NOG MAAR HEEL EVEN..

 In Zwangerschap

nogmaarheeleven

Met inmiddels 33 weken op de teller mogen we toch wel heel voorzichtig zeggen dat het eind van mijn zwangerschap in zicht begint te raken. Alles is inmiddels af, we zijn helemaal klaar voor de komst van onze kleine man, en toch voelt het ergens dubbel. Ik kan niet wachten tot ik mijn kind straks in mijn armen heb, maar ik ben me er ook héél erg van bewust dat met de geboorte van onze zoon een heel nieuwe fase van ons leven begint, en er daarmee ook een eindigt. En ondanks dat we niets liever willen, blijft dat ook best een beetje ‘n abstract idee.

Als ik op 1 september 2015 een zwangerschapstest doe waarop een héél licht tweede roze streepje verschijnt, ben ik meteen in de wolken. Eíndelijk komt mijn allergrootste droom uit en ben ik in verwachting van ons eerste kindje. Eigenlijk meteen na de eerste controle bij de verloskundige, met ruim zes weken, geniet ik met volle teugen van mijn zwangerschap. Ze zeggen dat onzekerheid er in de eerste fase van de zwangerschap bij hoort, maar ik heb hier bar weinig last van. Vanaf het allereerste moment dat ik ons kindje op beeld zie en zijn mini hartje zie flikkeren, heb ik het volste vertrouwen in mijn lijf, de zwangerschap, en in onze kleine boon. Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat er in het begin van een zwangerschap héél veel mis kan gaan, maar op een of andere manier lukt het me daar totaal niet mee bezig te zijn. Ik ben zwanger, het hartje van onze baby klopt en ik geloof er vanaf het allereerste moment in dat allemaal wel goed zal komen.

Pas nu, nu ik mezelf toch wel enigszins hoogzwanger mag noemen en het einde van mijn zwangerschap langzaam in zicht komt, komt het concrete besef van wat ons te wachten staat. Natuurlijk heb ik me vanaf het begin best wel gerealiseerd dat er een hele hoop verandert op het moment dat je samen een kind krijgt, en dat het leven an sich nooit meer hetzelfde zal zijn, maar op een of andere manier komt het zo richting het einde allemaal pas echt bij me binnen en lijkt de échte bewustwording  nu pas te beginnen.

  

Zo ben ik me er ontzettend van bewust dat Koen en ik nog maar een paar weken alleen man en vrouw zijn. Straks zijn we naast man en vrouw ook papa en mama, en jeetje jongens; wat blijft dat bizar. Afgelopen weekend, toen we samen een paar dagen aan zee waren, hebben we hier samen veel over gepraat. Ondanks dat we natuurlijk heus nog wel eens samen weg zullen gaan, zal dat na de geboorte van ons ventje nóóit meer hetzelfde zijn als het de afgelopen jaren was. We zijn straks een gezin en zullen daarmee ook een compleet nieuwe balans moeten vinden in ons huwelijk. En dat vind ik best spannend.

Nu de laatste weken aanbreken probeer ik nog éxtra te genieten van mijn dikke buik en de bewegingen van het minimensje in mij. Ik was op die bewuste 1 september een klein beetje bang dat de tijd vooruit zou kruipen. Dat negen maanden een eeuwigheid zouden duren. Voor iemand die zo ongeduldig van aard is als ik ben, is een periode van negen maanden gewoon écht heel lang. Maar het tegendeel is waar gebleken. Ik word er af en toe zelfs een beetje melodramatisch van dat de tijd zo ontzettend voorbij gevlogen is. Ik heb zó lang uitgekeken naar mijn eerste zwangerschap, me zo verheugd op het krijgen van zo’n mooie dikke buik, het voelen van de bewegingen van onze baby en het zwanger zijn op zich, dat ik het soms best een beetje jammer vind dat het einde zo snel in zicht komt. Daar tegenover staat dan wel weer dat ik met de dag nieuwsgieriger word naar de baby. Op wie zal hij lijken? Hoe voelt het straks om eindelijk écht moeder te zijn? Hoe zal hij ruiken? Hoe zal Koen met ons ventje zijn? Ik ben zo benieuwd. Wat dat betreft kan de tijd me niet snel genoeg gaan.

Waar ik de afgelopen weken vaak op zag tegen mijn verlof – WAT DOE JE IN HEMELSNAAM MET AL JE TIJD?! – moet ik eerlijk zeggen dat ik er nu ook langzaam naar uit begin te kijken. Ik heb een behoorlijke lijst met dingetjes in mijn telefoon waar ik nu gewoon nog niet aan toe kom door mijn werk en alle verplichtingen die daarbij komen kijken, maar waar ik me ook wel heel erg op verheug. Alle wasjes moeten bijvoorbeeld nog gedraaid, ik wil nog wat fotoboekjes maken, mijn buikfoto’s allemaal op een rij zetten en netjes ordenen, afspreken met vriendinnen, leuke dingen ondernemen, de keukenkastjes soppen en ga zo nog maar even door. Bang dat ik me ga vervelen word ik steeds minder; ik kom mijn tijd wel door en heb ook ontzettend zin me helemaal klaar te maken voor de komst van onze kleine man.

Daarnaast merk ik ook dat het lichamelijk allemaal wat zwaarder wordt. Ik ben sneller moe, mijn bekken gaan toch echt wel zeer doen als ik een poosje loop, ik zwel op als een huiskamerolifantje, kan mijn veters amper nog strikken en mijn buik voelt bij vlagen alsof hij letterlijk ontploft – mede mogelijk gemaakt door obstipatie waar je u tegen zegt overigens, sorry voor de TMI. Dat ik tijdens mijn verlof gewoon nog even terug in bed kan kruipen als ik er ‘s nachts weer vijf keer uit bent geweest om te plassen, dat ik lekker op de bank kan kruipen met een boek en dat ik onbeschaamd series mag bingewatchen lijkt me ondertussen toch wel heel erg fijn.

De afgelopen 33 weken waren – by far – de meest bijzondere uit mijn leven. Een zwangerschap is met recht een wonder te noemen, om er nog maar even een cliché’tje in te knallen, en ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit mee mag maken. Als ik ‘s avonds voor het slapengaan voor de spiegel sta, kost het me soms moeite mijn spiegelbeeld te herkennen. Ik ben de afgelopen 33 weken niet alleen van buiten veranderd – hallo dikke buik, borsten en vetjes op de heupen – maar merk dat ik ook qua persoonlijkheid een compleet ander mens ben. Dat vind ik mooi, maar ook heftig. Ik merk het zelf, en ook mijn omgeving valt het op. Ik ben rustiger geworden, maak me minder druk en heb meer zelfvertrouwen gekregen.

De ironie. Onze kleine druktemaker heeft mij nu al gekalmeerd.

Ik kijk ontzettend uit naar het moment waarop we onze kleine man éindelijk mogen ontmoeten, maar ga eerst nog even genieten van mijn verlof, de laatste weekjes alleen met Koen en Frummel zijn drukke getrappel in mijn buik. Ik ben het zwanger zijn nog lang niet beu.

Hoe heb jij je zwangerschap ervaren? Veranderde jij ook qua persoonlijkheid? En vloog de tijd ook zo? Of juist helemaal niet? Ik ben zo benieuwd naar jullie ervaringen! Bedankt voor het lezen! X

Recommended Posts
Showing 0 comments
  • Isa

    Weer zo herkenbaar allemaal! Aan de ene kant kijk ik ook enorm uit naar de eerste ontmoeting met onze kleine man. Aan de andere kant vind ik het voor nu ook nog wel even heerlijk om zwanger te zijn; genieten van mijn man en het getrappel in mijn buik. De veranderingen, zowel uiterlijk als qua persoonlijkheid, zijn herkenbaar. En dat allemaal door zo’n klein mensje hé! Het is zo iets bijzonders! <3 Was weer leuk om te lezen, dank je wel.

    Liefs,
    Isa

    • Michelle

      Precies wat je zegt; het is zoiets wonderlijks. Voorlopig doen we gewoon nog maar even lekker genieten van die kleine mannetjes in onze buiken, het gaat allemaal al zo snel! <3

  • Mathiske

    Echt herkenbaar, ik vond t ook wel een beetje eng. Dalijk moet je echt voor zo’n kleintje gaan zorgen, nu zit ie joh veilig in je buik en gaat dat redelijk vanzelf. Ik hield al zoveel van mijn buikbaby dat ik me niet kon voorstellen dat ik naderhand zo verliefd kon zijn op de real life baby.
    Je schrijft zo leuk en liefdevol!

    • Michelle

      Dat enge heb ik helemaal niet zo, iedereen roept nu ook heel hard ‘spannend hè’, en dan denk ik, ‘mwoah, ik wil gewoon graag m’n kind’. Haha. Ik ben gewoon zooooo benieuwd! Dankjewel voor je lieve complimentjes<3!

  • Monique

    Leuk om te lezen!X Monique

  • Angela - Mama met passie

    Leuk om te lezen! En die balans in je huwelijk zoeken, daar hoef je niet naar op zoek. Tenminste dat is mijn ervaring. Het gaat allemaal zo natuurlijk, alsof het nooit anders is geweest. Wij zijn allebei wel degelijk verandert op sommige punten, maar dat is ook meer dan logisch 😉 Ik vond mijn zwangerschap fantastisch totdat we ineens veel onderzoeken hadden in het ziekenhuis vanaf week 30. Zeven weken later werd ik onverwachts ingeleid. Even schrikken en toen door. En de volgende dag hadden we Naomi in onze armen. Zo bijzonder. Succes en plezier met de laatste loodjes.

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!