TOOS VRIENDLOOS HAS LEFT THE BUILDING

Twee jaar geleden schreef ik een artikel over mijn vriendschappen waarin ik vertelde over het feit dat ik er nooit zo heel goed in ben geweest. Ik noemde mezelf al jaren gekscherend Toos Vriendloos, en Koen en ik waren altijd behoorlijk op onszelf. Toen ik het laatst met een vriendin had over bloggen, en over dingen waar ik graag over wil schrijven, zei ze dat we in dat opzicht de afgelopen twee jaar, of eigenlijk met name het afgelopen jaar, heel erg veranderd zijn. Waar dat vandaan komt, en waarom dat zo is. Ik had er zelf nooit zo bewust bij stil gestaan, maar wat ze zei zette me wel aan het denken, want inderdaad; buiten het feit dat we meer een sociaal leven buiten de deur hebben dan we ooit hebben gehad is er in twee jaar op het gebied van vriendschappen héél veel veranderd.

Uiteindelijk hangt het allemaal met elkaar samen natuurlijk; het feit dat we meer ondernemen, meer het huis uitgaan en anders omgaan met vriendschappen. Heel simpel: van binnen op de bank zitten ontmoet je geen nieuwe mensen. Daar hoef je geen hogere wiskunde voor gestudeerd te hebben. En don’t get me wrong, want we vonden het heel lang meer dan prima. Gedurende de jaren dat ons leven zich vooral in en rond het huis afspeelde miste ik niets. We waren tevreden zo, lekker thuis, vrienden en familie bij ons op zondag voor voetbal, de kindjes hier, ‘s avonds in hun eigen bedjes. Het voelde destijds als het goede. Het was niet dat we niet kónden: we hadden er gewoon geen behoefte aan in die fase van ons leven. De jongens waren héél klein, we hadden het hele traject van huis bouwen net achter de rug, een verhuizing, het overlijden van oma, toen de miskramen: we waren er gewoon niet zo mee bezig. Een overlevingsstand wil ik het niet noemen, want we waren over het algemeen echt mega gelukkig, maar de focus lag elders.

Met de tijd komt ook verandering. Soms. In mijn geval in ieder geval wel. Ik denk dat de grote aanstichter voor het hele gebeuren toch echt wel mijn therapie is geweest. Het feit dat ik ‘ineens’, want zo voelde dat, zelfvertrouwen kreeg, mezelf niet standaard de minste in een kamer voelde en meer op durfde te komen voor mij en waar ik voor sta, is een gigantisch kantelpunt geweest in heel veel facetten van ons leven. Waaronder dus dat sociale. Ik riep altijd dat ik nergens behoefte aan had en helemaal zen was thuis, en dat wás ik ook, en dat ik geen mens was voor vriendschappen omdat het me zo ingewikkeld leek allemaal, en daarbij waren er twee baby’s en andere dingen die op dat moment onze tijd en aandacht opeisten, maar daarnaast: hoe kon ik nou weten dat ik er geen behoefte aan had en er niks aan vond als ik het nooit had geprobeerd? Ik ben in de maanden na het stoppen van therapie dus vooral wel gaan proberen. Heel veel dingen gaan doen om erachter te komen wat ik daar nou eigenlijk zélf van vond, zonder altijd maar uit te gaan van wat ik dacht dat anderen vonden dat ‘hoorde’.

En dat was in zoveel opzichten zo verhelderend. Ik leerde meer te vertrouwen op mij en op mijn eigen oordeel en leerde kanten van mezelf kennen die tot dan toe redelijk onopgemerkt waren gebleven. Wel allemaal met steun van Koen trouwens, want hoewel ik weet dat veel relaties het zwaar te verduren krijgen als één van de twee ineens anders gaat doen, wat ik zeker deed, was dat bij ons zo niet aan de orde. Echt, hoeveel wij gepraat hebben. Tot er letterlijk geen woorden meer waren. Alles om elkaar te blijven begrijpen. En dat deed hij ook. Hij begreep me. Snapte waarom ik deed wat ik deed en steunde me heel erg. Zonder oordeel. Zo bizar dankbaar voor.

En dan is daar ook nog Instagram. Waar je in eerste instantie niet de deur voor uit hoeft, maar waardoor je wél heel veel mensen leert kennen. Sommigen nauwelijks, anderen oppervlakkig, maar weer anderen worden uiteindelijk echt vriendinnen. Daar sta ik, sinds ik me zo anders voel, ook veel meer voor open. Soms voer je gesprekken met iemand en denk je ineens: ‘het is alsof ik jou al honderd jaar ken’. Dat kan internet ook doen. En omdat ik nu wél het vertrouwen heb is internet dan uiteindelijk alleen maar het beginpunt voor iets veel groters.

Het grootste verschil voor de buitenwereld is dat we, voor hen out of the blue, naar feestjes gingen, meer met andere mensen omgingen, een grotere kring kregen en onze tijd anders in gingen delen. En dat klopt allemaal. Maar echt out of the blue was het niet. Voor ons in ieder geval niet. Waar ik mezelf een paar jaar geleden als Toos Vriendloos kwalificeerde zou ik dat nu nóóit meer doen, en dat komt vooral door de groei die ik zelf heb doorgemaakt. Met dat mijn zelfvertrouwen groeide vond ik het ook veel gemakkelijker om contacten te leggen. En te onderhouden. Als ik voorheen een event had voor de blog of Instagram kon ik daar écht buikpijn van hebben en was ik bij voorbaat zo onzeker dat ik er bijna niet goed van werd. Inmiddels is het al een paar keer gebeurt dat ik pas later, na afloop, al dacht: ‘huh, je bent hier zo naar binnen gewandeld zonder stil te staan bij het feit dat je helemaal niemand kent!’ En als we eerder ergens heengingen samen had ik er een handje van me letterlijk achter Koen te verstoppen. Koen is niet per se altijd heel aanwezig van karakter maar wel intens sociaal en een ontzettende allemansvriend; dat was een heel fijne reddingsboei in dat soort situaties. Hoe anders is het nu.

Ik denk dat die persoonlijke groei en toename van zelfvertrouwen er samen voor gezorgd hebben dat ik veel makkelijker contacten leg en vriendschappen sluit. Waar ik me voorheen altijd minder voelde en vooral blij was dat iemand mijn vriend wilde zijn, ligt dat nu gelijkwaardiger. Ik heb onwijs geluk met mijn lieve vrienden en vriendinnen, maar dat geldt andersom net zo. Ik ben een goed mens en ontzettend loyaal. Als ik je vriend ben, ben ik ook écht je vriend. Dan loop ik je deur niet plat maar ben ik er wel áltijd. Dat had ik voorheen nooit van mezelf gezegd; maar nu weet ik dat het zo is en dat maakt dat vriendschappen veel meer in balans zijn. En dat hoeven dan niet altijd vriendschappen te zijn die je wekelijks moet voeden, of waarmee je continu filosofische gesprekken over de inhoud des levens voert. Ik merk zelf juist dat het zo divers is. Dat je met de één naar feestjes gaat, en met de ander een fles wijn opentrekt aan de keukentafel, en met weer een ander series kijkt, of afspreekt met de kindjes, of zondagen samen spendeert, of iedere week facetimet om elkaar even te zien ondanks de afstand. Vriendschap komt in alle soorten en maten. En dat maakt het juist zo leuk.

Dat we een grotere sociale kring hebben vind ik op het moment heerlijk. Ik heb nooit wat gemist toen ik mijn kleine vertrouwde clubje om me heen had. Datzelfde clubje is er nog steeds en me hun complete gewicht in goud waard, en als het forever zo was gebleven was ik alleen maar heel blij geweest, maar ik merk dat je door bepaalde fases gaat, je je als mens ontwikkelt en daar dan op sociaal vlak ook veranderingen bij komen kijken. Ik vind het juist wel mooi hoe dat gewoon zo ‘loopt’, zonder dat je heel bewust ergens voor kiest, en dat iets wat eigenlijk begon als iets naars me hier heeft gebracht voelt écht als een cadeautje. 

Wéér zo’n persoonlijk stuk. Ik hoop dat het ‘t één en ander verklaart. En niet omdat ik het gevoel had dat ik me moest verantwoorden, want helemaal niet, maar gewoon omdat het onderdeel is van de verandering die ik zelf heb doorgemaakt en ik het ergens bijna een soort therapeutisch vind om daarover te schrijven. 

Ik wens je voor straks een heerlijk weekend toe. Dankjewel voor het lezen.