MIJN BEVALLINGSVERHAAL

 In Bevalling, Zwangerschap

bevalling2

Nou jongens, daar issie dan. Mijn bevallingsverhaal. Wat heb ik er lang naar uit gekeken dit artikel te kunnen schrijven! Ik heb me vanaf het begin van mijn zwangerschap ontzettend verheugd op de bevalling. Ik was zó benieuwd naar hoe het zou zijn. Naar hoe we het zouden ervaren, of het enigszins zou gaan zoals we hoopten of dat het juist compleet anders zou zijn.. Naar of ik het aan zou kunnen zonder pijnstilling, of ons mannetje thuis ter wereld zou komen of misschien toch in het ziekenhuis en naar of Koen me zou kunnen ondersteunen tijdens de bevalling of juist helemaal niet. Ik werd meer dan eens naïef genoemd als ik de vraag of ik bang was voor de bevalling met ‘nee’ beantwoordde, maar ik wilde het zó graag zelf beleven en over me heen laten komen, dat ik er oprecht geen seconde tegenop heb gezien. Inmiddels ligt mijn bevalling twee weken achter ons, kijk ik er met een ontzettend grote glimlach op terug en ben ik er klaar voor mijn verhaal te delen!

Even een korte disclaimer vooraf: ik realiseer me heel goed dat niet iedereen het geluk heeft met zo’n positief gevoel op haar bevalling terug te kunnen kijken. Ik schrijf dit artikel niet om iemand ogen uit te steken of ook maar íets in die richting; ik wil op deze manier puur en alleen mijn ervaring delen en ergens ook wel laten zien dat een bevalling niet altijd per se pure horror hoeft te zijn!

Zoals ik jullie al vertelde in de zwangerschapsupdate van week 40 (klik!), hebben Koen en ik op woensdag 4 mei een afspraak bij de gynaecoloog om een eventuele inleiding te bespreken. Ik loop al vanaf week 34 met extreme voorweeën en harde buiken die me mijn nachtrust ontnemen, waardoor ik langzaam op mijn eindje begin te lopen. Om te voorkomen dat ik al vóórdat mijn bevalling überhaupt begint compleet uitgeput ben, wordt in goed overleg besloten voor de 40 weken in te leiden als Morris er dan nog niet is. Ik ga er steeds vanuit dat inleiden niet nodig zal zijn. Al vanaf het begin van mijn zwangerschap krijgen we signalen die erop duiden dat onze kleine man niet van plan is de 40 weken in mijn buik vol te maken, dus daar zijn we steeds vanuit gegaan en dat blijf ik ook nog even doen.

Die woensdagmiddag constateert de gynaecoloog een verweekte en verstreken baarmoedermond, en ruim 3 centimeter ontsluiting. Omdat Koen en ik een rotsvast vertrouwen hebben in onze verloskundigen, neem ik na het consult bij de gynaecoloog meteen contact op om met hen te bespreken wat er in het kantoortje van de gyn gezegd is. Op dat moment besluiten we diezelfde avond, op 4 mei, mijn vliezen thuis te laten breken door de verloskundige die dan dienst heeft. Om 19.00 staat ze voor de deur met het nieuws dat ze volgens het strenge protocol – thuis vliezen breken door een verloskundige mag blijkbaar nog niet zo heel lang – alleen actie mag ondernemen voor 9.00 ‘s ochtends. Daar komt ze dus morgenvroeg weer voor terug. Ze stelt voor wel nog even te kijken hoe het met de ontsluiting is en misschien nog een klein beetje te strippen, wellicht dat dat nét het laatste zetje geeft om de bevalling toch uit zichzelf te laten beginnen. Zo gezegd zo gedaan: ik kruip op bed en de verloskundige onderzoekt mijn ontsluiting – ruim 3 centimeter – en probeert nog een beetje aan mijn vliezen te pielen om de bevalling op gang te brengen. Meteen als ik weer opsta, om 19.30, krijg ik een wee, maar omdat ik die inmiddels al zó veel gehad heb zoek ik er niets achter. De verloskundige vertrekt met een vrolijk ‘tot morgenvroeg!’ en wij kruipen samen op de bank. We vinden het ergens niet zo erg dat ze mijn vliezen nog niet kon breken. Het ging vandaag ineens allemaal zo snel! Onder het mom van dit is onze laatste avond met zijn tweetjes, dus laten we er nog even goed van genieten rijdt Koen naar de benzinepomp (alle supermarkten zijn vroeg gesloten in verband met dodenherdenking) om lekkere dingetjes te halen. Uitgerekend op het moment dat hij er héél even niet is, precies tijdens de twee minuten stilte, op woensdagavond 4 mei om 20.00 – ja écht, hoe krijg je het zo bedacht? – heb ik mijn allereerste, échte wee.

Ik weet meteen dat mijn bevalling begonnen is. Na al die voorweeën van de afgelopen weken, kan ik deze echte wee moeiteloos onderscheiden van hetgeen er aan vooraf is gegaan. Ik voel meteen dat het best een pittige is. Als Koen om 20.15 weer binnenstapt treft hij me op mijn knieën op de grond voor de bank aan. ‘Wat ben jij nou weer aan het doen?’ vraagt hij meteen als hij binnenkomt. Als ik daarop reageer met ‘ik ben aan het bevallen’, begint hij keihard te lachen. Omdat we de afgelopen weken al zo vaak gedacht hebben dat de bevalling begon als ik weer eens keurig om de vijf minuten een wee had, neemt hij me nu niet serieus! Als hij ziet dat ik echt actief weg moet zuchten en ook opmerkt dat ze best heel snel achter elkaar komen, komt daar meteen verandering in. Ik zit op mijn knieën voor de bank met mijn hoofd in Koen zijn schoot, terwijl hij de weeëntimer bijhoudt. Om 20.30, een half uur naar de eerste wee, komen ze al om de drie minuten, en houden ze ruim één minuut aan. Omdat ik het idee heb dat dit nog wel eens een snelle zou kunnen worden, belt Koen om 20.45 de verloskundige. Ze geeft aan dat ze nog even iets gaat eten – daar was het door haar bezoek aan ons nog niet van gekomen – en dat ze daarna onze kant weer op komt. Helemaal prima! Ik besluit lekker onder de douche te gaan zitten om de weeën daar op te vangen. Koen komt voor de deur zitten en zo komen we de tijd samen, pratend en weeën wegzuchtend, door. Op dat moment heb ik het voor mijn gevoel redelijk onder controle. De weeën zijn nog goed te behappen, en ik kan het voor mijn gevoel tot dusver prima aan.

Tussen 21.15 en 21.30 komt de verloskundige binnen samen met de stagiaire (ik had vooraf aangegeven het prima te vinden als ze mee zou komen). Ik kom op dat moment net uit de douche en besluit lekker even in bed te gaan liggen. Van te voren had ik gedacht dat juist niet te willen, maar het bevalt eigenlijk wel heel goed. Om 22.00 merk ik dat de weeën steeds sneller komen. De pauzes worden korter, er zit dan nog ongeveer een minuut tussen, en ik vind het lastiger ze weg te zuchten. Ik voel me dan wel nog goed genoeg om tussendoor te appen met mama – ze weet niet dat ik aan het bevallen ben – en volgens de verloskundige en Koen heb ik best nog praatjes. Om 22.20 voel ik na een wee ineens iets knappen: mijn vliezen breken! Wat ze daarover zeggen is dus echt waar, want wat een sloot vruchtwater komt eruit joh! Daar kan ik op dat moment ook nog om lachen. Ik verbaas me zo over het gevoel van dat warme vocht langs mijn benen. Ik vind het een beetje viezig en vraag om een handdoek voor tussen mijn benen om dat ‘lopende’ gevoel tegen te gaan.

Tien minuten later besluit de verloskundige te kijken hoe het ervoor staat. Vijf centimeter ontsluiting, constateert ze dan. Ik betrap mezelf erop dat ik een klein beetje teleurgesteld ben. In 2,5 uur, twee centimeter verder. Op zich hartstikke gemiddeld, maar ik had door de frequentie van de weeën misschien iets meer verwacht. Nou goed, ik besluit weer in de douche te gaan zitten op aanraden van de verloskundige, in de hoop dat ik daar weer even in de fijne flow kom. De douche is alleen totaal geen succes. De houding die ik eerder op de avond zo fijn vond, onder het warme water, kan ik nu niet meer vinden, en ik raak een beetje paniekerig omdat ik uit de modus ben waar ik samen met Koen zo lekker in zat. Ik weet dus niet hoe snel ik weer onder de douche uit moet komen. De weeën komen op dat moment nog steeds om de minuut.

Als ik weer in bed lig gaat het ineens heel erg snel. Op het moment dat de ene wee afzwakt, voel ik de volgende alweer opkomen. Ik weet even niet waar ik het zoeken moet en verlang zo naar een pauze! Die blijkt er alleen voorlopig niet te komen, want volgens de verloskundige heb ik een kneiter van een weeënstorm. Het is dan iets voor half twaalf. Dat is eigenlijk het eerste moment dat ik betwijfel of ik dit allemaal wel kan. Ik lig te trillen als een rietje, terwijl ik het bloedheet heb, en de pijn en het feit dat ik geen tijd krijg om bij te komen na een wee overvallen me heel erg. Ik roep tegen Koen dat hij me maar gewoon naar het ziekenhuis moet brengen en in hemelsnaam een ruggenprik moet geven, en dat ik het zo echt niet nog vier uur volhoud (uitgaande van een centimeter per uur schat ik dat ik op dat moment rond de zes centimeter zit). Omdat ik steeds heb gezegd dat ik per definitie geen ruggenprik wil, om persoonlijke reden, spreek ik met de verloskundige af dat we het eerst nog een half uur aan kijken. Voor mij heel fijn; zo heb ik een doel om naartoe te werken. Dat geeft me meteen een soort rust. Koen en ik vinden ook in bed een modus waarin ik de weeën op kan vangen. Hij ligt bij me, met zijn armen om me heen, en bij iedere wee duik ik weg in zijn nek om ‘m samen weg te zuchten. Ondertussen duwt de stagiaire aan de andere kant stevig op mijn onderrug en biedt dat ook verlichting. Zo gaat er een half uur voorbij. Achteraf verbaast dit me heel erg: ik had nooit gedacht dat ik het fijn zou vinden als Koen me continu vast zou houden, maar tijdens mijn bevalling mocht hij dus echt geen seconde bij me vandaan. Hij is continu een soort reddingsboei waar ik me met man en macht aan vastklamp.

bevalling1.jpg

Om iets voor twaalf onderzoekt de verloskundige zoals afgesproken weer mijn ontsluiting. Op dat moment blijk ik al negen centimeter te hebben! In iets meer dan een half uur ben ik dus van vijf à zes naar negen centimeter geschoten! De verloskundige belt snel de kraamzorg en terwijl Koen en ik in onze modus blijven wordt in de slaapkamer alles klaargemaakt voor de bevalling. Om 00.30 heb ik ineens héél erge persdrang. Ik blijf maar roepen dat ik moet poepen – ja écht – en de verloskundige blijft net zo vaak herhalen dat dat persdrang is en dat ik die echt nog even weg moet puffen, omdat er nog een klein randje zit en ik nog geen volledige ontsluiting heb. Van netjes wegpuffen is ondertussen overigens allang geen sprake meer hoor. Ik maak me af en toe een potje herrie waar ik zelf bang van word, regelrechte oergeluiden sla ik uit, maar het helpt me wel om door de weeën heen te komen.

Ik mag ondertussen ook af en toe zachtjes meepersen, om zo het randje wat er nog zit een beetje weg te krijgen. Uiteindelijk heb ik om 00.50 volledige ontsluiting, en begin ik net na 01.00 met persen. Zoveel herrie als ik tijdens de laatste ontsluitingsweeën heb gemaakt, zo stil word ik tijdens het persen. Ik lig de hele tijd gewoon op mijn rug, maar omdat Morris dat volgens de verloskundige niet fijn vindt switch ik naar een houding op handen en knieën. Dat vind ik zelf heel fijn om te persen, maar al snel blijkt dat Morris dat al helemáál niet fijn vindt, waardoor ik als de bliksem op mijn linkerzij moet. Dat bevalt hem duidelijk beter, en ik voel zelf dat zijn hoofdje al staat en dat ik nog maar een paar keer goed gas moet geven om hem ter wereld te brengen. Ik lig nog steeds in diezelfde houding op mijn linkerzij, als de verloskundige om 1.53, na een bevalling van vijf uur en 53 minuten, roept dat ik héél snel moet zijn als ik onze zoon zelf aan wil pakken. In één laatste perswee wordt Morris dan eindelijk geboren. Ik trek hem zelf vanonder zijn okseltjes uit me en leg hem op mijn borst, en dan blijken alle cliché’s waar te zijn: de geboorte van onze zoon is écht het allermooiste wat ik ooit heb meegemaakt.

Volgens de verloskundigen en kraamzorg roep ik op het moment dat ik hem zelf aanpak een paar keer dat hij écht écht van mij is, terwijl Koen maar blijft herhalen dat hij er eindelijk is. Zo’n bijzonder moment. Een paar minuten hebben we zo gelegen. Ik nog steeds in Koen zijn armen en Morris op mijn borst. Morris huilt niet, maar hij slaakt een kreetje en ligt vervolgens meteen met zijn ogen wijd open om zich heen te kijken. Koen knipt de navelstreng door, en snel daarna krijg ik een prik in mijn bovenbeen om de placenta geboren te laten worden. Die komt er vervolgens vrijwel meteen in zijn geheel uit, waarna de verloskundige nog even laat zien hoe Morris nou precies in mijn buik heeft gezeten, met de vruchtzak en placenta. Dat is om 02.05. In het uur dat volgt word ik gehecht; omdat ik op het einde zo fanatiek geperst heb moeten ze de boel een beetje oplappen, maar Morris ligt al die tijd op mijn buik. Ik vond dat hechten trouwens niets voorstellen! Ik word verdoofd met spray en ik voel er gewoon oprecht niets van. Van buiten is er bijna niets te zien – ja, we hebben meteen allebei gekeken! – maar van binnen moet er toch wel wat gerepareerd worden, dus daar is ze al met al nog best even mee bezig. Tijdens het hechten al voel ik me weer mezelf. Ik grap meteen dat ik er nog wel tien wil als al mijn bevallingen zo gaan, en er wordt hardop gelachen. Uiteindelijk wordt Morris om 03.15 helemaal nagekeken – hij weegt 3360 gram en is 51 centimeter lang – en kleedt Koen hem voor de allereerste keer aan. Rond vieren bellen we onze ouders om te vertellen dat Morris geboren is, waarna ik zelf ga douchen. In de tussentijd wordt ons bed verschoond en alle ‘rommel’ opgeruimd. Uiteindelijk is het na 06.00 als we voor de eerste keer met zijn drietjes in slaap vallen.

Ik vond mijn bevalling echt de mooiste ervaring van mijn leven. Omdat het zo ontzettend snel is gegaan had ik er de eerste dagen wat moeite mee te bevatten wat me nou precies was overkomen, maar erover praten met Koen en mijn verloskundige heeft me daar wel heel erg bij geholpen. Ja, bevallen doet ontzettend zeer, vooral die weeënstorm vond ik écht niet om te lachen, en ja het is gruwelijk heftig, maar al met al vond ik het vooral heel erg mooi. Dat de natuur het zo bedacht heeft, en dat je dat als vrouw dan ook gewoon allemaal aankunt blijf ik iets bizars vinden. Dat Koen me zo heeft kunnen steunen tijdens mijn bevalling vind ik, en hij zelf ook, heel erg fijn. Ik had nooit gedacht dit ooit te zullen zeggen, maar ik heb oprecht het gevoel dat we die bevalling samen gedaan hebben, ondanks dat ik degene ben die Morris op de wereld heeft gezet. Ik ben heel erg dankbaar dat mijn bevalling zo’n fijne ervaring is geweest, en dat het me uiteindelijk gelukt is om thuis te bevallen. Een thuisbevalling was eigenlijk de enige échte wens die ik had, en ik vind het geweldig dat me dat ook gelukt is, helemaal op de natuurlijke manier. Ondanks al met al toch best nog wat hechtingen (waar ik echt geen seconde last van heb gehad), en een flink gekneusd stuitje (die ik nu na twee weken nog steeds behoorlijk voel), ben ik op het moment dat ik Morris in mijn armen nam heel ver weg op een joekel van een roze wolk gaan zitten, en tot op heden is het daar heel goed toeven.

Ik zou nog zooo veel over mijn bevalling kunnen vertellen, maar ik geloof dat het voor nu na ruim 2700 woorden wel weer even voldoende is hè?! Chapeau als je deze lap tekst helemaal gelezen hebt. Het eindelijk af hebben van mijn bevallingsverhaal voelt alsof ik ergens ook iets afsluit. En dat is goed zo. Mochten jullie nog vragen hebben over mijn bevalling, dingen eromheen of de dagen erna: let me know! Ik beantwoord ze graag:).

Bedankt voor het lezen.

Liefs!

Recommended Posts
Showing 34 comments
  • harriette1994

    Ik lees al een hele tijd mee, maar nooit echt gereageerd. Toch wil ik dat graag doen! Allereerst natuurlijk van harte gefeliciteerd met Morris en wow, wat kun jij mooie, openhartige verhalen schrijven zeg 🙂 Superfijn om te lezen en wat fijn dat je zo’n mooie bevalling hebt gehad! Ik vind het ook tof en inspirerend dat jullie op een jonge leeftijd jullie droom hebben laten uitkomen. Ik ben zelf ook 22 en hoop dat eind dit jaar die droom ook uitkomt!

    Veel geluk met z’n drietjes!

  • Cindy

    Wat mooi geschreven! Heel fijn dat het zo goed is gegaan 🙂

  • eenbezigbijtje

    Wat fijn dat het op een manier is gegaan zoals jij graag wilde. En respect voor de manier waarop jij het deelt. Ook vanwege het feit dat jij de positieve kanten benadrukt waar andere wellicht alleen de mindere kanten beschrijven. Geniet lekker van je mannen!

  • Mathiske

    Wat mooi geschreven! En fijn dat het zo vlot gegaan is. Mooi dat Koen je zo bij kon staan en dat jullie dit samen zo goed.onder controle hadden. Fijn dat je dit zo positief ervaren hebt, bevallen is pijnlijk maar ook ongelofelijk mooi.

  • Mieke

    Jeetje, wat een heftig maar mooi bevallingsverhaal Michelle! Heel erg mooi geschreven en fijn dat het is gegaan op de manier zoals jullie dat wilde.

  • Elissa

    Als eerste heel erg gefeliciteerd met jullie kleine man! Wat gaat de tijd snel he 😉
    Zo ben je zwanger en zo heb je een klein hummeltje in je armen..
    Ik kan zelf niet wachten tot het zover is (nu 25 weken) maar het is maar goed dat het 9 maanden duurt om alles te bevatten en je voor te bereiden.
    Ik ben best wel benieuwd hoe jullie de eerste dagen hebben ervaren en ook naar de praktische kant ervan..
    Zoals de dingen op de uitzet lijst, was er iets wat je echt gemist hebt of juist totaal overbodig was?

    Keep up the good work, vind je blog heel leuk!

  • Milou

    Wat een geweldig verhaal Michelle! Ik had overal kippenvel, wat kan jij mooi in emotie schrijven.

  • Corina

    Wauw! Wat een goed verhaal! Bijna identiek aan mijn bevallingsverhaal!
    Wat knap trouwens dat je tijd hebt om te bloggen met zo’n klein popje in huis, had mij niet gelukt hoor de eerste weken.
    Super leuk om je verhalen te lezen, volg ze allemaal ☺️

  • Maria

    Allereerst gefeliciteerd met jullie prachtige zoontje! Mooi geschreven en heel fijn dat je het zo ervaren hebt!

  • Lieke

    Oooh wat moet ik erop zeggen…Wat ontzettend mooi beschreven! En wat een liefde, echt prachtig! 🙂

  • anouk

    Wat fijn dat je er zo goed op terug kijkt.deze hormonenbom zit met tranen in de ogen, zo’n bevalling is zo intens. Geniet van je gezinnetje

  • Lieve

    Wat een prachtige bevalling, en wat fijn dat je er zo positief op kunt terugkijken. Veel herkenning hier. Ook een snelle bevalling en een positieve ervaring, gelukkig. Toen mijn dochter op mijn buik werd gelegd, heb ik wel 100x geroepen “Ik kan het gewoon niet geloven!”.

  • marie

    Wauw wat een mooie bevalling! Dat moet een bijzondere ervaring zijn geweest waar je met een heel goed gevoel op terug kan kijken. Knap dat je met woorden zo’n gevoel van liefde kan overbrengen

  • Sabien

    Wauw wat mooi zeg, ik mag hopen dat ik het zelf ook een keer mag meemaken. Lijkt me een oprecht wonder!

  • upje

    Wat heerlijk… Het klinkt mooi en je hebt het schitterend beschreven!
    Mijn verhaal is zo anders (geplande sectio), maar wat ik wél herken is die innige ervaring met mijn man. Hij mocht niet aan mij komen (operatie, he), maar vooraf, tijdens en achteraf waren bij de beide bevallingen zo intens.. Echt bijzonder vond ik dat.

  • E

    Het lijkt me een bijzondere ervaring. Je hebt het mooi opgeschreven! Wat fijn dat Koen je ook zo goed heeft kunnen steunen. Geniet van jullie gezinnetje!

    PS je hebt ‘wordt ik’ geschreven. Het is slechts als tip bedoeld! Misschien wil je het aanpassen.;-)

  • lily

    wauw wat een mooi verhaal en wat schrijf jij toch prachtig Michelle!

  • Anouk

    Wat beschrijf je het geweldig mooi!
    Ik wens jullie veel geluk toe!

  • Leonie

    Wauw, wat een mooi verhaal. Tranen in mijn ogen! Nogmaals; van harte gefeliciteerd!

  • Lizz

    Wow, mooi geschreven!
    Ik zat met tranen in mijn ogen vooral om die foto die echt pure emotie uitstraalt.
    Super fijn dat je bevalling zo goed verlopen is! Ik mag pas over 6 maanden:P
    Veel geluk!

  • Manonanon

    Wauw wat een prachtig verhaal en het klinkt ook als een hele “fijne” bevalling ^^. En die foto, prachtig!

    • Manon

      Zo, mijn naam staat er lekker krom hahaha. >.<

  • Romy

    Wat een ontzettend mooi verhaal!

  • Op de dag dat jij dit plaatste werd mijn dochter 1 jaar. En de dag erna hadden we groot feest. Vandaag is het dan tijd om te reageren. Meid wat heerlijk positief allemaal. Fijn dat je er met zo’n goed gevoel op terugkijkt. Fijn he, als je man je zo kan helpen? Vond ik ook! zonder hem had ik het niet gekund. Bizar als je het dan ineens zo koud hebt he, terwijl dat helemaal niet zo is. Hoop dat je stuitje snel beter is. Geniet van Morris!

  • Marja

    Stoer dat je je verhaal deelt!

    Sommige stukjes zijn zo herkenbaar dat ik ze met tranen in m’n ogen las.
    De onmacht tijdens de weeenstorm, de oerkracht (en rust en stilte) tijdens het persen. Überhaupt het besef: ik heb weeen.
    Voor mij de heftigste en meest mooie dag uit m’n leven. Wat een natuurgeweld!

  • mamakiekie

    Heel mooi bevallingsverhaal!

  • Alicia

    Wat een mooi bevallingsverhaal! Misschien dat je positieve instelling geholpen heeft om de bevalling zo soepel te laten verlopen :-). Lekker genieten van je kleine wonder! Ik heb het precies zo ervaren: super heftig maar ook ontzettend mooi. Voelde me daarna heel sterk en de band met mijn man werd ook alleen maar sterker door de bevalling samen.

  • Lynn

    Wauw! Wat een mooi verhaal. En wat fijn hè, zo’n bevalling na zo veel van die horrorverhalen. Hier ook een super thuisbevalling gehad van 4 uur en 45 minuten, van vliezen breken en direct weeeën tot Tess haar geboorte. Wat een oerkracht bezit je dan hè! Prachtig hoe je erover schrijft!

  • Jennifer

    Wauw, ik heb zelf ook een práchtige thuisbevalling gehad en dit is echt het eerste verhaal dat ik lees dat lijkt op de mijne. Ik ben ook nog steeds zo onder de indruk van moeder natuur, van mijn eigen lichaam. Inmiddels al 1,5 jaar geleden maar nog elke dag denk ik terug aan de geboorte, wat een mooie ervaring. En ja, zo wil ik er nog wel 10! Ik vind trouwens niet dat je sorry moet zeggen dat jij wel een prachtig bevallingsverhaal hebt en een ander niet. Jij ervaart dit zo, dit zijn jouw gevoelens, dus die zijn waar. Aan de waarheid kun je niks veranderen. En je hoeft al helemaal niets anders te voelen omdat anderen niet hetzelfde voelen als jij. Dankjewel voor het delen van je prachtige persoonlijke bevallingsverhaal!

  • Renske

    Wauw, wat een mooi verhaal.
    Nog van harte gefeliciteerd met jou prachtige gezinnetje.
    Raak er enigszins emotioneel van!
    Komt ook door de hormonen.
    Ik ben ondertussen 36 weken zwanger van ons eerste kindje, vandaar het opzoeken van bevallingsverhalen.

    Mijn droom was ook om thuis te bevallen, maar “helaas” is de kleine te groot. Ik wordt in week 37 of 38 ingeleid. Vind het heel erg en hoop eigenlijk dat het als nog spontaan en natuurlijk gaat gebeuren.

    Nogmaals, prachtig verhaal.
    Erg liefdevol en mooi.

    Liefs, Renske

pingbacks / trackbacks
Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!