ONZE RELATIE NA TWEE KINDEREN

Kinderen krijgen stond altijd met afstand en stip bovenaan ons lijstje, dus toen we in mei 2015, een paar weken na de bruiloft, samen in Parijs op een terrasje in de zon zaten en Koen voorstelde niet aan een nieuwe strip te beginnen en het te gaan proberen, was ik compleet door het dolle. Naar dit moment had ik zo onwijs uitgekeken dat ik me er in de verste verte geen voorstelling van kon maken hoe dit zou voelen. Die dag was eigenlijk de eerste van de rest van ons leven. Zo voelt dat echt een beetje. Het moment dat we besloten samen voor een baby te gaan heeft ons leven veranderd, en het is nooit meer terug hetzelfde geworden.

Na het moment dat we besloten te proberen samen een kindje te krijgen hebben we het de hele rit van Parijs naar huis over niks anders gehad. Hoelang zou het gaan duren? Zou het ons überhaupt gegeven zijn? Zou het wel lukken? Welke spullen zouden we dan moeten kopen? En hoe zouden we dat dan precies gaan doen? Welke namen vonden we mooi? Ik kon het meteen niet echt los laten. We hoopten stiekem al de eerste maand dat het raak zou zijn, ondanks dat we heel goed wisten dat die kans helemaal niet zo groot was, en bleven die hoop houden. Dat veranderde in eerste instantie niet zo heel veel, behalve dat het hele spontane er af en toe een beetje af was en we vooral veel bezig waren met wat we konden doen om het zo snel mogelijk te laten lukken. Ik hield mijn cyclus bij in mijn telefoon op een of andere app die er achteraf helemaal naast bleek te zitten – wist ik veel dat het niet bij iedereen precies hetzelfde loopt – en was heel erg bezig met wanneer de kans op een zwangerschap het grootst zou zijn. Waar ik me daar af en toe best een beetje alleen in voelde, was ik dat niet. Koen zijn teleurstelling was minstens zo groot als de mijne als ik toch ongesteld was, en hij was degene die opperde ovulatietesten te gebruiken om ervoor te zorgen dat het de rest van de maand wél enigszins ongedwongen zou zijn. Bleek ik toch niet de enige control-freak.

Over hoe mijn eerste zwangerschap ons huwelijk veranderde schreef ik eerder al. We werden allebei kalmer, en rustiger, en die temperamentvolle ruzies van voorheen verdwenen niet van het toneel, maar waren wel wat minder ongenuanceerd. Dat is na de geboorte van Morris eigenlijk zo gebleven. Daarbij hebben we die eerste paar maanden zo onwijs op een blauwe wolk gezeten dat het nog niet in ons op kwam om ergens ruzie over te maken. We hadden een súperrelaxte baby gekregen, de bevalling was goed gegaan, we hadden een kraamtijd uit het boekje en vonden snel onze draai als gezin. Er was weinig om ons druk over te maken en al helemaal weinig om het met elkaar oneens over te zijn. Eigenlijk bleef dat tijdens mijn tweede zwangerschap wel een beetje zo. Waar we met Morris compleet gefocust waren op zwanger raken en over weinig anders konden praten, was dat de tweede keer anders. We wisten inmiddels dat het kon én hadden al een baby om voor te zorgen, dus die oogkleppen van nergens anders aan kunnen denken waren er niet zo.

Toen Benjamin geboren werd was die babywolk er weer, maar merkten we ook allebei duidelijk verschil. Met name in de eerste week, toen we ons af en toe veel meer op onze hals haalden dan goed voor ons was, waren er wel eens dingetjes. Niet richting elkaar, maar wel in het algemeen. We gingen van gezin met één kind naar een gezin met twee kleine kinderen onder de twee, en alles wat daarbij komt kijken. Er was ineens weer zo’n kleine baby in ons gezin, maar óók nog een dreumes van net 1 die de aandacht moest krijgen die hij verdiende. Hoe goed het met de jongens ook meteen ging; dat was best even schakelen. De maanden voor ik zwanger raakte van Benjamin waren heel erg chill geweest. Avonden samen op de bank, een fles wijn en een filmpje, Morris slapend in zijn bedje en verder helemaal niks. Momenten waarop we écht samen waren. Daar was tijdens mijn zwangerschap door de verhuizing en alle spanningen daaromheen weinig ruimte voor, en toen Benjamin er eenmaal was en ons leven net weer in een rustiger vaarwater, kwam het er ook niet zo van, omdat de avonden werden opgeslokt door een klein mensje wat aandacht en verzorging nodig had. Dat is logisch natuurlijk, en vooral heel erg mooi, want we genoten als een malle van die uren met dat kleine mensje op onze borst. Maar we hadden allebei vrij snel door dat we ook echt wel heel bewust stil moesten blijven staan bij elkaar en we écht met elkaar zouden moeten blijven praten. Gewoon om te voorkomen dat we elkaar ergens halverwege de rit uit het oog zouden verliezen. Dat heeft niks te maken met een gebrek aan liefde, maar alles met dat het leven zoals het is gewoon hartstikke druk is. Een baan, hobby’s, een gezin, een dreumes, een kleine baby: er gaat heel veel tijd en aandacht in zitten, en voor je het weet plof je ‘s avonds aan ‘t eind van je latijn naast elkaar op de bank en vergeet je te vragen hoe de dag van de ander eigenlijk was. De tijd met z’n tweeën is gewoon niet meer zo vanzelfsprekend.

Sommige mensen zeggen wel eens dat hun relatie vanzelf gaat. Ik ervaar dat niet helemaal zo. Het gaat vanzelf dat we elkaars beste vrienden zijn en we het heel goed hebben samen. We hebben het geluk dat we elkaar in de basis bovenal gewoon een heel leuk mens vinden om mee samen te zijn. Het is altijd goed, en altijd fijn. Daar hoeven we weinig voor te doen. Maar voor alléén beste vrienden zijn hebben we bijna drie jaar geleden niet getekend. Dat is een heel mooi fundament, maar het is niet genoeg. In ieder geval niet voor ons. En dus doen we heel hard ons best om de kriebels te houden. Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar met een beetje goeie wil komen we toch echt een heel eind. We proberen er heel bewust bij stil te staan dat we dat allebei belangrijk vinden, om te voorkomen dat het zo voortkabbelt en één van de twee op den duur uitslag krijgt omdat we compleet langs elkaar heen aan het doen zijn. De avonden dat we samen thuis zijn zijn heilig. De jongens in bed, wij samen op de bank of aan tafel. Tijd voor een goed gesprek, of voor stilte en een fijne film. Laptop weg, telefoons aan de kant en bezig zijn met elkaar in plaats van met dat leven wat al zoveel tijd en aandacht opslokt. Voor ons werkt dat. Ik werd opgevoed met het idee dat je overal over moet blijven praten en voor ons lijkt dat inderdaad te kloppen. Dat is niet altijd per se heel erg leuk hoor, want soms worden er dan ook dingen gezegd die je misschien niet het allerliefst had willen horen, maar het maakt wel dat je weet wat er in de ander omgaat, dat je áltijd samen naar een oplossing kunt zoeken en dat je deelt.

We zijn niet meer hetzelfde stel als drie jaar geleden. We zitten niet meer nachten in de kroeg, slapen niet meer tot midden op de dag uit en hangen niet meer hele dagen in onze badjas samen op de bank. De tijd met z’n tweeën was voorheen eindeloos; nu zoeken we naar momenten voor ons samen. De geboortes van de jongens en alle verantwoordelijkheden die daarbij komen hebben ons in een tempo van heb ik jou daar écht volwassen gemaakt. We hebben geleerd. Van hen, over onszelf, en over en van elkaar. We zijn er inmiddels achter dat het hebben van een gezin én een goed huwelijk geweldig, maar af en toe ook best even hard werken is. Dat dat de ene dag gemakkelijker gaat dan de andere. Dat er – héél veel gelukkig – momenten zijn waarop we uit elkaar knallen van verliefdheid, maar er eens in de zoveel tijd ook weleens ‘n avond tussen zit waarop we elkaar bij wijze van spreken pas voor het eerst  tegenkomen als we moe in bed liggen. Maar ik ben nog steeds ik, en Koen is nog steeds Koen. Als we met z’n tweeën zijn, zoals laatst met carnaval, zijn we nog steeds zoals we altijd waren. Twee verliefde pubers, alleen nu zonder jeugdpuistjes en mét enorme verantwoordelijkheid die we overal met ons mee naartoe nemen. Sowieso heb ik nog bijna continu écht vlinders in mijn buik, en dat is zo fijn. Als hij aan het eind van een werkdag door de deur komt moet ik mezelf nog steeds af en toe knijpen dat hij echt aan het goede adres is. Ons leven is veranderd sinds de kinderen er zijn, maar de liefde tussen ons niet. In ieder geval niet in negatieve zin: ik denk dat ik zelfs nóg meer van hem ben gaan houden nu we twee kinderen hebben samen. Niet anders, maar meer. 

Hoe is dat bij jullie? Vinden jullie je relatie anders dan voor je ouders werd?

Bedankt voor het lezen!