PEUTERPUBERTEIT & DRIFTBUIEN

 In Moederschap, Morris

‘Wordt Morris nou echt NOOIT boos?’ ‘Is Morris altijd zo lief?’ Hoe vaak die vraag in mijn inbox verschijnt.. Nou lieve mensen, ik help jullie van de illusie af: ook Morris wordt wel eens boos. Hij is regelmatig even helemaal niet lief. De eerst peuter die echt nóóit boos wordt moet nog geboren worden geloof ik, dus dat is hier echt niet anders dan anders. We hebben de keuze gemaakt de peuterbuien niet uitvoerig op beeld vast te leggen, in het belang van de jongens, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze er niet zijn. Hoe het hier zit met de peuterpuberteit, met de bijbehorende driftbuien en hoe wij daar mee omgaan lees je vandaag!

Categorie peuterpuberteit en driftbuien dus. Morris is de uitkomst van het recept van twee mensen met nogal wat temperament in hun donder. Bij mij kwam dat pas op wat latere leeftijd, ik was als kind voor papa en mama vooral heel zoet, maar Koen zijn moeder waarschuwde mij in mijn zwangerschappen al met een knipoog: ‘als ze op hun vader als kind lijken krijg je er je handen vol aan Miesje’. Tot op heden lijkt Morris in alle opzichten vooral op mij. We hebben het niet echt heel erg met hem te stellen gehad nog, maar hij heeft echt wel zijn momenten. Buiten de deur vrijwel niet, maar thuis zijn er buien hoor, inclusief zichzelf heel theatraal languit over de vloer draperen en huilen met lange uithalen omdat het na één ijsje na het eten toch wel echt klaar is. Of als hij überhaupt niet wil eten maar wij wel willen dat hij in ieder geval bij ons aan tafel komt zitten. Of als ik het er niet mee eens ben dat hij de bank wil gebruiken als trampoline in het dolle kwartier voor bedtijd. Tranendalletje gegarandeerd. Vooral als hij moe is liggen de driftbuien op de loer. Morris is een mega gevoelig kind. Hij heeft dingen heel snel door, pikt als geen ander emoties op, kan bijvoorbeeld aan Koen of aan mij vragen of we boos of verdrietig zijn voordat we daar überhaupt ook maar enig teken van gegeven hebben voor ons eigen gevoel, en wil vooral heel graag dat iedereen blij is. Het is een knuffelkont en eentje die er heel verdrietig van wordt als ik zeg dat ík ergens verdrietig van word. Hoe om te gaan met dat peuterpuberale gedrag is dus af en toe best een uitdaging, want waar doe je wijs aan?

Ik heb één gouden stelregel waar ik me tot op heden aan heb weten te houden, en dat is dat ik niet tegen hem wil schreeuwen. Nou geloof ik sowieso niet dat dat ergens een oplossing voor is, in geen enkele situatie niet, maar omdat ik weet dat hij daar echt een beetje bangig van wordt probeer ik dat altijd te voorkomen. Valt niet altijd mee, om heel eerlijk te zijn. Ik ben niet geboren met het allermeeste geduld, dus ik moet het af en toe echt uit mijn tenen halen, maar ik vind dat wel heel belangrijk. Hier is er eigenlijk maar één oplossing die echt werkt, en dat is rustig blijven. Als ik rustig blijf, kalmeert hij vanzelf. Boos worden werkt averechts en daarbij blijft dat bij Morris ook nog eens knetterlang hangen. Vraagt ie vervolgens gerust drie dagen of je nog steeds boos bent. Wil je ook niet! Duidelijk zijn dus, en zijn verdriet erkennen en zeggen dat het ook echt heel logisch is dat hij het jammer vindt dat hij niet op de bank mag springen, maar dat dat nou eenmaal niet kan omdat de bank dan kapot gaat. Samen op de grond gaan springen ter afleiding is dan vaak een goede. Op de trap zetten of op de mat met de boodschap dat hij daar even boos mag zijn proberen we ook wel eens, maar daar wordt hij alleen maar veel verdrietiger van, dus dat is hier de oplossing niet. Negeren kan wél helpen. Doen alsof hij er even niet is. Dat valt niet mee hoor, en vooral niet als je zelf ook langzaam op z’n zachtst gezegd heel kriegel aan het worden bent, maar we merken dat Morris daar meestal het beste op reageert. Dus in eerste instantie laten merken dat we hem begrijpen en hem – kort! – uitleggen waarom iets niet mag, en een poging doen tot afleiden, en als dat allemaal niet helpt negeren tot het klaar is en dan laten merken dat dat goede gedrag positieve reactie tot gevolg heeft en dat hij met dat gedrein niks bereikt.

De peuterpuberteit en de bijbehorende nukken dus. Uiteindelijk doen we allemaal ook maar wat, denk ik. Dit werkt voor ons, en ik geloof dat het tot op heden aardig uitpakt, maar geen kind is hetzelfde en bij geen een kwam er ‘n gebruiksaanwijzing mee tijdens de geboorte. Er kunnen honderd opvoedboeken geschreven worden, en voor sommigen zal dat ongetwijfeld werken ook, maar ik merk dat ik daar juist een beetje onrustig van word, want zóveel methoden en zoveel manieren en zoveel mensen die dé manier claimen te hebben gevonden, dus ik volg eigenlijk vooral mijn gevoel. En ik heb ook wel eens m’n pijp leeg hoor. Echt. Ben je zelf doodmoe, gaat je kind opstandig doen. Volgens mij werkt het heel vaak zo. In dat geval denk ik vaak ‘pick your battles’ en probeer ik me af te vragen waaróm hij iets eigenlijk niet mag. Ja, er zijn regels, en die leven we consequent na omdat hij anders snel genoeg doorheeft dat hij een loopje met ons kan nemen, dus geen snoepje blijft ook echt geen snoepje en niet springen blijft niet springen, maar het helpt ook wel eens me af te vragen wat er nou precies zo erg is aan hetgeen hij wil. Dan kan ik voet bij stukken houden en écht niet toegeven als hij nog een klein filmpje wil kijken, maar heel eerlijk? Soms heb ik daar gewoon de puf niet voor. Dus dan plakken we dat filmpje er toch achteraan. De ene keer pakt dat dan goed uit, en de andere keer heb ik meteen spijt, maar ook dat hoort erbij. ‘Men leert al doende’, zeggen ze dan toch;)?

Wat is jullie aanpak bij driftbuien? Benieuwd hoe andere mama’s daarmee omgaan en wat voor jullie werkt!

Bedankt voor het lezen!

Recommended Posts
Showing 13 comments
  • Carmen

    Een beetje hetzelfde. Bij mn oudste (nu 3.5) ook erkennen dat hij verdrietig is of ergens van baalt, dan uitleggen waarom het niet mag en daarbij blijven. Maar ook hier zwicht ik soms hoor of neem ik mijn toevlucht tot chantage of omkoperij hoewel ik dat eigenlijk niet wil. Bij de jongste (1.5) ook erkennen en verder vooral uit laten razen maar wel laten merken dat ik er wel voor hem ben voor wanneer hij weer wil knuffelen.

    • bijzonderkleinwonder

      Ja inderdaad; dat laten merken dat hij mag komen knuffelen wanneer hij weer wil is hier ook een goede. En dat van chantage is heel herkenbaar. Had ik een poosje met slapengaan. Als je nu lief gaat slapen, dannnn… gewoon omdat je het dan even niet weet. Maar uiteindelijk werkt het ook niet dus probeer dat ook zo min mogelijk te doen.

      • Carmen

        Haha nee uiteindelijk is het alleen een zwaktebod. Ik gebruik het soms ook als mijn peuter vervelend doet. Dan zeg ik: “Ik tel tot drie…….”, en dan doet ‘ie bij 2 wel wat ik wil. Gelukkig, want ik zou niet weten wat ik moet doen als hij me telkens tot de 3 zou laten komen. Maar daar ben ik dus ook geen fan van en probeer ik zo weinig mogelijk te doen. Maar ja, mama is ook maar een mens.

  • Eva

    Hier hetzelfde. Valt reuze mee met de buien, maar als hij er 1 heeft blijven we rustige en schreeuwen doen wij ook allebei niet tegen hem. Moet ook zeggen dat ik ervan schrik als ik het andere ouders wel hoor doen. Denk zelf dat het nooit de oplossing is. Ik zet wel een ‘duidelijkere stem’ op zodat hij wel verschil hoort. Op de gang heb ik ooit 1x gedaan toen hij ergens expres mee ging gooien door de kamer, maar verder willen we ook dit niet te vaak gebruiken. Om af te koelen werkt het voor hem niet.

    • bijzonderkleinwonder

      Duidelijkere stem doe ik inderdaad ook. Haha. Iets minder koedjie koedjie!

  • Judith

    Hier een dochtertje van 2, ben niet zo van het straffen (niet op de trap, mat of wat voor plek dan ook, miss als ze wat ouder is wel?) ik probeer altijd wel consequent te zijn en kort en duidelijk uit te leggen waarom iets niet mag. Kliedert ze bijv met haar eten zeg ik 1x dat we dat niet doen, doet ze het nog/weer tel ik tot 3 en waarschuw ik dat wanneer ze niet stopt ik haar bord weg haal. Alternatief aanbieden en positief gedrag belonen werkt vaak goed. En heeft ze een driftbui (gelukkig niet vaak) laat ik haar even uitrazen en gaan we weer door met waar we mee bezig waren, soms moeten ze even ontladen, niks mis mee hoort erbij.

    • bijzonderkleinwonder

      Helemaal mee eens; denk ook dat het erbij hoort! De trap of de mat was ook niet om te straffen hier hoor. Meer zo van; hier mag je even boos zijn en als het klaar is kom je weer terug. Werkte alleen niet echt. Werd hij alleen maar meer overstuur van. Dus die truc passen we maar niet meer toe.

      • Judith

        Het is gewoon lastig dat opvoeden! Hierin denk ik ook gewoon je gevoel volgen, kijken wat bij jou en je kindje past. Wat bij de een past, past bij de ander misschien totaal niet… mijn broer en ik kregen ook allebei een andere aanpak (waren we wel wat ouder) 😉

  • Jolijn

    Herkenbaar met een zoontje van 2.5 jaar oud.
    Maar heel consequent zijn inderdaad.
    We zetten hen wel in de hoek als hij echt te ver gaat, maar met de vraag “wil je in de hoek?” is het meestal al genoeg en wordt hij rustiger. Wat wij vooral belangrijk vinden dat hij het leert goed te maken, met degene die boos op hem is. En hij hoeft ook niet naar papa te gaan als mama boos is of andersom! 😉

  • Marijn

    Wat herkenbaar allemaal. Onze dochter is buiten de deur altijd heel relaxed en sociaal. Thuis soms buien en hier werkt negeren het beste.
    Gisteren was het echter op de creche drama, ze wou blijven, niet naar huis, geen jas aan. Na een kwartier geduld bewaren, de jas aangedaan (lees: gevecht met spartelend kind op de grond) en naar huis gegaan. Toen we thuis waren deed ze net alsof er niets gebeurd was.
    Paar uur later zei ze mama ik wou nog even in de keuken spelen, maar dat mocht niet. Als ze nou dat soort dingen ter plekke kunnen uitleggen he. Maar daar leren we weer wat van!

  • Gon

    Hier werkt het dus juist wel erg goed om ( te straffen) even in de hal zitten en daarna weer ophalen en bespreken wat er is gebeurd! Daarna is het vrijwel altije direct over, en als er weer iets gebeurd en ik zeg moet je weer even naar de hal? Dan pakt het zo uit dat ze er van zelf mee ophouden!

  • Marjanne

    Absoluut mee eens; niet schreeuwen! Daar bereik je mijn inziens inderdaad niks mee!! Voor de rest ook aardig hetzelfde, rustig blijven, afleiden, ergens mee laten helpen en daarna negeren.

  • Lieke

    Leuk om te lezen. Vooral omdat alle kinderen anders zijn. Ik heb juist een jochie wat even uit de situatie gehaald moet worden door hem op de gang te zetten. 2 minuten en dan ga ik naar hem toe en bespreek ik kort waarom hij op de gang moest staan. Dan zegt hij altijd wel sorry…kusje. Vooralsnog geen extreme driftbuien maar vooral dat ondeugende peutergedrag. Maar het beste is echt de tijd nemen en niet willen haasten en vooral veeeeel afleiden 🙂

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!