‘MAAR HOE WEET JE NOU DAT JE ER KLAAR VOOR BENT?’

 In Kinderwens, Zwangerschap

erklaarvoorzijn

‘Maar hoe weet je nou dat je er klaar voor bent?’ Die vraag is me de afgelopen 8 maanden meer dan eens gesteld. Dat ik altijd een heel sterke kinderwens heb gehad is nooit een geheim geweest. Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken graag jong moeder te willen worden. Ik was daar juist altijd heel erg open over. Toen Koen en ik eenmaal samenwoonden was niet zo zeer de vraag óf, maar wanneer we zouden proberen om samen een kindje te krijgen. Vanaf het prille begin van mijn zwangerschap wordt me al gevraagd hoe ik dan weet dat we er klaar voor zijn en dat het ‘t goede moment is nu, en nu mijn zwangerschap richting het einde loopt herhaalt zich dat nog steeds met enige regelmaat. Dus, hoe weet ik dat wij klaar zijn voor een baby? En kún je überhaupt ooit helemaal klaar zijn voor het krijgen van een kind?

Als je op je 22e moeder wordt, weet je dat dat reacties met zich mee zal brengen. Ondanks dat het voor ons als de normaalste zaak van de wereld voelt, kan ik me oprecht goed voorstellen dat het krijgen van een kind op je 22e in de algemene perceptie hartstikke jong is. Ik kan me zélfs wel indenken dat men zich afvraagt of dat dan allemaal wel kan. Ik heb er al vaker over geschreven, omdat ik het een interessant fenomeen vind. Met name van vrouwen wat ouder dan ik, vaak eind 20, begin 30, krijg ik vaak reacties. Heus niet altijd vervelende hoor, heel vaak vragen ze juist oprecht geïnteresseerd hoe ik dan precies weet dat ik er klaar voor ben. En wanneer het moment dan juist is. En wanneer je dan besluit dat je er gewoon voor wilt gaan.

Ik durf best te stellen dat wij niet over één nacht ijs zijn gegaan wat het krijgen van een kindje betreft. Als ik puur en alleen naar mijn gevoel had geluisterd, hadden we het al veel eerder geprobeerd. Mijn soort van instinctieve moedergevoel is altijd zo sterk geweest, zeg maar gerust op het irritante af, dat ik best al wat eerder een kindje had gewild. Gelukkig was er dan ook altijd nog ‘t rationele aspect waar we – of eigenlijk vooral Koen, laat ik dan maar eerlijk zijn – rekening mee wilden houden. Bedenken dat je papa en mama wilt worden samen is één ding, maar voor ons waren er toch wel wat dingen die we graag op orde wilden hebben voor we het zouden gaan proberen. Zo wilden wij dat ik mijn diploma zou hebben, allebei een vaste baan, een fijn huis én ik wilde heel graag getrouwd zijn. Dit zijn overigens hartstikke persoonlijke dingetjes hoor. Ik pretendeer geenszins dat het een vereiste is om dat diploma op zak te hebben of getrouwd te zijn voor je aan kinderen begint, en veroordeel ook niemand die het anders aanpakt, maar voor ons voelde en voelt het zo als de goede volgorde.

Als Koen en ik vlak na onze bruiloft in mei van 2015 op een terras in Parijs zitten en we het krijgen over dromen voor de toekomst, blijkt eigenlijk dat we allebei maar één echt grote droom hebben. Sommige mensen willen eerst nog jaren reizen. Carrière maken. Vrij zijn. Genieten, samen en met vrienden. En ik snap dat. Maar wij hebben dat gevoel allebei totaal niet meer. Al die dingen waarvan ik óóit dacht dat ik ze heel graag zou willen, lijken ineens onbelangrijk. Ja ik reis heel graag, en ja ik wil graag wat doen met mijn behaalde diploma. Maar het lijkt ineens allemaal hartstikke onbelangrijk. Ik wil zó graag moeder worden. Het feit dat mijn hartstikke rationele wederhelft er net zo in staat zegt voor ons genoeg. Wij zijn er klaar voor. We zijn er klaar voor om te proberen samen een kindje te krijgen. Of dit dan nu het perfecte moment is? Ik weet niet het niet. Ik geloof eerlijk gezegd niet zo in perfecte momenten. We hebben bijvoorbeeld een huis gekocht wat nog niet klaar is. Wellicht was het allemaal net een tikkie perfecter geweest als Frummel pas in dat nieuwe huis geboren zou worden. Vinden we dat belangrijk? Neuh.. Ik denk dat er altijd wel wat is. Promotie op het werk, een nieuw huis, familieomstandigheden. Ik kan niet in de toekomst kijken en weet niet wat die ons zal brengen. All we have is now. En dat now is met al zijn kleine imperfecties voor ons meer dan perfect.

Denk ik dat we goed voorbereid zijn? Jazeker. Zijn we klaar voor? Zo voelt het absoluut. Denk ik dat je óóit 100% klaar bent voor- en voorbereid op het krijgen van een eerste kindje? Om heel eerlijk te zijn: nee. Simpelweg omdat het volgens mij iets te groots en ingrijpends is om te bevatten, zolang het er nog niet is..

Wanneer was voor jou het perfecte moment om een kindje te krijgen? Had je het achteraf weer zo gedaan? Was jij er voor je gevoel helemaal klaar voor? Ik ben weer benieuwd naar jullie ervaringen!

Bedankt voor het lezen! X

Recommended Posts
Showing 0 comments
  • Marissa

    Mooi artikel. Zo was het voor ons ook.
    It’s never the right time.
    Als we het nu hadden uitgesteld omdat ik (nog) geen vast contract had, hadden we het een jaar later uitgesteld omdat we verhuis plannen hadden..

    Het is idd denk ik te groots en ingrijpend om van te voren te weten of je er nu op dit moment klaar voor bent als in het “perfecte” moment.

    Ik wilde ook graag een huis, getrouwd en in ieder geval 1 stabiel inkomen hebben voordat de kleine komt en als het ff kon, voor m’n 25e. Dat voelde voor ons goed.

    • Michelle

      Helemaal met je eens. Zo is er altijd wel iets en blijf je aan de gang. Belangrijkste is gewoon dat je je gevoel volgt, en je hart. Dat kan überhaupt niet verkeerd zijn.

  • Mathiske

    Ik de minder het perfecte moment niet bestaat. We zijn getrouwd, inkomen, gelukkig. Ja ik had geslagen baan gehad, maar goed je hebt niet alles in de hand. Er zijn altijd wel haken en ogen, maar als je basis stabiel is, is er altijd wel een goed moment

    • Michelle

      En precies zo is het!

  • Lieve

    Mooi beschreven en ik ben het helemaal met je eens. Er is geen “perfect” moment, omdat perfect sowieso niet bestaat. Het is altijd een momentopname en een situatie die perfect lijkt (goede gezondheid, baan in vaste dienst) kan een week later bij wijze van spreken totaal anders zijn (ziek, ontslag). Zoals je schrijft is het heel persoonlijk wat voor jou en je partner als een goed moment voelt, en dat zal voor iedereen anders zijn.

    Ik ben getrouwd toen ik 21 was, en mijn man 27, en heb heel lang geroepen dat ik echt echt echt geen kinderen wilde. Tot ik 30 werd en om me heen iedereen kinderen kreeg en het bij mij ook ging kriebelen. Ik stopte met de pil en verwachte zwanger te worden….wat niet gebeurde. Na negen jaar dokteren, afwachten, verdriet gingen we er nog 1x vol voor en trokken alles uit de kast wat de medische wereld te bieden had, en werd ik eindelijk zwanger. Nu ben ik bijna 41 met een dochter van 8 maanden en de vraag “proberen we nog een tweede te krijgen” waar geen eenvoudig antwoord op is.

    Ja, als ik op mijn 30e, of 35e, had geweten dat het uiteindelijk zou lukken, had ik al veel eerder een kindje kunnen hebben, en misschien wel meer. Maar destijds was ik daar gewoon niet aan toe, anders had ik het toen wel gedaan. Je kunt nooit teruggaan in de tijd met de kennis die je nu hebt. Ik ben met name heel blij dat ik uiteindelijk mijn angsten opzij heb durven zetten en er op mijn 39e vol voor ben gegaan, en niet straks op mijn 45e had afgevraagd of het zou zijn gelukt als ik die stap had durven nemen.

    Het is nooit het perfecte moment, en het is altijd het perfecte moment. Alleen jij kunt beslissen of je de gok wilt wagen en klaar bent om met de situatie om te gaan, wat er ook op je pad komt. Ik vind het juist heel mooi om te lezen hoe jij dit allemaal al zo jong wilt en durft en doet. Je volgt je gevoel en dat is altijd de juiste weg!

    • Michelle

      Dankjewel voor je reactie! Wat een heftig verhaal, moet eerlijk zeggen dat het me best wel raakt. Wat ben ik ontzettend blij dat je uiteindelijk toch een kindje hebt mogen krijgen, maar hoe ingrijpend is het dat het zo lang heeft moeten duren. Ik vraag me wel eens af hoe je dat dan volhoudt, als de wens zo sterk is. Ik zat al iedere maand te mieren, en hier ging ‘t achteraf gezien zo makkelijk! Ondanks dat ik natuurlijk geen idee heb hoe het is, kan ik het me voorstellen dat het een lastig ding is om wel of niet voor een tweede te gaan. Ik hoop dat je uiteindelijk datgene besluit wat je hart je ingeeft. Nogmaals dankjewel voor je bijzondere reactie, je verhaal heeft diepe indruk op me gemaakt.

  • upje

    Als ik er nu op terugkijk, had ik liever op mijn 23e al aan kinderen begonnen. Alleen zat ik toen nog volop in de knoop met mezelf, leerde ik toen maar net mijn lief kennen en was ik nog zo gedesillusioneerd in het leven dat ik geen enkel kind dat wilde aandoen. Pas heel wat jaartjes later bedacht ik me dat ik mischien toch wel kinderen wilde, maar toen bleek het ook allemaal niet zo evident. Twee of drie jaar voor ik met de pil mocht stoppen, drie jaar om het uiteindelijk met hulp van de medische wereld te laten lukken…
    Overigens heb ik verschillende vriendinnen die net zo jong waren als jij en ik vind stiekem dat ze het beter hebben aangepakt dan ikzelf, hoor! Ze waren onbezorgder, hadden nog tonnen energie en nu zijn ze jonge dertigers en hebben ze hun ‘leven’ volledig terug. Mét kinderen erin, uiteraard, maar toch. Ik geloog dus alvast helemaal dat dit goedkomt voor jullie!

    • Michelle

      Wat een lieve reactie! Maakt me er ook weer extra bewust van dat we gruwelijke bofkonten zijn dat het zo snel gelukt is om zwanger te raken. Ik heb me van te voren zo ongerust gemaakt dat het ons niet gegeven zou zijn. Gelukkig was dat allemaal niet het geval. Nu kijk ik er vooral naar uit om ons ventje te ontmoeten. Moet zeggen dat ik ook wel héél erg benieuwd ben naar hoe ik het moederschap zal ervaren.

  • eenbezigbijtje

    Ik ben het zo met je eens. Ook ik zou het liefst jong moeder worden maar wel afgestudeerd zijn en een inkomen hebben. Als ik het daar met vrienden over heb reageren ze soms wat afwijzend, want je moet toch nog jaren kunnen feesten in de kroeg en de hele wereld nog overvliegen?! Nou, ik vind van niet. Iedereen zijn of haar eigen keus en wensen en die gewoon respecteren met z’n allen.

    • Michelle

      Precies! Leven en laten leven, komtie weer hoor! Gewoon lekker je hart volgen, iets beters kun je niet doen!

  • Roos

    Wij woonden net samen en wilde gewoon niks liever. Ik had net mijn laatste benodigde diploma op zak en direct een vaste baan. Ondanks dat ik pas net een maand 22 was gingen we ervoor. De zwangerschap was 1 grote roze wolk. Ik vond het zo fantastisch om zwanger te zijn..De vooroordelen vond ik wel heel vervelend. Vooral de “was het gepland?” En de “waar begin je aan” hebben wel minstens 200 x de revue gepasseerd. Bloed irritant. Ik had een enorme roze bril op. Mijn zoon werd geboren na een voorspoedige droom bevalling. Ik moest 48 uur blijven jn het ziekenhuis ivm hoge bloeddruk maar het was 1 grote roze wolk. En toen moesten we naar huis, het zelf doen. Eerst nog met de kraamhulp maar daarna echt alleen. En toen voelde ik me ineens wel heel erg jong en vooral heel onzeker. Ik moest er zo vreselijk aan wennen. Niemand van mijn vriendinnen had nog kinderen. Ze zaten op school, woonden nog thuis en gingen veel op stap. En ik zat thuis en had weliswaar de mooiste baby ooit, ik vond het heel zwaar om geen tijd voor mezelf te hebben. En dan bedoel ik niet dat ik het op stap gaan mistte. Maar meer het feit dat je ineens alles moet plannen. Zelf een toilet bezoek of een douche moest ik plannen. Evenals een maaltijd maken of nuttigen. Maar ach….. het was een grote ontdekkingsreis en dat is vast niet anders of je no u 22 of 28 bent. Het is helemaal goed gekomen uiteindelijk en met name na het eerste halfjaar was het echt leuk en genieten. Het enige wat misschien makkelijker is als je iets ouder bent is dat je omgeving ook in dezelfde levensfase zit. Wij zijn toen ik 24 was verhuisd naar een dorpje wat onder “bible belt” valt..Hier vind niemand het gek als je op je 22ste al twee kinderen hebt. Mijn vriendenkring is enorm veranderd. Bijna alle vriendinnen die ik nu heb, zijn moeder geworden voor hun 25ste. Maar ik ben heel eerlijk….. als ik het over kon doen, had ik toch wel gewacht tot ik 25 was. Ik ben natuurlijk heel blij met mijn jongens, maar het had het in mijn geval misschien wat makkelijker gemaakt.

    • Michelle

      Leuk om jouw verhaal eens te lezen en wat mooi dat je je zo kwetsbaar durft op te stellen! Ik herken best veel in hetgeen je beschrijft. Ik ben ontzettend benieuwd hoe ik het straks zal ervaren, maar dat zal de tijd ons leren. Nog maar ‘n paar weekjes. Ik weet in ieder geval bij wie ik anders aan moet kloppen voor advies;)!

      • Roos

        Dat mag altijd 🙂 al voel ik me bij tijd en wijle nog steeds hartstikke onzeker en “groen”. Maar niet zo gek ook…. ik ben 28 en krijg nu mijn derde (en waarschijnlijk laatste) kind. Maar tussen de zwangeren bij bijvoorbeeld informatie avonden ben ik nog steeds de jongste …. maar goed, leeftijd is slechts een getal. Ik vind dat als de basis goed is, je al een heel mooi begin heb. En volgens mij zit dat wel goed bij jullie. Jullie komen over als zo’n liefdevol stel en uit zo’n hechte familie. Mooi vind ik dat. Dat is iets om onwijs te koesteren en van onschatbare waarde.

  • Margriet

    Het liefst had ik met 26 ons eerste kindje Maar ik wilde ook eerst getrouwd zijn en een vast contract hebben voor wat financiële zekerheid. Helaas duurde het bij ons om financiële redenen erg lang voor we gingen trouwen en we eindelijk de basis hadden die we wilden. Toen duurde het nog eens twee jaar voor het lukte om zwanger te worden. Ik ben straks 32 als ik beval van onze eerste. Achteraf gezien ben ik er nu veel meer klaar voor dan een paar jaar terug en denk ik dat het toch goed is geweest dat het nog even geduurd heeft. Maar iedereen is anders, alleen jij kan weten wanneer je er klaar voor bent.
    En ECHT klaar ervoor zijn we denk ik nooit, het is zo spannend!

    • Michelle

      Zo zie je maar dat het gewoon écht niet mogelijk is om dingen te plannen hė. Het leven loopt zoals het loopt, en dat is niet altijd zoals je het van te voren verwacht of gehoopt had, maar dat hoeft niet per se iets slechts te zijn! Soms zorgt het ook voor andere inzichten. Ik ben blij voor je dat het uiteindelijk wel gelukt is om het op jouw manier te doen!

  • Clivi

    Ik kan mij goed vinden in je verhaal. Er is altijd wel een ‘excuus’ waardoor het niet goed uitkomt. Ik heb zoiets als je het echt wil dan moet je ervoor gaan. Wel vind ik dat iemand wel bewust moet zijn van zijn/haar verantwoordelijkheid want dat is nogal wat. Soms gebeurt het gewoon en dan is de situatie gewoon zo. Ik ben ook nog vrij jong (24) en heb zoooveel gehoord van je bent lekker jong hè. Ja dat klopt en iedereen in mijn omgeving weet hoe dol ik ben op kinderen. Dat ik jong moeder zou worden was wat dat betreft geen verassing. Voor mijzelf wilde ik wel een beetje vastigheid hebben. Een huisje, de man van mijn dromen en waarvan ik denk dat hij een goede vader zal zijn, toch wat financiële zekerheid en die verantwoordelijkheid kunnen dragen. Dit allemaal zit prima, het heeft even geduurd wegens mijn PCOS en zou net de medische molen in gaan. De dag voor de afspraak in het ziekenhuis dacht ik ach laat ik voor de zekerheid een test doen. Had namelijk al meer dan een half jaar geen anticonceptie en was wel seksueel actief. Ja hoor, tadaa! Dat moment zal ik nooit meer vergeten 😉

    • Michelle

      Ik ben het compleet met je eens. Bewustzijn van de verantwoordelijk is echt wel heel erg belangrijk! Wat een bijzonder verhaal zeg. En hoe mooi dat het dan toch op de natuurlijke manier gelukt.

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!