PLOG210: EN TOEN GING HET MIS
Hoi lieve allemaal! Allereerst nógmaals heel heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties afgelopen week. Het heeft ons zo onwijs goed gedaan dat iedereen zo warm en begripvol reageerde. Echt heel fijn! Ik zei maandag al dat ik de dagen daarvoor ondanks alles toch foto’s maakte, maar dat ik nog niet zo goed wist wanneer en of dat online zou komen. Dat is eigenlijk vooral omdat het allemaal nogal persoonlijk is, wat de miskraam betreft, en ik niet wil dat iemand ook maar iets zal vinden over de manier waarop wij er samen mee omgaan. Van de andere kant: met dat er een einde kwam aan mijn derde zwangerschap, ging het leven ook ‘gewoon’ verder – hoe cru dat ook is – en ik vind het ook wel mooi om te kunnen delen hoe wij er samen invulling aan geven. Dus dat doe ik vandaag..
Het is vrijdagochtend, Koningsdag en ik word wakker met buikpijn en wéér wat bloedverlies. Ik bel opnieuw de verloskundige en die zegt dat we maar gewoon weer moeten komen. Ik bel Ies of zij alsjeblieft even bij de jongens wil blijven, en ze is er meteen. Weer zo’n moment waarop je je realiseert hoe waardevol vriendschap is.
Deze twee zijn zich nergens van bewust en gewoon heel blij dat ze elkaar zien. Helemaal goed.
Nova’tje zal het wel even fixen allemaal. Kijk ze nou.
Wij gaan voor de vierde keer deze week op naar de verloskundige. Alle keren was ik zenuwachtig maar had ik hoop. Dat is nu wel grotendeels vervlogen. Ik voel dat het niet oké is. Na de echo blijkt de kans dat het goed zal komen inderdaad niet meer aanwezig. We spreken af maar even aan te kijken hoe het zich verder zal ontwikkelen, en later weer contact te hebben over hoe of wat. In een paar minuten knalt onze bubbel uit elkaar. Deze zwangerschap is voorbij. Intens verdrietig gaan we weer naar huis. Onderweg besluit ik dat ik heel graag naar papa en mama wil, dus we gaan daar samen heen om het te vertellen. Niemand wist overigens nog van de zwangerschap: omdat ik er steeds zo’n onbestemd gevoel over had wilden we het voor onszelf houden tot we zeker wisten dat het goed zat. Dat moment is alleen nooit gekomen.
Als we thuis zijn breng ik gauw Benjamin naar bed voor zijn ochtenddutje. Het is zo gek hoe je op een soort van automatische piloot schiet na zulk nieuws.
Koen maakt broodjes voor ons omdat ik er ook niet per se dikker op word en toch wat moet eten.
En ik kruip met onwijze buikpijn op de bank. Zo intens verdrietig.
Morris krijgt er gelukkig nauwelijks wat van mee en eet gewoon lekker zijn boterhammetje.
En als Benjamin weer wakker is knuffelen we verder. Ik verga ondertussen zowat van de buikpijn. Bijna niet te hebben is het.
Koen geeft Benjamin zijn boterham.
En dan gaat Morrisje lekker slapen. Weltrusten lieve kleine man.
Als de pijn enigszins begint te zakken maken we samen een boodschappenlijstje. Ik wil alles wat ik in mijn hoofd heb gedaan hebben zodat het straks rustig wordt.
Mijn baby.
Kraamverband uit de kast en toch maar de deur uit.. Ik wil een frisse neus dus ga ik even bij onkel kijken. Die appt dat hij in het nieuwe huis is en ik kom er onderweg langs, dus wip ik even binnen.
Daarna door naar het dorp voor boodschappen. Overal zijn Koningsdag festiviteiten, maar het is net of ik het niet zie. Ik doe wat ik moet doen en wil vooral snel weer naar huis.
Spot m’n lievelingskwasten bij de Kruidvat!
Ik ga naar de Albert Heijn..
En daarna naar de Lidl.
Zo. Dat was deel 1.
Dan nog even door naar de Plus, en dan heb ik de buit wel binnen.
Morris is ondertussen wakker en blij dat ik er weer ben.
Broertjes!
Rond etenstijd moeten we weer naar de verloskundige om te kijken of mijn vermoeden dat het vanzelf is losgekomen klopt. Dat blijkt zo te zijn, en hoe verdrietig ook; ergens lucht het me heel erg op. Na dagen van heel veel onzekerheid en spanning wéten we nu dat het niet goed is. Het is klaar. Ik ben niet meer zwanger. Dat breekt mijn hart, maar het geeft ergens ook rust dat we het nu in ieder geval wéten.
Papa en mama bleven bij de jongens en het is fijn om zo thuis te komen.
Regenboogje op de foto..
Bedtijd!
Met zijn vieren op het grote bed. De afgelopen dagen zeiden Koen en ik steeds als we de jongens naar bed brachten; over minder dan 8 maanden zitten we hier gewoon met nóg zo’n kleine hummel erbij. Vandaag zeggen we allebei niets en weten we waar we aan denken.
Benjamin valt bij mij in slaap. Voor wie het zich afvroeg: hij kreeg sinds een paar dagen gekolfde moedermelk omdat mijn productie door de stress en zwangerschap terugliep en ik het op die manier dus op peil kon houden. Inmiddels gaat het weer gewoon vanzelf.
De jongens slapen en Koen maakt deze foto.
Ik wil niet meer koken, dus maak gauw uitsmijters. Prima voor nu. We hebben allebei 0,0 eetlust.
We gaan samen op de bank, met een dekentje en een slechte serie en verder niks. Ik kan niet eens zo goed uitleggen hoe ik me voel. Ik ben moe, en verdrietig, en eigenlijk gewoon compleet lamgeslagen.
Ik doe nauwelijks een oog dicht, maar zaterdagochtend is wel heel fijn zo.
Knuffelen met de jongens. Het allerbeste medicijn.
Kijk hem eens knap zijn!
Vitamientjes. Even die weerstand opkrikken.
Als je hiernaar kijkt kun je toch niet anders dan vrolijk worden?
We gaan er even uit met z’n vieren, en ik trek dit aan. Dit truitje van de Zara is echt m’n nieuwe lievelings.
Standaard ontbijtje.
Deze pretletter knaagt ondertussen op een stuk komkommer. Dat kan hij blijven eten!
Je kunt hier in dit huishouden niet gaan plassen zonder dat Fritske hiero er volle gas achteraan komt.
We gaan de auto even wassen.
En daarna boodschappen doen voor Morris z’n verjaardag. De zware dingen. Dan is het voor mij van de week minder sjouwen. Koen zijn hoofd zegt preciés wat hij vindt van boodschappen doen op zaterdag. Haha.
Benjamin slaapt ondertussen lekker in de kinderwagen.
Na de Lidl gaan we door naar het dorp. Lekker vers brood halen bij de bakker.
Morris is aan het puberen hoor. Ho maar dat hij op het meerijdplankje gaat staan. Op z’n knieën moet het zijn. Wat een man.
Ik sta op een gegeven moment bij de kassa als ik zie dat heel veel mensen in het voorbijgaan naar ons lachen. Ik denk eerst dat het komt door hoe Morris erbij zit, maar als ik hem dan ineens heel erg heen en weer zie wiebelen alsof hij ieder moment om kan vallen zie ik dit. Hij is gewoon in slaap gevallen! Echt, hóe oncomfortabel wil je ‘t hebben? Ik kan ‘m wel opvreten, zo schattig dat het eruit ziet.
We zijn weer thuis en hebben alles kunnen vinden waar we voor gingen. Dat is fijn.
De andere kant van een miskraam.. Alle dingen die je na een bevalling ook hebt, alleen dan zonder baby. Zo schrijnend.
Ik kruip op de bank. Het lukt me nog steeds niet om onder woorden te brengen hoe ik me voel. Alsof er een heel donkere wolk in mijn hoofd hangt die niet weg wil trekken.
Dat mag nu dus wel weer..
Deze kruimel gaat slapen!
Ik maak hapjes voor Benjamin. Wortel, pompoen en rijst. Vindt hij top.
Als Morris weer wakker is kruipt Koen er even bij. Past makkelijk. Kuch.
Joggingpakje aan en lekker naar beneden!
Papa, mama, Robin en Mees zijn er weer even. Ik word heel blij van die afleiding. We eten allerlei lekkere dingen. Sushi, sashimi, frietjes, pasta die we nog hadden. Van alles een beetje. Heerlijk.
Benjamin krijgt zijn rijst met pompoen weer.
Robin en Mees hebben een cadeautje voor ons mee. Janken. Zo lief.
Toetje van tante Mees!
Deze twee..
Morris zal ook wel even sushi prikken. Haha.
Zoveel liefde.
De avonden vallen me zo tegen. Als iedereen dan weg is, het stil is in huis en de jongens slapen, komt het allemaal zo knetterhard binnen. Ik geloof dat het ergens goed voor is, maar het grijpt me zo naar de keel.
We gaan op tijd slapen in een fris opgemaakt bed.
Zondag. Drie keer raden waar Benjamin op zit te knagen.. Juist ja.
De jongens gaan lekker in bad. Morris heeft tot nu toe alleen maar gedoucht met zijn armpje, en hij vindt het heel spannend. Koen moet zijn gips vasthouden; dan gaat het goed.
Nog maar een van deze.
Aangekleed! Standaard uniform. Heeeel veel vragen over het overhemdje: die komt van H&M.
Als Benjamin wakker is na zijn dutje kleed ik hem aan.
Lotje en Flip zijn er even om te knuffelen. Dat is zo fijn. Ze geven Benjamin de fles terwijl ik Morris uit bed haal.
We zijn bij voetbal!
Zondagdingen!
Morris speelt lekker met de andere kindjes. Hij krijgt weinig mee van ons verdriet. Gelukkig maar. Ik vond het aanvankelijk een beetje lastig omdat ik niet wil dat hij me ziet huilen, maar ook dat hoort erbij en hij komt me extra vaak een knuffel geven maar doet verder gewoon lekker zijn ding. Gelukkig.
Kleine linkspoot!
Benjamin..
Het is gewoon serieus koud vandaag, dus ik vind dat het nog een keertje mag.. Warme chocolademelk met slagroom.
Koen scoort de winnende, ze worden periodekampioen en Morris wil na het laatste fluitsignaal nog even met z’n papa voetballen.
Daarna is het even uitrusten met iets lekkers en een filmpje.
Benjamin eet ondertussen een babykoekje en vindt het allemaal prima.
Het is gezellig in de kantine. Ik drink een wijntje en denk even nergens aan, en die struisvogelpolitiek is best even fijn. Iedereen is zo lief voor Morris. Hier mag hij een lolly uitzoeken met de verzorger, en dat is één groot feest voor hem. Kind intens gelukkig, dus wij ook.
Kijk hem zitten dan.. Haha. En ik laat het nog toe ook. Nergens van onder de indruk die kleine man.
Benjamin trekt mijn oorbel eruit, dus terwijl ik die als een soort padvinder met m’n neus over de stoep loop te zoeken wordt Benjamin ook even geknuffeld. Ik vind het altijd zo leuk als de mannen zo lief zijn met de kindjes!
Vlak voor we naar huis gaan nog even voetballen met mijn grote vriend. Zo moeder zo zoon!
Na de voetbal geven we de boys eten, en dan is het tijd om naar bed te gaan. Benjamin krijgt weer gekolfde melk, en dat gaat prima. Wat een weekend was dit. Wat hadden we het graag anders gehad, maar wat was het ook fijn om drie dagen samen te mogen zijn. Ik ben dit weekend intens verdrietig geweest, maar ook bizar dankbaar voor ons gezin en voor alles wat er wél is. Onze familie, vrienden en iedereen die ervoor zorgde dat we geen seconde het gevoel hebben gehad dat we niet begrepen worden of het alleen moeten doen. Als je twee goede zwangerschappen hebt gehad en twee gezonde kinderen hebt gekregen kun je je weinig voorstellen bij hoe een miskraam voelt. Het leek me altijd al horror hoor, begrijp me niet verkeerd, maar dat lege gevoel heeft me zo overvallen. Ik doe heel hard mijn best om door te gaan en de boel draaiende te houden zoals ik dat altijd doe, maar er zijn ook momenten dat dat even héél veel moeite kost. Of gewoon even niet lukt. Ik heb ontelbaar veel berichtjes gekregen van lezers die precies hetzelfde hebben doorgemaakt en iedereen drukt me op het hart: neem de tijd om te verwerken. En dat is dus precies wat ik ga proberen.
Ik hoop dat ik jullie volgende week weer een vrolijke plog kan laten zien, na Morrisje zijn tweede verjaardag. Bedankt voor het lezen en voor dat jullie er zijn.
-
[…] 2. PLOG210: EN TOEN GING HET MIS […]
Lieve Michelle en Koen
Wat een warm gezin zijn jullie. Ik vind het knap hoe jullie ondanks alles en het verdriet de schouders eronder zetten en er wat van maken met jullie gezin. Dikke knuffel
Michelle, ik volg je al een tijdje, maar heb nog nooit een berichtje gepost.
Ik wou je gewoon even een hart onder de riem steken omdat dit zo herkenbaar is. Je bent lid van een clubje vrouwen, waar niemand lid van wil zijn, maar waar je enorm veel steun vind bij elkaar.
Ik heb zelf ook een miskraam meegemaakt na mijn eerste zoontje. Het is onbeschrijfelijk hoeveel verdriet en leegte je voelt op zo’n moment.
Weet dat het beter wordt, dat je je terug beter zal voelen. Maar het gaat nooit helemaal weg denk ik, en dat hoeft ook niet. Nu nog, na 3 jaar, krijg ik nog de tranen in mijn ogen als ik je plog lees hierboven, omdat al die gevoelens zo herkenbaar zijn…
Veel sterkte samen. Jullie komen er wel
Je bent een kanjer! X
Lieve Michelle,
Knap dat je er zo over schrijft hoor, en dat je dit zo openbaar deelt. Veel vrouwen zullen zich hierin herkennen. Ik ook. Na de geboorte van onze eerste zoon kregen wij ook een miskraam. Ik had een echo met 8 weken, en had al zo’n voorgevoel -net als jou- dat het goed mis was. Maar wat bleek? Het hartje klopte en de groei was prima het zag er heel goed uit. Met 11 weken hadden wij een termijnecho om de uitgerekende datum te bepalen. Ik had nog steeds het gevoel dat het niet goed was, maar ik had geen bloedverlies, geen buikpijn. Wel minder last van zwangerschapkwaaltjes, maar die verdwijnen ook vaak rond die tijd dus ik hield toch hoop, we hadden het tenslotte ook al aan familie verteld. Bij de echo bleek direct dat het hartje niet meer klopte, en de groei met 9 weken was gestopt. Ik was intens verdrietig ik heb heel hard gehuild, dit kindje was zó welkom. Bij mij kwam het vanzelf los, en ik wilde wel heel graag dat het kindje “eruit” zou komen want ik voelde me zo naar met een levenloos kindje in mijn buik. Ik heb pillen gekregen en na hevige buikpijn en veel bloedverlies is alles er uit gekomen. Ik had echt geen vertrouwen meer in mijn lichaam. Na een paar maanden was ik weer zwanger en gelukkig ging dit keer alles heel goed en mogen we alweer 2,5 jaar genieten van ons vrolijke meisje. Het blijft altijd gevoelig… Wat mij heeft geholpen uiteindelijk is ook wat de verloskundige zei: Het is fout gegaan met een reden, het kindje was niet levensvatbaar en ik troostte mezelf ook met het feit dat het vroeg is misgegaan en niet veel later in de zwangerschap of bij de geboorte, dat hielp mij wel. Mijn lichaam is toch te vertrouwen want het heeft gemerkt dat het niet goed was en heeft het afgestoten. Nu denk ik ook vaak, als het niet was misgegaan was dit vrolijke meisje nooit geboren, gek hè?
Ik hoop dat je het plekje kunt geven, en dat een derde kindje jullie snel is gegund!
Heel veel liefs, je bent een kanjer! XX
Lieve Michelle,
Wat een verdriet, het is zo tastbaar. Bijzonder dat je dit met ons deelt. Ik vind het zo stoer van je. Veel sterkte voor jullie allemaal.
Lieve Michelle,
Heel mooi geschreven en ook erg herkenbaar, vooral dat lege gevoel. Jouw teksten raken me, tranen weer in mijn ogen. Voor mij is het inmiddels vier jaar geleden, twee miskramen binnen 1 jaar. De pijn slijt, maar het gaat nooit helemaal weg. Je vergeet het nooit. Gelukkig komt alles op den duur weer goed. Ik ben nu heel blij met mijn liever dochtertje van 1,5 jaar.
Stekte de komende tijd!
Heel veel sterkte, Michelle. Neem de tijd om het te verwerken en ik vind het heel knap dat je er zo open over praat. Dat is denk ik ook heel belangrijk! Fijn dat jullie zo terug kunnen vallen op je familie en vrienden.
Lieve Michelle, ik volg je al een hele tijd en ondanks dat ik je niet ken, breekt het mijn hart om jou en Koen zo verdrietig te zien. Wat ontzettend dapper dat je zo open jullie verhaal wilt delen. Ik heb nooit een miskraam gehad maar wel vrij recent een heel dierbaar iemand verloren, en herken zo goed het gevoel van ‘de avonden’ dat je omschrijft. Hoe je overdag nog afleiding vindt en jezelf bezig houdt, maar hoe je ‘s avonds bijna alleen maar kunt huilen en alles zo donker voelt.. Ik wens jullie alle sterkte en kracht van de wereld, neem je tijd en wees lief voor jezelf.
Hier sluit ik me bij aan. Ook een volger die eigenlijk nooit een comment achter laat maar geniet van je gezellige gezin. Wat verschrikkelijk om jou en Koen verdrietig te zien. Heel veel sterkte en kracht toegewenst.
Ik sluit me hier ook volledig bij aan. Lieve Michelle en Koen, heel veel sterkte gewenst. Er is in ieder geval genoeg liefde om jullie heen van de boys, vrienden, ouders en elkaar!
Lieve Michelle
Ik volg jullie al een tijdje en ik vind het ontzettend droevig voor jullie. Ik maakte het begin december ook mee, ons eerste kindje na acht weken zwangerschap verloren. Het lege gevoel wat je omschrijft herken ik helemaal, het is op dat moment zo onwerkelijk. Hoe blij je het ene moment ook bent, het andere lijkt je wereld in te storten. Ik heb een hoop (goedbedoelde) raad gekregen, maar het enige wat mij geholpen heeft is om het op mijn eigen ritme, samen met mijn vriend, te verwerken. Dat is voor iedereen anders dus alleen jij kan aanvoelen wat je nodig hebt. Ik vind het wel bijzonder knap dat je er zo open over spreekt en het taboe durft te doorbreken. Bedankt meid & nog veel goede moed de komende tijd!
Knap hoe je dit kunt vertellen ! Veel sterkte gewenst voor jullie & hopelijk mag het zonnetje binnenkort weer voor jullie schijnen !
Respect dat je het zo weet op te schrijven. Knap hoe je toch positief probeert te blijven, ondanks deze vreselijk moeilijke tijd. Neem de rust en tijd om dit te verwerken. Heel veel sterkte. Liefs x
Oh Michelle ik voel je verdriet.. Alle herinneringen komen weer naar boven. Een verschrikkelijk iets om te moeten meemaken. dikke knuffel voor jou! <3
Hoi Michelle, ook na deze plog komen alle gevoelens weer boven en ik heb me precies hetzelfde gevoeld. Dat gevoel is heel moeilijk uit te leggen aan iemand die het niet heeft meegemaakt. De tranen hebben bij het lezen dus rijkelijk gevloeid. Toch vind ik het fijn dat je het deelt, dat ik ook niet alleen ben met m’n gevoel en verdrietig, ook als is het vorig jaar gebeurd. Ik vind het super knap dat je/jullie zo goed als mogelijk doorgaan met het normale leven, dat kom ik echt niet. Nogmaals veel sterkte!
Stille volger hier. Maar hier moet ik op reageren. Veel sterkte allemaal en neem inderdaad de tijd die jij er nodig voor hebt!
Stil van..
Inmiddels volg ik jullie al enige tijd, altijd met veel plezier. Benjamin scheelt maar een paar dagen met ons dochtertje, dus veel is herkenbaar.
Dit is hartverscheurend om te lezen. De pijn en het verdriet is terug te zien in je foto’s.
Verwerk dit op jullie manier en in jullie tempo. Neem de tijd voor elkaar en voor jullie lieve, mooie en gezonde mannetjes.
Heel, heel veel sterkte.
Zelf nog helemaal niet in de fase van kinderen. Single leven in de grote stad met veel studeren, veel vrienden en veel werk. Maar ik volg je omdat je oprecht bent, dezelfde leeftijd hebt en op een heel authentieke en prettig eigenwijze manier het leven leidt waar ik nog niet aan toe ben, maar wat ik wel ooit wil. Ik bewonder je mooie en sterke gezin. En wil jullie ontzettend veel sterkte wensen voor nu. Goed dat je dit deelt. Het leven is ontzettend mooi, maar soms ook ontzettend kwetsbaar. En in die kwetsbare periode kun je niets anders dan elkaar vasthouden en elkaar steunen. Moet denken aan een quote van Hepburn “The best thing to hold onto in life is .. each other”. Zoiets. Houd elkaar vast! X
Hoi Michelle,
Voordat ik op 9 mei 2016 beviel van een gezonde zoon heb ik 4 miskramen waarvan 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Ik weet dus wat je voelt. Het slijt heel langzaam. En vergeten doe je het nooit. Na de eerste miskraam zit je vol spanning bij de volgende zwangerschappen. Vanaf dag 1 vraag je je af of het wel goed gaat. Bij elke kramp slaat de onzekerheid toe. Ook dat is normaal.
Ik vind het goed hoe je er mee omgaat en hoe je er over schrijft.
Persoonlijk vind ik het ook leuk dat we 2 kindjes hebben in dezelfde leeftijd.
Kop op en sterkte.
Jullie verdriet is voelbaar en raakt me diep. Veel sterkte en liefde gewenst.
Jeetje, ik moest even een traan wegpinken bij die geweldig mooie foto met de regenboog! Hoe bedoel je even een teken. Ondanks dat je weet (zoals je schrijft) dat de miskraam niet voor niets is lijkt het me ontzettend zwaar en zoals je t omschrijft (zo mooi overigens dexe plog met mooie lieve en fijne mensen om jullie heen) doet t mijn moederhart zelfs in 1000 stukjes breken. Lieve Michelle & Koen, neem de tijd en veel sterkte .. warme groet vanuit Den helder
Kippenvel… Hier ook een stille volger normaal is het genieten om je blogs te lezen maar nu voel ik me alleen maar verdrietig. Ik wens jullie ontzettend veel sterkte
Mooi om toch al je foto’s en verhaal van je af te schrijven. Je kent mijn verhaal van onze overleden dochter Lana en de miskraam daarna en ik nu ook die van jou. Ik kan je zeggen dat het goed komt, maar dat komt het niet. Veel mensen zeggen dat namelijk.. Het komt wel goed, maar dat is niet zo… Je leert het een plekje geven en er mee leven. Je leven zal altijd een dun zwart randje hebben, maar ook daarmee leer je leven. ❤️ Ps.. Je mag altijd je hart bij me luchten!
Lieve Michelle en Koen
Heel veel sterkte
Mijn 1ste zwangerschap is uitgedraaid op een miskraam …. zo gewenst zo plots weg
Wat was ik kwaad op al diegene die wel zwanger waren
Maar beetje per beetje besefte ik je weet nooit wat die mensen ervoor hebben moeten doorstaan …..
5 mei is het 4 jaar geleden dat ik mijn miskraam gehad heb ik zal het nooit vergeten
Maar het is zo een dubbel gevoel moest ik mijn miskraam niet gehad hebben had ik mij zoon niet gehad .
Ik had een posi test in augustus alweer en nu is mijn grote man ook alweer 3 jaar geweest
Maar mijn vlindertje vergeet ik niet…
En sommige zeggen wel je was amper 5 weken ver maar maakt niet uit het was zo welkom zo gewenst…..
Sterkte
Dikke knuffel
Ah, ik word helemaal emotioneel van je verhaal. Wat een vreselijk bericht krijg je dan. Neem de tijd inderdaad, om het te verwerken. Wat ongelooflijk fijn dat je 3 van die knappe mannen aan je zijde hebt. En op jullie tijd komt daar vast nog een gezinslid bij. Heel veel sterkte en een knuffel!
Veel sterkte met dit grote verlies! Neem de tijd om het een plekje geven. Mooi en knap dat je dit ook wilt delen met iedereen hoe moeilijk en verdrietig het ook is. Veel sterkte!
Veel sterkte de komende tijd
Hi Michelle! Erover praten helpt, ook al lijkt het soms een taboe. Wij hebben net een goede 20 weken echo gehad maar hiervoor 2 miskramen. De angst blijft, maar blijven goede hoop houden. Toi toi toi!
Heel veel sterkte!
Bijzonder dat je dit deelt, het zal vast achter véél gesloten deuren gebeuren waar niemand wat van weet. Heel veel sterkte gewenst!
Weet niet hoe ik het het beste kan beschrijven, maar ergens heb ik vraagtekens, nog niet zo lang geleden postte je een blog met “voorlopig nog geen derde” dat werd een weekje of wat later dus toch anders? En er komt ook weer een verhuizing aan, misschien is het ook allemaal wat teveel. Je schrijft wel es dat dat ook echt jullie manier van leven is maar ik kan het gevoel van “doe es een beetje rustig aan meid” als ik je verhalen lees soms niet onderdrukken..
Maar nogmaals, véél sterkte met jullie verlies.
Waarom zou jij daar vraagtekens bij moeten hebben?! Doet dat artikel afbreuk aan het feit dat we nu verdriet hebben om wat er niet meer is? Ik schreef dat stuk iets vooruit. Toen het online kwam wisten we nog niet dat het al gelukt was, maar ik besloot het toch te publiceren omdat het na de geboorte van Benjamin ook echt anders voelde dan na die van Morris, én omdat we zo veel vragen kregen over wanneer er een derde zou komen dat we hoopten dat dat hiermee even klaar zou zijn. Ik deel veel van ons leven, maar vertellen dat we proberen zwanger te worden gaat ons toch een brug te ver! We hadden niet verwacht dat ik in één keer proberen zwanger zou zijn – dat was bij de jongens ook niet zo – en daarbij hadden we het graag wat langer voor onszelf willen houden. Zo ver kwam het alleen helaas niet. Op dat jij denkt ‘doe es een beetje rustig aan meid’ reageer ik maar niet.. We trouwden en wilden graag kinderen; ons nieuwe huis kwam op ons pad. De één roept te pas en te onpas dat ons leven retesaai en veel te burgerlijk is, volgens jou is het allemaal teveel. In die zin is er altijd wel wat. Zolang wij er maar gelukkig van worden toch?
Wat een goede reactie. Wel jammer dat je je zo moet verantwoorden ondanks dat je al zoveel deelt over je privé leven. Ik hoop dat je dit niet weerhoudt om leuke en minder leuke dingen te delen.
Ik ben het met Daan eens, sta eens stil bij wat je hebt en wees dankbaar voor het nu. Je gaat idd als een racepaard haha, voor de rest wens ik je sterkte en je man ook! Het is super moeilijk als je iets hoopt en het voor je ogen verdwijnt. Ik heb ook 2 keer een miskraam gehad helaas…. 🙁
Ik ben het hier helemaal niet mee eens. Je insinueert nu gewoon dat ze ondankbaar is, omdat ze graag drie kindjes met weinig leeftijdsverschil had gewild en een huis koopt wanneer de kans zich voordoet?! Ik vind dat een hele gekke redenering. Alsof iedereen prompt thuisblijfmoeder moet worden en minstens met 1 kind in hetzelfde huis moet blijven wonen totdat die naar school gaat. Wat een onzin. Het 1 is niet beter of dankbaarder dan het ander, het is een kwestie van persoonlijke voorkeur. Sommige mensen krijgen energie van veranderingen, anderen raken er gestrest door. Kies waar je je zelf prettig bij voelt en laat mensen die een andere keuze maken in hun waarde.
Lieve Michelle,
Ik zou zoveel wille zeggen. Maar toch heb ik geen woorden.
Geniet van je 3 prachtige mannen!
Wat een heerlijk gezinnetje zijn jullie.
Ik vind het zalig om jullie te volgen, hier en op instagram. Echt super wat jij allemaal doet. Zo’n sterke en nog jonge dame!
Dikke knuffel,
Quirina
Heel veel sterkte met dit verlies! Het is vaak een onbesproken onderwerp, maar als het dan besproken wordt merk je pas hoeveel vrouwen dit delen. Ik ken ook het lege gevoel. Bij mij was het mijn eerste zwangerschap. Maar het gaf me moed te weten dat het wel was gelukt om zwanger te worden. Gelukkig was ik drie maanden later zwanger was mijn eerste zoontje. En over drie weken verwachten we ons tweede kindje. Ik hoop dat je ook snel weer mooi nieuws mag ontvangen.
Sterkte en een dikke knuffel!