VAN KINDERWENS TOT ZWANGERSCHAP

 In Persoonlijk, Relatie, Zwangerschap

wensnaarbaby

Ik heb jullie al eerder verteld dat ik al zolang ik me kan heugen een ontzettend grote kinderwens heb. Ik weet niet beter dan dat ik altijd heb geroepen jong kinderen te willen. In het artikel ‘onze kinderwens’ schreef ik hier al eens over. Ik heb jullie alleen nog niet verteld hoe het proces van zwanger worden bij ons is verlopen, dus het leek me vandaag wel eens tijd om dat te doen!

Jullie weten inmiddels dat Koen en ik vlak na onze bruiloft in Parijs besloten de pil weg te gooien. Het was zaterdag 16 mei 2015 en we waren die middag beroofd van héél veel geld bij een pinautomaat in Montmartre na een bezoek aan de Sacre Coeur (ja echt!). We waren onderweg van ons hotel naar waar we de auto geparkeerd hadden, om weer richting huis te gaan. We wilden eerst nog even wat eten, en net voorbij de Moulin Rouge gingen we in het zonnetje op het terras van een heel authentiek Italiaans restaurantje zitten. We bestelden wat te eten, dronken een biertje en een wijntje en praatten wat over onze bruiloft en vooral ook over onze toekomst. Ik weet niet meer precies hoe, maar al vrij snel kwam Het Onderwerp ter sprake. Ik weet wél nog precies hoe Koen me aankeek toen hij zichzelf hardop afvroeg of dan nu niet het moment was om gewoon met de pil te stoppen en er samen voor te gaan. Hoewel we het er al wel duizend keer over gehad hadden, had ik ‘m nu niet per se aan zien komen. Neemt niet weg dat ik dolgelukkig was dat hij er over begon. Koen gaf aan het gevoel te hebben dat ‘het moment’ wel daar was. Ik was het heel stellig met hem eens. We hadden altijd gezegd eerst getrouwd te willen zijn voor we kinderen zouden krijgen; nu was er eigenlijk niets meer om voor te wachten. We wisten op dat moment natuurlijk nog niet hoe lang het zou duren voor het zou lukken, en of het ons überhaupt wel gegeven zou zijn om samen een kindje te krijgen, dus het leek ons een mooi moment om het grote avontuur te beginnen.

De hele weg naar huis praatten we over weinig anders dan de beslissing die we net genomen hadden, en fantaseerden we er in het wilde weg op los. Omdat we voor ons gevoel nog best eventjes hadden gewacht, waren we allebei meteen zo ongeduldig als de pieten. Nu we eenmaal besloten hadden dat we dit samen wilden, moest het maar zo snel mogelijk lukken ook. Ik downloadde meteen een ovulatie-app om mijn cyclus bij te houden en te monitoren hoe lang die ongeveer zou duren. We spraken af te proberen het hele ding nog even los te laten en vooral niet spastisch te gaan doen, dan zou het vast vanzelf allemaal goed komen.

Tot zo ver dus de goede voornemens. Dat hele ‘we laten het los en zien wel wanneer het ons gegeven is’-ding hebben we precies één maand volgehouden. Niemand had ons namelijk uitgelegd hoe dat los laten dan precies werkt. Hoe je vooral niet bezig moet zijn met hetgeen je het allerliefste wilt. Hoe je vooral niet na moet denken over of je cycli mooi regelmatig zijn, over wanneer je precies ovuleert en wanneer de timing dan goed is. Dat hele loslaten, dat konden wij dus niet. Ik niet, en Koen ook niet. Ondanks dat je na de eerste maand rationeel gezien best héél goed weet dat de kans nihil is dat je meteen zwanger bent, hoop je er stiekem toch op. Toen ik voor de eerste keer ‘uit mezelf’ menstrueerde zaten we als twee guppen naast mekaar op de bank. Blij en opgelucht dat mijn hele systeem dus vanzelf op gang bleek te komen, maar toch ook wel een beetje gedesillusioneerd dat het niet in één keer bingo was geweest. We besloten maar meteen grof geschut in te zetten. Een bezoekje aan Sensitest.nl en een berg ovulatie- en zwangerschapstesten waar je u tegen zegt rijker gingen we vol goede moed ronde twee in. Het gaf ons wel een soort van rust te weten wanneer ik ovuleerde en wanneer de timing dan ongeveer goed zou zijn. Die ovulatietesten plakte ik allemaal keurig in een schriftje, inclusief datum en tijdstip, om het allemaal maar zo goed mogelijk in kaart te brengen. Of dat heel erg ‘de natuur op zijn beloop laten’ en romantisch is? Heel eerlijk; nee. Niet per se. Maar het weten wanneer ik zwanger zou kunnen raken stelde ons wel in staat het de rest van de maand los te laten en wel romantisch te doen, zeg maar, en dat vond ik al heel wat. Ronde twee en drie slaagden niet, maar ik bleek wel meteen een heel regelmatige cyclus te hebben.

We waren iedere maand best een beetje teleurgesteld als het niet gelukt bleek, maar hielden onszelf steeds voor dat het best een half jaar tot een jaar zou kunnen duren voor het zou lukken, áls het al zomaar zou lukken. Uiteindelijk komen we er begin september achter dat poging vier geslaagd is en zijn we compleet door het dolle. Wij zijn natuurlijk ontzettende bofkonten dat we er maar vier maanden over gedaan hebben om in verwachting te raken, en dat het ook nog meteen allemaal zo goed gaat. Daar ben ik súper dankbaar voor. Toch vond ik het zwanger proberen te worden op zich psychisch veel zwaarder dan ik had verwacht. Iedereen zegt altijd maar dat je het allemaal los moet laten enzo, en dat je de natuur zijn werk moet laten doen en er gewoon niet mee bezig moet zijn. Je krijgt er alleen geen handleiding bij, of uitleg, over hoe dat dan precies moet. Ik weet dat je dat eigenlijk helemaal niet ‘mag’ zeggen als je het geluk hebt gehad om zo snel op de natuurlijke manier zwanger te worden, maar ik doe het toch. Ieder heeft zijn eigen referentiekader, en ik wil niet doen alsof ik het allemaal maar peanuts vond. De onzekerheid over of het je gegeven zal zijn om samen een kind te krijgen vond ik best een dingetje, en ik kan me voorstellen dat dat nog honderd keer zo erg is als het proces van zwanger raken jaren duurt, in plaats van die onbenullige vier maandjes bij ons..

Hoe hebben jullie het proces van zwanger proberen te worden ervaren? Konden jullie het wel loslaten?

Dankjewel voor het lezen! X

Recommended Posts
Showing 10 comments
  • kim

    Heej,

    Hier bij de eerste, na 12 jaar pil slikken, meteen na m’n eerste menstruatie zwanger.
    Bij de tweede, waar ik tussentijds geen pil geslikt heb, na 6 maanden zwanger.

    en het is net wat jij al zegt; als de beslissing gemaakt is om ervoor te gaan.. Duurt elke maand te lang. Ongeacht het maar 2, 3 of 6 maanden zijn. Je wilt het gewoon NU!

    Ik vond het vooral tegen vallen dat de eerste zo goed als meteen raak was en de tweede niet. Je verwacht toch een beetje hetzelfde te krijgen. En wat duurt een maand dan ineens lang als het weer mislukt blijkt te zijn!

    Liefs

    • Michelle

      Wat fijn dat het gewoon meteen raak was voor de eerste Kim! Kan me wel voorstellen dat het dan stiekem tegenvalt als het ineens 6 maanden duurt; je stelt je dan toch een beetje op iets anders is. Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen toch;)?

  • Mathiske

    Ik kon in het in het begin nog wel loslaten, maar na een tijdje ging het echt knagen en lag ik nachten wakker. Nu wist ik dat ik zelf waarschijnlijk niet spontaan zwanger kon raken. Maar als het dan echt niet lukt is dat echt een klap in je gezicht. Ik heb hier een week of 2 geleden toevallig ook een blog over geschreven. Genieten van je zwangerschap ❤

    • Michelle

      Als ik een reactie als de jouwe lees voel ik me pertinent schuldig dat ik me al zo voelde met m’n lullige vier maandjes proberen, maargoed, ieder z’n eigen kadertje he. Ik kan me er niets bij voorstellen, maar geloof meteen dat dat inderdaad echt een klap in je gezicht is. Wat fijn dat jullie uiteindelijk zo’n mooie dochter hebben mogen krijgen.

      • Mathiske

        Iedere maand is te lang als je graag zwanger wilt worden. Je hoeft je niet schuldig te voelen want ik ben hartstikke gelukkig met mn kleine meisje ❤

  • Deborah

    Elke maand was het wel even slikken. Vrij logisch ook als je er zo naar verlangt. Helaas lukte het bij ons niet op de natuurlijke manier. Van IUI,IVF naar ICSI. Geen romantiek en alles tot in de detail gepland en gepuzzeld. Nu eindelijk ouders van een prachtige dochter. Daar gaat het om en ik zou de weg zo weer opnieuw bewandelen.

    • Michelle

      Wat mooi om te horen dat het het voor jou allemaal zo waard is geweest. Wel heel heftig. Ik kan me voorstellen dat het een zwaar proces moet zijn geweest om uiteindelijk mama te worden. Geniet van je dochter<3!

  • Miss M

    Wat een mooi verhaal! Ik snap het wel een beetje, dat stukje over het proberen los te laten, al is het bij ons wel anders gegaan.
    We besproken dus ook met z’n tweetjes wanneer ik zou stoppen met de pil. Best romantisch eigenlijk! 🙂
    Nadat ik de laatste pil had geslikt na ruim 10 jaar deze te hebben gebruikt als anticonceptie, werd ik na de eerste keer al meteen zwanger! Dit hadden we echt nooit verwacht, wel op gehoopt natuurlijk. Zeker omdat je weleens verhalen hoort over het moeten ” ontpillen’.
    Na de bevalling van Jeroen ben ik niet meer aan de pil gegaan en deden we het met condooms tijdens vruchtbare periodes. Na een jaartje dachten we: weg met die dingen en deden we het gewoon wanneer we zin hadden. Ook zo romantisch! 🙂 Toen ik na een week of 2 niet menstrueerde, en een paar dagen ‘te laat’ was, wist ik eigenlijk al meteen dat het weer zover was. Alleen al aan de megagevoelige tepels merkte ik het al: zwanger van onze tweede knul Stijn!
    Eigenlijk maakten we het hele proces van ‘zwangerworden’ dus niet bewust mee, omdat het dus steeds meteen raak was.
    Maar ik kan me er wel een voorstelling bij maken, hoor! Ken zoveel mensen bij wie het niet lukt, of bij wie het echt heel lang heeft geduurd. Zwanger worden is helemaal niet altijd zo vanzelfsprekend.

    Lieve groet,
    Marjolijn

  • Liess

    Ik vond het vreselijk, elke keer die opmerkingen dat je het los moet laten. Wij ( vooral IK) wist heus wel dat ik het los moest laten, en er niet te veel mee bezig moest zijn, maar dat is moeilijk als je iets heel graag wil en niet lukt.
    Ik denk dat ik het wat beter los kon laten toen ik niet meer naar zon zwangerschapsforum ging, en toen we erachter kwamen doormiddel van testen dat het waarschijnlijk niet zou lukken op de natuurlijke manier… het was hartstikke moeilijk maar ik was er niet meer constant mee bezig….
    2 jaar later <3 toch op de natuurlijke manier, ookal zeiden ze dat het zo goed als onmogelijk was… was trouwens ook meteen nadat we tegen elkaar zeiden dat we het even op een laag pitje zouden zetten, ivm overleden nichtje (39weken zwanger)
    Officieel als we terugrekenen, zijn wij 1 dag na het babytje overleed, zwanger geraakt………

  • Margriet met de Paplepel

    Dit is zo herkenbaar! Heel fijn om te lezen. Wij zijn nu na 2 jaar zwanger. Loslaten was echt het allermoeilijkste en als je wens zo groot is, is dat gewoon onmogelijk, zo voelde dat bij mijn ook. Op het moment dat ik hoorde dat we met insemineren zouden gaan beginnen heb ik het natuurlijk zwanger worden losgelaten en hopla, ik was meteen natuurlijk zwanger, nog voordat we gingen insemineren. Er zit denk ik dus echt wel waarheid in, maar dat wil nog niet zeggen dat je dat zomaar kan doen. En inderdaad de duur van het wachten maakt niet uit, het is slopend, of het nu een paar maanden of een paar jaar is. Ik schreef er toevallig vandaag ook en blogje over.

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!