MIJN GROOTSTE ANGSTEN

 In Moederschap

Vorige week zat ik met een vriendin aan de eettafel. Dat komt sinds we allebei kinderen hebben toch zeker wel een keer per week voor. Terwijl zij met elkaar spelen praten wij over alles en over niks.  Over of we nog meer kinderen willen (dat zeggen we meestal als ze heel lief met elkaar spelen), over of we het toch maar zullen laten bij wat we hebben (dat zeggen we als Morris Nova bestookt met kusjes en knuffels en zij het al lang en breed beu is met peuterrelatiedrama tot gevolg), over wat we voor ogen hebben met onze carrières, over of er nog af en toe in de lampen gehangen wordt – bij wijze van spreken, over onze dromen en onze doelen, maar ook over onze angsten. Afgelopen week hadden we daar een heel mooi gesprek over en dat zette me aan het denken, want zijn nou eigenlijk mijn angsten? Waar ben ik nou echt bang voor?


DAT ER IETS MET DE KINDEREN GEBEURT

Waarschijnlijk de angst van iedere moeder en dus ook met stip bovenaan mijn lijstje: mijn aller- allergrootste angst is dat er iets met mijn kinderen gebeurt. Ik ben van mezelf niet per se een angstig type. Ben niet bang aangelegd, laat me zelden weerhouden door angst en ben nogal van het niet lullen maar poetsen, maar als het op mijn kinderen aankomt ligt dat toch net anders. Ik denk niet dat ik een overbeschermende moeder ben. Ik laat Morris zelf ontdekken, ook als dat betekent dat hij dan een keer zijn neus moet stoten om erachter te komen dat iets niet de manier is, en ben niet zo van het ‘pas op, kijk uit’, maar oh als ze ‘s avonds in bed liggen en wij ook gaan slapen.. Echt, de meest bizarre nachtmerries heb ik. Dat ze ziek worden, dat ze in hun bed liggen en het niet meer doen, dat de meest verschrikkelijke dingen gebeuren. ZO griezelig allemaal. Ik weet dat het moedereigen is en ook met hormonen te maken heeft, maar het is al meer dan eens voorgekomen dat ik compleet in paniek en badend in het zweet wakker werd; leuk is het niet!

AFWIJZING

Ik ben bang voor afwijzing, als in dat ik altijd bang ben om niet goed genoeg gevonden te worden. In de dingen die ik doe, als mens. De perfectionist in mij wil het allemaal goed doen, het leven op zich, zeg maar, en dat dat dan voor sommigen nog niet genoeg is, of dat mensen het gewoon niet willen zien, vind ik héél lastig. Altijd wel een soort van bang om niet goed genoeg te zijn of als dusdanig beoordeeld te worden. Ik word er steeds beter in om uit te gaan van mijn eigen kracht en te vertrouwen op mijn kunnen, maar het blijft een dingetje. Ik ben gewoon niet zo goed in ergens écht schijt aan hebben.

MIJN KINDEREN ACHTER MOETEN LATEN

Dat klinkt een beetje gek, maar ik ben dus ook heel bang dat er iets met mij gebeurt. Niet per se voor mezelf, al hoop ik natuurlijk sowieso dat ik de jongens zo groot mogelijk zie worden, maar vooral ook voor de jongens. Als kind was ik altijd als de dood dat er iets met papa en mama zou gebeuren. Dat is nog steeds zo, maar wel op een andere manier. Ik ben volwassen, heb het allemaal op orde. Ik ga er vanuit dat papa en mama 100 worden, maar als dat niet is heb ik de dingen wel op de rit en hebben ze me heel veel mee kunnen geven. Ik heb ze nog steeds nodig, maar wel op een andere manier dan vroeger. De jongens zijn nu gewoon nog zo zo zo klein en hebben mij nog heel erg nodig, in alle opzichten. En ik wil ze heel graag zo lang mogelijk vasthouden. Tot ze zelf hun weg wel vinden. Pff. Zware kost voor de donderdagochtend dit.

TERRORISME & OORLOG

Dit heb ik al zolang ik me kan herinneren. Na de aanslagen op de Twin Towers ging ik iedere avond slapen met het idee dat ik een leuk leven had gehad als ze ook bij ons zouden komen. Dit is geen grap – ik was nog niet eens 10! – maar daar echt heel erg mee bezig. Ik weet nog dat Bin Laden toen heel vaak op het nieuws kwam en ik dat hoofd altijd en overal voor me zag. Redelijk bizar wel. Eigenlijk is dat nooit helemaal over gegaan, en met het nieuws van de afgelopen jaren weer een beetje erger geworden. Als ik gewoon thuis ben heb ik er weinig last van, maar als ik op een plek ben waar veel mensen zijn – en wat dus in mijn hoofd een doelwit zou kunnen zijn – is het een ander verhaal. Toen we vorige zomer op vakantie gingen heb ik op het vliegveld steeds gecheckt waar we het snelst naar buiten zouden kunnen, en wilde ik Morris continu heel dichtbij hebben, en zo geldt dat dus eigenlijk voor alle drukke plekken. Ik check overal wat de vluchtroutes zijn en ben altijd op mijn hoede. Ik ben me ervan bewust dat dit dingen zijn waar ik geen invloed op heb en die ik niet kan voorkomen, maar toch spookt het altijd een beetje door mijn hoofd

DE JONGENS KWIJT RAKEN

Dat je ergens met je kinderen bent er ineens één kwijt is. Echt hoor. De wereld is gewoon een beetje gek tegenwoordig en als ik dan al die akelige verhalen op het nieuws hoor krijg ik echt de kriebels. Wat dat betreft kun je het af en toe serieus maar beter gewoon niet kijken of lezen: het blijft bij mij allemaal zo hangen, en al helemaal sinds de jongens er zijn. Het is echt mijn grote angst dat ik boodschappen met ze aan het doen ben en dat ik dan af sta te rekenen en een van de kinderen wordt meegenomen. Of zoals in die film ‘The Impossible’ over de tsunami in 2004. Dat je uit elkaar gerukt wordt. Horror.

WATER & VISSEN

Oké dan een uit een andere categorie: ik ben bang voor water. Of in ieder geval voor water in mijn gezicht en voor kopje onder gaan. Jullie kennen het verhaal inmiddels, maar dat is dus echt een angst. Het gaat allemaal prima zolang ik ergens kan staan, maar zwemmen op een plek waar ik niet met mijn voeten bij de grond kan ga je mij niet snel zien doen. In ieder geval niet voor de lol. En als ik bij de kapper mijn haar moet wassen vind ik dat oprecht heel naar. Ik vraag altijd om zo’n verhoger, die kindjes ook krijgen, en vraag om een extra handdoek die ik dan over mijn oren kan houden zodat er geen water in loopt.. Redelijk extreem wel. Komt trouwens ook bij dat ik bang ben voor vissen. Alweer geen grap, maar echt, ik vind vissen zo drie keer niks. Dat ze zo glibberig zijn. Ik weet het niet. Een spin haal ik zo van de muur, doet me helemaal niks, maar je hoeft me echt niet tussen de vissen te laten zwemmen want dan raak ik compleet over de emmer. Oh en ik weet het hoor, dat zij vaak banger van ons zijn dan andersom, maar toch.. Rondje snorkelen op de Antillen? Ongetwijfeld prachtig, maar ik sla echt over.

DAT KOEN HET BEU IS

Ken je dat item in de Linda: de verlaten vrouw? Nou dat vind ik dus iedere keer weer tenenkrommend. Dat dan zo’n vrouw zich jaren compleet in dienst heeft gesteld van het gezin – ik zeg niet per se dat dat altijd goed is, maar dat is nu even niet het ding – iedereen altijd tevreden heeft willen houden, dat de kinderen dan groot zijn en er weer tijd komt voor elkaar, en dat ze dan op een dag de boodschap krijgt van manlief ‘ik vind jou niet meer leuk, ik ben er weg van, joe’. Mijn allergrootste nachtmerrie. No worries hoor, ik durf best te wedden dat dát hier nooit gaat gebeuren, maar het idee vind ik echt verschrikkelijk. Ik ben in praktische zin hartstikke onafhankelijk en kan uitstekend mijn eigen boontjes doppen, maar emotioneel is dat toch echt anders en ben ik niet zo’n tough cookie. Zie je ‘t voor je? Dat hij zegt ‘ja Mies bedankt voor de moeite en tabee’. Meine güte. Mag toch hopen dat dit er never van gaat komen. Vind hem gewoon écht de allerleukste.

CHAOS

Ik ben bang voor chaos en voor het niet hebben van de controle. Als mijn huis bijvoorbeeld een bende is, of als er naar mijn zin te veel was in de mand zit, of te veel strijk op de plank ligt, of teveel vlekken op de vloer, word ik heel onrustig. Ik trek dat heel slecht. De controle uit handen geven kan ik niet. Vind ik vaak verschrikkelijk. Ik ga bijvoorbeeld echt niet bij iedereen in de auto zitten. Dan rijd ik zelf wel. En verrassingen? Ben ik ook geen goeie mee. Ik klink nu heel erg als een neuroot hè? Het zijn geen heel grote dingen, maar ik laat gewoon niet gemakkelijk los.

Dus. Tot zover mijn grootste angsten! Aan sommigen zou ik best wat willen doen. Die angst voor water bijvoorbeeld zou ik best willen overwinnen. En af en toe de controle eens loslaten of ergens compleet lak aan hebben ook. Maar ik denk dat een aantal dingen op dit lijstje ook inherent zijn aan het moederschap, en aan mijn karakter. Ik heb mijn radartjes nou eenmaal altijd aan en ben een ontzettende denker.. Is ook gewoon de aard van het beestje! Nou, kom maar door jongens: ik ben benieuwd waar jullie bang voor zijn. Oh en laten we elkaar vooral in de waarde laten. We zijn allemaal anders en ieder heeft zijn eigen dingetjes. Volgens mij is dat ook helemaal oké! Ik hoop heel erg dat mijn site een plek is waar we elkaar als vrouwen steunen en geruststellen in plaats van in de zeik zetten en afvallen. Daar hebben we toch allemaal veel meer aan? Dus. Tot zover dit epistel. Haha. Voor straks: geniet van het extra lange weekend allemaal!

Recommended Posts
Showing 12 comments
  • Jennifer Van der Salm

    Oh de eerste is zooo herkenbaar! Word echt gek bij de gedachte dat er iets met me kids gebeurt .
    Over mijn lijk kijken is ook zo’n ding…. verplaats ik me helemaal in de persoon met kids in dezelfde leeftijd, nou me bed word verschoond hoor de volgende ochtend van t zweet.
    Fijne dag!

  • Lia

    Hoi Michelle, mooi artikel , open! Ik ben echt bang voor onweer nadat ik een nare ervaring had, heb hoogtevrees en ik ben toch wel bang voor sexueel misbruik bij mijn kinderen of dat iemand nare bedoelingen heeft met de kinderen. Ook ben ik soms bang als mijn kinderen alleen op de fiets in het verkeer zijn, ze zijn al iets ouder…
    Mij helpt het om mijn angsten te bespreken, ze nemen zo niet de overhand, maar mogen er wel zijn!

  • Tamara

    Hoi Michelle een leuk artikel om te lezen wat allemaal jouw angsten zijn. Mijn angst is ook, Dat ik heel erg bang ben dat er wat met mijn man gebeurt of dat de kindjes iets overkomt. Mijn oudste is toen hij 4 jaar was uit het niets in zijn gezicht gebeten door de hond van mijn schoonouders (mijn zoontje liep toen langs de hond en er is toen iets geknapt in de hersenen van de hond en die zag mijn zoontje voor prooi aan). Waar ik ook een hele grote angst voor heb. Voor spinnen groot of klein maakt niet uit, wordt er heél akelig van en sta dan ook boven op de tafel en kom er niet vanaf totdat mijn man hem gepakt heeft( alleen lastig als ik alleen thuis ben met de kindjes.) Mijn 3e grootste angst is angst voor de tandarts (ga het liefst niet naar de tandarts, maar het moet nou eenmaal). Dit zijn mijn angsten

  • Martha

    Bizar dit. Ik kan zo met je meestrepen, haha. Dat water ook. Gruwelijk. Bij de kapper gelukkig geen last, maar ik moest laatst op het feestje van dochterlief snoephappen (uit een bak water) voordoen -‘geen-angst-overbrengen-op-je-kind’ is jammerlijk mislukt.
    Gelukkig heeft de oudste 2 zwemdiploma’s gehaald zonder drama’s maar nummer 2 is net zo erg als dr moeder. Wordt nog wat:-|

  • Carmen

    Ik ben bang voor water, net als jij, niet per se in een zwembad maar wel echt in een zee met golven, daar zou ik nooit uit vrije wil in gaan zwemmen. Verder natuurlijk bang dat er iets met de kinderen of met mij gebeurt, en ook wel bang dat mensen in mijn nabije omgeving ineens sterven. En ook voor ballonnen, specifieker: ballonnen in kinderhandjes die elk moment gaan knallen. En vieze dieren zoals naaktslakken.

  • Mandy

    Mooi geschreven! Hier nog eentje die veel moeite heeft met het niet hebben van de controle.. iets loslaten vind ik daarom ook erg lastig. Wij verwachten in juni ons eerst kindje en ik verwacht dat de angsten wat betreft ons kind, ook bovenaan het angstenlijtje komt te staan. Des al niet te min kan ik niet wachten tot het zover is!

  • Lian

    Ooh ook zo, alles wat je schrijft herken ik wel. Vogels zijn echt niet mijn vrienden en ik haat zeewier aan mijn voeten of langs mijn benen. Daar kan ik wel van huilen!
    Aan oorlog en terrorisme denk ik wisselend, de ene keer dagelijks en soms weken niet…. zulke dingen heb je gewoon niet in de hand. Akelig!

  • Emmy

    Dag Michelle, als Belgische moeder van een zoontje (bijna 2), vind ik het wel bewonderenswaardig hoe jij op je jonge leeftijd zo matuur in het leven staat. Ik herken die neurotische en perfectionistische trekjes van jou ook in mezelf Ik vind het ook heerlijk om je verhalen te lezen, je schrijft echt goed!

  • Esmee

    Ohhh chaos! Daar kan ik ook absoluuuut niet tegen. Heel herkenbaar dat stukje!

  • Petra

    Ooh ik herken er zo een paar van mijzelf !
    1- doodsbang dat er wat met mijn zoontje gebeurd.
    2-snorkelen zie je mij ook never nooit doen. 1x geprobeerd in Egypte, ik verzoop mijn eigen lieve vriend zo hysterisch werd ik! Dus nee nooit weer.
    3-chaos en rommel. Ik word mega onrustig als ik niet kan opruimen.
    4-kind kwijt raken.
    5- ik check ook altijd waar vluchtroutes en nooduitgangen zijn.

    Soms kan ik de slaap niet vatten en zit ik me zelf helemaal gek te maken. Wat als er nu brand uitbreekt dan pak ik als eerst mijn zoontje met een deken en heb al mijn vluchtroutes in mijn hoofd. Zelfs zo erg dat ik meerdere vluchtplannen heb als de brand ergens anders bevind in huis.

    Ik vind het soms zo moeilijk om dan mijn gedachten weer positief te krijgen.
    Ik ben bijna 8 week zwanger van ons 2de kindje en het is elke nacht raak. Zwetend word ik wakker en soms zelfs huilend. Het zal er wel bij horen.

    Je schrijft super en ik lees al je blogs ! Ga vooral door !
    Xxx

  • Maiken

    Hi mies, heel herkenbaar! Vooral het moeten achterlaten van mn zoon, doordat ik bijv. Ziek zou worden en zou overlijden staat met stipt op nr 1 op dit moment. Daarbij komen nog een boel van jou voorbeelden ook wel om de hoek kijken. Op dit moment staan we op t punt te gaan emigreren voor t werk van mijn man. Dit betekend dat we 2.5 jaar naar Italië vertrekken. Mn grootste angst nu is dat ik de taal niet spreek (wel bezig ben met een cursus). Men spreekt er alleen italiaans en dus ook tegen mn zoon. Ik zit dan alweer ‘te stellen’ he. “Stel je voor dat iemand hem pijn doet, pest of iets anders rottigs aandoet, iemand hem niet accepteert, of whatever aan doet wat niet cool is!” Ik ben er wel oberuit dat t voor mn zoon leuk zou zijn als hij met de tijd op een peuterklasje met kindjes kan spelen, maar ohh wat vind ik dat ook gewoon ENG! Loslaten, vooral van mn kind, huishouden etc. Delen ook wel een gedeelde nummer 1 plek overigens. Fijn weekend!

  • Inge

    Soooo hé kun je in mijn hoofd kijken ???
    Echt ik deel bijna al je ‘angsten’… Dat er iets met de kids gebeurd afschuwelijk, iets met mijzelf en ze alleen opgroeien met een papa, en die check op het vliegveld herken ik ook en 2 weken geleden zijn we naar Marco Borsato gegaan en serieus ik had de vluchtroute al uitgestippeld en was op mijn hoede in het begin.
    Die mensenmassa ik zag het al voor me… Loslaten is in alle opzichten nogal een dingetje voor me. Ik ga overal volledig voor, in de breedste zin van het woord, dus ook vriendschappen die heb ik dus geen 20 dat snap je. Ik wil altijd geinteresseerd en betrokken zijn en dan is een handje vol genoeg haha. En ben enorm
    kritisch naar mezelf..
    Ook ik heb alles graag op orde in huis van troep word ik heel onrustig. Of als de badkamer 1.5 week geleden is gepoetst ook haha.. al moet je echt wat meer loslaten als je oudste al bijna 6 is en de jongste bijna 3 is.. Bouwwerken blijven gewoon staan, alleen geen slingerende blokjes hier op de grond dan kan ik ‘s avonds echt niet chillen op de bank. Aan het einde van de dag de vaatwasser pas uitruimen en de hele dag het hele aanrecht vol hebben staan komt hier dus echt nooit voor hihi… Zo zul je me ook nooit zien met vette haren of zonder make-up, want dan voel ik mezelf niet .. Zo heb je ook een beeld van mij haha.

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!