VAN TWEE NAAR DRIE!

Toen Morris vijftien maanden oud was werd Benjamin geboren. Ik was nét een beetje dat babytijdperk uit, en er was alweer een baby. Twee kinderen in 15 maanden: er is me heel vaak gevraagd, of eigenlijk bij voorbaat al aangenomen, dat dat ongetwijfeld heel erg zwaar moest zijn. Toen ik vroeg waarover jullie graag zouden willen lezen werd dit heel vaak genoemd: hoe ik de overgang van één naar twee kindjes heb ervaren, hoe ik uitkijk naar de overgang van twee naar drie kinderen, én of ik het zwaar vond; twee kinderen in zo’n kort tijdsbestek. Leken me allemaal best mooi op elkaar aansluitende thema’s, dus die combineer ik vandaag.

Twee kinderen in 15 maanden dus. Ik weet dat dat best heel heftig klinkt. Met een beetje geluk loopt de eerste net, maar dat is nog maar de vraag, en een dreumes en een baby die allebei maximaal hulpbehoevend zijn en nog niet ‘t allerminste beetje zelfstandig lijkt een zware kluif. En toch heb ik dat echt nooit zo ervaren. Ik heb daar destijds ook best regelmatig over geschreven, en ik kreeg vaak als ik dat deed verontwaardigde reacties van moeders die het héél anders voelden en vonden dat ik niet eerlijk was. En dat snap ik, want als je ‘t zelf compleet anders voelt is het ook niet voor te stellen dat het van ‘n leien dakkie kan gaan, maar toch. Ik was wel eerlijk. En nog. Ik zat echt op een kneiter van een roze wolk met die twee kleintjes. Ik vond het feit dat ze qua leeftijd zo weinig verschillen eigenlijk alleen maar gemakkelijk. Niet altijd, natuurlijk zijn er dingen die veel gemakkelijker zijn als één kind al wat ouder is, maar ze deden bijvoorbeeld in ‘t begin allebei tegelijk een middagdutje, wat maakte dat ik ook echt nog even mijn handen vrij had. Ze hadden ongeveer een zelfde ritme qua slapen en wakker zijn, waardoor we daar chill in mee konden gaan. Plus: ik zat gewoon nog een soort van in dat hele babygebeuren, dus ik hoefde ook niet echt te wennen aan weer zo’n kleine baby in huis. Weinig te schakelen, zeg maar. Dat was nog maar zo kort geleden. Dat wat veel mensen al zeiden – dat je een tweede kind er wat meer ‘bij doet’ – ging in ons geval op. Moet overigens wel bij gezegd dat de jongens allebei redelijk ‘makkelijke’ baby’s waren. Dat klinkt altijd zo stom, maar ze sliepen allebei héél snel door, hadden snel een ritme, huilden nauwelijks, waren mega tevreden: het zat gewoon heel erg mee. Ik weet dat sommige moeders dat heel anders ervaren en dat is vet lullig, want in veel gevallen kun je er helaas heel weinig aan doen, maar dat is wel hoe het hier was. Gewoon geluk. Dus hard werken; ja! Er is altijd wel iemand die ff wat wil eten of drinken of een vieze luier heeft of noem maar op, hele dagen in chillpak Netflixen zonder ergens naar om te kijken is het niet, maar zwaar: in mijn beleving niet.

Feitelijk vind ik de overgang van nul naar één kind tot op heden dan heftiger. Puur omdat je van een leven zonder kind naar een leven met kind gaat. En zelfs als je leven an sich niet heel erg verandert, is het tóch heel anders en gewoon niet te vergelijken qua gevoel; die verantwoordelijkheid die er ineens is en vervolgens nooit meer weggaat, die allesomvattende liefde op een heel ander level die je leert kennen als je baby er is, je relatie die een andere dimensie krijgt als je naast man en vrouw of vriend en vriendin ook ineens samen ouders bent, vond ik echt ingrijpend. Ook hier is zwaar het goede woord niet, maar ik vond dat gevoel wel echt heel heftig en het verschil in dat opzicht dus groter dan van één kind naar twee kinderen.

En nu komt er dus over een poosje nog een kindje bij. Van twee naar drie kinderen. Vind ik dat spannend? Om heel eerlijk te zijn niet. Ik verheug me er vooral echt méga erg op. En ik ben heel erg benieuwd, want hoewel het opnieuw een kindje van ons samen is met hetzelfde recept wil dat uiteindelijk natuurlijk niks zeggen over hoe ze is – de jongens zijn nu ook twee heel verschillende mensjes qua karakter – en over hoe het ons als gezin van vijf zal vergaan. Hoe het de dynamiek zal veranderen. Morris en Benjamin zijn vier en drie als ze geboren wordt; ik vraag me zo af hoe zij gaan reageren op de geboorte van hun zusje. Ik denk dat ze me allebei heel erg zullen willen helpen, met name Morris, en dat Benjamin in het begin even zal moeten wennen aan dat hij niet meer de jongste is. Dat is een vermoeden, maar hoe het echt zal zijn blijft natuurlijk een raadsel tot ze er ook echt is. Wat sowieso anders is dan destijds na de geboorte van Benjamin is dat de jongens zelf naar de wc gaan, zichzelf aan en uit kunnen kleden, hun tanden kunnen poetsen, het zeggen als ze iets eten of drinken willen; het is wat dat soort praktische zorg betreft wel wat gemakkelijker geworden met de jaren. Maar daar tegenover staat dan ook weer dat ze naar school gaan, naar sportclubjes, naar vriendjes; de zorgen worden niet minder, maar anders. Ik weet wel dat het moederschap an sich niet meer nieuw is en dat ik in dat opzicht veel zelfvertrouwen heb, en dat geeft een fijn gevoel. Er zijn dingen waarvan ik denk; dat wil ik weer heel graag zo doen, en dingen die ik misschien net iets anders wil doen dan de vorige keren, maar ik zie het wel heel positief tegemoet.

De grootste uitdaging zie ik voor nu in het aandacht verdelen tussen alledrie. Dat vond ik destijds na de geboorte van Benjamin ook het meest een ding. Ik vond het zielig voor B dat hij die 15 maanden die ik alleen met Morris heb gehad niet had en meteen de aandacht moest delen, maar sinds Morris naar school gaat hebben we wel weer veel tijd met z’n tweetjes. En als de baby er straks is gaat Benjamin na de zomer al naar school, dus dan zal ik ook weer tijd met haar alleen hebben. Ik geloof dat het wel losloopt. Ik heb bij de jongens nooit het gevoel dat ik één van de twee tekort doe, het voelt op ‘n bepaalde manier wel in balans, dus ik hoop dat we daar straks ook weer een modus in zullen vinden. Ik ga er gewoon vanuit dat dat gaat lukken. Het vindt z’n weg wel. Het zal even aanpassen zijn, en wennen, en strakker plannen, maar dat laatste moeten we nu ook al, dus ach; we gaan het wel zien. Ik weet niet of dat heel nonchalant of laconiek klinkt, maar dit zijn van die dingen die je bij voorbaat allemaal zo geniaal kunt bedenken en waarvan dan straks in de praktijk blijkt dat het toch allemaal nét anders loopt. Dus liever vertrouw ik gewoon op mijn gevoel en op mijn liefde voor de kinderen en heb ik geloof dat het ons hartstikke gaat lukken. Die instelling is voor nu in ieder geval een stuk relaxter!

Ik ben benieuwd hoe andere moeders de overgang van twee naar drie kinderen ervaren hebben – stuur me vooral ff een DM op Instagram als je daarover wilt kletsen; dat lijkt me leuk. Voor nu bedank ik je in ieder geval weer voor het lezen!