PLOG275: WAT MANKEERT HEM?

Dinsdagochtend en de tweede plog van de week: die van ons weekend! Ik bracht de halve dag in de keuken door, mijn schoonvader vierde zijn zestigste verjaardag en we hadden onverwacht een zondag vrij met z’n vieren omdat voetbal niet doorging. Die liep alleen net ff anders dan we aanvankelijk hadden bedacht. Kijk je mee?

Zaterdagochtend! Benjamin slaapt nog maar Morris heeft honger dus wij ontbijten alvast met z’n drieën.

Er wordt een gigantische doos bezorgd.

Anne komt langs voor wat nieuwe foto’s en ik trek dit aan. Hele fijne combi. Top van Vive Boutique, rokje van Chiquelle en laarsjes van Ziengs.

Viviën heeft wat jurkjes binnen voor de feestdagen dus ik ga er gauw een paar passen. Deze is m’n favoriet.

Eenmaal thuis gaan Koen en Morris samen naar de kapper. Ik ga niet mee omdat ik echt de keuken in moet voor het feestje van vanavond.

Dus ik blijf lekker thuis met deze smurf. Zo blij.

En dit dan: when we niet mee kunnen naar de kapper is er altijd nog Facetime. Kijk ‘m nou zitten dan, in die grote kappersstoel. Waar is mijn baby gebleven mensen?

Ik leg Benjamin lekker in bed en begin zelf aan knaks in bladerdeeg. Een fikse lading; die vallen altijd in de smaak.

Lomp is lastig. Deze meid en scherpe voorwerpen: kan bij voorbaat gewoon al niet goed gaan.

Zo. De oven in en klaar zijn ze. Zo gepiept. Kleine moeite.

Koen en Morris zijn weer thuis, mam komt even op de koffie, en de paar knakworstjes die over waren worden burgemeester gemaakt.

Kunstwerk maken voor opa Ben!

Dit kan hij zo lang doen. Tekenen, kleuren, schilderen. Vind ik zo leuk; ik hield hier als kind ook echt van. En nog wel eigenlijk. Ergens best jammer dat je dat dan ineens niet meer op je gemak gaat zitten doen als je volwassen bent.

Kaartjes uitprinten. Dit apparaat komt zo goed van pas.

Voor hierin. Fotootje op links, tekstje op rechts.

En dit is het allerleukst. De luciferdoostraditie van Sinterklaas krijgt hij nu terug op zijn 60e verjaardag.

We doen alsof we hem alles geven wat hij normaal altijd vraagt omdat hij nooit echt iets weet. Jenever, aftershave, vetbolletjes voor de vogels en een boek. En als hij dat dan heeft uitgepakt valt ineens dat luciferdoosje uit iemands zak en daarin zit zijn echte cadeau. Een weekend weg met z’n tienen!

Wij moeten naar het feestje, dus Wendy en Bella komen oppassen. Ik houd m’n hart een beetje vast om het naar bed gaan van Morris, maar dat blijkt achteraf helemaal niet nodig want het gaat hartstikke goed. Gelukkig. Voordeel als je vriendin bijna 20 jaar ouder is dan jij en een kind heeft van tien jaar ouder dan jouw kinderen ook; die heeft het allemaal al een keer gehad en maakt zich er niet zo gauw druk om.

Ik vind dit zo’n leuke foto van pap en mij. Zestig jaar geworden! En wat ben ik klein naast hem hè.

Vader en zoon en iets met twee druppels.

Hapjes.

Nog meer hapjes.

En nog meer. Er wordt zo goed gegeten en er wordt zo leuk gereageerd. En pap en mam zijn er allebei heel erg blij mee. Die hoeven zich er de hele avond niet druk om te maken en dat vind ik het allerfijnste. Daar was het tenslotte om te doen.

Als we na enen naar huis gaan sneeuwt het!

Een witte wereld, voor het eerst deze winter. Als ik binnen zit vind ik het allemaal heel gezellig om te zien, maar eenmaal buiten en in de auto vind ik er bar weinig aan. Zelfs op de snelweg wordt er niet harder gereden dan 80 omdat de wegen niet vrij zijn. Niet aan mij besteed.

We zijn weer thuis. Ik kreeg van mijn schoonouders een tegoedbon van Ici Paris om me te bedanken voor alle moeite. Helemaal niet nodig, maar wel mega lief.

Zondagochtend. Morris kroop om 6 uur naast mij, en als we weer wakker worden en op de wekker kijken is het tien uur geweest. TIEN UUR. Ik voel me een soort van als herboren. Benjamin slaapt ook nog. We hadden het allemaal nodig.

Alles is wit!

Lekker kroelen in bed. Zo fijn.

Deze man krijgt een flesje warme melk.

En deze speelt met zijn treintjes.

Ik duim heel hard dat voetbal niet doorgaat. Heel veel zin in een zondag joggingpakkendag met z’n vieren op de bank.

Morris kijkt filmpjes van vroeger, en dan krijgt hij ineens een vlek op zijn hand.

En in zijn gezicht.

Dit dus. Ik vraag op Instagram of jullie weten wat dit is en ik krijg meeegaveel reacties, van vijfde en zesde ziekte tot rodehond, netelroos, mazelen en hand- voet- mondziekte. Na een poosje trekken de vlekken weer weg en lijkt het klaar te zijn.

Lekker samen spelen met hun sinterklaascadeau van Kidkraft.

Pap en mam komen langs voor koffie en gebak.

En wij gaan aan de slag met dit.

Kan Morris ook wel zelf vindt ie, met de rolmaat.

Net toen ik dacht dat de vlekken weg waren komen ze terug. En niet een beetje, maar gigantisch. Zijn hele lijf zit onder.

Van zijn gezichtje.

Tot zijn tenen. En alles ertussenin. Helemaal vol met deze plekken. Rood en gezwollen. Alsof hij compleet in de brandnetels is gevallen. De paniek in zijn oogjes door de jeuk is echt verschrikkelijk. Hij rolt bij vlagen over de vloer van de kriebels.

Ik besluit toch even de huisartsenpost te bellen om te overleggen en we mogen meteen langskomen omdat Morris er zo zichtbaar last van heeft.

Wachten duurt altijd te lang. Bij de dokter moeten we hem helemaal uitkleden, en zelfs zij schrikt van wat ze ziet. ‘Kleed hem maar gauw weer aan, het is zo’n naar gezicht’. Het blijkt een behoorlijke variant van netelroos te zijn, in zijn geval waarschijnlijk door het feit dat hij een virus onder de leden heeft. We krijgen meteen medicijnen tegen de jeuk; het zou binnen een paar dagen over moeten zijn.

Thuis smeren we Morris helemaal in met koelzalf en gaan we lekker eten. Vaste prik op zondag.

Nog even een boekje..

En dan lekker naar bed. Ik had me een beetje druk gemaakt over dat drankje tegen de jeuk, want hoe verkoop je zo’n níet te hakken spulletje aan een peuter die alleen eet en drinkt waar hij zelf zin in heeft? Maar met de ‘wauuuuw Morris kijk eens, mama heeft echt iets MEGA lekkers voor jou omdat je zo groot bent’-truc komen we een heel eind. Sterker nog; hij gaat meteen slapen omdat hij dan morgenvroeg weer supermannendrank krijgt, zoals we het gedoopt hebben samen. Kleine kanjer. Zo’n pech weer. En jeuk is gewoon echt heel naar, al helemaal als je te jong bent om te snappen dat het van krabben al helemaal niet beter wordt. Maar hopen dat het gauw beter is allemaal. Ik voel me vet schuldig omdat ik afgelopen week heel vaak dacht dat ik een bloedchagrijnige peuter had die alleen maar op de bank wilde liggen. Het kind heeft zich gewoon helemaal niet lekker gevoeld. Het is met Morris soms zo lastig dat hij het niet of pas heel laat aangeeft als hij ergens pijn heeft. Dan kun je hem ook niet helpen en dat voelt rot. Maargoed. Hoort erbij, zullen we maar zeggen? Thanks voor al jullie megalieve beterschapswensen voor Morrisje op Instagram. Dat doet een mens goed.

Tot de volgende lieve allemaal.