TWEE KINDJES ONDER DE TWEE – #1

 In Baby, Benjamin, Moederschap

Gisteren was Benjamin zes weken oud, en daarmee de kraamtijd dan toch echt voorbij. Het afsluiten van de kraamweek is altijd een dingetje, maar ik vind het afsluiten van de hele kraamperiode toch ook wel meedoen om de prijzen hoor. Dat mijn kleine minibaby gewoon alweer zes weken bij ons is vind ik ergens onvoorstelbaar, want HOE DAN?! maar anderzijds lijkt het ook alsof het nooit anders is geweest. Ik kan er maar niet over uit hoe de tijd voorbij vliegt sinds Benjamin er is. Dat vond ik na de geboorte van Morris al, maar nu lijkt er al helemaal geen lagere versnelling dan de zesde te zijn! De eerste zes weken als mama van twee kindjes onder de twee zitten erop, en ik heb de afgelopen weken heel veel vragen gekregen over hoe het met ons gaat, hoe ik het ervaar om twee kindjes onder anderhalf jaar te hebben en hoe het tot nu toe bevalt, en het leek me leuk jullie bij te praten! Ik heb als voornemen eens in de zoveel tijd een ‘twee onder de twee’-update te plaatsen, omdat het vast en zeker niet forever hetzelfde zal blijven! Als je hoort over twee kindjes relatief snel na elkaar zijn er vaak twee kampen: aan de ene kant ‘je doet het er even bij’, en aan de andere ‘de omschakeling van één naar twee is groter dan van geen naar één’. Onder welke ik me schaar lees je vandaag!

Laat ik beginnen te vertellen hoe het met Benjamin gaat! Dat kleine minimensje wat ik zes weken geleden op de wereld zette is inmiddels echt al niet zo mini meer. Hij heeft het geluidjes maken uitgevonden, lacht héél erg veel, weegt zomaar ineens al vijf kilo, en blijkt, net als zijn grote broer, een ritmekind te zijn. Hij krijgt overdag vijf voedingen, altijd op dezelfde tijden, slaapt ‘s nachts na zijn voeding van 23:00 uur door tot de volgende ochtend minimaal 7:00 uur, en is erg tevreden. Hij huilt erg weinig, maar als hij honger heeft en ik hem net even te lang laat wachten zullen we dat weten ook. Dan komt er ineens héél veel geluid uit dat kleine lijfje! Sinds deze week zien we dat Benjamin wat meer wakker is en hij dan gerust een poosje alert om zich heen gaat liggen koekeloeren. Alsof we langzaam al iets meer contact met hem kunnen maken. In die zin is het verschil met zes weken geleden zó groot!

Benjamin slaapt nog bij ons op de slaapkamer, in zijn wiegje naast ons bed. Ik ben er nog zó niet aan toe om hem op zijn eigen kamertje te leggen, dus voorlopig laten we het mooi op deze manier. Lekker dicht bij me. In dat zelfde wiegje doet hij ook zijn ochtendslaapje van meestal ongeveer drie uur. ‘s Middags slaapt hij in zijn ledikant op zijn eigen kamer, als Morris ook zijn middagdut doet. Hij valt over het algemeen altijd zelf in slaap, in zowel zijn wiegje als zijn ledikantje. Dat gaat echt heel goed! Aan het eind van de middag als ik ga koken hangt hij vaak lekker bij me in de draagdoek en dat vind ik fijn. Hij heeft dan meestal zijn onrustige uurtje en vindt niks anders fijn dan in de doek hangen. Ik heb die doek de afgelopen weken al meer gebruikt dan met Morris alles bij elkaar! Dat is denk ik een groot verschil tussen één of twee kindjes.. Toen Morris er net was had ik alle tijd om met hem op de bank te gaan zitten als hij mamahonger had, maar met twee kindjes is dat gewoon geen doen. Dan is de draagdoek dus echt een uitkomst. Benjamin tevreden, ik tevreden + twee handen vrij om eten te maken, wasjes te draaien, te stofzuigen en dweilen óf met Morris te lezen, puzzelen en met Toet Toet te spelen als hij ook behoefte heeft aan aandacht van z’n mama.

Dat is meteen ook de grootste uitdaging van het moederschap denk ik; je aandacht verdelen tussen je kinderen. Tot op heden lukt het voor mijn gevoel aardig. Als Benjamin in de ochtend die ruk van drie uur maakt ben ik alleen met Morris beneden, en is het eigenlijk net zoals voorheen. ‘s Middags slaapt Morris langer dan Benjamin doet en is het dus precies omgekeerd. Voor nu voelt dat wel als een fijne balans. De eerste twee weken was Koen thuis én liepen er de hele dag wel mensen in en uit, waardoor Morris sowieso aan aandacht geen gebrek had, maar toen het ‘normale’ leven daarna weer begon vond ik dat eigenlijk ook wel heel erg fijn. Ik doe heel erg mijn best om Morris ook de aandacht te geven die hij verdient. Ik breng hem ‘s avonds altijd naar bed net zoals voorheen, en betrek hem bij de verzorging van Benjamin zo veel ik kan. Luiertjes halen, verschonen, vieze luiers weggooien, Benjamin samen in bad doen; hij wil mama maar al te graag helpen. Daarbij gaat hij ook iedere week even met mama op pad en ook regelmatig een paar uurtjes naar Joke en Harald en dat is fijn voor hem: even de onverdeelde aandacht. Ik mis hem overigens al als hij een uur niet bij me is! Iedereen die hem een beetje kent zal kunnen beamen dat hij echt heel gezellig is om om je heen te hebben. Het is vooral erg leuk om te zien hoe gek Morris op zijn kleine broertje is. Echt waar, er zijn oprecht momenten dat ik wel kan janken van geluk. ‘BEN’ is ‘s ochtends het eerste wat hij zegt als ik hem uit bed ga halen, en als ik Benjamin na zijn ochtenddut meeneem naar beneden wordt hij bedolven onder de kusjes en knuffels. Daar geniet ik intens van.

De eerste weken na de bevalling merkte ik aan mezelf dat ik heel erg behoefte had aan thuis. Ik had weinig zin om mensen te zien en vooral heel erg veel behoefte aan rust en tijd met de jongens. Normaal gesproken ben ik echt een gezelligheidsdier en vind ik het heerlijk als we mensen over de vloer hebben, maar nu had ik daar geen zin in en vond ik het zelfs vaak lastig als er drukte in huis was. Dat zal wel iets hormonaals geweest zijn, want inmiddels is dat minder en heb ik weer zin om op pad te gaan en dingen te ondernemen. Ik blijf het overigens ook echt heel fijn vinden om gewoon thuis te zijn met de boys, maar dat is ook wel de aard van het beestje..

Op de vraag hoe het bevalt met twee kindjes onder de twee kan ik eigenlijk héél kort antwoorden: ik vind het geweldig. Ik ben heel bewust bezig met genieten van de jongens en van de tijd die ik met ze door mag brengen, en ik sta daar nu véél meer bij stil dan toen Morris kleiner was. Misschien omdat ik nu weet hoe snel het allemaal gaat. Ik geniet van de dagen met z’n drieën en voel een soort rust in mijn lijf die ik eerder niet kende. Ik hoef niet zo nodig continu de hort op, maar vind het heerlijk om het huis schoon te hebben, ervoor te zorgen dat de was gestreken in de kast hangt en ‘s middags al te beginnen met koken zodat we als Koen thuis komt lekker op ons gemak kunnen eten zonder stress voor het spitsuur. Het is oerdegelijk en momlife in optima forma, maar echt, dit mag van mij nog wel even duren zo. Ik lees vaak online terug dat het moederschap zwaar IS. Alsof het een feitelijk gegeven is waar je niet omheen kunt. Ik ben het daar zo niet mee eens en vind het jammer dat dat soort stellingen weinig ruimte laat voor andere ervaring en interpretatie. Ik denk dat het moederschap hard werken is. Dat zeker. Hele dagen in je joggingpak Netflix kijken is er niet bij. En het moederschap kán bij tijd en wijlen pittig zijn – vorige week had ik zelf zware migraine, een dreumes met twee doorkomende hoektanden en een baby die maar bleef spugen: toen stond ik ook echt niet te juichen hoor, no worries – maar over het algemeen ervaar ik het echt wel als een feestje en voel ik me vooral een geluksvogel dat ik dit zo mee mag maken. Ik schaar mezelf dus onder de mama’s die over een tweede zeggen dat je het er even bij doet, al vind ik dat persoonlijk wel een tikkie kort door de bocht geformuleerd want het is toch weer een mensje extra om voor te zorgen, maar ik vond de omschakeling van geen kinderen naar één kind echt wel pittiger dan de overgang van één naar twee. Misschien juist wel omdat ze snel na elkaar zijn geboren voelt het alsof ik er nog middenin zit. Dat hele ‘wennen’ aan de zorg voor een baby’tje slaan we naar mijn idee over, en dat maakt het allemaal net wat gemakkelijker!

Het is bizar hoeveel de jongens op elkaar lijken, en hoewel we het eigenlijk proberen niet te doen sluipt het er toch in dat je af en toe vergelijkt. Als je babyfotootjes naast elkaar legt, is het net of we Morris zijn ogen, neus en mondje in een ander koppie hebben geplakt. Morris z’n hoofdje was hartstikke rond, Benjamin heeft een langer en smaller koppie, dus wat dat betreft ziet het er toch weer anders uit. Benjamin weegt iedere keer bijna op de gram af hetzelfde als zijn grote broer woog toen hij even oud was, en Benjamin zijn ritme nu is exact gelijk aan dat van Morris op hetzelfde moment. We hebben tijdens mijn zwangerschap steeds gezegd dat we niet moesten hopen op nog zo’n baby’tje als Morris, omdat dat niet realistisch zou zijn.. Die woorden hebben we inmiddels lang en breed teruggenomen. Blijkbaar kan dus ook een tweede kindje een gemakkelijke baby zijn, en kun je als ouders ook twee keer vet geluk hebben!

Zes weken mama van twee kinderen! Ik vind het vooral bizar hoe ons leven hetzelfde is gebleven, terwijl het toch ook zo wezenlijk veranderd is. Ik ben benieuwd hoe de komende periode zal zijn. Jullie gaan het ongetwijfeld zien!

Als jij twee – of meer – kindjes hebt: hoe vond jij die overgang? Ik ben benieuwd hoe anderen dit ervaren hebben.

Bedankt voor het lezen!

 

Recommended Posts
Showing 15 comments
  • Natalie Vijfhuizen

    Heerlijk om te lezen! Over 5 maandjes ook mama van twee onder de twee, kan niet wachten! <3

  • Nienke

    Wat ontzettend fijn dat het zo goed gaat! Heerlijk hè, voor je kindjes zorgen. Wij hadden zelfs 3 kindjes onder de 16 maanden (ik werd 8 maanden na de eerste zwanger van een tweeling :D) maar ondanks de drukte denk ik met heel veel liefde terug aan die tijd met 3 kleintjes.

  • Sophie

    Super leuk artikel! Elke keer weer een feestje als ik blogs van je mag lezen, mijn favoriete begin van de dag! xoxo

  • Isa

    Heerlijk om dit te lezen. Weekje of 10 nog en dan ook twee onder de twee! Hoewel ik mezelf soms best druk kan maken, kijk ik er ook heel erg naar uit.

  • Marieke

    Leuk om te lezen.. bij onze kids zit er precies 2 jaar tussen. Zijn op dezelfde datum jarig.. 😉
    Zelf vond ik de tweede ook veel makkelijker…de eerste is zo’n grote overgang. Van ‘ niets’ naar een kind.. en bij de tweede voelde ik me veel zelfverzekerder.
    Liefs

  • Roos

    Leuke blog. Ik heb de overgang van 1 naar 2 destijds ook niet als lifechanging ervaren. De overhang van 2 naar 3 ook niet. Persoonlijk word ik nogal moe van moeders die altijd lopen te zuchten dat ze t zó zwaar hebben, en daar naast niet eens een baan hebben. Hoe dan, vraag ik me af? Ik heb er drie en een onregelmatige baan van 24 uur, en wil mijn leven absoluut niet als mega druk of zwaar bestempelen. Meestal zijn mijn dagen lekker vol en het is nooit saai 🙂 wel moet ik zeggen dat opvoeden niet makkelijk is.
    Zeker niet wanneer ze een mening én een grote mond krijgen. Dat is het enige wat ik soms echt heel vermoeiend en best zwaar vind. Daar kun je je van te voren allerlei voorstellingen van maken, hoe je dat wel of absoluut niet zou doen, maar dat valt soms gewoon tegen. Gelukkig duurt het “echte” opvoeden nog wel even bij jullie en is het nu vooral echt onwijs leuk en genieten. Dat moet je dan ook écht gewoon keihard doen !

  • Anouk

    Hier 18 maanden verschil tussen de jongens en de overgang van 1 naar 1 ging prima. Ik heb me daar ook nooit druk om gemaakt.
    Wel had ik minder tijd voor de borstvoeding bij de tweede en ben ik sneller gestopt dan ik eigenlijk wilde. Pas later kwamen we achter de reden van het moeizame drinken, maar toen was de bv al afgebouwd.

    Altijd leuk om te lezen hoe het bij een ander gaat!
    Mocht er hier nog een volgende komen, dan is er wel meer leeftijdsverschil dus kan ik dat ook ervaren:)

  • Fleur

    Geweldig! Zo leuk om te lezen!! Geniet altijd enorm van je plogs!!
    Ben wel enorm benieuwd naar hoe je zo snel ritme kreeg! Doe je daar nog iets aan? En hou je je qua bv ook altijd aan die tijden of ook wel eens extra tijdens een huil uurtje ofzo? Vraag t me misschien wel af omdat ik pas ritme kreeg toen ik op fv overging 😉

  • Merel van maaren

    Lieffff

  • Tess

    Ik denk dat hoe je het moederschap ervaart ook van je situatie afhangt. Durf zelf best te zeggen dat ik het regelmatig als pittig heb ervaren. Ik had helaas geen roze/blauwe wolk en mijn kindje huilde veel. Maar het werd ook nog wel pittig toen de fase praten (discussie), geen slaapjes overdag en peuterpuberteit aanbrak. Persoonlijk vindt ik het juist leuk om te lezen dat het er bij jou tot nu toe anders aan toe gaat. Super fijn om zo snel een ritme te vinden en tevreden kindjes te hebben. Geniet ervan! .

  • Rachel

    Zelf ook mama van 2 kindjes onder de 2
    Zit 18 maanden tussen.
    Mijn zoontje is nu 2 en mijn dochter 6 maanden.
    Ik kan me heel erg vinden in jou verhaal.
    Wij hadden ook de mazzel met 2 ontzettende makkelijke en tevreden baby’s.
    Sliepen allebei vanaf het begin al heel snel de nacht door.
    Waardoor je zelf ook je nachtrust hebt en je daardoor heel bewust van alles kan genieten.
    Persoonlijk vind ik dat er helemaal geen nadelen zijn aan het krijgen van 2 kindjes zo dicht op elkaar.
    Het enige wat ik de eerste dagen wat moeilijker vond was is het verdelen van je aandacht. Voornamelijk omdat je veel uurtjes bezig bent met de borstvoeding.
    Mijn zoontje moest daar in de eerste week wel een beetje aan wennen.
    Nu mijn dochtertje alweer iets ouder wordt en er steeds meer interactie is tussen mijn kindjes geniet ik zo intens van ze en voel ik mij de gelukkigste mama die er is.

    Geniet van je gezinnetje, liefs Rachel

  • Linda

    Wat geweldig om te lezen dat het zo goed gaat!
    Soms is in de blogs te lezen dat je thuis sport , erg fijn met twee kindjes als je dit thuis kan doen!
    Misschien is een blog hierover leuk voor alle moeders die geen tijd zien/vinden om naar de sportschool te gaan?
    Liefs Linda

  • Mandy

    Heerlijk zo! Het is dubbel zo genieten als de kindjes zo ‘makkelijk’ zijn en snel een ritme hebben. Bij ons was de eerste ontzettend makkelijk! Sliep super goed, huilde bijna nooit, heel gemakkelijk ventje…. De 2e was toch anders. Geen ritme, hij was een stuk onrustiger, dronk slechter. Hij wilde ook al veel meer dan hij kon (draaide al naar zijn buik met ruim 3 maanden). Daardoor vond ik de overgang wel een stuk pittiger. Nu is de jongste ruim 1 en is het een stuk makkelijker. Ook hier trouwens een broer die ontzettend lief is voor zijn kleine broertje en hem het liefst de hele dag knuffelt. Dat is zo schattig om te zien! Je geniet dubbel en dwars, lekker doen want het gaat zo snel!

pingbacks / trackbacks
  • […] mogen we dus keihard in onze handjes klappen. Toen Benjamin zes weken oud was schreef ik de eerste TKODT-update – kek afkortinkje niet;)?! – en daarin vertelde ik al dat Benjamin net als zijn broer […]

  • […] twee keer eerder over het hebben van twee kinderen onder de twee. Toen Benjamin 6 weken oud was (KLIK!), en toen hij een half jaar was (KLIK!). Inmiddels zijn we een hele poos verder en is het in plaats […]

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!