MIJN UITGEREKENDE DATUM!

Goedemorgen lieve allemaal! Vandaag is een, voor ons, best bijzondere dag. Het is vrijdag 8 september 2017; een datum die vanaf begin dit jaar dik vet omcirkeld in onze agenda staat en eentje waar we ontzettend naar uit hebben gekeken. Het is zo’n dag die niets anders is dan alle andere dagen, maar waar je toch bewust bij stilstaat. Een datum die heel lang een soort doel was. Een eindpunt. Vandaag was ik namelijk uitgerekend van ons tweede kindje. Onze tweede zoon, zo wisten we na 15 weken zwangerschap. ‘Baby’ werd vanaf dat moment ‘broertje’, en broertje werd vorige week woensdag, na een zwangerschap van 38 weken en 5 dagen ‘Benjamin’. Wat is het heerlijk om die naam eindelijk hardop uit te kunnen spreken! Ik dacht; ik geef jullie even een korte update van hoe het met ons gaat!

Mijn eerste bevalling begon op een woensdag, na een zwangerschap van 38 weken en 6 dagen, ‘s avonds om 20:00 uur. Na iets minder dan zes uur kwam Morris op donderdag 5 mei ter wereld. Ook deze tweede keer begon mijn bevalling op een woensdag. Één dag eerder dan in 2016; na een zwangerschap van 38 weken en 5 dagen, om 16:45 uur. Na een bevalling van iets minder dan tweeënhalf uur kwam Benjamin om 19:10 uur ter wereld. Die woensdag is dus een goeie hier. Allebei mijn bevallingen begonnen na een bezoek aan de gynaecoloog om een inleiding te bespreken. Zowel de eerste als de tweede keer zat ik ‘s middags nog in het ziekenhuis voor een gesprekje over hoe en wat, werd de inleiding gepland voor de maandag erna om 7:15 uur – ook allebei de keren hetzelfde! – en begon later die dag toch thuis de bevalling. Tikkeltje bizar wel! Zonder verder té op de details in te gaan: die inleiding stond beide keren gepland voor rond de uitgerekende datum in verband met het formaat van de jongens in verhouding tot mijn postuur en de draaglast die dat op het einde oplevert. Gelukkig heeft het allebei de keren niet tot een inleiding hoeven komen en zijn de jongens allebei thuis geboren, precies zoals ik zo hoopte.

Dat mooie eindpunt van 8 september hebben we dus niet gehaald! 30 augustus 2017 kwam daarvoor in de plaats en werd de datum waarop alles voor de tweede keer anders werd. 16 dagen na de 24e verjaardag van zijn moeder vond Benjamin het welletjes in mijn buik en mochten we hem eindelijk écht vasthouden. En dat is ondertussen gewoon alweer tien dagen geleden! De kraamweek is achter de rug en de eerste dagen alleen met ons gezin zitten erop. Ik vertelde jullie eerder al dat wij in plaats van het gebruikelijke aantal uren kraamzorg voor drie uurtjes per dag hebben gekozen, en dat hebben we echt als de beste keuze ever ervaren. Onze kraamhulp kwam in de ochtend anderhalf uur om de nacht door te nemen – waren we vaak zo mee klaar met deze doorslaper – en om de controles te doen, en dan aan het eind van de dag nog eens anderhalf uur om bijvoorbeeld wat was weg te werken. Ik zou het echt nooit meer anders willen! Hierdoor voelden die eerste dagen echt al ‘van ons’, met vooral héél veel tijd met z’n vieren en rust in huis.

Die rust vind vooral ikzelf op het moment heel erg fijn. Ik heb lichamelijk niets geleden met mijn bevalling, maar geestelijk heeft het wél zijn impact gehad. Een bevalling zoals deze is een droom, en ik zou tekenen voor nog tien van zulke, maar of het nou twee uur duurt, of 24: het krijgen van een kind doet iets met je. En aangezien het hier dus zo gruwelijk snel ging, kost het me soms nog wat moeite om te bevatten dat ik Benjamin echt zelf op de wereld heb gezet. Ik voel me top, mijn lijf is als ‘n soort springveer terug geschoten in oorspronkelijke staat, mijn dikke buik is in geen velden of wegen meer te bekennen en er is ‘zomaar’ weer een heel klein minimensje dat compleet van ons afhankelijk is. No worries, ik ga echt niet zitten zeveren, want ik weet dat ik het heel erg getroffen heb en ik ben ook ontzéttend dankbaar voor de manier waarop het allemaal gegaan is, maar ik merk aan mezelf dat ik het liefste gewoon met z’n viertjes ben. Dat ik het lastig vind als bezoek lang blijft hangen als ik daar niet op gerekend had, omdat dat heel veel van me vergt, en dat is niet per se iets voor mij. Ach, een kleinigheidje houd je toch, zeggen ze dan geloof ik hè?! Het helpt om heel veel over de bevalling te praten én ik kijk heel erg uit naar de foto’s van de geboortefotograaf; ik denk dat die gaan helpen om de stukjes die ik mis weer op te vullen. Ook met die keuze zijn we dus echt méga blij! Een fotograaf bij de bevalling was voor ons toch een beetje een gok, omdat je niet weet hoe je dat gaat ervaren als het puntje bij paaltje komt, maar omdat we het achteraf zo zonde vinden dat we van de geboorte van Morris geen mooie foto’s hebben besloten we het gewoon te doen. Goede zet dus! Over de geboortefotograaf komt uiteraard nog een artikeltje online.

Ik vond mijn zwangerschap als een malle voorbij vliegen, maar nu lijkt de tijd al helemaal door mijn vingers te glippen. Dit gaat zó snel! Ik vertelde jullie eerder al dat ik mijn tweede zwangerschap toch wel wat anders heb ervaren dan de eerste keer. Je doet het er toch wat meer ‘bij’, ofzo. Ik vroeg me steeds af hoe dat zou voelen als Benjamin eenmaal geboren zou zijn, en echt; dit is gewoon weer net zo bijzonder hoor. Ik vind het gemakkelijker, want al het praktische hebben we al eens meegemaakt en we weten hoe we voor zo’n klein mensje moeten zorgen, maar  qua gevoel? Weer net zo’n wonder. We genieten verschrikkelijk, misschien zelfs nog wel meer, omdat we weten hoe ontzettend snel het gaat. De komende dagen zijn we nog lekker met z’n viertjes, maar maandag begint het ‘echte leven’ weer en gaat Koen weer aan het werk. Voor nu denk ik daar nog even niet aan en blijf ik lekker in mijn bubbel met mijn drie mannen!

Maandag ben ik er weer met een plog! Ik heb de eerste dag na de kraamweek, gisteren dus, foto’s gemaakt van ons eerste uitje als gezin van vier. Vooral maandag even terugkomen dus als je daar benieuwd naar bent, en dinsdag volgt dan weer de ‘normale’ weekendplog! Tot zover deze update voor nu. Ik wens jullie een heerlijk weekend toe. Bedankt voor het lezen en tot maandag!