MIJN VRIENDSCHAPPEN

 In Persoonlijk

De afgelopen jaren heb ik op mijn site regelmatig laten vallen dat ik niet zo goed met vriendschappen ben. Koen en ik zijn best op onszelf, hebben niet heel sterk de behoefte een leven apart van elkaar op te bouwen en ons kringetje is niet erg groot. Ik noem mezelf altijd gekscherend Toos Vriendloos, en hoewel ik bij tijd en wijlen best een beetje een einzelgänger kan zijn, ben ik eigenlijk helemaal niet vriendloos. Ik heb niet zo’n Sex & the City vriendinnenclubje waar ik iedere vrijdagavond mee aan de wijn zit, maar ik heb wél een paar heel dierbare vriendschappen waar ik intens blij mee ben. Vandaag meer over mijn vriendinnen en waarom ze zoveel voor me betekenen! Een ode aan mijn vriendschappen.

Al zolang ik me kan herinneringen vind ik vriendschap een ingewikkeld fenomeen. Ik voel me niet snel op mijn gemak en ben heel gauw onzeker. Daarbij ben ik er voor mijn gevoel gewoon niet zo goed in. Er wordt van alles van je verwacht, je moet allemaal appen en bellen en afspreken, een boel dingen onthouden en vooral aan de lopende band bij mekaar op de thee. Dat is helemaal oké en hoort er waarschijnlijk gewoon bij, maar ik heb heel lang gedacht dat het überhaupt niet voor mij weggelegd zou zijn. Ik denk dat een van de belangrijkste oorzaken hiervan was dat wij als gezin altijd héél hecht zijn geweest. Ik had geen vriendinnen nodig, want ik had Robin, en die telde voor tien. Als ik dan eens een vriendinnetje had durfde ik met pijn en moeite te gaan logeren, want never dat ik bij papa en mama weg ging als het niet hoefde. Die sporadische keer dat ik dan ging had ik het best naar mijn zin, maar wist ik de volgende dag niet hoe snel ik mijn spulletjes weer moest pakken om met piepende banden terug naar huis te gaan. Dat lijkt misschien een beetje sneu, maar ik heb het nooit zo ervaren. Integendeel juist; we waren altijd met zijn vieren, en als één van ons er om welke reden dan ook een dag of een nacht niet was, was de balans gewoon een beetje verstoord. Voor een ander klinkt dat misschien als hocus pocus, die groeit op met logeerpartijtjes en stond altijd met koffer en al bij de deur te springen, maar ik ben er niet mee opgegroeid en heb dat dus in die zin ook nooit zo geleerd. Voor Koen geldt overigens hetzelfde. Die moest opgehaald worden van schoolkamp omdat hij letterlijk ziek werd van ellende en het idee dat hij daar moest blijven slapen. Misschien dat we er daarom zelf als ouders ook geen helden in zijn de jongens ergens te laten logeren, en het tot de dag van vandaag nog niet gebeurd is.

Vanaf de middelbare school heb ik altijd wel vriendinnetjes gehad, maar pas de laatste jaren weet ik hoe het is om écht vriendschappen te onderhouden. Ik ben er ondertussen achter dat er een aantal dingen zijn die ik heel belangrijk vind in een vriendschap. Dat ik volledig mezelf wil kunnen en durven zijn is denk ik de kern. Mijn vriendinnen hebben me op m’n allerknapst gezien, maar ook op m’n allerlelijkst. Kennen mijn onzekerheden, mijn gekke fratsen en mijn nukken, en nemen me nog steeds precies zoals ik ben. Ze weten dat ik er niet altijd aan denk om een appje te sturen. Dat ik héél veel te doen heb en het er dan af en toe gewoon even bij inschiet. Andersom is het vaak net zo, want drukke banen en gezinnen. Maar ze weten ook dat ze me midden in de nacht op kunnen bellen, en dat ik er dan ben. Eerlijkheid is er nog zo eentje waar ik bij zweer. Ik weet van al mijn vriendinnen dat ze me echt niet gaan sparen als ze iets vinden. Dat ze me zeggen wat ze denken. Dat ze niet doen alsof ze m’n nieuwe schoenen beeldig vinden als ze in werkelijkheid niet om aan te gluren zijn. Dat ze het me zeggen als ik me belachelijk gedraag. Als er dingen zijn wordt dat nooit een half jaar opgespaard tot kookpunt, maar gewoon meteen besproken. Dat is niet altijd fijn om te horen, maar wel heel verhelderend en een heel goed fundament voor een waardevolle vriendschap. En daar ben ik alleen maar blij mee.

Mijn echte vriendinnen zijn op één hand te tellen. Aan iedere vinger één. Mieke, Lotte, Wendy, Marissa en Isabelle. Compleet verschillend, maar ook verschillend compleet. Miek ken ik van al mijn vriendinnen het langste. We zijn na onze geboortes – zit maar 14 dagen tussen – bij elkaar in de wieg gelegd, en hebben elkaar eigenlijk nooit meer echt helemaal los gelaten. Komende zomer zijn we 25 jaar vriendinnen en dat vind ik best een ding. Hoewel er fases zijn geweest dat we elkaar minder zagen, we weinig met elkaar gemeen hadden en we elkaar eigenlijk even niet zo veel te melden hadden, kan ik me er niks bij indenken dat ze er niet zou zijn. We zijn samen opgegroeid en kennen elkaar door en door. Miek is goudeerlijk en zegt me altijd wat ze vindt. We hoeven elkaar nooit iets te vertellen – ze weet tenslotte alles al – en dat is zo fijn. Waar het vaak juist andersom is, zijn we sinds de kindjes er zijn alleen nog maar hechter. Ze heeft een superleuke vriend waar wij ook heel blij mee zijn, en ze is dol op Morris en Benjamin, en de jongens op haar. Voor de twintig keer dat zij naar mij komt, kom ik er misschien krap één naar haar. En als ik dan sorry zeg, omdat ik me daar rot over voel, zegt zij: ‘jij hebt twee kinderen, ik niet; allicht dat ik dan naar jou kom in plaats van dat jij je halve inboedel moet verslepen’. Onvoorwaardelijke vriendschap. Ik weet ondertussen dat ze er altijd zal zijn. Wat er ook gebeurt, waar we ook zullen wonen en hoe verschillend ons leven ook zal lopen. Na 25 jaar kan ik me oprecht geen leven zonder Miek voorstellen.

Lotje en ik zijn ondertussen tien jaar vriendinnen. We hebben nog babyfoto’s van ons samen omdat onze moeders collega’s waren, en zijn elkaar daarna op de middelbare school weer tegengekomen. Inmiddels zijn we tien jaar verder en hebben we álles met elkaar gedeeld. We deden ons profielwerkstuk samen op het VWO, gingen samen naar Londen en Milaan, studeren aan de uni in Nijmegen, stopten tegelijkertijd met onze studies, gingen werken, Koen en ik koppelden haar aan Flip (die al heel lang een vriend van Koen was), we gingen met onze mannen op vakantie naar Mallorca, ze was mijn getuige tijdens ons huwelijk en ze is de peettante van Morris. Lot voelt als de zus die ik nooit gehad heb. We zijn op heel veel vlakken héél verschillend, maar lijken ook ontzettend op elkaar. Ik denk dat er niemand is die mij zo goed kent als zij. Die weet wat ik denk zonder dat ik iets zeg. We hebben aan twee woorden genoeg. Kunnen samen janken en samen lachen. Praten over alles, en praten over niks. Waar ik zo emotioneel ben als de pieten is zij zo rationeel als maar zijn kan, en ergens halverwege treffen we elkaar. Waar ik honderd keer zeg hoe belangrijk ze voor me is zegt zij het twee keer terug. En dat is goed. Over een paar maanden woont ze weer bij me om de hoek. Ik kan niet wachten tot het zo ver is. En we dromen van een grote plak grond waar we twee huizen naast elkaar op kunnen zetten, met een gat in de schutting zodat we ‘s avonds bij elkaar op de bank kunnen ploffen. Ooit! Ik vertrouw Lot blind en zou haar voor al het geld in de wereld niet kunnen missen. 

We werden buren toen Koen en ik samen gingen wonen op ons eerste appartementje. Dat is inmiddels bijna vijf jaar geleden. Wen en ik kwamen elkaar tegen in de lift, en eigenlijk is het vanaf dat moment dikke mik. Beetje liefde op het eerste gezicht, maar dan anders. Ze is bijna 20 jaar ouder en heeft veel meer levenservaring dan ik, maar op een of andere manier werkt de combi toch. Wij hebben in die vijf jaar zo’n bijzondere vriendschap opgebouwd, dat het voelt alsof we elkaar al veel langer kennen. Zij was de allereerste die ik vertelde dat ik zwanger was. Toen we nog in de flat woonden en ik die allereerste positieve test deed wist ik niet hoe snel ik van de trap af moest sprinten om het ding onder haar neus heen en weer te wapperen. Ik vind haar echt een voorbeeld. Ze is een warm en hartelijk mens – zo eentje die de hele kamer lichter maakt als ze binnenkomt – en een geweldige moeder voor Bella. Ze heeft in de iets meer dan veertig jaar dat ze op deze aardkloot rondloopt al zó veel voor haar kiezen gehad, en ze is nog steeds de positiviteit zelve. Daar heb ik dat ‘niet zeiken maar doorpakken’ ook een beetje van overgenomen. We sturen elkaar vaak kaartjes om te laten weten dat we aan elkaar denken. Dat is met de tijd een beetje ons ding geworden, zelfs nu we nog steeds op vijf minuutjes wonen en we veel appen en bellen. We kunnen overal over praten, ze appt me om te vragen of ik nog wel leef, als remindertje dat ik weer gezellig lang weinig van me heb laten horen, en we helpen elkaar waar we kunnen. Toen we vorig jaar verhuisden stond ze hier samen met mam met een lap in de hand de hele toko te poetsen, en toen oma vlak daarna overleed en wij een aantal keer ‘s avonds ineens naar het ziekenhuis moesten, was het Wen die binnen twee tellen voor de deur stond om op Morris te passen, zonder dat ik het had hoeven vragen. Daar ben ik haar eindeloos dankbaar voor.

Soms kom je mensen tegen waarvan je op het moment zelf niet weet dat ze later zo belangrijk voor je worden. Die vlieger gaat op voor Isabelle. We kennen elkaar ondertussen alweer een jaar of zes omdat ze mijn nagels altijd deed, en nog steeds doet, maar pas de afgelopen twee jaar zijn we echt vriendinnen. We waren tegelijk zwanger van ons eerste kindje, en die twee zijn inmiddels bff’s. Morris is dol op Nova – ‘Nono’ was één van zijn eerste woordjes – en van al mijn vriendinnen zie ik Isabelle zo ongeveer het vaakst omdat we regelmatig iets leuks gaan doen met de kids. Toen ik aan het eind van de zwangerschap van Benjamin zo slecht sliep en de rust niet kon vinden stond ze erop dat ik Morris af en toe een paar uur naar haar zou brengen om te spelen. Isabelle is één van de liefste, zorgzaamste mensen die ik ken en een heel fijne vriendin waar ik altijd van op aan kan. We delen trouwens onze liefde voor eten. Ook niet geheel onbelangrijk. 

Maris is mijn internetvriendin. Daar moeten we zelf hardop om lachen, want hoe vaak gebeurt het dat je iemand online leert kennen waar je dan vervolgens mee krijgt wat wij hebben, maar zo is het wel gelopen. We ontmoetten elkaar op een forum toen we allebei net zwanger waren van baby 1, kwamen via die weg terecht in een Facebookgroepje, spraken een keer met z’n tweeën af omdat we vonden dat we zo eng veel gelijkenissen hadden, en sindsdien zijn we vriendinnen. We zijn een paar weken na elkaar getrouwd, waren tegelijkertijd zwanger van onze zoons – Maris beviel drie weken na mij van Riv – en daarna ook tegelijkertijd zwanger van de tweede; Vieve is drie weken ouder dan Benjamin. We hebben onze zwangerschappen en de periodes daarna van A tot Z samen gedeeld, en dat schept een band voor het leven. Onze mannen kunnen overigens ook écht heel goed met elkaar, dus tegenwoordig doen we onze thee’tjes met z’n achten in plaats van met z’n tweeën. En dat is zo’n rijkdom! We wonen niet bij elkaar om de hoek, dus we zien elkaar niet wekelijks, maar we spreken elkaar bijna dagelijks en hoewel we elkaar pas twee jaar kennen zijn ze allevier heel snel heel belangrijk voor ons geworden. Een bijzondere vriendschap dus, die begon op het internet. 

De afgelopen jaren zijn er ook vriendschappen afgevallen waarvan ik dacht dat dat never zou gebeuren. Dat vind ik héél verdrietig, maar ik denk dat dat op een of andere manier ook een soort van zo werkt. Dat je soms gewoon niet meer zo bij elkaar past. Dat je verandert, één van de twee of allebei, en andere dingen van een vriendschap verwacht. Ik heb dat gevoel zelf wel eens gehad, maar het ook vanaf de andere kant meegemaakt. Daar ben ik onwijs verdrietig om geweest en dat is zuur, maar niet altijd te voorkomen. Dat hoort bij het grotemensenleven zeggen ze dan toch?

Ik heb geen vriendinnenclubje. Ik zal nooit weten hoe het is om met een groep meiden onderling lief en leed te delen. Maar ik heb wel vijf geweldige vriendinnen, van hier om de hoek tot in Limburg en Utrecht, die ik voor het leven koester. Ik voel me écht een heel rijk mens met deze meiden in mijn leven. Niet gek voor ‘n regelrechte Toos Vriendloos..

Hoe is dat bij jullie? Hebben jullie veel vriendinnen? Of juist helemaal niet? En waarom zijn juist zij belangrijk? Ik ben benieuwd!

Dankjewel voor het lezen!

Recommended Posts
Showing 21 comments
  • Samantha

    Zit een beetje met een traan en een brok in mijn keel te lezen. Zo herkenbaar. Mijn man en ik zijn ook erg op onszelf en genieten nu vollop met onze zoon. Ik heb ook vriendinnen, op 1 hand te tellen. En ik koester deze vriendschappen enorm. Mijn beste vriendin woont ook om de hoek en we waren in 2016 samen zwanger (er zat 7 a 8 weken tussen ons uitgerekende datum). Dat was zo bijzonder.
    Ook bij mij zijn er afgelopen jaar vriendschappen afgevallen; die mensen heb je dan niet nodig in het leven. Klinkt hard maar wel de waarheid.

  • Fabienne

    Oooh jou vriendinnen gaan wel een beetje moeten slikken als ze dit lezen…zo eerlijk en lief hoe je over je vriendinnen praat! ❤

  • Ilse

    Heel erg mooi!

  • Mathiske

    Grappig hoe herkenbaar, ik heb ook een paar vriendinnen die me dierbaar zijn en de vriendengroep van mijn Man zijn voor mij meer kennissen. Geen grootse meidenavonden maar geZellig dagjes op stap. Bij hen kan ik mijn zorgen delen en een potje janken in plaats van opzitten en pootjes geven.

  • Claudia

    Het klinkt voor mij als prachtige vriendschappen! En zulke goede vriendinnen heeft niemand 20.. hier is het heel erg hetzelfde, doe graag veel met manlief en kind, zie mijn zusjes vaak en een handje vriendinnen waarvan ik er veel vanwege afstand weinig zie. Van mijn ‘goede’ vriendinnen ben ik de enige met kinderen. Soms mis ik het wel om met een vriendin en de kindjes iets leuks te doen.. maar in de familie kont dat ook wel weer goed en met z’n drietjes is het ook fijn

  • Sophie

    Heeeeeel herkenbaar. Vriendlief heeft in tegendeel juist een mega grote vriendengroep en snapt daarom soms mijn voldoening van een handje vol échte vriendinnen niet.
    Fijn om dit te lezen en herkenning te voelen! ☺️

  • Hilde

    Eindelijk lees ik wat zo op mijn verhaal lijkt. Ik en mijn man zijn ook erg op onszelf, hebben een klein vrienden groepje met mijn 2 (enige) beste vriendinnen + hun mannen. Ik ben niet super sociaal, heb een hekel aan verplichtingen en doe gewoon graag ons eigen ding. Ik zie bij anderen weleens heel veel gedoe betreft vriendengroepen en dan ben ik zo blij dat wij dat niet hebben! Ik moet er gewoon niet aan denken om elk weekend verjaardagen en feestjes te hebben.
    Ik heb alle eigenschappen van een hoog sensitief persoon, dus van te veel prikkels en toestanden wordt ik gewoon dood moe.
    Hoe jullie zo leuk en ”burgerlijk” overkomen is wat mij zo aantrekt want ik herken dat gewoon haha. Liefs

  • Nicole

    Wat een lieve ode aan je vriendinnen. Leuk en herkenbaar hoe er over vriendschap gepraat/verteld wordt.
    Wees zuinig op ze

  • Milou

    Hier precies hetzelfde, maar dat heb ik al wel eens tegen je gezegd. Mijn vriendinnen zijn ook op één hand te tellen. Maar dat vind ik waardevoller dan 20 half-half. Daarbij ben ik ook zo introvert als wat, dus ook helemaal geen behoefte aan. 🙂 en hier staat mijn gezin en de rest van mijn familie ook op nummer 1.

  • Celine

    Zo herkenbaar! Familie staat bij mij op 1. Ook ik voel altijd de ‘verplichtingen’ van een vriendschap en kan makkelijk een tijd niks laten horen.. Ik heb dan ook maar 2 vriendinnen, die ik zo nu en dan zie. Ik deel mijn lief en leed het allerliefst met mijn vriend, met wie ik het liefst dag en nacht samen ben.

    Soms heb ik wel behoefte aan een vriendin om de hoek, maar als ik behoefte heb aan een bak koffie kan ik (gelukkig) bij mijn lieve familie terecht. Ik zou ook nooit ver weg van mijn fam kunnen wonen!

    Ik bewonder je manier van schrijven, zo eerlijk en mooi! Ook dit stuk is weer heel mooi geschreven.

    Liefs xx

  • Kim

    Wat heb je dit mooi geschreven! Mijn man en ik zijn ook echt op onszelf, altijd al geweest. Maar zeker ook omdat hij onregelmatig werkt en we geluk hebben als we om het weekend samen vrij zijn. Die tijd willen we dan heel graag samen, inmiddels met zoontje, besteden. Wel heb ik hele lieve vriendinnen waar ik die andere weekenden dan weer genoeg tijd voor heb, haha. Ook niet veel trouwens, maar net als jij een klein clubje échte vriendinnen. En dat er iemand af en toe “afvalt” heb ik toevallig dit jaar ook ondervonden. Best verdrietig inderdaad, maar wat jij zegt; hoort bij het grotemensenleven 🙂

  • Isa

    Zo herkenbaar! Mooi en eerlijk geschreven.

  • Jessy

    Hier ook. Een paar lieve super vriendinnen en ook in de afgelopen jaren een aantal lieve vriendinnen erbij gekregen (vriendinnen van vrienden van mijn vriend (snap je het nog haha)) heel blij mee.

  • Fleur

    Zo lief geschreven!!!
    Móest er even op reageren terwijl ik je vooral volg vanwege je kindjes 🙂

  • Jacqueline

    Heel erg herkenbaar! Het onderhouden van vriendschappen lijkt heel eenvoudig, maar voor mij is het ook niet zo vanzelfsprekend. Naar mijn idee kan je beter een paar hele goede vriendschappen hebben. Overigens vind ik het wel soms jammer dat ik alleen “losse” vriendinnen heb en niet een groepje waar je alles mee deelt. Lijkt me ook weleens gezellig

  • Mandy

    Wat een ontzettend mooi artikel. Serieus de eerste keer dat ik met tranen in mijn ogen zit! Je hebt het zo mooi omschreven, en wat bijzonder om zulke vriendschappen te hebben. Ik heb zelf 2 hele dierbaren vriendinnen waar ik alles me kan delen. Misschien dat het me daarom ook raakt, want ik zou niet meer zonder die meiden kunnen. En dan besef je je wel hoe fijn het is om dat in je leven te hebben! Helaas ben ik idd ook vriendinnen kwijt geraakt, mede sinds ik kindjes heb. Ook is het contact met mijn zus, die een heel ander leven heeft, erg minimaal. Heel jammer, maar dingen lopen soms anders dan je van te voren had gedacht.

  • Lianne

    Wat een ontzettend mooi artikel. Ik heb een hele hechte vriendengroep. Bestaande uit 4 stellen (eigenlijk 3 nog want eentje gaan scheiden) en een hele bups aan kinderen. 1 vriendinnetje ken ik al vanaf mn 13e de rest nu ongeveer 8 jaar! Hebben elkaar leren kennein de kroeg en zijn zo een hechte groeo geworden. Door de komst van de kinderen zien we elkaar wel minder maar als er wat is staan we er allemaa. 1 stel is onbewust kinderloos maar zijn wel super met onze kinderen.

    Verder heb ik nog 1 vriendinnetje die ik leerde kennen als collega en die zou ik ook voor geen goud willen missen. Ze woont jammer genoeg een uur van mij vandaan maar we spreken elkaar wel elke dag!!

  • Rachel

    Prachtig geschreven; wat zullen de dames blij zijn met jouw hartverwamende woorden.

  • Sarah

    Zo herkenbaar. Wij zijn allebei hele sociale dieren, maar o wat vinden we t lekker samen en nu met zn drieën. Vanaf t moment dat we elkaar ontmoet hebben zijn er ook maar op 1 hand te tellen de nachten die we niet samen hebben geslapen.
    Vroeger was ik heimwee kind nr 1. Ik kwam er laatst achter nu eigenlijk nog. Ging een nachtje weg en had gewoon heimwee naar huis. Zodra het donker word is bij mij de knop om en wil ik naar huis.

  • Annemae

    Wat een lieve en mooie vriendinnen heb je! Ik zeg altijd maar zo: liever 3 goede dan 30 slechte.

pingbacks / trackbacks
Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!