OVER MOEDERS TEGEN MOEDERS

Morris werd in mei 3 jaar oud. Van een kleine baby naar een grote, létterlijk grote, want hij is hartstikke lang, peuter. Een bink met een woordenschat waar je u tegen zegt, waar ik inmiddels net zoveel van terug krijg als ik geef en waar ik, hoe dan ook, onvoorwaardelijk apetrots op ben. Benjamin wordt in augustus twee. Die is ook al even geen baby meer, begint steeds meer trekken van zijn grote broer over te nemen en ontwikkelt zich de laatste maanden in een heel rap tempo, maar is nog steeds een grote knuffelkont die het liefst in mijn armen in slaap valt. Mijn tweede grote kleine held. Drie jaar moeder dus, en bijna twee jaar moeder van twee. De afgelopen jaren kreeg ik heel vaak berichtjes met vragen of opmerkingen. Over mij, over het moederschap, over de ontwikkeling van de jongens. Waarom geef jij de kinderen geen aandacht als je thuis werkt? Dat is toch zielig? Slaapt Morris nou nog in dat ledikant? Waarom heeft hij nog een speentje in bed – daarom slist hij! Heeft Benjamin nou pas vijf tanden? Maar ook; jeetje wat praten die van jou veel – doen die van mij nog helemaal niet. Waarom werk jij nog? Of juist: waarom ben je zo veel thuis? Al met al best heel veel waarommen. En meningen ook. Over mij. En over ons gezin.

Met het feit dat ik blog en vanalles over ons leven deel lijkt het een logisch en onvermijdelijk gevolg dat iedereen vrij is daar iets van te vinden. Ik breng mezelf tenslotte in een positie waar ik me kwetsbaar opstel en ik anderen de gelegenheid geef al dan niet anoniem hun mening te geven over hoe en wat ik doe als vrouw, en als moeder, over ons als gezin en over het leven dat we leiden. In die zin zou je dus kunnen stellen dat ik het over mezelf afroep. Ik gooi het toch online? Je kunt en mag nou eenmaal niet verwachten dat iedereen die dat leest en ziet jou per se leuk vindt. Snapt waarom je de keuzes maakt zoals je ze maakt. Waarom je je kinderen opvoedt zoals je doet. En toch.. Toch lukt het me ook na vier jaar bloggen niet altijd om alles zomaar van me af te laten glijden.

Begrijp me niet verkeerd hoor, want het hele gebeuren heeft vooral heel veel mooie kanten. Echt. Er zijn volgers die er vanaf het begin zijn, die al die jaren zijn blijven plakken, die het óók niet altijd met me eens zijn, óók wel eens, of heel vaak, dingen anders doen en dat tegen me zeggen ook. Er zijn volgers afgehaakt, en volgers bijgekomen. Maar het zit hem denk ik een beetje in de manier waarop. De toon die de muziek maakt. Met feedback kan ik iets, maar met berichten als – ik vind jou stom – echt helemaal niet. Daar is niet zo heel veel opbouwend aan. Wel degrondintrappend. En daar word ik nog steeds niet echt vrolijk van. Ik zie het overigens niet alleen bij mij, maar ook als algemene tendens, met name op Instagram. De reacties die ik af en toe voorbij zie komen op de profielen van anderen zijn serieus om te janken. Vooral ook van moeders naar andere moeders. Belerend, veroordelend, dat priemende vingertje in de lucht en het vooral standaard beter wetend, terwijl dat volgens mij juist het laatste is wat we allemaal kunnen gebruiken. Ik begrijp het geloof ik gewoon niet zo goed. Want echt, waarom? Iets vinden mag, natuurlijk, maar of en de manier waarop je een ander dat voorschotelt is zo cruciaal voor de beleving aan de andere kant.

Ik heb het al vaker geroepen: ik heb geen olifantenhuid. Ik doe mijn best, en af en toe heel stoer ook. Een grote waffel inclusief, heel hard pretenderen dat het me allemaal niet zo raakt. Soms klopt dat en kan ik het inderdaad allemaal aardig parkeren. Ik heb steeds vaker momenten waarop ik in m’n hoofd honderd keer Frozen afspeel en let it go, let it go tegen mezelf scandeer. Momenten waarop het me inderdaad niets doet en ik me focus op alle positiviteit die er net zo goed is. Maar vaak klopt het ook helemaal niet. Echt, ik roep al jaren dat ik er eentje moet kweken, en ik word er heus beter in, dat merk ik wel, maar ik ben er nog niet. Misschien kom ik er wel nooit. En misschien wil ik daar ook wel helemaal niet komen. Misschien, of eigenlijk niet misschien maar wel zeker, is het hartstikke menselijk dat het niet leuk is om te horen als iemand je een vervelend mens vindt. Of dat je vervelend praat. Stomme woorden gebruikt. Een irritante stem hebt. Je kinderen te weinig aandacht geeft. Of ze juist te veel benauwt. Je ze teveel meer op sleeptouw neemt, of juist teveel thuis zit. Dat je iets niet goed doet, terwijl het wel zo voelt. Terwijl je juist het gevoel hebt de juiste keuzes te maken voor je gezin.

Vier jaar geleden begon ik met dit omdat ik ons verhaal wilden delen. Omdat ik wilde laten zien dat er niet één weg is, en niet één ‘goed’, maar dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden en dat het juist oké is om voor je eigen geluk en je eigen pad te kiezen. Dat dat met de jaren zo zou groeien had ik niet voorzien. Dat was ook oprecht het plan niet. Er was geen vooropgezet idee, geen doel. Hoe meer mensen er mee kwamen lezen, hoe meer meningen er kwamen. Dat hoort erbij, daar ben ik me van bewust, maar ik was er denk ik niet helemaal op voorbereid. Ik heb oprecht wel eens een avond zitten janken op de bank, gewoon omdat ik het niet helemaal aan zag komen. Er zijn gelukkig véél meer avonden dat ik keihard zit te lachen hoor. Dat Koen zich afvraagt met wie ik in hemelsnaam zit te dm’en omdat de tranen over m’n wangen rollen van de hilarische berichtjes die jullie me sturen, of juist van de bijzondere, persoonlijke dm’s die ik krijg en die me oprecht raken, ondanks dat ik jullie helemaal niet ken. Dat maakt het voor mij nog steeds het allerleukste en mooiste om te doen. Maar zoals met alles heeft ook dit een andere kant. Eentje die je misschien op het oog niet per se ziet. Eentje die – gelukkig maar ook! – weinig aandacht krijgt, maar die er wel is.

Ik worstel er een beetje mee. Met hoe ik trouw aan mezelf kan blijven zonder anderen voor het hoofd te stoten. Hoe ik kan blijven posten wat ik wil posten, míjn waarheid kan blijven delen, zonder dat ik mezelf daarbij te kwetsbaar maak. Het hele sportgebeuren is overigens ook een heel mooi voorbeeld; ik krijg heel vaak berichtjes van vrouwen die vragen of ik er niet meer over wil delen, vaker sportroutines wil laten zien, meer ook van wat ik precies eet. Aan de andere kant zijn er ook vrouwen die boze berichtjes sturen op het moment dat ik foto’s deel in de sportschool, of van mijn figuur na een workout, omdat het niet realistisch zou zijn, niet haalbaar en ik er anderen de ogen mee uit wil steken (QUE?!), terwijl dat zó niet aan de orde is. De één vindt het motiverend, de andere irritant: daarin doe je het nooit voor iedereen goed. Welkom in het echte leven, zeg maar.

Af en toe kruipt dat naïeve meisje van vroeger gewoon weer terug in mij, die heel erg hoopt dat iedereen aardig voor elkaar gaat zijn  Een desillusie, ik weet het. Gaat nooit gebeuren. Niet online, en offline net zo min. En dat hoeft ook niet. Het is met zoveel verschillende karakters helemaal niet gek dat niet iedereen altijd maar automatisch in je straatje past. Dat je niet met iedereen een klik voelt, en je niet met iedereen kunt identificeren. Maar je kunt er wel zelf voor kiezen wie je volgt. Wie je berichtjes stuurt. Waar je al dan niet op reageert. Het hoeft niet. Er is ook altijd die optie om weg te klikken. Om niet te volgen. Of om iets op andere manier te verwoorden. Ik denk dat niet iedereen zich altijd realiseert dat er aan de andere kant van het schermpje daadwerkelijk een mens zit van vlees en bloed. Met gevoel. Ik vraag me af of ze hetzelfde zouden zeggen als ik, of welk ander lijdend voorwerp dan ook, voor ze zou staan. Ik vraag me af hoe zij zich zouden voelen als zij dat soort berichtjes zouden krijgen. Oma zei altijd zo mooi ‘wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. En dat is zo waar.

Ik geloof dat ik dat een mooie afsluiter vind voor vandaag. Het is volgens mij een gruwelijk onsamenhangend verhaal geworden, maar ik wilde eigenlijk vooral mijn gevoel even delen. Omdat mijn site daar ook de plek voor is. Dat was zo, en dat wil ik graag zo houden. Omdat het iets is wat zo nu en dan in mijn hoofd speelt. Dat ik zoek naar hoe ik daar het beste mee om kan gaan en hoe ik een modus kan vinden waarin ik het standaard gemakkelijker kan laten gaan – zowel wanneer het over mezelf gaat, als wanneer het over anderen gaat. Blijft er weer wat werk in uitvoering over, zullen we maar zeggen.

Ik wens jullie een mooie donderdag toe en bedank je weer heel erg voor het lezen.