MIJN GROOTSTE ONZEKERHEDEN

 In Moederschap

Volgens mij zijn er maar héél weinig vrouwen op deze aardkloot die er helemaal geen hebben: onzekerheden. Te dik, te dun, pukkel hier, putje daar, slap haar, te korte wimpers, gekke voeten, te(?) kleine borsten, te(?) grote borsten, buikje.. Ik hoor het overal voorbij komen en hoewel het natuurlijk verre van nodig is snap ik het wel. Ook ik heb mijn onzekerheden, zowel qua uiterlijk als innerlijk. Sterker nog: ik heb er ‘n hoop. Ik weet dat het in veel van de gevallen helemaal niet hoeft, maar ratio en emotie zijn dan toch wel twee heeeeel verschillende dingen. Tel daar nog even een goeie portie hormonen bij op en je kunt je wellicht indenken dat het af en toe bingo is.

UITERLIJK

Ben of ken jij een vrouw die écht, voor 100 procent, helemaal hartstikke blij is met hoe ze eruit ziet? Ik niet. Eigenlijk te sneu voor woorden, maargoed, daar zijn we vrouwen voor denk ik dan maar. Ook ik heb zo’n ritsje met uiterlijke onzekerheden. Sommige zelfs al zolang ik me kan heugen. Mijn benen zijn voor die categorie. In verhouding zijn, of waren, die namelijk best aan de maat. IN VERHOUDING dus hè, want op zichzelf staand is dat helemaal niet zo. Ik heb altijd stevige benen en billen gehad. Ik kreeg ze als tiener cadeau en ze zijn gezellig blijven plakken. Dat is mijn bouw: heel slank van boven, af en toe bijna op het dunnige af, en wat steviger aan de onderkant, met bovenbenen en bil enzo. Vooral mijn kuiten doen mee om de prijzen. Ik heb nog steeds een trauma van de middelbare school. Had ik tijdens gym eindelijk de moed verzamelijk om een keer ‘n kort broekje aan te doen in plaats van dat eeuwige warme lange ding,  noodgedwongen vanwege de bloedhitte, kon een van mijn mannelijke klasgenoten – met wie ik het overigens verder heel goed kon vinden – het niet laten om op te merken dat je aan die dikke kuiten van mij wel kon zien dat ik voetbalde. Joe. En bedankt. Steek ik in m’n zak! Het zegt dus genoeg dat ik dat bijna tien jaar na dato nog weet hè.

Terwijl ik dit schrijf zit ik hardop te lachen, want honderd procent dat jullie straks op de eerste beste foto van mij gaan kijken wat ik nou bedoel. Maargoed. Die benen dus. Inmiddels ben ik er niet meer zo heel erg van onder de indruk hoor. Ik zal nooit van die megalange slanke stelten hebben, zo ben ik nou eenmaal niet gebouwd, eerder kenkels dan enkels hiero, maar onzeker ben ik er niet meer zo over. Sowieso zijn dat heel verschillende dingen. Ergens onzeker over zijn, of er gewoon niet zo heel erg weg van. Ik heb bijvoorbeeld een megadunne bovenlip die een soort van min of meer verdwijnt zodra ik hard begin te lachen. Vind ik niet per se mooi nee, ik denk niet als ik een foto zie; goh wat een kek bovenlipje heeft die meid – maar daar ben ik niet onzeker over. Ik vind het wél heel jammer dat ik behoorlijk cellulite op m’n benen heb en kan daar, met name aan het begin van de zomer als ze nog geen fatsoenlijke zonnestraal gezien hebben, wél eens best een tikkkie onzeker over zijn. Het is natuurlijk deels genetisch, en sinds ik een paar jaar geleden zoveel afviel, vooral aan de onderkant, is het er niet bepaald beter op geworden. Ik geloof dat er amper vrouwen zijn die géén cellulite hebben, dus hé; we doen het er maar mee. Maar mooi? Nehh. Ik weiger pertinent om ze me ervan te laten weerhouden een jurkje aan te trekken hoor, maar ik ben wel altijd blij als er weer ‘n beetje kleur op zit. Dan oogt het toch allemaal net wat gezelliger.

INNERLIJK

Ik ben onzeker over het feit dat ik onzeker kan zijn. Dus. Snap jij de logica nog? Ik ben ontzettend perfectionistisch en vind het dus allemaal niet gauw goed genoeg. In die zin is er dus best heel veel waar ik onzeker over kan zijn. Doe ik het wel goed genoeg, ben ik wel lief genoeg, en leuk genoeg, en zorg ik wel goed genoeg voor iedereen? Dat soort ongein. Ik wéét dat het niet nodig is, maar toch is er af en toe dat zeikerige stemmetje in mijn achterhoofd. Verder ben ik behoorlijk rechtdoorzee, en dat maakt me dan ook wel weer eens onzeker. Ben ik niet te eerlijk geweest? Heb ik er weer wat uitgeflapt wat ik beter gewoon lekker voor me had kunnen houden? Wordt dat niet verkeerd opgevat? Ik vind het opschrijven ervan al vermoeiend, laat staan hoe dat is als ik hierover loopt te piekeren. Nut-te-loos.

MOEDERSCHAP

Als het op het moederschap aankomt ben ik eigenlijk maar over één dingetje bij tijd en wijlen onzeker, en dat is over of ik mijn aandacht wel goed genoeg verdeel tussen de jongens. Morris is natuurlijk ruim een jaar ons enige kind geweest, en heeft meer aandacht gekregen dat ik Benjamin ooit zal kunnen geven. Dat is nou eenmaal zo, maar het maakt me wel eens onzeker. Doe ik hem daarin niet tekort? Moet ik niet meer bezig zijn met zijn ontwikkeling? Ik weet dat ik doe wat ik kan, zoals we dat als moeders allemaal doen, maar makkelijk is dat gewoon niet altijd. Ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik had verwacht dat ik over all onzekerder zou zijn over het moederschap. Dat ik vaker zou twijfelen over of ik het goede wel doe. Gek genoeg is dat eigenlijk niet zo. Ik vind mezelf een goede moeder. Klinkt dat raar? Ik weet dat alles wat ik doe is met het belang van de jongens voorop, en vooral uit heel veel liefde, en ik geloof niet dat je het dan gauw verkeerd doet.

Weet je wat het gekke is aan die debiele onzekerheden? Voor een ander zijn we allemaal een stuk minder streng. Tenminste, ik wel. Als ik iemand in bikini zie kijk ik nooit naar cellulite. Ik vind vrouwen in alle vormen en maten mooi, denk helemaal niet in kilo’s, stomme confectiemaatjes of in te dikke benen of voetbalkuiten, cellulite of striae. Dan is het totaal onbelangrijk. Maar voor jezelf gaat die vlieger dan toch weer niet helemaal op. Zo zonde, maar misschien hoort het er gewoon een beetje bij.

Waarover ben jij onzeker?

Bedankt voor het lezen!

Recommended Posts
Showing 9 comments
  • Nicole

    Ohhhh wat n fijne herkenbare onzekerheden.
    Zo blij dat je steeds vaker leest op IG en op blogs dat het niet altijd overal groener is en ze perfect zijn in eigen ogen.

  • Linda

    Zó herkenbaar! Maar wat sterk ook om dat op te schrijven. Onzeker zijn we natuurlijk allemaal wel. Ja, ook de mannen Waren we maar eens niet zo streng voor onszelf… jij bent prachtig, van buiten en van binnen!

  • Hilde

    Ja met een kleurtje oogt alles gezelliger, ik ken dat! Maar heb jij die mooie teint van jezelf vraag ik me af? Je oogt altijd zo mooi gebruind.

  • Lucienne

    Heerlijk om dit te hebben gelezen, doet toch goed dat wij vrouwen eigenlijk met hetzelfde zitten.
    Maar meid, maak je geen zorgen, je ziet er prachtig uit!

  • Sarah

    Wat een mooi artikel! Wij lijken wel een beetje op elkaar in die onzekerheden. Ben zelf ook mega recht door zee en laat mijn hart altijd spreken. Niet altijd even handig… Je bent ontzettend mooi, en terecht dat je zegt: Ik vind mezelf een goede moeder, je bent een top moeder! Zelf ben ik af en toe wel een tikkeltje jaloers dat je al zo lekker gesetteld bent. Ik ben 19 en zou zo graag vroeg aan kinderen begin net als jij, alles met kinderen vind ik helemaal geweldig! Helaas is het hier in Noord-Holland niet zo geaccepteerd en ga ik eerst mijn rechten studie maar braaf afmaken. Fijn weekend alvast lieve Michelle,

    Liefs,
    Sarah

  • Danieke

    Mooi geschreven, moest erg lachen om je; jullie gaan straks op de eerste de beste foto kijken wat ik bedoel haha,
    Ik ben erg onzeker over mijn borsten, blijft een dingetje, van voor en van achter plat. En na de zwangerschap nog steeds mijn zoontje is 10 maanden van die dunne afbroken haren erg sjarmant!

  • Mare

    Onzekerheid over je benen? Ik vind dat juist jouw benen prachtig, slank en mooi gespierd zonder uitstekende knokkels want dat zie weleens bij die dunne beentjes.

  • Sanne

    Mooi artikel!
    Ik herken fie onzekerheid overhet verdelen van je aandacht.
    M’n collega zij toen heel mooi: Maar de tweede krijgt wel vanaf begin af aan een moeder met ervaring!

  • Fraukje

    Nou, ik stond in het januari nummer van Kek Mama over mijn dunne lijf, dus oooh ja! Iets waar ik m’n hele leven mee gepest ben. Ik ben inmiddels 35 en nog steeds zijn de opmerkingen en blikken niet mals. Dat went nooit. Onzeker soms over m’n gezondheid, ik heb weinig energie waardoor ik veel leuke dingen mis. Onzeker of ik daardoor wel leuk genoeg ben als moeder. Hoewel ik tegelijkertijd enorm trots ben op mijn lijf, twee supergezonde kinderen gedragen en vlotte bevallingen. Over m’n opvoeding ben ik niet onzeker. Inmiddels denk ik steeds meer: dit is wie ik ben, waar ik van hou en ik doe waar ik blij van word. Deal with it of niet 🙂
    Ik vind jou trouwens een hele mooie vrouw en volgens mij ben je een geweldige moeder met 48uur in 1 dag

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!