TWEE MAANDEN MOEDER

Vandaag, op 5 juli 2016, is Morris twee maanden oud en ben ik dus precies twee maanden moeder. De afgelopen twee maanden zijn de meest intense, bijzondere en mooiste maanden geweest óóit geweest voor mij. Ik kan er op een of andere manier niet bij dat Morris alweer twee hele maanden bij ons is. Dat ik al twee maanden zijn moeder mag zijn en voor hem mag zorgen, voelt als een onwerkelijk gegeven. Vandaag wil ik jullie graag vertellen hoe ik de afgelopen twee maanden heb ervaren en hoe het met mij, en met ons, gaat.

Vlak na Morris zijn geboorte vertelde ik jullie al dat ik er nog niet echt bij kon dat dat kleine ventje écht van mij is. Dat ik voor altijd voor hem zou mogen zorgen en dat hij altijd bij ons zou blijven. Nou, dat gevoel heb ik ergens nog steeds. Hoewel ik instinctief al vanaf het moment dat ik hem onder zijn okseltjes aanpakte en hem zelf op mijn borst legde een ontzettend sterk moedergevoel heb, en het moeder zijn me – al zeg ik het zelf – heel natuurlijk af gaat, ben ik nog steeds een soort van bang dat er morgen iemand aan de deur komt die hem weer op komt halen. Hoewel ik nog maar 22 ben, is mijn kinderwens altijd zó sterk geweest, dat ik amper durf te geloven dat ik nu echt moeder mag zijn. Ik vind het zoiets ‘groots’ dat ik het soms bijna niet kan bevatten. Het moederschap is zo allesomvattend, dat je het niet in een paar woorden kunt omschrijven. Ik had me er van te voren honderdduizend voorstellingen van gemaakt, maar de werkelijkheid overtreft ze allemaal. Als ik mezelf tegen Morris hoor praten – ‘doe jij lachen naar mama?’ – duurt het iedere keer weer even voor het besef binnenkomt dat ik nu inderdaad naast vrouw, echtgenote, dochter, zus en vriendin, vooral ook moeder ben. Een titel die altijd op de allereerste plaats zal komen en waar ik oneindig dankbaar voor ben.

Ik vind het vreemd dat het leven gewoon het leven blijft, terwijl onze wereld zo ingrijpend is veranderd. Ik bedoel, ik heb nog steeds een huishouden, we gaan nog steeds lekker naar het terras, gezellig naar de stad, samen boodschapjes halen, een hapje eten als we zin hebben en leuke dingen doen. Koen en ik doen nog steeds hetzelfde als voorheen, de katten zijn nog net zo als ze waren voor Morris er was en ons huis is precies zoals voor zijn geboorte. En toch is alles anders.

Het is zo tweeledig: ik ben nog steeds ik, maar ‘ik’ is sinds Morris er is ook een compleet ander mens. Tijdens mijn zwangerschap al voelde ik me heel anders – veel evenwichtiger – dan daarvoor, en sinds Morris’ geboorte is dat alleen maar meer geworden. Voordat ik in verwachting raakte was ik het stereotype emotioneel mens. Echt, ik jankte al bij het eerste beste tv-programma op televisie. Ik was dus ook voorbereid op een kraamweek vol kraamtranen en huilbuien. Die zijn er alleen allebei nooit gekomen. Op een of andere manier krijg ik er sinds Morris er is amper een traan uitgeperst. Ik voel zo veel, maar kan het niet zo goed uiten. Zal deels aan de hormonen liggen, en deels aan het feit dat een kind je gewoon écht in één klap volwassen maakt. Ik ben veel sterker dan ik ooit dacht dat ik zou kunnen zijn en dat is een grote verandering.

Toch ben ik ook nog steeds hetzelfde mens als ik altijd al was. Lach ik nog steeds om dezelfde flauwe grappen, ben ik nog steeds dezelfde flapuit als ik voor Morris’ geboorte was en heb ik nog steeds dezelfde gewoonten. Ik ga er alleen anders mee om. Ik had bijvoorbeeld verwacht dat ik heel melodramatisch zou kunnen doen over het feit dat hij zo hard groeit, en dat ik af en toe met heimwee zou terugdenken aan de tijd dat hij als een minibaby’tje hele dagen op mijn borst lag te slapen, en hoewel ik me inderdaad dagelijks verbaas over hoe snel de tijd gaat, geniet ik er juist van dat hij zich zo ontwikkelt. Ik vond dat minibaby’tje heerlijk, maar ik vind het kleine ventje wat hardop naar me lacht net zo geweldig. Ook was ik altijd al een controlfreak, en dat is helemaal niet veranderd. De eerste weken voelde ik de behoefte letterlijk álles bij te houden. Hoelang hij aan welke borst dronk, hoeveel poep- en plasluiers hij op een dag had, van hoelaat tot hoelaat hij precies zijn ogen sloot, hoeveel hij iedere week groeide en ga zo maar door: ik hield het allemaal met militaire precisie bij in een notitieboekje. Inmiddels zit het notitieboekje in Morris’ herinneringendoos voor later en probeer ik het iets los te laten, maar het ‘bij willen houden’ zit nou eenmaal in mijn aard. Iedere dinsdag sta ik dus op het consultatiebureau om hem te laten wegen, en eigenlijk vind ik dat wel prima zo. Het geeft me rust te weten hoe hij het doet op mijn borstvoeding. Wat dat betreft is wat ze zeggen over kinderen helemaal waar: vanaf het moment dat ze er zijn heb je, hoe goed het ook gaat, altijd zorgen.

Ik had vooraf verwacht dat ik hem gemakkelijker af en toe even los zou kunnen laten. Dat ik even iets voor mezelf zou willen doen, en hem dan eventjes bij mama zou brengen. Maar dat kan ik nog niet. Ik wil bijvoorbeeld heel graag naar de kapper, maar ik ben er gewoon nog niet aan toe hem een paar uur te moeten missen. Niet omdat ik Morris niet aan anderen toevertrouw, maar gewoon omdat het nog niet goed voelt om bij hem weg te gaan. Ik weet dat er een keer een moment gaat komen dat dat moet, maar nu nog even niet. Ik ga ervan uit dat ik daar nog wel een beetje in groei en dat dat dan helemaal goedkomt. Voor nu houd ik hem gewoon nog even heel dicht bij me.

Ik weet dat er geen taboe op rust toe te geven dat het moederschap pittig is, maar ik vind het jammer dat het bijna een soort trend lijkt om heel hard en heel vaak te roepen hoe zwaar het moeder zijn wel niet is, en vooral ook dat moeders die zeggen dat ze het niet zwaar vinden zichzelf en de wereld voor de gek houden. Begrijp me niet verkeerd; er zijn ongetwijfeld moeders die het door ontelbaar verschillende omstandigheden écht heel zwaar hebben. Ik wil ook helemaal niet zeggen dat die overdrijven of zich aanstellen. Integendeel zelfs. Ik geloof heel goed dat het moederschap verschrikkelijk zwaar kan zijn en kan me daar alles bij voorstellen. Ik heb het alleen de afgelopen twee maanden niet zo ervaren, en wil ook niet zeggen dat dat wél zo is omdat dat zo lijkt te horen. Morris is vanaf het begin een ontzettend makkelijke baby. Het feit dat hij zelden huilt, groeit als kool en iedere nacht weer doorslaapt, heeft ons veel onzekerheid bespaard, en dat we al even een heel stabiel ritme hebben geeft heel veel rust. Ik vond de afgelopen twee maanden wel ontzettend intens en bij vlagen overweldigend. Vooral toen Koen na anderhalve week weer ging werken, weer drie avonden moest trainen en op zondag moest voetballen, overviel het gigantische verantwoordelijkheidsgevoel wat gepaard gaat met het krijgen van een kindje me een beetje. 24/7 bij je kind mogen zijn en ervoor morgen zorgen is geweldig, maar ik vond het vooral in het begin af en toe best heftig om dat 99% van de tijd alleen te moeten doen. Ik weet dat dat erbij hoort, maar ik vond dat af en toe best een beetje eenzaam en heb daar mijn draai even in moeten vinden.

Ik vind het moederschap tot nu toe vooral een aaneenschakeling van hoogtepunten. Het moment waarop hij zijn geboortepakje toch echt ontgroeid was, die keer dat hij me voor het eerst écht aankeek met die grote ogen van ‘m, zijn eerste lachje, de eerste keer dat hij zijn stemmetje gebruikte; de mijlpalen volgen elkaar in rap tempo op. Waar de eerste weken vooral bestonden uit aftasten, elkaar leren kennen en wennen aan de nieuwe situatie, kan ik nu zeggen dat we aardig op elkaar zijn ingespeeld en ik mijn kind echt wel ken. Ik herken zijn signalen en begrijp wat hij bedoelt, en kan daar ondertussen goed op inspelen. Dat voelt fijn en geeft zelfvertrouwen.

Hoe het leven met Morris zich zal ontwikkelen weet ik niet. Misschien blijft hij zo’n makkelijk kind, misschien is morgen alles ineens weer helemaal anders. Feit blijft dat we een heerlijke start hebben gehad samen, en die neemt niemand ons meer af. Die roze wolk was genieten, maar het ‘echte leven’ met een baby is minstens net zo leuk.

Hoe vonden jullie die eerste maanden met baby? Ik ben zoals altijd benieuwd naar jullie ervaringen. Laten we vooral begrip en respect hebben voor elkaars gevoelens. Er is weinig zó persoonlijk als het moederschap. Voor de liefhebbers: morgen komt het shoplogje met mijn aankopen van de afgelopen weken online! Bedankt voor het lezen! X