PLOG397: DE EERSTE MET OLIVIA
We zijn er weer! Bijna drie weken na de geboorte van Olivia leek het me een prima moment om weer eens een weekend vast te leggen. De tijd vliegt zó bizar snel voorbij. Ondanks dat de dagen er allemaal niet bijster spannend uitzien, vaak zelfs vrijwel hetzelfde, geniet ik echt heel erg. Het gaat heel goed met ons allemaal en we hebben onze draai met z’n vijven aardig gevonden. Het is zo raar; het ene moment voelt het alsof Olivia gisteren geboren werd, maar tegelijkertijd is het zo vertrouwd en eigen. Alles is anders sinds ze er is, maar eigenlijk ook zo hetzelfde, alleen dan plus één. Ik ben sinds deze week weer wat aan het werk en maakte foto’s van onze vrijdag, zaterdag en zondag. Kijk mee:)!
Vrijdag! Het is zo gek om weer gewoon alle kleren in mijn kast te kunnen dragen, en niet alleen de dikke dikke-buik-proof items. Dit rokje kocht ik bijna vier jaar geleden nét na de geboorte van Benjamin. Ik heb ‘t het eerste jaar nooit gedragen, maar daarna werd ik fan. En nog. Ik mis mijn buik alleen wel heel erg. Dit weekend zou ik 40 weken zwanger geweest zijn, maar in plaats daarvan is Olivia al bijna drie weken bij ons. Het gaat zo snel.
We gaan eerst naar het consultatiebureau. Olivia wordt gewogen en gemeten. En dan blijkt ze VIER centimeter kleiner te zijn dan bij haar geboorte opgeschreven is. Haha. Kleine misberekening, zeg maar. Dat dachten we zelf al, omdat ze zo klein oogt de eerste weken echt verzoop in maat 50, maar dat blijkt dus te kloppen; ze is nét aan 49 centimeter. Na de weegafspraak gaan we door naar de supermarkt. Boodschappen doen met drie kinderen: next level. Het kan even niet anders, maar het gaat gelukkig heel goed. De eerste keer zo met z’n vieren op pad, en ik ben me toch een potje trots.
De geboortekaartjes hier in de buurt doen we zelf in de bus. Of we; de jongens eigenlijk. Vinden ze helemaal leuk. Kunt maar ergens plezier in hebben.
En dit is er nog een uit dezelfde categorie: Benjamin vind ‘t enig om alle boodschappen uit de tassen te halen, om zich heen uit te stallen en zich dan te verwonderen over al het lekkers wat we gekocht hebben en waar hij zin in heeft. Kind van zijn moeder.
Mees komt langs met deze dingen. Zou ze eigenlijk gemaakt hebben voor mijn babyshower; maar op de dag dat mijn babyshower zou zijn geweest was Olivia er al. Heeft ze ze nu alsnog gemaakt en komt ze ze brengen. Hoe lief? En lekker. Niet normaal lekker.
Knuffelen met tante Mees.
En met mama. Oh man, ik wil haar de hele dag dicht bij me.
En dit gaat ook weer goed; en daar ben ik zo blij om. Op één of andere manier ervaar ik het dit keer anders. De overproductie lijkt iets minder extreem dan het bij de jongens was, ik hoef maar één keer per dag leeg te kolven, en ik heb minder last van aanhoudende stuwing. Heel blij om.
Happy parents.
Zaterdagochtend word ik wakker omdat ik geluid uit de kamer van de jongens hoor. Ik ga bij ze kijken en tref dit aan: samen in één bed. De Olijke Tweeling.
En Olivia d’r nestje. Voedingskussen met een hoes eroverheen. Daar ligt ze zo lekker op. Ze slaapt door, op haar buik of zij of in dat voedingskussen, maar zodra we haar plat op haar rug leggen is het spartelen als een vis op het droge en spugen als een malle. Zo’n naar gezicht is dat. Precies zoals destijds met Benjamin. Doen we dus ook deze keer niet.
Dit broekje: ik heb ‘m inmiddels in heel veel kleuren besteld want love it. Zo’n fijne pasvorm. De enige in de kast die niet als ‘n zak om haar beentjes hangt.
Ontbijt voor haar en ontbijt voor mij. Ik heb ‘t al bijna op.
Ochtendslaapje in haar wieg.
Die donkere haartjes boven dat witte lakentje. Zo mooi.
Nu kan ik haar nog met één hand dragen.. We zijn klaar om het weekend te beginnen.
DIT MAG WEER. Robin en Mees komen langs met broodjes en we lunchen samen. Ik heb inmiddels m’n zwangerschap alweer gecompenseerd geloof ik.
Maximaal babyknuffelen.
Trotse oom.
FAM<3. En voor iedereen die erover valt dat er één persoon teveel op bezoek is: eerst overleed opa, daarna werd Olivia geboren, in het tijdsbestek van een week. We willen deze tijd met elkaar delen en er voor elkaar zijn. Ons kringetje is zó klein. Ik ga niet tegen mama zeggen dat ze haar kleindochter vandaag mag ontmoeten, en papa morgen. Daar mag je alles van vinden, maar die keuze hebben we heel bewust zo gemaakt.
Deze twee. Beste vrienden. Als ze elkaar maar hebben.
Ik wilde op onze slaapkamer net zo’n wand als we in de woonkamer en mag weer een campagne doen met Desenio. Helemaal leuk.
Ondertussen zijn deze al bijna op.
Bijna drie weken oud: haar eerste slaapje in haar grote bed.
Dat handje. Man man man ik zit echt in de fase dat ik precies álles aan deze baby intens schattig vind.
Deze week neem ik eindelijk de babykamervideo op. Zo bizar veel vragen over gekregen, maar hij komt eraan!
Heel klein meisje in een heel groot bed. Echt heel blij dat we deze gehouden hebben. Blijft mijn favoriete babybed.
Details.
De poster van mrstarsky met de sterren op de avond dat Olivia geboren werd moeten we nog ophangen. ‘t Allerlaatste dingetje.
Spelletjes doen all day everyday. Zo zijn deze twee de sluiting van de scholen doorgekomen. Alleen maar samen spelletjes doen. Kwartet, de lucky game van Znoet, eitjes boter kaasje zoals B zegt, Moliepolie..
After dutje knuffels. Wat heb ik veel in deze stoel gezeten, de week voordat ze geboren werd.
Hoe verliefd kun je zijn als grote broer? Hij wil haar zo graag vasthouden. En maar liedjes voor haar zingen. Olivia valt er gewoon weer van in slaap.
Mijn oudste en mijn jongste.
Zaterdagavond: frietjes eten op de grond voor de tv zonder broek. Gewoon omdat ‘t kan, zeg maar. Morris wilde voorheen nooit frietjes, vroeg dan altijd om pasta of noodles, maar hij heeft ontdekt dat hij een frikandelletje wél lekker vindt.
We krijgen een heel uitgebreid schrijven van school over de opening op maandag, en dit kleine stukje daaruit vind ik zo treffend. Word er gewoon blij van. Positieve benadering.
Laatste voeding van de dag. We liggen in bed terwijl het buiten keihard sneeuwt. Zoveel zin om morgen wakker te worden in een witte wereld. Normaal vind ik sneeuw vooral leuk op wintersport, en thuis vooral onpraktisch, maar nu we toch niets kunnen verder ben ik als ‘n klein kind zo enthousiast. Trusten!
Nou die witte wereld is wel gelukt! Wát een pak sneeuw! Kan me niet heugen dat ik de laatste jaren zoveel heb gezien in Nederland.
De mannen beginnen de dag met vitamientjes: verse jus persen.
Olivia ligt lekker hier. Het mooie bordje met haar naam stuurde Jodi van Liefthuis en Feestje van Hout op; vooral even haar webshop checken want zoveel leuke dingen. Ook originele kraamcadeautjes!
Zitten ze weer. Dit keer met hun gereedschapskoffertjes.
Ik ben normaal niet zo van de teksten in huis, maar deze vind ik mooi! En inspirerend. Words to live by zeg maar.
Typisch Morris; bijna twee uur is hij bezig om dat hele koffertje vol te maken met gekleurde schroefjes. Één voor een schroeft hij ze vast en omdat hij zich heeft voorgenomen dat hele ding vol te doen stopt hij ook niet voordat ‘t af is.
We doen Olivia in bad. Dat is tot op heden een vierpersoonsklus. Benjamin gaat zo vaak even hier zitten. Van de week hoorde ik midden in de nacht gestommel, dus ik naar beneden, zat hij op het kleed door het fotoboek te bladeren. Heel schattig, maar niet om drie uur ‘s nachts.
Net gewassen babyhaartjes. Als ze nat zijn krullen ze een beetje.
Fan van neutrale kleuren en vestjes bij haar.
We gaan de deur uit. ‘t Sneeuwt als een malle, maar dik ingepakt is het meer dan prima te doen.
Eskimo achter een kinderwagen.
Hi handsome.
Mijn mannen in de sneeuw. Morris is echt een wintersportkind. Hij vindt dit hélemaal geweldig. Niet koud, niet nat. Gewoon fantastisch. En het hele principe van een slee vindt hij maar raar; hij trekt liever zelf een lege slee dan dat hij erop gaat zitten.
Benjamin vindt ‘t allang gezegend; die laat zich mooi verplaatsen zo.
Pretbekkie. Het is zo heerlijk om buiten te zijn!
Zo heerlijk dus. Duimpje omhoog. Hij geniet zo.
En wij ook. Krijg hier zo skivakantievibes van. Zou toch mooi zijn als dat volgend jaar weer kan en mag. Ik verbaas me over hoe weinig mensen er nog buiten zijn; we komen zo goed als niemand tegen onderweg. Ongerepte witte wereld.
We gingen thuis de deur uit met we-zien-wel-even, we hadden geen idee hoe het buiten zou zijn, qua kou en wind, maar het valt ons zo mee dat we naar papa en mama besluiten te lopen. We hebben de YOYO2 mee vandaag; die leek me top voor even snel en voor vakanties, maar voor dat allebei heb ik ‘m nog niet kunnen gebruiken helaas. Nu doet ie met de reiswieg erop perfect dienst. Is zo klein dat Olivia er mega knus en warm in ligt, en omdat ie zo licht is gaat ie prima mee door de sneeuw, en waar dat niet lukt tillen we ‘m op. Ideaal. We blijven spontaan eten en hangen lekker op de bank. Van die niet-geplande dingen die dan gewoon heel erg fijn zijn.
Best pak ligt er!
Mama wil graag ook nog even naar buiten, dus die wandelt weer met ons mee naar huis. Vinden de jongens extra leuk.
Als we thuis zijn willen ze nog uitgebreid met Olivia knuffelen, opwarmen, en dan is het weer bedtijd. Koen en ik kruipen nog even samen op de bank tot het tijd is voor Olivia haar laatste voeding, en dan gaan we naar boven en zit het weekend er ook voor ons op. Koen is alweer even gewoon aan het werk, de scholen zijn weer begonnen – al is ‘t maar een paar dagen nog tot de vakantie – en nu ik ook weer wat werk oppak voelt het echt alsof het normale leven terug is. En dat is fijn. Het is zo fijn met z’n vijven, en ik ben zo gek op mijn vier lievelingsmensen. Ik schreef er vorige week al een stukje over op Instagram, maar ik voel eindelijk weer een beetje emotie, kan serieus soms gewoon janken van geluk, en dat klinkt gek maar daar ben ik zo blij om.
Ik ga gauw aan de slag met het bevallingsverhaal; die staat hoog op mijn prioriteitenlijstje. Voor nu hoop ik dat je het leuk vond weer eens een plog te lezen, bedank ik je daarvoor en zie ik je graag snel weer.
