KOEN & IK: THE LOVESTORY
– Dit artikel heb ik geschreven op Valentijnsdag – Schaam je vooral niet als je na het lezen van de titel van dit artikel de dichtst bijzijnde teil hebt opgezocht. Heb ik zelf namelijk ook gedaan. Ik weet ‘t, hij is zum kotzen, maar ik kan geen andere titel bedenken die de lading beter dekt. Kijken we dus maar gewoon even gezellig doorheen met z’n allen, goed? Ondanks dat ik dus een van die zure gezelligheidsdieren ben die niet aan Valentijnsdag doen en het inderdaad een groot commercieel circus vinden, is het wel zo’n dag waarop ik nog even extra blij ben met mijn man. Niet omdat ie met een bos rozen thuiskomt (komt sowieso al zelden voor, laat staan op Valentijnsdag), maar gewoon omdat ik het best wel heel erg heb getroffen! Morgen zijn we vier jaar samen en het leek het me leuk om jullie te vertellen waar Koen en ik elkaar nou eigenlijk van kennen, hoe het kan dat we pas na vier jaar intensief contact een relatie kregen en waarom we al na ruim drie jaar verkering getrouwd zijn. Mocht je zin hebben in een lekker zoetsappig artikel zou ik vooral even blijven lezen!
Aankomende zomer kennen Koen en ik elkaar precies acht jaar. We hebben elkaar in augustus van 2008 leren kennen, op de trainingsvelden van RKC Waalwijk. Robin mag daar komen voetballen, en Koen blijkt zijn trainer te zijn. Ik voetbal dat seizoen zelf niet in verband met een blessure, en heb dus ‘s avonds zeeën van tijd. Op vrijdag ga ik bijna altijd mee naar Waalwijk, om de training te kijken met papa en mama en daarna nog wat te drinken in de kantine. Daar worden Koen en ik ook aan elkaar voorgesteld. Ik weet nog preciés hoe dat ging; ik kan me zelfs nog herinneren wat Koen aanhad. Enigszins ziekelijk wel. Volgens mij ben ik op slag verliefd. Volgens mama ook, die dat meteen opmerkt, zo goed als ze me kent. Ik heb op dat moment alleen al verkering, en Koen ook, dus veel meer dan een duidelijke klik is er op dat moment niet tussen ons. Ik vind ‘m wel een ontzettende knapzak, en als we bij elkaar in de buurt zijn hangt er een spanningsveld waar je u tegen zegt – en dat door iedereen wordt opgemerkt, ook fijn – maar verder dan dat gaat het niet en ik negeer mijn kriebels met alle geweld. Ik ben dan bijna 15, Koen 18. In de maanden die volgen spreken we elkaar steeds vaker. We hebben elkaars telefoonnummer en e-mailadres – MSN TIJDPERK! – en bellen, pingen en msnen uren aan stuk. Nog steeds hebben we allebei verkering, dus blijft het bij vriendschappelijk contact.
Deze foto stamt uit mei 2009 en is genomen toen de jongens op trainingskamp waren in Milaan. Papa, mama en ik waren er ook. Dit is een van de eerste foto’s van Koen en Robin samen. Kijk Robin eens mini zijn!
In de zomer van 2009 houdt Robin zijn avontuur in Waalwijk op vanwege de fusie van de jeugdopleiding met Willem II. Waar ik misschien van te voren dacht dat dat het einde zou betekenen van het contact tussen Koen en mij, doet het dat helemaal niet. Er verandert eigenlijk niet eens zo heel veel, behalve dat we elkaar niet meer zo vaak zien. Dat blijft zo. Een jaar lang is onze vriendschap is best een stabiele factor in onze levens. Aan het einde van de zomer van 2010, net na mijn 17e verjaardag, gaat mijn verkering na vier jaar uit. Bij Koen is dat al een poos geleden gebeurd. Gevoelsmatig verandert er dan ineens een héle hoop, vooral voor mij. Koen heeft dat minder. Hij is heel erg druk met voetbal, school en werk, en vindt het wel even best zo. In het jaar dat volgt genieten we allebei van onze vrijheid, en doen we ons eigen ding. We spreken elkaar nog steeds, maar minder dan voorheen. Ik heb in die periode behoefte aan duidelijkheid, en die kan Koen me nog niet geven. Hij voelt zich bezwaard naar mijn ouders toe; het staat niet zo netjes om met de zus van een van zijn spelers te gaan vindt hij, en hij vindt me met mijn 17 jaar te jong. Daarnaast heeft Koen het gevoel dat hij zich nog niet moet binden. Net na de jaarwisseling van 2012 verandert dat. We spreken een paar keer af, en hebben het fijn in elkaars gezelschap. Dat we al die jaren zo veel contact hebben gehad maakt dat we het hele stuk van elkaar leren kennen over kunnen slaan. Een paar weken later, met de carnaval, krijgen we ‘officieel’ een relatie, en vanaf dan gaat het eigenlijk allemaal heel snel. Ik heb altijd het gevoel gehad dat we een soort voorsprong hadden toen we er eindelijk klaar voor waren om er samen voor te gaan. Ik wist al hoe zijn leven er de laatste jaren had uitgezien en kende de verhalen; we hoefden elkaar niet zo veel meer uit te leggen.
Pasen 2012 – hier zijn we pas net samen!
Na een half jaar trekt Koen bij mijn ouders in, na anderhalf jaar wonen we samen op ons eigen plekje, en na drie en half jaar trouwen we. Ik ben dan 21 en Koen 25. We krijgen – nog steeds – heel vaak de vraag of het allemaal niet (te) snel is gegaan. Echt eenduidig kan ik daar geen antwoord op geven. Binnen 3,5 jaar getrouwd zijn, is best snel geloof ik. Maar op dat moment kennen we elkaar zeven jaar en weten we héél goed wat we aan elkaar hebben. Is dat dan heel snel? Ik weet het niet. Té snel is het in ieder geval zeker niet. Voor ons werkt het zo. Er is oprecht niemand op de hele wereld die me zo goed kent als Koen. Hoewel ik het toen maar stom vond, ben ik nu heel blij dat ik anderhalf jaar géén vriend heb gehad, lekker op stap ben gegaan met mijn vriendinnen en heb genoten van alles wat er op mijn pad kwam. Ik weet nu in ieder geval hoe dat is, en dus ook dat dat van mij gewoon niet zo hoeft, ondanks dat je dat volgens de algemene perceptie toch wel schijnt te moeten willen als je begin twintig bent.
Onze eerste kerst samen – Dubai 2012
Zomer 2014 – Tenerife
01.05.2015
Vaak wordt geïnsinueerd dat het gewoon onmogelijk is om altijd bij elkaar te blijven als je al vanaf zo jong samen bent. Ik vind dat echt grote kul en geloof daar helemaal niet in. Wij hebben voor elkaar gekozen. Daar ben ik, ondanks alle vooroordelen en aannames alleen maar heel erg trots op. Ik geloof dat het niet zo heel veel uitmaakt hoe oud je precies bent als je trouwt. Volgens mij is de manier waarop je het huwelijk in gaat en de mentaliteit die je samen hebt duizend keer belangrijker. Ons huwelijk is echt niet alleen maar hosanna en op-de-kop-in-de-kroonluchter, maar voor ons is het perfect zoals het is. Ik krijg ook na acht jaar oprecht nog iedere dag kriebels als ik Koen zie, ben nog steeds – bijna – continu héél erg verliefd en ik ben er vooral heel dankbaar voor dat ik getrouwd ben met mijn allerbeste vriend. Hij neemt me precies zoals ik ben, mét al mijn gebreken, en vindt me nog steeds de allerleukste als ik op standje Koos Make-uploos, met tokkieknot en in badjas op de bank lig te koekeloeren. En dat lijkt mij een heel prima basis.
Hoe oud was jij toen je je huidige vriend/man tegenkwam? Ik ben benieuwd naar jullie reacties!
Bedankt voor het lezen! X
Hoi Michelle
Wat een leuk verhaal,fijn om te lezen over jullie.
Ik sta er precies zo in als jou, al ben ik al heel veel jaartjes verder.
We kenden elkaar van uit de buurt, toen we een keer ergens geweest waren en ik achterop zijn fiets zat draaide hij zich om en vroeg heel lief…jij wilt zeker geen verkering met mijn he;-)??
Ik vond hem wel lief maar keek nooit zo na hem dat ik hem echt leuk vond of zo.
Maar zo zielig als ik het vond om nee te zeggen zei ik, ja tuurlijk wel hoor en daarop volgde onze eerste zoen.
Ik weet nog precies waar het was en ik dacht toen ach het is vast maar voor een paar weekjes.
We zijn nu in juni 27 jaar!verder ik was toen bijna 16 en nu dus 43..
Ik had je laatst verteld over onze dip vorig jaar en hoe moeilijk het was..maar hoe trots ik ook was dat ik gevochten heb om mijn relatie te redden en nu zijn we samen zo dankbaar dat dat gelukt is en zijn we weer heel gelukkig.
Aankomende 4 maart ons droomhuisje betrekken en samen moeite blijven doen om gelukkig te blijven.
Wat is er mooier dan mensen te zien die na zoveel jaren samen het nog leuk en voorál respectvol hebben met elkaar?
Ga lekker zo door Michelle X
Monique
Héél veel geluk in jullie nieuwe huis!! En zo fijn dat het vechten voor je huwelijk uiteindelijk niet voor niets is geweest. Geniet ervan!
Dankjewel X
Ik ben het zó met je eens! Ik ben ook na een half jaar gaan samenwonen en man wat een bak commentaar komt er dan over je heen. Ja, een half jaar is best snel maar voor ons was het op dat moment logisch en nog steeds ben ik elke dag blij dat we het toen wel hebben gedaan.
Daarbij, ik ben 23 en uitgaan vind ik zo af en toe best leuk, maar ik hoef echt niet elk weekend op m’n kop te staan. Ook zonder een wekelijkse dosis ‘party hardy’ kan je een heel leuk leven hebben maar ook dat gelooft lang niet iedereen.
Heel herkenbaar dit: het lijkt wel of je überhaupt geen leven hebt als je niet ieder weekend op de kop aan de bar hangt hè! Ik weet dat ik het te vaak zeg, maar ook hier weer; ieder z’n ding! Leven en laten leven. En wij slaan die kroeg gewoon af en toe over;)!
Mooi geschreven! Jullie hebben overduidelijk een goede basis samen en ben van mening dat als het goed voelt, je er gewoon voor moet gaan! Trek je vooral niets aan van wat andere mensen vinden; het gaat er om dat jullie gelukkig zijn samen.
Mijn relatie is ook behoorlijk ‘snel’ gegaan. Een jaar geleden kwamen mijn vriend en ik bij elkaar in de klas en raakten bevriend. Ik had op dat moment nog een relatie, dus verder dan vriendschap ging het niet, maar we brachten wel veel tijd door samen. Even later ging mijn relatie uit, waarna hij iedere dag bij me was en ook vaak bij me (op de slaapbank) sliep, zodat we samen naar school konden. Nu, een jaar later, is er zoveel gebeurd: in september kwam ik er achter dat ik (onverwachts, ik ben ook 22) zwanger was, maar deze zwangerschap ging niet goed doordat ik een ernstige versie van het HELLP-syndroom had. Ik ben dan ook met bijna 23 weken te vroeg bevallen van onze zoon, waarna hij is overleden. Nu, een maand na de geboorte, hebben we een huis gekocht en gaan we samenwonen.
Normaal gesproken zouden we het allemaal rustiger aan hebben gedaan, maar omdat we dit allemaal mee hebben gemaakt en elkaar al zo goed kenden door onze vriendschap, zijn we nu zó zeker van onze zaak. En dat is ook hoe het moet zijn denk ik; iedereen voelt zelf aan wanneer het goed voelt en wanneer het tijd is voor de volgende stap. Bij de één duurt dat 10 jaar, maar bij een ander misschien maar 1 jaar. Het gaat er om dat je gelukkig bent samen, toch? Liefs! X
Jeetje wat een heftig verhaal dit! Lijkt me écht verschrikkelijk om mee te moeten maken. Wat knap dat je dit een maand na de geboorte van jullie zoon al zo goed onder woorden kunt brengen. Ik wens je héél veel kracht bij het een plek geven van jullie verlies en inderdaad, kies vooral voor jezelf en voor je eigen geluk!! Heel veel liefs!
Lief verhaal, jullie zijn een mooi stelletje zo op de foto’s! Ik heb mijn vriend 4 jaar geleden leren kennen en destijds never nooit gedacht dat we samen zouden eindigen. Op dit moment had ik mij geen betere partner en vader van ons zoontje kunnen wensen 🙂
Wat klinkt dat lief! Het leven kan soms raar lopen he, ik verbaas me er ook zo vaak over hoe de dingen gegaan zijn. Dat maakt het juist zo leuk!
Er is toch niks raars aan trouwen na 3,5 jaar? Dat heb ik in mijn omgeving best vaak gezien, hoor! Mooi verhaal hoe jullie elkaar hebben leren kennen ook :-).
Ik woonde na een paar weken al clandestien bij mijn vriend en na een maand of vier ook officieel. Dat was best spannend, want daardoor werd ik financieel van hem afhankelijk (ik kreeg een uitkering, die dus wegviel als ons ‘gezinsinkomen’ boven een bepaald budget zat), maar ik heb er nooit spijt van gehad. Ik was 23 en studeerde nog, hij 30 en al jaren aan het werk. Ik kreeg hem pas na vijf jaar zo ver om met me te trouwen, en intussen is dat ook alweer bijna zes jaar geleden. Als je voelt dat het goed zit, dan moet je er gewoon voor gaan, vind ik. Ik leerde hem overigens via een datingsite kennen, mwoeha! Maar we mailden eerst een maand lang iedere dag heel intensief, dan spraken we een paar keer af en dat viel net zo goed mee. Tsja, dan ga je er dus maar voor… ;-).
Vind ik ook niet inderdaad, maar daar denken heel veel mensen anders over, met name als je zo jong bent als ik. Wat een bijzonder verhaal, over hoe jullie elkaar hebben leren kennen. Wel heel gaaf dat je gewoon volle bak voor jullie relatie gekozen hebt! Precies wat je zegt; als het goed voelt, voelt het goed!
wat een mooi verhaal, prachtig! ik leerde mijn man kennen in 2007 en we zijn in 2013 getrouwd. Toen we elkaar leerden kennen was ik 16 en hij 18. ja we waren jong en ja we zijn vrij jong getrouwd… sommigen snappen dat inderdaad niet. ze vragen dan: maar dan heb je toch niet genoten van dat je jong was? Dan geef ik altijd als antwoord: nou, ik heb extra hard genoten want ik mocht toen al samen zijn met mijn lieve kerel!
Hahaha oh echt, die ‘dan heb je toch niet van je jeugd genoten’ hoor ik ook zo vaak. Wat een dooddoener is dat hè! Inderdaad, wij hebben gewoon onwijs geluk gehad dat wij onze mannen al zo vroeg tegenkwamen!
Super mooi om te lezen! ik ben zelf 17 jaar en al bijna 2,5 jaar samen met mijn vriend. Dat schijnt op deze leeftijd ook nogal een prestatie te zijn haha. Maar zolang wij er gelukkig door zijn is dat het enige dat telt toch? En datzelfde geldt bij jullie! Ja, misschien waren jullie wat snel en wat jong maar wie ben ik om jullie dat even te gaan vertellen? Uiteindelijk weet je zelf wat je voelt en wilt, hoe arrogant dat ook mag klinken haha. Wij hebben ups en downs samen meegemaakt, voor het eerst samen alleen op vakantie deze zomer en we zijn ergens in ons achter hoofd al aan het nadenken om samen op kamers te gaan. Ondanks dat we af en toe ruzie hebben en ik soms twijfel of ik niet iets mis, ik zou niet anders willen dan mijn leven delen met hem! Mijn droom is ook om jong te trouwen en een kindje te mogen krijgen (wel iets ouder dan jullie, voor zover je dat voor het zeggen hebt, maar dat is nogmaals jullie eigen keuze).
Geloof in de liefde en geniet ervan! Vind het leuk om over jullie relatie en over Koen te lezen 🙂
Wat een lieve comment weer Rosanne. Alleen maar heel erg leuk dat je vriend en jij het zo goed hebben samen! Ik kan me heel goed voorstellen dat je jezelf af en toe afvraagt of je niet iets mist, maar zolang je gelukkig bent zo zou ik dat vooral niet doen. Geloof me; ik heb het even gedaan, alleen maar gefeest met vriendinnen, maar dat verveelt ook zó snel weer! Het is juist zo fijn om zo’n goede basis te hebben samen:)!
Bedankt voor je mooie reactie! Dit hoor ik van meer mensen. Op de een of andere manier als je lang een relatie hebt kom je steeds meer in contact met anderen die ook een lange relatie hebben. Snap je wat ik bedoel? En die basis is inderdaad erg belangrijk, als die er is en je kunt er steeds weer op terug vallen dan kun je ook steeds stappen vooruit zetten!
Wat een mooi en lief artikel. Ik sta er net zo in als jij. Ik ben 23, bijna 24. Leeftijd is maar een getal! Hoe je in het leven staat samen, is volgens mij veel belangrijker dan wat dan ook. Dat geldt in elk geval wel voor ons. Want ook wij waren/zijn in alle dingen ‘ wat vlotjes’.
We kenden elkaar al een hele tijd voordat we wat kregen. Vanaf toen ging het snel. Na een half jaar woonden we samen. Na 8 maanden vroeg hij mij ten huwelijk. En een paar weken later kwamen we er achter dat ik zwanger ben van onze eerste zoon. We verwachten hem in mei. Heel snel, maar we kenden elkaar al lang en goed. Voor mijn gevoel hadden (hebben) ook wij die ‘voorsprong’. Want ook ik prijs mezelf gelukkig met mijn beste vriend als mijn (aanstaande) man en vader van mijn kindje!
Wat bijzonder Isa, volgens mij verwachten wij onze zoons dan bijna tegelijk!
Je hebt helemaal gelijk: ‘snel’ is zo’n relatief begrip. Als het maar goed voelt, dat is het allerbelangrijkste!
Hahaha zo is dat! Zo zie je maar, voor je het weet ben je vijf jaar verder! Hier precies hetzelfde hoor, we kregen hele rare reacties, maar onze families stonden – en staan – vierkant achter ons. En dat is dan wel weer heel fijn.
Mooi verhaal! Ik hou van love stories!
Ik ben nu 2 jaar samen met mijn partner. Wij zijn toen we 8 maanden samen waren al gaan samenwonen en een maand later was ik zwanger, een mooie verrassing. In aug 2015 zijn we voor geregistreerd partnerschap gegaan en in november 2015 werden we ouders van een heel mooi meisje. Best snel allemaal. Maar voor ons voelde het goed. En dat is denk ik het belangrijkste! Hij is mij maatje en grote liefde. Gelukkiger kan ik niet zijn!