TERUGKIJKEN OP BIJNA TWEE JAAR BORSTVOEDING

Op 30 augustus werd Benjamin twee. Sinds een maand heb ik twee peuters in huis. Vorig jaar gaf ik hem op zijn eerste verjaardag zijn allerlaatste voeding. Na precies een jaar volledig zelf voeden kwam daar op de dag dat mijn baby een dreumes werd een einde aan. Al met al heb ik in de afgelopen ruim drie jaar bijna twee jaar borstvoeding gegeven. Eerst negen maanden aan Morris, daarna dus precies een jaar aan Benjamin. Bij Morris had ik niets te kiezen en maakte hij zelf de beslissing er de brui aan te geven; bij Benjamin koos ik er zelf bewust voor de voedingen los te laten. Inmiddels ligt dat moment een jaar achter ons en kijk ik wel eens met heimwee terug. Ik, die altijd zo hard riep geen romantisch gevoel bij dat het hele borstvoedingsgebeuren te krijgen, mis die periode ergens best een beetje.

Vroeger, voordat ik überhaupt zwanger was, riep ik heel hard dat ik nooit borstvoeding zou gaan geven. ‘Gewoon’, omdat ik het niks voor mij vond. Lekkere argumentatie wel hè? Maar wist ik veel. Leek me gewoon echt niets voor mij, op dat moment. Ik had een vriendin die ook geen borstvoeding had gegeven en dat leek me helemaal prima zo. Tot ik eenmaal daadwerkelijk zwanger was. Toen merkte ik langzaam een verschuiving. Van sowieso niet, ging ik naar ‘ik denk het niet’, naar ‘misschien wel’, naar ‘ik wil het heel graag proberen’. Koen was in het begin overigens ook een beetje sceptisch, die zag het niet zitten om na negen maanden toekijken na de geboorte van de baby alsnog langs de zijlijn te staan, zoals hij dat zelf verwoordde. Uiteindelijk draaide ook hij bij en besloten we het te proberen. Wel met open vizier: mocht het niet lukken om welke reden dan ook zouden we er geen gebed zonder eind van maken, dat spraken we af.

Uiteindelijk bleek die relaxte houding ons in ieder geval niet in de weg te staan, want na een klein dipje in de kraamweek waarbij Morris ondanks veel drinken wel afviel én een eerste borstontsteking precies na de kraamweek hadden we de smaak eigenlijk heel snel heel aardig te pakken. En dat bleef zo. Hij sliep vrijwel meteen door, dronk in een ritme en groeide als kool. Met vier maanden woog hij bijna acht kilo – goeiemorgen Bekkers – en bovenal hadden we een heel makkelijk en tevreden kind. Waar ik in het begin als doel had de eerste weken te voeden schoof dat steeds een beetje op. Van een paar weken, naar een paar maanden, naar een half jaar. Uiteindelijk sprak ik hardop uit dat ik hoopte het eerste jaar vol te maken. Daar dacht Morris alleen anders over, want toen hij zeven maanden was raakte ik opnieuw in verwachting, en met negen maanden besloot hij zelf dat het welletjes was. Hij begon de borst te weigeren, en hoewel ik in eerste instantie even behoorlijk baalde dat het zo liep kon ik het later ergens wel waarderen dat hij zelf het moment had gekozen om te stoppen, en daarbij was ik door het voeden ook zo extreem veel afgevallen dat ik op een gegeven moment nog maar een kilo of 52, 53 woog, veel minder dan mijn ‘normale’ gewicht, en het voor mijn fysieke gestel ook niet slecht was dat het klaar was.

Wel wist ik toen meteen: als baby twee er straks is wil ik dit weer zo doen. Én hopelijk dat hele eerste jaar vol maken. Waar ik er tijdens Morris’ zwangerschap eigenlijk niet zo heel erg mee bezig was geweest en ik ook geen extreem uitgesproken voorkeur had was dat nu wel anders. Het was me de eerste keer zo goed bevallen dat ik hoopte dat nog eens zo mee te mogen maken. En zo geschiedde, want opnieuw ging de borstvoeding vanaf het begin heel goed – Benjamin viel zelfs nauwelijks af na zijn geboorte – hadden we weer zo’n slaapkop te pakken en een ritmebaby van heb ik jou daar, iets waar we allemaal heel goed op gingen. Bij Benjamin had ik vanaf het begin het doel dat jaar vol te maken, en dat is precies hoe het gegaan is. Op zijn eerste verjaardag, 30 augustus vorig jaar, gaf ik hem zijn allerlaatste voeding. Vooral zó blij dat het ons gelukt was het op die manier te doen.

Inmiddels is er dus weer een jaar verstreken. Een jaar waarin ik geen borstvoeding gaf maar de jongens allebei groeiden op anders voedsel, en een jaar waarin ik met regelmaat terugdacht aan die fijne momenten die we samen gedeeld hebben. Het borstvoeding geven is me altijd redelijk makkelijk af gegaan. Ik had weinig klachten, kon pijnloos voeden, maar had wel een aantal keer een fikse borstontsteking, waarvan één keer erg dat een deel van mijn borst paars van kleur was. Hoe dat voelde vergeet ik denk ik nóóit meer, vooral niet op de momenten dat ik de jongens dan aan moest leggen omdat die borst toch echt helemaal leeg moest. Wat een ellende. Ik had al die tijd last gehad van hyperlactatie, wat hetzelfde betekent als een teveel aan melk, had dus ondanks dat we alles geprobeerd hebben om dat te verminderen non stop lekkende tieten – sorry, ik kan er geen andere bewoording voor bedenken – en kocht de zoogcompressen in grootverpakking in.

Maar die borstontstekingen gingen over, en aan die hyperlactatie wende ik ook. Ik kijk er eigenlijk alleen maar met een heel positief gevoel op terug. Hoewel ik destijds vaak zei dat ik dat romantische gevoel waar ik zoveel moeders over hoorde een klein beetje miste, heb ik het idee dat ik dat met terugwerkende kracht alsnog krijg. Ik heb met ze allebei uren gezeten, op de bank, op hun slaapkamers, op ons bed, op het terras, in een stilstaande auto op een parkeerplaats, naast het voetbalveld, in restaurants. Ik troostte ze zo, gaf ze geborgenheid, liet ze in slaap vallen, en ze groeiden allebei als kool op mijn melk. Dat dat zo werkt vind ik oprecht héél mooi. Ik vond het vooral gemakkelijk dat ik ze altijd en overal kon voeden, dat ik hun voeding altijd bij me had. Op een opmerking als: ‘pff, geef jij nou nog borstvoeding? Wanneer stop je daar nou eens mee? of ‘Moet dat hier in het openbaar? Zoiets doe je thuis!’ terwijl ik de boel altijd keurig afdekte met een grote sjaal of hydrofiel na, vind ik de commentaren achteraf wel meevallen. En daarbij had ik er wat dit onderwerp betreft ook echt wel redelijk schijt aan eigenlijk, plat gezegd. Ik vond zelf dat ik het goede deed, voor ons, en dat was genoeg.

Spot de baby!

Ruim een jaar na die laatste voeding kijk ik regelmatig met heimwee terug. Heimwee naar die kleine baby’s, naar die intieme momenten samen die niemand anders op kon vangen, de goedgevulde beha.. De kolfsessies, die mis ik niet. Daar had ik echt een hekel aan. Ik voelde me continu een soort Bertha de koe, en dat geluid staat me nog helder voor de geest. De natte beha’s met melkvlekken, die kan ik ook missen als kiespijn.  En de borstontstekingen. Maar wat dat betreft is het denk ik wel waar dat je dat met de tijd allemaal vergeet, want ik zou het geen seconde anders gedaan hebben en kijk met een heel goed gevoel terug op bijna twee jaar borstvoeding. Ik hoop dat ik er nog ooit nog zo’n jaar aan vast mag plakken.

Ik weet dat ik het eigenlijk niet nogmaals hoef te zeggen, maar voor de zekerheid doe ik het toch: ik ben geen lid van de borstvoedingsmaffia en vind dat iedereen lekker moet doen waar ze zich prettig bij voelt. Of dat nou borst of fles is. Leef en laat leven!

Ik ben wel benieuwd wat jij gedaan hebt, en waarom, en hoe je daar op terugkijkt!

Dankjewel voor het lezen!