MIJN TWEEDE BEVALLINGSVERHAAL & FOTO’S
Benjamin is ondertussen ruim vier weken oud, en daarmee ligt mijn bevalling bijna een maand achter ons. Mijn tweede bevalling! Na een geweldige eerste ervaring keek ik ontzettend uit naar de tweede keer. Zou het vergelijkbaar zijn? Of compleet anders? Zou het nóg sneller gaan, zoals iedereen voorspelde, of wellicht toch wat langer duren? Waar ik mijn bevalling de eerste keer totaal niet spannend vond, kwam dat hier naarmate de eindstreep naderde toch wat opzetten. Juist omdat het die eerste keer allemaal zo voorspoedig ging, was ik dit keer diep van binnen ook een klein beetje huiverig, want nóg zo’n mooie bevalling leek me wel héél veel gevraagd en ergens ook een beetje onmogelijk. Little did I know.. Ik neem jullie mee naar onze woensdag 30 augustus 2017!
Net als in mijn eerste bevallingsverhaal ook hier even een kleine disclaimer vooraf: opnieuw schrijf ik dit verhaal niet om iemand ogen uit te steken, te kwetsen of íets in die aard. Ik ben me er van bewust dat bevallingen niet te plannen zijn, dat lang niet iedereen het geluk heeft er met een fijn gevoel op terug te kunnen kijken en dat ik het getroffen heb met hoe het beide keren is verlopen. Ik schrijf dit artikel wel om mijn persoonlijke ervaring te delen, en te laten zien dat een bevalling ook heel mooi kán zijn. Garantie krijg je niet, nooit, maar een bevalling hoeft niet pertinent een verschrikking te zijn. Ik heb het geluk gehad dat te mogen ervaren. Als je daar niet op zit te wachten of als het te confronterend is zou ik deze even wegklikken!
Het is woensdagochtend 30 augustus 2017. Koen zegt al weken dat ik vandaag ga bevallen, maar als ik wakker word met opnieuw een knetterharde, zere buik en verder weinig schot in de zaak, zie ik het zelf nog niet zo snel gebeuren. Ik vestig mijn hoop op de derde strippoging waarvoor de verloskundige in de ochtend langs komt. Rond 9:00 uur is ze bij ons. We drinken koffie, ze knuffelt met Morris én ze probeert mij weer te strippen. Dat gaat heel goed. Het voelt allemaal erg gunstig. Ik heb ruim drie centimeter ontsluiting, en na het strippen is dat al vier centimeter. Mooi. Is het begin alvast gemaakt en zijn die zere buiken in ieder geval niet voor niets geweest! Het mindere nieuws is dat broertje nog altijd niet is ingedaald. Of eigenlijk; hij zit af en toe heel mooi laag in mijn bekken, maar wipt er dan net zo gemakkelijk weer uit. Geen vastzittend hoofdje dus nog! Omdat ik na het strippen meteen voel dat er ‘iets’ gebeurt in mijn buik, app ik Robin met de vraag of Morris even mag komen spelen. De verloskundige – die ik vanaf nu gewoon Yvonne ga noemen – adviseert me om even wat rust te nemen omdat ontspanning ook nog wel eens kan leiden tot het begin van de bevalling, en dat advies volg ik op. Met voorweeën waar je u tegen zegt spring ik in de auto om Morris naar Robin te brengen. Als die mij zuchtend en steunend binnen ziet komen is ie meteen in zijn element. Hij ziet het al gebeuren dat ik ter plekke ga bevallen en sommeert me HEEL snel naar huis te rijden en dan vooral niets meer te doen en al hélemaal niet meer naar buiten te gaan. Ik moet er om lachen. Iets met bezorgde kleine broertjes.. Eenmaal thuis zet ik het bad aan en doe ik een poging tot ontspannen. We weten inmiddels allemaal dat ik daar echt jammerlijk in faal, dus een succes is het niet echt, hoe erg ik mijn best ook doe met fijne badolie, een tijdschrift en een geurkaars op de badkamer: na twintig minuten houd ik het weer voor gezien.
Om 13:00 uur moeten Koen en ik bij de gynaecoloog zijn om een inleiding te bespreken. Tijdens de laatste groeiecho’s leek broertje nogal aan de maat te zijn. Zijn buikje bleek na onze vakantie héél erg gegroeid, waarna het vermoeden ontstond dat hij wel erg groot werd in verhouding tot mijn postuur, en dat dat in combinatie met mijn nog altijd sterke buikspieren en strakke buikwand zorgde voor die continu zere buik. Op zich een aannemelijk verhaal. Om te voorkomen dat een vaginale bevalling straks überhaupt niet mogelijk is en gezien de draaglast van de afgelopen weken wordt dus besloten de zwangerschap niet langer dan 40 weken te laten duren, eigenlijk precies zoals het met Morris ook was. Morris was alleen wél ingedaald, waardoor de verloskundige thuis mijn vliezen zou mogen breken om de bevalling op te wekken. Omdat broertje niet is ingedaald mag dit volgens het protocol officieel niet. We bespreken met de gynaecoloog wat de opties dan wel zijn en het komt er uiteindelijk op neer dat ‘inleiden’ in ons geval betekent dat mijn vliezen gebroken worden in het ziekenhuis. Ik heb al zoveel ontsluiting dat een infuus of andere toestanden volgens haar – in eerste instantie – overbodig zijn. Precies hetzelfde als thuis dus, maar omdat de kans met een niet ingedaalde baby bestaat dat de navelstreng uitzakt of er een handje voor het hoofdje schiet heeft zij liever niet dat de verloskundige het thuis doet. Mijn hormonen en ik vinden het maar raar. Als mijn vliezen spontaan breken mag ik waarschijnlijk gewoon thuis bevallen, omdat de kans erg groot is dat een baby door het breken van de vliezen meteen indaalt, maar het laten breken van de vliezen mag dan weer niet thuis, terwijl in beide gevallen de gevolgen hetzelfde zouden kunnen zijn. Nouja, het zullen niet voor niets de regeltjes zijn, dus nadat we het vliezen breken ingepland hebben mogen we weer naar huis en leg ik me erbij neer dat het is zoals het is. Ik wil vooral heel graag wat het allerbeste is voor de gezondheid van de baby, en doe ondertussen honderdduizend schietgebedjes dat het zover niet hoeft te komen.
Onderweg naar huis bel ik Yvonne weer op om te vertellen wat er bij de gynaecoloog besproken is. Ik vertel ook dat ik ondertussen nog steeds de hele tijd van die vage voorweeën heb die af en toe toch echt wel vervelend zijn, en als ik zeg dat ik thuis maar gewoon weer trap ga lopen om er voor te zorgen dat broertje indaalt begint ze te lachen. Ze zegt dat we dat mooi niet gaan doen en dat ik maar eens even moet proberen te slapen. Morris is nog steeds bij Robin, Koen gaat weer aan het werk, en met het oog op de slapeloze nachten van afgelopen week is dat misschien geen slecht idee. Ik kan heel goed op weinig slaap, maar met het oog op dat er ergens de komende dagen tóch bevallen moet worden is een beetje rust misschien geen overbodige luxe. Voor de tweede keer die dag volg ik haar advies dus op. Ik kruip in bed, irriteer me nog mateloos aan dat zeil onder mijn hoeslaken dat bij iedere beweging kraakt als een houten vloer van voor de oorlog – ja ik ben hormonaal jongens, hadden jullie het al door? – en val dan toch even in slaap.
Als ik om 16:45 wakker word is dat omdat het ineens wel verdacht nat voelt in bed! Mijn vliezen zijn gebroken. Toch? Of heb ik nou van ellende in bed geplast? Ik heb de horrorverhalen van de gynaecoloog over uitgezakte navelstrengen en spoedsituaties nog helder voor de geest, dus heel even voel ik lichte paniek opkomen. Gelukkig lukt het me ook meteen om rustig te worden. ‘Dit wilde ik juist zo graag; dat er thuis iets zou gebeuren en broertje het zelf welletjes zou vinden daarbinnen, dus nu ga ik rustig blijven ook en ervoor zorgen dat hij gewoon zo snel mogelijk bij ons is. Ik weet dat ik moet blijven liggen tot de verloskundige er is, dus ik verroer me niet en bel haar meteen op. Als ik Yvonne aan de telefoon krijg moet ik bijna huilen van opluchting, en blijdschap, en opwinding, en angst, en eigenlijk weet ik niet eens precies waarvan, maar ik word ineens emotioneel terwijl ik dat de laatste tijd helemaal niet meer zo ben. Yvonne is vooral blij voor mij dat het begonnen is en zegt dat ze even de stagiaire op gaat halen, en ze dan onze kant op komt, en dat ik tot die tijd lekker moet blijven liggen waar ik lig. Als ze ophangt bel ik Koen met de mededeling dat mijn vliezen gebroken zijn en hij naar huis moet komen. Hij roept nog gekscherend door de telefoon ‘dat ik ze zeker zelf doorgeprikt heb?’ en ik hoor aan zijn stem dat ook hij blij is dat het begonnen is. We besluiten dat het ‘t handigst is als ik meteen Robin even bel. Morris is nog altijd bij hem, en hoewel ik daar eerst anders over dacht lijkt het me op het moment zelf het fijnst voor iedereen als Morris daar blijft. We weten dan nog niet hoe het zal lopen. Ik bel Robin, vertel hem dat mijn vliezen gebroken zijn en vraag hem of hij nog even niets tegen papa en mama wil zeggen. Ik weet dat die stukgaan van de zenuwen als ze weten dat ik aan het bevallen ben, dus ik hoop dat we dat nog even kunnen rekken. Robin verzint één of ander verhaal dat ik er doorheen zit en dat ik nog even wil rusten en dat we daarom niet komen eten, en we spreken af dat we hem weer zullen bellen op het moment dat we enigszins zicht krijgen op hoe de avond zal lopen. Op dat moment weten we nog niet eens of we wel thuis mogen blijven!
Het is uiteindelijk rond vijven als Koen de slaapkamer binnen gelopen komt. Op dat moment zijn de weeën ook begonnen. Nog niet heel sterk, maar wel om de vier à vijf minuten en duidelijk aanwezig. Koen is eigenlijk heel erg rustig, net als ik ondertussen, en blij dat het begonnen is. We vinden het spannend of we thuis mogen blijven of niet, maar verder zijn we eigenlijk wel chill! Om 17:15 uur is Yvonne er, samen met stagiaire Judith. Yvonne geeft me een dikke knuffel en ik ben zo blij dat ze er is! Eerst voelt Judith, en daarna Yvonne om de stand van het hoofdje te bepalen. Is broertje ingedaald en blijven we thuis? Of zweeft hij boven mijn bekken en moeten we toch naar het ziekenhuis? Na inwendig onderzoek komt Yvonne met het verlossende antwoord: ik heb bijna vijf centimeter ontsluiting én de baby is ingedaald. We blijven thuis. Vanaf dan hangt er bijna een soort feeststemming in de slaapkamer. De bevalling is begonnen, we zijn thuis en alles gaat goed. Het bed wordt verschoond – weg met al dat vruchtwater – ik trek wat schoons aan en ik app de geboortefotograaf dat het zover is. Zij geeft aan dat ze er meteen aankomt. Dan bedenk ik me dat het wellicht ook niet onverstandig is om nog even wat te eten, en zo zit ik dus een paar minuten later aan een kom yoghurt met havermout op de rand van het bed. Ik voel dat de weeën langzaam sterker worden en duw die kom iedere keer in Koen zijn handen als er weer eentje komt. Ik verbaas me over de kalmte die ik op dit moment voel. Ik focus me op het knopje op de onderste lade van onze kast terwijl ik de weeën wegzucht, en dat gaat goed. Dat ik dit al eens eerder heb gedaan maakt ontzettend verschil. Ik herken de pijn en houd mezelf steeds voor dat ik dit aankan. Ondertussen kletsen we wat met elkaar en maak ik me uiteraard weer belachelijk door allerlei onzin uit te kramen. Daar heb ik blijkbaar een handje van tijdens mijn bevallingen. Er hangt echt een heel fijne sfeer en ik ben compleet op mijn gemak. Yvonne vraagt me of ik het fijn vind om de spiegel die naast ons bed staat bij het voeteneinde te hebben, zodat ik straks mee kan kijken tijdens het persen, en dat lijkt me wel wat.
Om 17:45 uur besluit ik dat het toch wel handig is om mama in te lichten. We weten niet of het nachtwerk gaat worden, en zij gaan natuurlijk op den duur ook wel doorkrijgen dat er iets aan de hand is als we Morris niet op komen halen. Dan wil ik hen het liefste zelf vertellen hoe en wat. Ik vertel tussen twee weeën door dat de bevalling begonnen is, dat het allemaal goed gaat, dat ik thuis mag blijven en dat ze zich geen zorgen hoeft te maken, en zij belooft mij dat ze ervoor zal zorgen dat Morrisje vannacht gewoon in zijn eigen bedje slaapt. Hoe dan ook. Als ik mama’s stem hoor en zij het te kwaad krijgt aan de andere kant van de telefoon – het is ook nogal niet wat als je dochter aan het bevallen is – moet ik ineens ook huilen. Wat is dat toch met dat gaan huilen als je je moeder op zulke momenten ziet of hoort? Afijn, ik ben blij dat ik mama gehoord heb en dat Morris vannacht sowieso in zijn eigen bedje slaapt, en het lijkt wel of de rust die dat me geeft er ook voor zorgt dat de bevalling ineens héél snel vordert.
Om 18:15 uur beland ik in een weeënstorm waar je u tegen zegt. Hij is niet zoals die tijdens mijn eerste bevalling, waar er letterlijk geen seconde tussen de weeën zat, maar de pauzes zijn minimaal en de houdingen op de rand van het bed en staand in Koen zijn armen zijn niet langer vol te houden. Ik lig in bed, met links van me Koen die mijn ene hand vasthoudt, en rechts van me Yvonne die mijn andere hand vasthoudt en die me door de weeën heenpuft. Ik heb dat eerder niet gedaan, dat puffen, maar zo samen met haar in een ritme voelt het eigenlijk wel heel fijn. Ik vertrouw Yvonne blind – dat is in mijn geval een zeldzaam iets! – en merk dat ik me daardoor heel erg over kan geven aan de weeën. Nog steeds ben ik heel kalm. Het is pittig, maar ik vloek niet en maak – op het gepuf na – geen geluid. In mijn hoofd daarentegen scheld ik de hele boel bij elkaar, afgewisseld met mantra’s als ‘kom er maar uit vriendje’, ‘deze wee komt nooit meer terug’, ‘je bent zo dichtbij’, ‘nog heel even en ik mag je eindelijk vasthouden’ en meer van dat soort enigszins zweverige teksten waarvan ik niet dacht dat ze me ooit zouden helpen, maar waarvan nu blijkt dat het werkt als een tierelier. Dat bevallen doet gekke dingen met je. Om 18:25 uur wil ik graag weten hoe de vlag er ontsluitingstechnisch bij hangt. Ik blijk op zeven centimeter te zitten. Op zich niet gek, in een uur twee centimeter verder, en al helemaal niet gezien de relaxte manier waarop dat gegaan is.
Vanaf dat moment gaat het eigenlijk allemaal heel snel. Ik kruip in mijn cocon en ben druk met het opvangen van de weeën. Nog steeds met Koen op links, en Yvonne op rechts. Tijdens een wee moet iedereen vooral blijven doen wat ie doet en niet ineens van houding veranderen, want dat trek ik écht niet. Als Koen zijn hand ineens ergens anders doet bijvoorbeeld, of als er iets gezegd wordt, kan ik dat niet hebben. Het is zo rustig op de slaapkamer – de gordijnen zijn dicht en we hebben de lamp heel gedimd aan – en ik vind die kalmte en stilte fijn. Ik merk dat ik langzaam steeds meer druk begin te voelen, en een half uur na het checken van de ontsluiting geef ik aan dat ik de druk bijna niet meer tegen kan houden. Yvonne checkt de situatie en concludeert 9 centimeter ontsluiting, maar als ze ziet dat ik het écht niet meer kan remmen besluit ze me te helpen en het laatste randje in de volgende wee weg te duwen. Dat, lieve lezers, is het enige moment tijdens de hele bevalling dat ik een soort oerkreet uitsla. Het pijnlijkste moment van de hele aangelegenheid, by far, maar het is het meer dan waard, want meteen daarna krijg ik ontzettende persdrang, en mag ik beginnen met persen. Het is dan precies 19:00 uur; twee uur na de eerste wee. In de spiegel bij het voeteneind zie ik wat ik doe en wat een perswee me oplevert, en dat werkt voor mij echt zó goed. Ik zie broertje letterlijk dichterbij komen en dat motiveert me zo om door te zetten. Drie persweeën later staat zijn hoofdje en dan mogen Koen en ik hem samen aanpakken.. Het is 30 augustus 2017, 19:10 uur, en onze tweede zoon komt ter wereld. Zo gewenst en zó welkom.
Ik lig in Koen zijn armen met Benjamin op mijn borst en we huilen alledrie. De ontlading is zó groot. Wat zijn we blij dat hij er is. Volgens het verslag van de geboortefotograaf heb ik op dat moment ‘ik heb het gewoon weer gedaan!’ en ‘ik ben hier gewoon echt goed in jongens!’ geroepen, maar dat kan ik me zelf niet eens meer herinneren. Ik herinner me wel het trotse gevoel dat dan overheerst. Het is precies zo gegaan als we zo wensten. Zo puur, en kalm en natuurlijk, in ons eigen bed. De eerste minuten na Benjamin zijn geboorte blijven we liggen zoals we liggen. We bewonderen hem, en elkaar, en zeggen niet zo veel. Na een paar minuten voel ik of de navelstreng nog klopt. Die pulseert nog heel licht, maar als hij vlak daarna helemaal is uitgeklopt knipt Koen hem door. Toch ook een bijzonder moment. Ik vind dat best een dingetje.. Nu is hij echt ‘los’ van mij! Dan vraagt Yvonne ons naar broertje zijn naam en vind ik het heerlijk om die eindelijk hardop uit te spreken. ‘Benjamin. Benjamin Wilson Bollen’, antwoord ik. ‘Naar oma.. Die hoeven we nu niet meer te bellen’. En dan breek ik in duizend stukjes. Juist op het moment dat onze zoon geboren wordt en ik zowat uit elkaar klap van geluk, is het gemis ook zo pijnlijk voelbaar. Ik had haar zo graag wél gebeld, net als de vorige keer.. Ondanks mijn verdriet is het ook een heel mooi moment hoor. Het voelt fijn om er even zo bewust bij stil te staan, en al heel snel neemt de blijdschap weer de overhand.
Nadat ik de prik in mijn bovenbeen weer heb gehad komt de placenta er, na een duwtje op mijn buik, ook uit. In zijn totaliteit, gelukkig, dus ook dat valt mee. Ik krijg er allemaal niet zo heel veel van mee en kan niet stoppen met naar Benjamin te kijken. Ik kan niet geloven dat hij er echt al is! Dat we gewoon twee zoons hebben. Wat is dit snel gegaan. Koen en ik zijn allebei meteen óók heel erg bezig met Morris. Ik mis hem en wil hem graag zien. Zonder hem zijn we niet compleet. Een half uur na Benjamin zijn geboorte facetimen we Robin, die op dat moment op de wc zit en denkt dat Koen hem belt om even iets te overleggen. Die had natuurlijk al helemaaal niet verwacht dat het zo snel zou gaan en schrikt zich te pletter als hij ons met z’n drieën op zijn beeldschermpje ziet verschijnen. Hij sprint naar beneden, waar papa en mama met Morris op de bank zitten, en dan kunnen we hem eindelijk vertellen dat zijn kleine broertje geboren is. Ik ben zo gelukkig als ik dat kleine koppie zie verschijnen; dat houd je niet voor mogelijk. We spreken af dat Morris rond negenen naar huis komt.
In de anderhalf uur die volgt vinden de reparatiewerkzaamheden plaats – héél minimaal maar hoor, ik geloof dat het drie hechtinkjes waren – die wel nog een klein beetje zeer doen omdat ik geen verdovende prik wil. Even doorbijten dus! Als ze er eenmaal inzitten is ook dat gauw vergeten. Benjamin drinkt meteen heel goed aan de borst, en wordt daarna helemaal nagekeken en goedgekeurd. Hij heeft wel een geknakt sleutelbeentje, maar lijkt daar gelukkig weinig last van te hebben. We kleden Benjamin met zijn tweetjes voor de eerste keer aan, en dan mag ik lekker even douchen terwijl Koen met Benjamin knuffelt. Alles wordt opgeruimd, en als ik uit de douche kom kruip ik lekker in een schoon bed en is aan de slaapkamer al niet eens meer te zien dat er net een bevalling heeft plaatsgevonden. Dan is het wachten op Morris. Ik kan niet wachten tot hij bij ons is.
Uiteindelijk is het iets na negenen als ik beneden de sleutel in het slot van de voordeur hoor. Papa, mama, Robin en Meesje zijn er, met Morris. Ik krijg als een verliefde puber vlinders in mijn buik; ik wil hem zo graag zien en ik ben zó benieuwd hoe hij gaat reageren! Ze komen de trap op en Koen loopt ze tegemoet om Morrisje over te nemen, en dan is hij daar ineens. Mijn grote vriend. Doodmoe, want allang bedtijd geweest, maar ook zichtbaar blij om ons te zien. Hij kijkt vol verwondering van mij, naar Koen, naar de baby in mijn armen. We krijgen alledrie meteen een knuffel en een kus van hem en hij is ineens klaarwakker. Ik denk dat dit één van de gelukkigste momenten van mijn leven is. We zijn samen. Koen en ik, en onze jongens. Mijn gezin. Mijn mannen en ik. Het is alles waar ik ooit van droomde en nog zo veel meer. Wat een rijkdom! Als we zo even met z’n viertjes hebben gezeten komen ook papa, mama, Robin en Mees kennismaken met hun kleinzoon en neefje. Mijn geluk is compleet.
Morris vindt het maar wat gezellig, al die mensen in de slaapkamer, dus hij hangt écht de clown uit. Met iedereen knuffelen, rondjes rennen, kusjes geven.. Hij is zó lief. We brengen hem op een gegeven moment toch naar bed om hem wat rust te gunnen, en wonder boven wonder valt hij meteen in slaap. De held! De kraamhulp arriveert, mijn schoonouders komen ons natuurlijk ook even knuffelen, mama zorgt voor eten – ik heb ondertussen honger als een paard – en het is nog even rumoerig in huis. Na een poos gaat de geboortefotograaf – Cindy, echt een schat, maar daarover later meer – en dan gaan papa, mama, Robin en Meesje ook, vertrekken Koen zijn paps en mams, en Yvonne en Judith ook, en iets na twaalven trekt de kraamhulp de deur voor het laatst die dag achter zich dicht. En dan zijn we ineens een gezin van vier..
Het was zo bijzonder om dit zo mee te mogen maken. De rust in huis, de fijne, kalme sfeer, de mensen die er waren, dat Koen en ik het weer zo samen konden doen, het vertrouwen in mezelf en mijn lijf wat ik continu had.. Deze bevalling was echt een droom. Ik heb het veel bewuster meegemaakt, en ook als veel emotioneler ervaren dan de eerste keer. Ondanks dat het zo snel ging was ik er wel écht bij. Ik was me continu heel bewust van het feit dat ik onze zoon op de wereld aan het zetten was, en ook van hoe ontzettend ingrijpend dat is. Ik liet die emoties deze keer ook écht toe. Dat maakte het juist heel erg mooi. De ontlading op het moment dat ik Benjamin zelf aan kon pakken, nadat ik met eigen ogen had gezien hoe hij steeds dichterbij kwam, zal ik nooit vergeten, en de verbondenheid die ik ook deze keer weer voelde met Koen maakt me zo trots op alles wat we samen hebben opgebouwd. Mijn tweede bevalling was een prachtige ervaring. Een om nooit te vergeten en ontzettend te koesteren.
Ik zou nog uren door kunnen tikken over mijn bevalling, maar voor nu lijkt het me – 4000 WOORDEN VERDER – wel mooi geweest. Mochten jullie er nou nog iets over willen weten, of ergens een artikel over willen lezen: let me know! Er komt sowieso een blogje online over onze ervaringen met de geboortefotograaf, mét nog wat extra foto’s en het album, en ook een artikel over de nasleep van een snelle bevalling als deze; ik heb namelijk echt even nodig gehad om het allemaal op een rijtje te krijgen, geestelijk gezien. Dat komt er dus allemaal nog aan. Met dit bevallingsverhaal sluiten we een heel bijzondere periode af, en ik vind het fijn dat op deze manier te kunnen doen..
BENJAMIN WILSON BOLLEN – 30.08.2017 – 3640 GRAM – 51 CM
Bedankt voor het lezen!
-
[…] Benjamin Wilson Bollen. De bevalling duurde iets meer dan twee uur en was een prachtige ervaring (HIER even klikken voor het bevallingsverhaal), en we hadden een heel fijne start. Ik kijk hier met […]
[…] 1. MIJN TWEEDE BEVALLINGSVERHAAL & FOTO’S […]
[…] MIJN TWEEDE BEVALLINGSVERHAAL & FOTO’S […]
Wauw Michelle
Prachtig bevallingsverhaal.
Bijzonder dat je dit met ons wilt delen.
Ik kijk uit naar je volgende verhalen….
Geniet van je mannen!
Wat een mooi verhaal en wat een mooi bevallingservaring!
Geniet van je gezin
Om stil van te worden zo prachtig! Veel geluk met je mannen,
Wat een mooi bevallingsverhaal! Geniet van je gezin!
Oh zooooo mooi! Woord en beeld….
Geniet van je prachtige gezin!
Oh mies wat een prachtig geboorte verhaal! Echt heel erg mooi. Bij de eerste overvalt je bevalling je en wordt je meegesleurd door de emotionele achtbaan en heftige pijn. Bij de tweede ben je je zoveel meer bewust van wat er gebeurt ! En bij je derde helemaal….. 🙂 dat maakt zo’n verschil. Zo fijn dat het gegaan is zoals jij gewenst had!
Prachtig weer!
Ooh man, hele verhaal zitten huilen (maargoed, ik huil tegenwoordig overal om..). Wat ontzettend mooi!
Supermooi en intens beschreven!
Ik hoop bij mijn 2e bevalling, over een aantal weken, ook weer net zoveel vertrouwen te hebben in mijn eigen lichaam als bij de eerste keer.
Wauw prachtig!
Wauw, wat een mooi verhaal! Bij het lezen van het stukje dat je je moeder ging bellen, kreeg ik al tranen in mijn ogen. En na het verder lezen en naar het kijken van de foto’s nog meer. Prachtig!
Heel veel geluk met jullie gezin!
Zo mooi geschreven en fijn om te lezen.
Geniet van je gezin!
Tranen in mijn ogen, prachtig!
Wat fijn dat het zon fijne bevalling was !
Een vriendin van me volgt je en raad me aan je bevallingsverhaal te lezen. Het eerste artikel dat ik lees…. En wat een prachtig mooi bevallingsverhaal! Je neemt ons helemaal mee. Die foto’s zijn zó ontzettend mooi! Wat mega kostbaar om te hebben wat tof dat je ze wil delen! Echt heel mooi!! Bedankt!
Hi Michelle, wat een prachtig verhaal weer. Wist niet dat het nog mooier kon dan je eerste verhaal 😉 bedankt voot het delen met ons en ik wens je al het geluk van de wereld.
Wat een prachtig verhaal! De foto’s zijn ook echt super! Wat een mooie herinnering. Geniet van je mooie gezin!
Wauw wat ontzettend kostbaar zijn deze foto’s en wat prachtig geschreven!!
Dit is voor het eerst dat ik bij een bevallingsverhaal als een malle moet janken. Zo prachtig dat je dit met je volgers wilt delen en zo mooi geschreven. Ik heb zelf een zoontje van 1 en mijn bevallingsverhaal was geen pretje: inleiding, heftige weeenstorm ineens, vacuumpomp, met vier man op mijn buik drukken om mijn zoon een handje te helpen, een OK was al gereserveerd voor een keizersnee. Maar dan is het juist mooi om je verhaal te lezen en stiekem hoop ik dat het de tweede keer veel beter zal gaan bij mij.
Ik zou het heel leuk vinden om een vlog of plog te zien van je opmaak routine (wat voor make up je gebruikt en hoe snel je s ochtends klaar bent etc.) en om weer een keer een paar snelle recepten voorbij zien te komen. Het is super leuk om je website te bezoeken en reviews te lezen over bepaalde producten. Het leukste is nog om te zien hoe jij het als een jonge moeder redt om er altijd super uit te zien. En hoe je dagelijkse huishoudklusjes altijd onder controle hebt. Denk dat veel jonge moeders (waaronder ik) dat super leuk vinden om te lezen.
Ga vooral zo door Michelle, je bent een voorbeeld voor veel moeders.
Oh Michelle, wat een mooi verhaal. Tranen in mijn ogen. Echt prachtig!
Wat een prachtig verhaal, ik bewonder jullie zo enorm!
Wat een prachtig geschreven verhaal. Ik heb van begin tot eind een brok in mijn keel gehad en zelfs een traan.
Geniet van jullie mooie geluk!
WoW, prachtig verhaal! Krijg er kippenvel van en tranen in mijn ogen. Geniet volop van je prachtige gezin
Wauw, tranen met tuiten hier haha. Ik ben zelf 3 maanden geleden bevallen en ondanks dat het bij mij een inleiding was en een stuk langer duurde herken ik er ook zoveel in!
Prachtig geschreven. Geniet van je mooie gezin.
Wat heb je het geweldig mooi verwoord, samen met die intens mooie foto’s een enorme tranentrekker.
Ik ben één van die vrouwen die helaas wat minder positief terug kijkt op de (ziekenhuis drama) bevalling maar ik geniet enorm van dit soort mooie verhalen. Zo fijn om te weten dat het ook anders kan. Geeft hoop voor de bevalling die over een week of tien op de planning staat. En één groot voordeel, ik weet nu heel goed wat ik wel wil en kan dat veel beter vertellen dan voorheen.
Echt een enorm mooi verhaal, heel veel geluk met je prachtige gezin!
Liefs Agnheta
Wauw, een super bevalling die je super mooi hebt verwoord!
Ons zoontje is 2 weken eerder geboren dan Benjamin. Ook een vlotte thuisbevalling van 2,5 uur. Ik heb je bevallingsverhaal met tranen in m’n ogen gelezen, omdat het zo mooi geschreven is en omdat ik er zoveel in herken dat m’n eigen bevalling in gedachten weer naar boven kwam.
Bedankt voor het delen. Ik lees je verhalen en plogs met heel veel plezier.
Wat mooi!! Ik zit gewoon ontzettend te huilen, bijna gênant haha. Wat een mooie foto’s echt bijzonder dat je die met ons wil delen. Blij voor jullie dat het weer zo’n goede bevalling was.
Jezus Michelle, ik word er gewoon helemaal stil van…
Wat kan jij alles zo mooi beschrijven zeg. En ik vind het héérlijk dat je ook de details (Robin die op de wc zit als Koen ‘m belt) zo eerlijk met ons deelt. Wat een prachtig artikel! En ik begrijp nu ook helemaal dat je voor een geboortefotograaf gekozen hebt. Want hoewel ik me kan voorstellen dat het misschien toch even een dingetje is om iemand “vreemd” erbij te hebben tijdens zo’n intiem moment – letterlijk en figuurlijk – heb je met deze foto’s een prachtige herinnering voor het leven. Ik wens jullie al het geluk van de wereld toe! XXX
Wat een mooi verhaal Michelle! Ik heb het in één ruk uitgelezen. Fijn dat je zo’n vlotte bevalling hebt gehad en dat je het zo positief ervaren hebt. Zo zie je maar weer dat niet elke bevalling een horror is. De foto’s erbij zijn ook echt prachtig. Ik ben wel benieuwd naar je ervaring met de geboortefotograaf! Echt mooi geschreven!
Wat heb je dit mooi verteld! Van begin tot eind een brok in mijn keel gehad! Een bevalling is ook zo speciaal en mooi.
Lekker genieten nu met zn vieren☺️
Groetjes melissa
Prachtig opgetekend en de foto’s voegen nog meer emotie toe. Ik heb een traantje weg moeten pinken!
Wauw wat heb je dit mooi omschreven. Het voelt een beetje alsof je er zelf bij bent. En wat een prachtige foto’s. Ik ben zelf niet zwanger, maar toch word ik er wel een beetje emotioneel van. Heel veel geluk met jullie gezinnetje van vier!
Mooi om te lezen! En herkenbaar! Ik heb ook 2 jongens en ook 2 fijne bevallingen gehad! Helaas wel allebei medisch omdat de placenta 2 x niet los kwam en verwijdert moest worden. Maar veel herkenbare dingen! Het focussen op een ladenknop of in je eigen coconnetje gaan, de mantra hier ook allemaal voorbij gekomen. Hele mooie foto’s en mooi geschreven. Goed dat je trots bent op jezelf, niks om voor te schamen!
Prachtig geschreven, zo puur, zo gedetailleerd, echt heel mooi, bedankt!
Zo, zit even te janken hoor, hallo. Wat heb je dit mooi beschreven en wat geweldig dat je weer zo’n fijne bevalling hebt gehad. Je bent er ook echt goed in, haha! Ik beval over drie maanden van de tweede en hoop zo dat mijn rommelige eerste bevalling, die vooral heel erg medisch was, nu veel intiemer en rustiger zal verlopen. Mooi wat je schrijft over die focus op de ladeknop, heel herkenbaar. Je moet echt in die cocon met je zelf komen. Je mag trots zijn op jezelf meid, echt. Geniet van je mooie gezin!
Wauw, wat een geweldig mooi verhaal! Tranen in mijn ogen.
Wát een prachtige bevalling! En eigenlijk ook zo jaloers, zo had ik het ook voor ogen… en werd het uiteindelijk een keizersnede. Uiteindelijk ook prima. Maar als ik dit lees…
En zulke mooie foto’s, heel puur.
Zo ontzettend mooi! Volg je al een tijdje en lees je blogs altijd met veel plezier! Geniet van je gezinnetje!
Wat mooi om te lezen en wat een prachtige ervaring! (Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen over een bevalling, maar ik ben zelf 10 weken geleden bevallen en hoewel dat heel anders liep kijk ik er ook heel positief op terug.) Misschien een gekke vraag, maar iK ben eigenlijk wel nieuwsgierig waarom je geen verdoving wilde voor het hechten?
Ik zit helemaal niet in de kinderen en bevallingen maar ik moest je verhaal toch even lezen nadat ik je prachtige foto’s op instagram voorbij zag komen.
Jeetje wat schrijf je mooi, en wat een prachtige bevalling.
De foto’s hebben geen woorden nodig, wat een plaatjes zeg, jeetje.
De liefde en het geluk spatten er vanaf.
Gefeliciteerd en geniet van en met je mannen.
Wat een prachtig verhaal. Ik kijk altijd uit naar je blogs en lees ze met veel plezier!! Geniet van je gezin.
Wauw wat een mooi verhaal! Tranen hier hoor! Vooral met die prachtige foto’s erbij…
Ah, wat is het weer een zalig verhaal om te lezen! Well doen babe!
Heel mooi verhaal!
Ik volg je al een tijdje, maar nog nooit heb ik een reactie gegeven. Ik heb een zoontje van net 3 en een dochtertjd van net 1 jaar.
Ik heb mijn beide bevallingen als zeet pittig ervaren.
Toen je schreef dat Morris binnen kwam, kreeg ik tranen in mijn ogen. Zo herkenbaar. Zo intens en zo bijzonder mooi, onbeschrijfelijk.
Mijn bevallingen heb ik beide ook opgeschreven. Puur voor het verwerken en ook zeker voor later.
Iedere keer weer beleef ik het als ik het terug lees met een paar tranen over mijn wangen.
Geniet van je mooie gezin!
Prachtig… tranen omdat je het zo prachtig beschrijft!!! Geniet enorm van je verhalen en insta stories :)!
Ik ben wel heel benieuwd hoe je er snel een ritme in krijgt trouwens! Ook met 2 kids!
Ga vooral zo door! En geniet van je mooie kindjes!
Wauw wat mooi geschreven. Ik las het op mijn werk en moest echt slikken om niet in tranen te barsten! Je kan zo mooi schrijven! Hoop dat mijn 2e bevalling ook zo mag gaan ooit!
Prachtig geschreven, wauw. Je weet het zo fantastisch mooi te beschrijven dat ik bíjna weer zou willen bevallen. Dankjewel voor het delen!
Wat kan jij alles goed en mooi op schrijven!!!Ik moest echt even bijkomen na jouw verhaal te hebben gelezen. Wat een ongelofelijk mooi moment moet dit geweest zijn. Ik herken veel en ook weer niet omdat er nog geen broertje of zusje op komst is. Maar na dit te hebben gelezen kriebelt het wel heel erg. Normaal gebeurd dat alleen als je kleine baby’s ziet toch Hihi.
Heel veel geluk met elkaar!!! Geniet van alles!! Ik vind het super leuk om foto’s te zien en je verhalen te lezen Liefs Desiree
Ik volg je al een tijdje op instagram omdat ik jullie zo een mooi gezin vind… en wat leuk om zo een persoonlijk verhaal te lezen! Bij het eerste stukje had je me meteen, ik ben zelf 2x thuis bevallen van 2 prachtige dochters, in alle rust en kijk ik terug op de mooiste momenten van mijn leven..me ook zo bewust en bijna schuldig voelend dat dit niet voor iedereen is weggelegd! Nogmaals gefeliciteerd en geniet van je gezin! Bijzonder dat je het zo deelt!
Wat mooi geschreven! Tranen in mijn ogen en ik zie ineens weer het mooie, bijzondere in een thuisbevalling. Geniet van je gezin!
Wauw, hier ben in stil van en de tranen veeg ik net van mijn gezicht. Op deze manier verlang ik nog veel meer naar het moment dat ik zelf zwanger mag worden én bevallen. Ik kijk uit naar je volgende artikel
Wauw..Wat mooi geschreven zeker met de prachtige foto’s erbij, een herinnering voor het leven. Geniet van je mannen.
Liefs Nicole
alleen maar tranen! Heel mooi geschreven en wat een prachtige ervaring lijkt me dit! Heel veel geluk met z’n viertjes gewenst 🙂
Wat een prachtig verhaal. Was het bij mij maar zo gegaan. Bij mij begonnen de weeen op 18 september in de ochtend. Uiteindelijk is er om 18h besloten tot een spoedkeizersnede. 20 minuutjes later werd een een wolk van een dochter geboren. Nu herstellen. En doordat er nog een broertje rond loopt van 16 maanden is dat nu een hoop geregel. Ondanks alles geniet ik ook van elk moment.
Geniet van je gezinnetje.
Wauw… Wat ontzettend mooi en ontroerend.
Ik heb gehuild, nou ben ik nog al sentimentele doos hoor, maar wat mooi en oprecht. En wat een liefde!
Prachtige foto’s, wat zullen die dierbaar zijn.
Heel veel geluk met jullie mooie gezin.
Dus daar zit ik dan dikke tranen over mijn wangen.. Prachtig verwoord het bracht me helemaal terug naar mijn eigen bevallingen… Wat een heftige maar ook zeer bijzondere ervaring is dat toch!
Traben met tuiten hier! Wat een fijne snelle bevalling (ik was ook een snelle vogel; 4u over de 1e).
Geniet van elkaar!
Liefs, Samantha
Vol aan ‘t janken! Prachtig! Veel geluk, liefs