd. Hoe het is als je ze ‘s avonds naar bed brengt en ze met geen mogelijkheid gaan slapen terwijl je zelf ook al lang en breed fix und fertig bent. Hoe het is als ze allebei om je huilen en je jezelf niet in tweeën kunt splitsen. Of als ze huilen omdat jij even alleen een boodschap gaat doen en zij niet mee kunnen. Of omdat ze pijn hebben of verdriet en je het niet meteen weg kunt nemen.

Dat zijn van die dingen waar ik van tevoren niet eens bij stil stond. En waar ik me, áls ik er al over nadacht, geen voorstelling van kon maken. Ik denk dat bijna iedereen zich er schuldig aan maakt het moederschap vooraf enigszins te romantiseren. Al is dat misschien het goede woord niet. Meer dat je er vanalles bij bedenkt, maar dat je nooit kunt weten hoe het voelt tot het er is. Ja, je verwacht dat het ouderschap ook wel eens pittig of lastig of ingewikkeld zal zijn, maar hoe dat dan concreet is? No idea. En dat hoeft ook niet. Want gaandeweg gaat het zoals het gaat. Is het dan wat ik ervan verwacht had?

Van de ene kant niet, en van de andere kant wel. Ik wist niet hoe mooi het echt zou zijn, en ook niet hoe zwaar het soms is, en hoe allesomvattend. Ik wist niet dat de liefde die ik voor ze voel uit een soort onuitputtelijke bron komt die nooit leeg raakt, en ik wist ook niet dat dat een gevoel is wat je nóóit even uit kunt zetten. Niet als ze een nachtje zijn logeren, niet als ze op school of bij de oppas zijn, niet als wij iets leuks doen zonder ze. Ze worden geboren, er gaat een knop aan, en vervolgens nooit meer uit. Net als je ‘t lekker onder de knie denkt te hebben begint er weer een nieuwe fase. Maar misschien is dat ook wel de charme van het moederschap. Dat het een soort adventskalender is waar steeds een nieuw vakje van open gaat. Eentje waarvan je niet weet wat erachter zit. Met nieuwe hoogtepunten en hobbels en uitdagingen, en altijd met oneindig veel liefde.

Benieuwd hoe dat voor jullie is. Of het is wat je verwachtte, of juist helemaal niet. Voor nu bedank ik je weer voor ‘t lezen.

Recent Posts
Showing 7 comments
  • Kirsten

    Ik ben nu zwanger en had me hiervoor nooit gerealiseerd dat het onbezorgde gevoel eigenlijk al weg is zodra je een positieve test hebt. Vanaf dat moment voelde ik me verantwoordelijk voor een ander, maakte ik me zorgen om een ander etc.. Prachtig, maar inderdaad ook een gevoel dat nooit meer weg is. En als ik jouw mooie stuk zo lees, dan blijft dat dus zo. En toch kan ik niet wachten <3

  • Anita

    En die “knop” gaat nooit meer om (vraag maar aan je moeder :)). Je hebt levenslang.
    Mijn lijfspreuk is: “A motherlove is unlike any other love”.

  • Celine

    Wat schrijf je dat mooi en herkenbaar! Morris is nu bijna vijf maanden, het is het mooiste én zwaarste dat ik ooit heb mogen ervaren. Inderdaad, de mama-knop staat altijd aan. Ik heb veel meer geduld dan ik van tevoren dacht, met name vanwege het feit dat hij niet zelf in slaap kan vallen. En inderdaad; denk je dat iets werkt, werkt het de volgende dag totaal niet! Ik ben benieuwd naar alle volgende fases 😉

  • Karin

    Ik ervaar het ook echt zo. Erop terug kijkend, de pre moederfase, had ik echt geen idee. De intense liefde voor je kind, zo diep dat het soms zeer doet. Blij zijn als ze op bed liggen, maar ze na 10 minuten missen en weer willen knuffelen. Tegelijker tijd kan niets me soms zo over de floss helpen als diezelfde kinderen Ik sta altijd aan, ze staan altijd op nummer 1. En bij alles wat ik doe denk ik aan wat dat voor hun betekent.
    Heftig soms! Maar kan me niet voorstellen hoe een leven zonder kinderen zou zijn. Ik voel me echt zo’n lucky bastard dat ik die twee heb. Soms wil ik de tijd doorspoelen om ze te zien als ze 6,10,16 zijn, maar bij iedere foto die ik zie van vroeger wil ik dat de tijd stil staat. Volg je het nog? Dus of het is zoals ik had verwacht? Nee. Ik had me de intensiteit van het moederschap nooit voor kunnen stellen. Of hoe mijn man en ik als 2 sukkels hand in hand naast elkaar zitten te staren naar onze kinderen “ze zijn zo leuk hè”

  • Sara

    Jaa zo mooi omschreven, want het is echt moeilijk uit te leggen! Die liefde die je voelt en die connectie, is echt het mooiste wat er is. Daarnaast inderdaad die verantwoordelijkheid en bezorgdheid is ook intenser dan ik ooit van te voren had kunnen denken. En zo dubbel.. want wat kijk ik soms uit naar een opvangdag, dat ik even wat werk kan verzetten. Maar aan de andere kant blijft hij de hele tijd in mijn hoofd en als ik in de buurt van de opvang rijd, dan voelt dat zo dubbel!! Alsof mijn hart daar ligt en ik gewoon erlangs rij. Met ophalen kn ik dan ook niet wachten vaak!
    Maar ook dubbel vind ik dat het voor iedereen zo anders is. Mijn kleintje (bijna2) heeft nog nooit ergens een nachtje geslapen zonder ons en mijn beste vriendin laat haar dochtertje iedere week 2 nachten bij opa&oma en is ookal op vakantie geweest zonder. Zij heeft dat heel erg nodig en daar heb ik ook bewondering voor, soms mis ik dat voor mezelf kiezen. Maar het is ook gek dat we zolang al beste vriendinnen zijn, maar hierin heel anders staan

  • Mar

    Die verantwoordelijkheid voel ik soms ook echt enorm. Als er op de snelweg ineens een vrachtwagen opzij komt zetten bijvoorbeeld en ik schrik me rot. Dan flitst er zo vaak door mijn hoofd; wat nou als die drie kleine schatten zonder moeder verder moeten…

    Weg brengen vind ik nog steeds een ding… de jongens 4 en 2 zijn nog nooit wezen logeren. Aan de ene kant baal ik dat ik zo moeilijk ben, aan de andere kant; ze hebben me nu hard nodig en onze tijd komt wel weer!

  • Denise

    Heel mooi omschreven en precies zoals ik er ook over denk. Vooral dat verantwoordelijkheids gevoel wat je heel vaak bij de keel grijpt. Overbeschermende emo-moeder hier ! haha. Het liefst stop ik hem in een doosje, heel dicht bij me 🙂

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!