Mijn figuur: 0 tot 15 weken zwanger

Op het moment dat ik dit artikel schrijf ben ik iets meer dan 15 weken zwanger. Als het online komt zitten we alweer in de 17e week.

Al vanaf het moment dat ik bekendmaakte dat ik zwanger ben, krijg ik de meningen over mijn buikje met emmers tegelijk over me uitgestort. In het prille begin was het; ‘ach voor je bij jou echt iets gaat zien zal het vast wel even duren, je had best buikspieren toch?’ Dat werd al snel; ‘goh je hebt wel al snel veel buik zeg, is dat normaal? Zal wel komen doordat je  slank bent!’ ‘Weet je heel zeker dat het er écht maar ééntje is?’ is ook een hele populaire. Een zwangere buik, in dit geval die van mij, lijkt het hét ultieme ding om een mening over te hebben. Of het altijd handig is om die te uiten is een tweede, maar vaak wordt daar volgens mij niet zo over nagedacht. Als ik niet beter zou weten en niet gewoon knettertrots op mijn buikje zou zijn, zou ik af en toe bijna gaan geloven dat ik écht al een soort kamerolifantje ben.

Ik weet niet of de opmerkingen me op zich heel erg raken. Ik vind het niet altijd even leuk om te horen, maar kan ze over het algemeen wel relativeren en gauw naast me neer leggen. Het is meer dat ik het af en toe gewoon godsgruwelijk irritant vind. Waarom moet er per se wat over die buik gezegd? Waarom moet er altijd meteen zo’n etiket op geplakt worden? ‘Grote buik’, ‘kleine buik’, ‘ronde buik’, ‘puntige buik’, ‘hoge buik’, ‘lage buik’. Ik hoef die sticker helemaal niet. Ik ben vooral heel heel erg trots op mijn buik en het feit dat ons baby’tje daar heel hard groeit. Ondanks dat is het wel een van de dingetjes waar ik aan moet wennen – als ik naar beneden kijk zit er ineens een bobbel – en waar ik me vooral ook heel erg over verwonder.

In de anderhalf jaar voordat ik zwanger raakte van Frummel viel ik 8 kg af en sportte ik me suf. Toen we afgelopen zomer op vakantie waren met mijn ouders, broertje en schoonzusje maakte ik in de sportschool een foto van mijn lichaam op dat moment. Misschien had ik een voorgevoel, want het is ook meteen de enige foto van het behaalde resultaat die ik op mijn telefoon terug kan vinden. Inmiddels zijn we 4 maanden verder en ben ik 15 weken in verwachting. De transformatie die mijn lichaam de afgelopen weken heeft doorgemaakt kan ik soms nog nauwelijks bevatten. Waar mijn billen en benen nou eenmaal altijd wat aan de stevigere  kant zijn geweest, was mijn buik aan het begin van deze zomer hartstikke plat en moest ik moeite doen een vetje te bespeuren. Ondertussen zit op diezelfde plek een heel gezellig bolletje, waar ons kindje in woont. Het contrast is zó groot!

Voor mij bevestigt het eigenlijk alleen dat het grootste deel van de verklaringen voor mijn buikje of voor wélk buikje dan ook, gewoon kul zijn. De één zegt dat je pas héél laat een buikje krijgt als je sterke buikspieren hebt. De ander zegt juist dat die spieren als eerste verslappen en je dan véél sneller wat ziet. De één zegt dat je bij wat stevigere vrouwen véél later wat ziet, volgens de ander groeien die buikjes juist veel sneller. Laten we het er gewoon lekker op houden dat iedere zwangere buik een prachtig, uniek geval op zich is:)! En laten we daar met z’n allen ook vooral héél erg trots op zijn en van genieten. Te groot, te klein, te rond of te puntig. Zolang alles goed gaat met Frummel en hij het naar z’n zin heeft daarbinnen, wil ik met alle liefde even een kamerolifantje zijn.