UPDATE: HOE GAAT HET MET ONS?

Aanstaande maandag is het acht weken geleden dat Olivia werd geboren. Ligt de bevalling alweer acht weken achter ons (bevallingsverhaal komt snel: beloofd!). Zijn we acht weken een gezin van vijf. Ergens blijft dat nog steeds een beetje onwerkelijk. We zijn zo gewend aan het leven zoals het is – dat waren we vrijwel meteen maar daarover later meer – maar tegelijkertijd zeg ik per ongeluk nog steeds vaak ‘met z’n vieren’, of ‘de jongens’, en als ik een brief of kaart onderteken met ‘Koen, Michelle, Morris, Benjamin & Olivia’ moet ik er zelf om lachen. Dat gezin van ons heeft toch wel heel serieuze vormen aangenomen.

De moraal van het verhaal is eigenlijk: het is net of het nooit anders is geweest. We behoren kennelijk bij de groep die zegt dat je een derde er ‘even’ bij doet. De eerste weken heb ik mezelf regelmatig moeten knijpen. Juist omdat het allemaal zo goed ging, en zo fijn was, en Olivia zo goed sliep meteen, voelde het alsof er eigenlijk niets veranderd was. We hadden er een baby bij, natuurlijk, maar het leven zoals het was ging eigenlijk op de automatische piloot verder. Mentaal moest ik daar echt even mijn weg in vinden. Hoe kon alles nou zo normaal voelen terwijl ik net weer moeder was geworden? Terwijl onze hele wereld eigenlijk op z’n kop zou moeten staan? Ik weet niet wat ik bij voorbaat verwacht had. Ik verwachtte niet zo veel. We hebben onszelf de hele zwangerschap voor gehouden dat nóg een keer zo’n baby als Morris en Benjamin echt niet ging gebeuren. We hadden ons ingesteld op gebroken nachten, krampjes en huiluurtjes, voor zover je je daar überhaupt op in kunt stellen. En toen kwam Olivia en herhaalde de geschiedenis zich opnieuw. Dat is bizar luxe, en heel fijn, en tegelijkertijd maakt dat ook dat ik daar in mijn hoofd echt even in moest schakelen. En nee geen zorgen, je hoeft echt niet te wennen aan goede nachten, maar wel aan dat het leven gevoelsmatig zo hetzelfde is terwijl het ook zo wezenlijk is veranderd.

Afijn; dat had gewoon even tijd nodig. Ook om te kunnen geloven dat het is zoals het is. Dat ze bij ons is, dat ze gezond is, dat het zo goed gaat. Ik krijg regelmatig dm’s van moeders op Instagram die me vragen naar een geheim, maar heel eerlijk: er is geen geheim. Als ik het geheim wist van enkel en alleen doorslapende tevreden baby’s baren had ik er een boek over geschreven en was ik waarschijnlijk miljonair geweest. Het is niet de norm. Baby’s hóéven helemaal niet door te slapen. Het is hartstikke normaal als ze ‘s nachts wel willen drinken. Dat die van ons aan ‘t eind van de dag kennelijk zo vol zitten dat ze de hele nacht niets hoeven is echt meer uitzondering dan regel. Máár: ook dat mag er zijn. Ik merk dat ik me soms bijna schaam en dat slaat ook op precies niks. ‘t Is gewoon voor een heel groot deel toeval. Je doet niets verkeerd als jouw kindje nog niet doorslaapt Verre van.

Ik geef Olivia volledig borstvoeding. Daar hebben we inmiddels alweer een aantal obstakels in gehad, als in borstontsteking, kloven, spruw: de hele rataplan, maar as we speak gaat het heel goed. Ik heb net als bij de jongens bizar overproductie, wat betekent dat ik de stuwing die je normaal gesproken alleen in de kraamweek hebt nog steeds iedere dag heb. Dat went, ik weet nog hoe het was, maar het voelt niet altijd even fijn. We hebben er met de kraamzorg en een lactactiekundige naar gekeken, maar dit is kennelijk hoe het bij mij nou eenmaal werkt. We hebben van alles geprobeerd, maar dé oplossing bleef uit.

Voor nu werkt het voor ons ‘t beste om één keer per dag helemaal leeg te kolven, dat is ‘s ochtends, en dan is het de rest van de dag heel goed te doen. Ben heel blij dat we die modus weer gevonden hebben en dat het tot op heden bij één borstontsteking gebleven is. Gek genoeg had ik daar eigenlijk minder pijn aan dan de kloven. Mijn hemel jongens echt, ik had het in eerste instantie niet eens door. Ging door de grond met voeden, maar had geen idee waar het door kwam. Tot Olivia begon te spugen en er meer bloed dan melk uit kwam. Bleek de boel dus aan de onderkant, precies waar ik ‘t van boven niet zie, helemaal kapot te zijn. En dan moet je dan dus doorbijten tot het genezen is helemaal. Poh. Dat zijn echt geen grappen. Maaar goed: ik weet het, het zijn luxeproblemen en ik moet blij zijn dat ik überhaupt kan voeden. Dus dat ben ik ook. En Olivia doet het er goed op. Ze heeft reflux, maar dat is te wijten aan de overproductie en daar heeft ze verder geen last van. ‘t Is dat ze na de voeding gewoon heel veel spuugt, ongeacht of ik van tevoren wat afkolf of niet, dus dat doe ik nu niet meer omdat ik die productie niet nóg meer wil stimuleren, en dat dat dan reflux heet. Benjamin had hetzelfde. Zolang ze er geen pijn aan heeft en het enige is dat ik bij de wasmachine kan blijven staan vind ik ‘t allang prima.

Omdat ik er op de gram heel veel vragen over krijg dacht ik: ik deel hier meteen even haar ritme zoals het ‘t moment is, mocht je dat interessant vinden. Zo niet, vooral even door scrollen naar de volgende alinea, maar om er een apart artikel over te maken leek me voor nu nog niet zo boeiend omdat er weinig interessants over te vertellen is denk ik. Olivia krijgt in principe vijf voedingen op een dag. De eerste rond 9:15, de volgende rond 13:15, dan de volgende rond 17:15, dan rond 20:30, dan rond 23:45. Het komt regelmatig voor dat het wat opschuift allemaal, maar dit is zo ongeveer het uitgangspunt. Ze doet twee lange dutjes overdag, eentje van ongeveer 10:30 tot 13:00, en eentje van 14:30 tot 17:00. Na de voeding van rond vijf uur, is ze het langste wakker, dan doet ze vaak maar een heel kort hazenslaapje en gaat ze niet naar bed. Na de voeding van 20:30 valt ze lekker bij Koen en mij op de bank in slaap op de borst, en als wij naar bed gaan voed ik haar en leg ik haar daarna in haar wiegje. Tot de volgende ochtend en dan begint de hele riedel weer opnieuw. Koen brengt de jongens ‘s ochtends naar school zodat Olivia in haar bed kan blijven en dat is wel echt heel chill: ik hoef haar in de ochtend nooit uit bed te halen voor de schoolrun. Daar tegenover staat dat hij ‘s avonds afspraken heeft en ik het avondritueel dan alleen doe met drie kinderen, maar dat gaat eigenlijk prima. Voelt wel als een goede balans.

Dit is inmiddels een week of drie ‘t ritme en ik ben er heel blij mee. Ik krijg vaak vragen over waarom ik niet op verzoek voed, maar in principe doe ik dat wel. Dit is waar het dan op neer komt. Soms wil ze ‘s avonds na die voeding van 20:30 wat langer aan de borst blijven. Niet echt drinken is ‘t dan, meer een beetje tutteren zeg maar, en dat is prima. We zouden haar na die voeding ook in bed kunnen leggen, bij de jongens deden we dat al eerder, maar we zijn er nu op een of andere manier nog zo níét aan toe. Ik merk dat ik wel een beetje in die richting begin te groeien, maar die avonden zo met z’n drieën op de bank zijn zó fijn. Dat kleine lijfje zo slapend tegen me aan. Ik geniet daar echt intens van. En ik weet ook; vanaf het moment dat ze dan in bed slaapt komt deze tijd nooit meer terug. En dat vind ik een ding. Dus voorlopig nog gewoon lekker bij ons ‘s avonds. Heb wat meer tijd nodig om los te laten geloof ik dit keer, dus daar geef ik dan maar gewoon aan toe.

Met mij gaat het eigenlijk heel erg goed. Lichamelijk heb ik met de bevalling gewoon heel weinig geleden. Daar ben ik blij om. In mijn hoofd was ‘t de afgelopen weken niet altijd even gemakkelijk. Vooral het zoeken naar een goede werk-privébalans vind ik lastig. Niks nieuws eigenlijk, want dat vond ik al, maar ik heb geen verlof genomen voor mezelf, dus dat werk liep allemaal redelijk door, en omdat Olivia eerder kwam dan ik dacht en we alles toen vooruit geschoven hebben waren er ook best snel een paar drukke weken. Vond ik ergens wel fijn, maar ergens ook dubbel. Ik ben gewoon heel erg geneigd om altijd maar aan ‘t werk te gaan. Meteen al. Als Olivia sliep en de jongens op school of bij opa en oma waren; hup achter die laptop. Nou is dat natuurlijk ook waar we zometeen naar toe moeten, maar de eerste weken wilde ik óók graag gewoon ff niks doen. Dat is niet zo heel vaak gelukt. Werken zit zó in mijn systeem dat het me slecht lukt te ontspannen, en dat wil ik anders. Ik merk dat ik nu door ‘n soort proces van keuzes maken ga. Zoals ik het voor de bevalling deed wil ik het nooit meer. Ik was gewoon alleen maar aan het werk. Voor mezelf, voor de zaak, alles bij elkaar tussen de 40 en 60 uur, en dat is allemaal leuk en aardig als je geen gezin hebt, maar als er ook nog kinderen zijn en een relatie waar je graag tijd aan wilt besteden is het gewoon teveel. Dat wilde ik destijds niet zien, want ‘nee ik kan het allemaal wel’, maar ondertussen zat ik íedere avond achter de laptop en was iedereen om mij heen bezorgd. Ik weet zelf inmiddels ook dat dat me niet gelukkig maakt, dus dat is iets waar we samen veel mee bezig zijn. Een beetje een andere invulling van mijn tijd waardoor ik wat meer rust krijg. In praktische zin, maar ook in mijn hoofd. Dat is nog ff werk in uitvoering. Feit is wel dat ik héél erg geniet van ons gezin. Er zijn serieus momenten dat de tranen in mijn ogen springen als ik naar de kinderen kijk. Gewoon, van blijdschap dat ze er zijn. Ik sta er veel bewuster bij stil dan ik ooit heb gedaan en dat voelt echt al als winst.

Met de jongens gaat het heel goed. Ze zijn zó gek op hun zusje, dat is echt niet normaal. Ze voelt voor ons allemaal als een cadeautje en ik vind het zo leuk dat ze het zo bewust meemaken. Die dankbaarheid overheerst eigenlijk continu. We hebben een heel fijne start gehad samen. Ik wilde jullie ook via hier nogmaals bedanken voor alle lieve, leuke berichten die ik de afgelopen tijd heb gehad. De stortvloed aan felicitaties na Olivia haar geboorte, maar ook gewoon het meeleven van de afgelopen weken. Het blijft bijzonder om een deel van ons leven zo te kunnen delen, maar vooral ook dat daar zoveel mooie interactie uit voortkomt. Word ik heel blij van.

Voor nu bedank ik je heel graag weer voor het lezen, en tot de volgende:)!