SPORTEN TIJDENS DE ZWANGERSCHAP

In de anderhalf jaar voordat ik in verwachting raakte van Frummel ben ik met weinig anders bezig geweest dan flink afvallen en héél veel en héél vaak sporten. Op onze trouwdag in mei van 2015 was ik slanker en afgetrainder dan ik ooit was geweest. En toen was ik zwanger! Ik heb mijn sportspulletjes achterin de kast gelegd en ze de afgelopen 30 weken – bijna – niet meer aangeraakt. Heb ik daar spijt van? Nee. Had ik het achteraf wat anders aangepakt? Grote kans van wel.

Begin 2014 besluit ik heel resoluut dat het roer drastisch om moet. Nou kun je heel veel van me zeggen, maar op het moment dat ik iets in m’n koppie heb moet het gebeuren ook, dus ik pak het meteen rigoureus aan. Ik begin met gekke diëten, besluit dat ik gewoon niet meer dan 800 calorieën op een dag ga eten, en sport me suf. Met al mijn discipline hou ik dat nog best redelijk vol ook. Ik snoep niet meer, drink ineens alleen nog maar water, en eet bijna niets anders dan groenten en eiwitten. Nou voel je ‘m waarschijnlijk al aan komen, maar echt heel gezond is dat natuurlijk niet. Daar kom ik na een poosje ook achter – uiteraard weer op geheel eigen wijze, en dan realiseer ik me dat dit doorgeslagen gedrag me niet op gaat leveren wat ik zo graag wil. Een paar weken is het namelijk best te doen zo, maar een fijne levensstijl gaat het niet worden. In ieder geval niet eentje die bij mij past en waar ik op de lange termijn gelukkig van word. Een arts in het ziekenhuis laat me mezelf tot mijn ondergoed uitkleden, bekijkt me goed van top tot teen en vertelt me dan zonder blikken of blozen dat ik vooral zo door moet gaan als ik nooit moeder wil worden en een zwak lichaam wil krijgen. Die mededeling komt hier uiteraard binnen als een malle – want ook op dat moment al rammelende eierstokken waar je bang van wordt – dus ik besluit op zoek te gaan naar iets wat én gezond is, én vol te houden is op de lange termijn. Gezond doen is namelijk één ding, jezelf moedwillig de afgrond inwerken weer een heel ander verhaal.

Uiteindelijk bereik ik door heel erg veel te sporten – in het begin 6 dagen in de week Insanity vanuit huis, later vooral krachttraining in de sportschool – en ‘normaal’ te eten in mei 2015 mijn streefgewicht. Ik ben dan bijna 8 kilo afgevallen, maar ben vooral veel ‘strakker’ dan ik eerder was. Ik merk vooral aan m’n kleren dat mijn lijf veranderd is; mijn trouwjurk moet iedere keer als ik ga passen weer ingenomen worden, omdat vooral de centimeters eraf blijven gaan. Op mijn trouwdag ben ik blij met wat ik in de spiegel zie. Mager ben ik niet en zal ik ook nooit worden, want oh wat hou ik van lekker eten, maar mijn lijf is gezond en ik voel me hartstikke fit.

Omdat ik inmiddels zo gewend ben geraakt aan die specifieke levensstijl houd ik ‘m ook na de bruiloft gewoon vol. Ik sta mezelf wat vaker iets lekkers toe, gewoon omdat ik daar heel erg van kan genieten, maar blijf veel sporten en houd dat allemaal prima vol. Tot ik dus op 1 september 2015 die oh zo gewenste positieve zwangerschapstest (of tien) in mijn handen heb. Ik neem me voor ook tijdens mijn zwangerschap lekker fit te blijven, het gezonde eten vol te houden en vooral ook te blijven sporten.

Nou jongens, koekoek hoor met die goede voornemens. Helemaal niks is er van terecht gekomen, eerlijk is eerlijk. De eerste paar weken ben ik nog lekker plichtsgetrouw de sportschool in gedoken, maar vanaf het moment dat ik wat last kreeg van allerlei typische zwangerschapskwaaltjes – lage rugpijn en éxtreme vermoeidheid – dook ik na een lange dag werken liever op de bank dan dat ik nog squats ging staan doen met 50 kilo op mijn nek. Ik kan er honderdduizend excuusjes voor verzinnen, maar die zijn er gewoon niet! En toen het hele flauwval-en-lage-bloeddruk festijn daarna ook nog begon vond ik het al helemaal wel gezegend. En dus ben ik nu ruim 33 weken zwanger, en heb ik al bijna een half jaar letterlijk geen stap meer over de drempel van de sportschool gezet. Wél ben ik continu gezond blijven eten. Ik neem af en toe wat lekkers – mijn beschuitje hagelslag is heilig – maar ben verder vooral van de groenten en fruit. Veel koolhydraten eet ik nog steeds niet, gewoon omdat ik weet dat dat bij mij nog extra aanzet. Als ik zou eten wat ik het liefst doe stond hier iedere dag pasta op het menu en was het brood niet aan te slepen, maar de pasta beperk ik tot gemiddeld één keer in de week, en ik houd het bij één, max twee, boterhammen op een dag. Qua beweging heb ik heb tijdens mijn zwangerschap veel gewandeld, maar meer dan dat heb ik eigenlijk niet zo gedaan.

Vind ik dat nu heel erg? Nee, helemaal niet. Ik heb voor mijn gevoel wat dit betreft een keertje wél goed naar mij lijf geluisterd, iets waar ik nog wel eens moeite mee heb. Ik was gewoon écht heel erg moe door die gekke bloeddruk, en heb daar aan toegegeven in plaats van dat ik tegen heug en meug tóch die sportschool in ben gegaan. Spijt heb ik daar dus niet van. Achteraf had ik het misschien wel een tikje anders aan gepakt. Ik had best thuis wat vaker oefeningen kunnen doen. Ik heb kettlebells en gewichten in huis, dus wat dat betreft was dat prima te doen geweest. Als ik nu in de spiegel kijk en zie hoe slap mijn bovenarmen en benen zijn geworden sinds ik niet meer met gewichten train, baal ik best een beetje dat ik niet wat harder mijn best heb gedaan om die spieren te behouden. En als ik zowat aan het zuurstof moet als ik stevig trapgelopen heb – wij wonen op drie hoog en ik probeer zo veel mogelijk de trap te nemen – vind ik het stom dat mijn conditie zo achteruit is gegaan. Maar ach, gedane zaken nemen geen keer, dus de komende weken houd ik het gewoon lekker bij m’n wandelingetjes; mag best als je hoogzwanger bent toch? Dan ga ik straks na mijn zwangerschap weer volle bak aan de gang, en zet ik die goede voornemens gewoon on hold voor een volgende zwangerschap. Wellicht dat dit artikeltje dan een goede motivatie is;)!

Hebben jullie veel gesport tijdens je zwangerschap? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen! Bedankt voor het lezen! X

Disclaimer: met dit artikel wil ik géénszins zeggen dat ik maatje 34 de norm vind, of meen dat je pas dan echt mooi bent! Ik werd persoonlijk niet gelukkig van mijn wat stevigere lichaam en besloot daar zélf wat aan te doen, en heb dit dus puur vanuit mijn eigen referentiekader geschreven. Ik ben er ondertussen ook achter dat fijn in je vel zitten echt het allerbelangrijkste is. Of dat dan in maat 34, of 48 is. Beauty comes in all shapes and sizes!