‘Jullie worden opa en oma!’

 In Persoonlijk, Zwangerschap

opa&oma-header

Als wij in mei voor de eerste keer papa en mama worden, worden onze ouders ook voor de allereerste keer opa en oma. Het is dus voor ons allemaal een primeur! Het leek me leuk met jullie te delen wat het standpunt van mijn ouders vooraf was, hoe wij vertelden dat ze opa en oma worden, en wat hun eerste reactie daarop was! 

Zoals jullie inmiddels weten roep ik al zolang ik me kan heugen dat ik graag jong mama wil worden. Als wij in onze omgeving vertellen dat wij op 1 mei 2015 zullen trouwen, heeft dus eigenlijk iedereen vrij snel door dat we ook heel graag een kindje willen samen. Als ons gevraagd wordt waarom wij eigenlijk per se ‘zo jong’ willen trouwen, geven we standaard het eerlijke antwoord dat we graag een gezin willen stichten samen en niet pas willen trouwen als ‘de nood’ ineens heel hoog is.

Ook onze ouders voelen de bui dus best enigszins hangen als we elkaar eenmaal het ja-woord gegeven hebben. We zijn ook altijd heel erg openhartig geweest over onze kinderwens. Ik heb geen zin om onder stoelen of banken te steken dat we graag een baby willen samen, of om er heel geheimzinnig over te doen. Ik stel me zo voor dat ik het ook heel fijn zal vinden als ik een vangnet heb indien het allemaal niet zo gemakkelijk zal gaan. Mijn ouders zijn eigenlijk in eerste instantie helemaal niet zo enthousiast. Als ze eenmaal doorkrijgen dat we het aan het proberen zijn vragen zij zich meermaals hardop af waarom we niet ‘gewoon’ nog een paar jaar wachten, en waar al die haast vandaan komt. Dat leidt meer dan eens tot best pittige discussies.

Hoewel ik hun gedachtengang best heel goed kan begrijpen, vooral achteraf, hebben wij er niet naar geluisterd. Omdat ik wel heel veel waarde hecht aan hun mening was dat best een ding voor mij, maar vooral Koen was hier heel duidelijk in: dit was ónze keuze. We zouden het niet van iemand anders’ mening laten afhangen wanneer wij samen voor een kindje zouden gaan. En dat was ik dan weer wel met hem eens. Ondanks dat we best wisten dat de algemene tendens in onze omgeving toch echt wel was dat we er vooral nog maar even mee moesten wachten – want tijd genoeg toch? – hebben we gewoon echt naar ons eigen gevoel geluisterd en onze eigen keuze gemaakt.

Op 1 september, ‘s ochtends voordat we naar ons werk gaan, komen we erachter dat we papa en mama worden. ‘s Avonds bevestigt een stapel digitale testen dat ik inderdaad écht zwanger ben en spreken we af in eerste instantie niemand iets te vertellen. Ik bel de verloskundige voor een eerste afspraak, en vanwege erfelijke kans op een tweeling kunnen we met iets meer dan 6 weken al terecht. We nemen ons voor pas daarna iets tegen onze ouders en broers te vertellen, als er op de echo een hartje te zien is.

De volgende ochtend zie ik mama, en je raadt het nooit, maar na een bakje koffie kijkt ze me ineens aan en zegt ze: ‘ben jij zwanger ofzo?’ Ik schiet natuurlijk hartstikke in de ontkenningsmodus. ‘Neee joh, was het maar zo’n feest, hoe kom je daar nou weer bij?’ Waarop zij weer zegt dat ze toch echt wel iets aan me ziet. Ik ben natuurlijk enorm verbouwereerd, want hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat mama al iets aan me denkt te zien, terwijl ik zelf koud een dag weet dat er een rijstkorreltje in mijn buik rondzwemt? Als Koen en ik die avond thuis zijn van ons werk hebben we het erover, en komen we eigenlijk meteen tot de conclusie dat wachten met iets vertellen tot na die eerste echo niet gaat lukken.

IMG_4602

Zoals jullie inmiddels hebben kunnen zien ondernemen wij best heel veel met mijn ouders. Het zou ze sowieso meteen zijn opgevallen als ik ineens geen wijntje meer zou drinken bij het eten. Omdat we willen voorkomen dat ze gaan speculeren voor we de kans krijgen het zelf op onze eigen manier te vertellen besluiten we dat de volgende dag maar meteen te doen. Ondanks dat we allebei best een beetje zenuwachtig zijn over hun reactie – we hadden het standpunt van eerder natuurlijk nog vers in het geheugen – besluiten we het toch niet zomaar in de groep te gooien. Ik koop bij de boekhandel lekker cliché twee boekjes; ‘opa voor beginners’ en ‘oma voor beginners’, en pak die leuk in. Dan kan ik later in ieder geval nooit spijt krijgen dat ik het tóch niet op een leukere manier heb verteld. Een dag later is het zo ver. Allebei blóédnerveus wandelen we, met boekjes, naar papa en mama.

Eenmaal binnen duw ik die dingen binnen no-time in hun handen. Ik roep ondertussen nog een keer of tien dat ze écht allebei hun eigen cadeautje open moeten maken. Dat doen ze; compleet in de veronderstelling dat er een foto van de bruiloft in zal zitten. Ik vergeet echt nóóit meer mama’s gezicht als ze de tekst achterop het boekje leest. Het duurt serieus ook nog best heel even voor het kwartje valt, maar dan kijkt papa mij met héle grote ogen aan en begint mama te roepen: ‘BEN JIJ ZWANGER?’ Ik moet nog steeds lachen als ik aan dit moment denk. Papa en mama reageren allebei dolenthousiast en zijn ontzettend blij voor ons, omdat ze weten hoe graag we dit willen en hoe gewenst onze baby vanaf de allereerste dag is. Mama is meteen bezig met een oppasdag, terwijl ze voorheen altijd zei écht niet ‘vast’ op te willen passen, en er wordt volop gefantaseerd. Hun enthousiasme is sindsdien geen seconde meer afgenomen.

Achteraf vraag ik me af hoe ik ooit zenuwachtig heb kunnen zijn voor hun reactie, maar op dat moment kwam het wel echt ergens vandaan. We hebben het er nog wel eens over met papa en mama, en ze zeggen nu zo vaak dat ze het juist zo goed vinden dat we wél ons hart hebben gevolgd. Zij willen net als iedere ouder het allerbeste voor hun kind, en dachten oprecht dat ‘het beste’ voor ons hun manier zou zijn – ik ben tenslotte wel hun dochter en nog steeds maar 22 jaar. Nu ze zien hoe goed het allemaal gaat genieten ze minstens zo erg van mijn zwangerschap als dat ik dat doe. Papa sprong van de week letterlijk een gat in de lucht van blijdschap toen hij Frummel voor de allereerste keer voelde schoppen. Ik vind het wel eens jammer dat ze het van te voren zo oneens waren met onze keuze, maar ik ben ontzettend blij dat ze nu zo enthousiast zijn en mijn zwangerschap zo intens met ons beleven. Mijn ouders worden opa en oma op hun 51e en 52e, en ik ben hartstikke dankbaar dat ze dit allemaal zo bewust mee kunnen maken. 

Hoe hebben jullie je zwangerschap kenbaar gemaakt, of hoe zouden jullie dit doen? Bedankt voor het lezen! X

Recommended Posts
Showing 0 comments
  • Dina

    Wat leuk om hierover te lezen. Het is toch best wel een bijzonder en spannend moment om voor het eerst aan iemand te vertellen dat je zwanger bent.
    Wij hebben wel gewacht tot de eerste echo, zo hadden we iets om mee te nemen als we het aan onze ouders zouden vertellen.

    • Michelle

      Wij vonden het ook echt ZO spannend Dina niet normaal. Vooral omdat we gewoon echt geen idee hadden hoe de reactie zou zijn! Ik ben gewoon een te grote flapuit om zo lang m’n mond te houden thuis, maar dat iets kunnen laten zien is misschien nog wel veel leuker inderdaad.

  • Monique

    Hoi Michelle leuke blog weer!
    Weet je wat ook heel belangrijk is om je lezers te houden….
    Reageren op jou reacties en dat doe jij ook en dat voelt erg speciaal voor lezers als wij ook weer een reactie terug krijgen.
    Daarom voelt het op de vorige blog best teleurstellend dat je niet reageerde.
    Het is dan voor ons net alsof je het ook niet gelezen hebt en het er niet toe doet.
    Ik denk dat je zo misschien ook lezers verliest..ik heb tot nu toe 3 keer gekeken of je gereageerd hebt en ook gewacht tot de nieuwe blog online kwam omdat je daarvoor geen tyd had maar nu de nieuwe er staat weet ik dat er geen reactie meer zal komen.
    Ik bedoel dit zeker niet als kritiek maar ik uit gewoon hoe Ik het ervaar.
    Ik vind de leukste bloggers die ook reageren op een reactie zo voel je je echt gewaardeerd.
    Liefs Monique
    Ps ik vond het zo fijn dat je de vorige keer reageerde en dat soort dingetjes houd mijn hier,maar ik mag misschien niet voor anderen oordelen hier en ben daarom ook wel benieuwd hoe de andere lezers dat ervaren.

    • Michelle

      Hi Monique! Dankjewel voor je uitgebreide reactie! Je bent nét te snel; ik reageer in principe op al mijn reacties, juist omdat ik dat die interactie met mijn lezers zelf ook zo leuk vind. Ik ben alleen door omstandigheden nog niet in de gelegenheid geweest; het artikel wat vanochtend online kwam stond al ingepland en heb ik dus al eerder geschreven! Ik probeer iedere dag een nieuw artikel online te krijgen (dat lukt me niet altijd, maar wel heel vaak), maar een deel daarvan schrijf ik vooruit op de momenten dat ik wat meer tijd heb. Als er een nieuw artikel online komt wil dat dus absoluut niet zeggen dat ik niet meer ga reageren op oudere reacties. Op het moment dat ik daar de tijd voor heb probeer ik dat namelijk zeker wel te doen! Dankjewel voor je feedback:)!

      • Monique

        Sorry voor mijn te snelle conclusie dan en Dankjewel voor je lieve uitleg.x

  • upje

    Haha, heerlijk om te lezen! En wat leuk dat ze zo enthousiast zijn. Bij mijn eerste kindje kon ik niet anders dan meteen iets te zeggen, aangezien ik meteen plat moest liggen en veel medische problemen had. Mijn vader was euh.. eerder grof en zei dat hij hier wel niet klaar voor was. Ik was al dertig en bovendien bijna twee jaar met IVF bezig, dus dat hij uit de lucht kwam vallen vond ik eerder vreemd. Deze keer hebben we wat langer gewacht, tot tien weken. Wij zien mijn familie niet zo vaak, dus dat lukte wel. Ik had recent nog de hele uitleg over die rot IVF gedaan, had bekend een miskraam gehad te hebben.. en daardoor werd mijn moeder erg emotioneel toen we bekenden dat het dit keer wel gelukt was. Erg bijzonder om te zien!

    • Mathiske

      Sommige mensen houden daar geen rekening mee als je bezig bent met ivf.. hartverscheurend, ik baalde daar ook echt van. Totaal geen respect

    • Michelle

      Dat klinkt best heel heftig; meteen plat liggen en veel medische problemen! Niet bepaald een droomstart van je zwangerschap dus? Wat fijn dat het nu dan wel gelukt is; kan me heel goed voorstellen dat je moeder daar emotioneel van werd!

      • upje

        Nee, de eerste zwangerschap had een heel moeilijk begin en ook geen geweldig einde (behalve mijn topzoon dan natuurlijk, hé :P). Deze keer is het begin alvast veel beter verlopen en hopelijk het einde ook, he. 😉

  • Mathiske

    We hebben sokjes in gepakt voor de opa en oma’s, en een fles Jip en Janneke bubbels, ook voor de ooms en tantes. Die waren door het dolle heen. Helaas moesten we het voor de eerste echo al vertellen omdat collega’s van mijn man heel erg zaten te bemoeien. Sommige weten hoe een ivf traject werkt en bleven maar zeggen. Ja nu je t twee weken geleden dus jullie weten het al.. dat vond ik echt veel vervelend. Die collega’s hebben we het met 8 weken verteld, en mijn collega’s met 12weken. Op Facebook pas met 14 weken omdat de reet graag wilde vertellen dat ze opa/oma/oom/tante gingen worden

    • Michelle

      Pff dat klinkt eerlijk gezegd gewoon een beetje onbeschoft! Je zou toch denken dat mensen júist in een dergelijke situatie wat meer respect hebben? Wel supergaaf dat iedereen zo door het dolle was!

  • Angela Lodder

    Wat goed dat je je hart hebt gevolgd! Voor de ouders van mij en mijn man is Naomi ook het eerste achterkleinkind. Mijn moeder was 49 toen ze oma werd, mijn vader was 52, mijn schoonmoeder en schoonvader ook allebei begin 50. Wij kwamen erachter op onze een-jaar-later-huwelijksreis in Zuid-Afrika. Wij wilden dolgraag nog een reis maken en besloten de anticonceptie op 10 juli 2014 de deur uit te doen. Op 10 oktober 2014 hadden we de positieve test. We kochten daar meteen kleine babyschoentjes, pakten die leuk in en gaven die op schiphol aan mijn ouders. Stephan vertelde daar bij: “We hebben een klein cadeautje meegenomen, maar het is eigenlijk een heel groot cadeau”. Ze pakten het uit en het kwartje viel meteen, bij iedereen tranen, fantastisch moment! En bij mijn schoonouders diezelfde avond ook gegeven, schoonvader ook meteen in tranen, schoonmoeder was nog erg verbaasd, maar ook blij. Stephan zijn broers met hun vrouwen wisten het ook meteen, zij kwamen eten. En mijn broertje vertelden we het ook meteen. Wij wilden graag dat ze wisten, ook om steun te hebben als het mis gaat. Het ging niet mis, want we genieten nu al 8 maanden van onze dochter!

    • Michelle

      Wat een mooi verhaal! En herkenbaar zeg, van die jonge opa’s en oma’s! Ik vond het ook heel fijn dat ze er zo vroeg vanaf wisten; ze hebben echt héél erg met ons meegeleefd die eerste onzekere weken en dat voelde eigenlijk best wel heel erg fijn!

  • Simone

    Wat mooi dat jullie zo je hart hebben gevolgd. En fijn dat je ouder het zo leuk vinden om opa en oma te worden! Wij hebben het ‘gewoon’ verteld. Ook omdat we het soort van niet voor ons konden houden, net als jullie eigenlijk. Maar achteraf had ik het wel iets leuker aan kunnen kleden ja…

    • Michelle

      Haha dat niet voor je kunnen houden: ZO herkenbaar. Daarom zijn we ook echt zo snel mogelijk langs gegaan met die boekjes. Ik wist gewoon dat ik anders misschien mijn mond voorbij zou praten, in ieder geval tegen mama, en dat vond ik gewoon zonde! Zo heel speciaal waren die boekjes ook niet hoor, maar die blikken op de gezichten van mijn ouders toen tot ze doordrong wat ze eigenlijk in hun handen hadden was wel onbetaalbaar! Dankjewel voor je reactie <3!

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!