‘VIND IK HET NOU ECHT ALLEMAAL EEN ROZE WOLK?’

 In Moederschap

Of ik het moederschap nou echt alleen maar als een grote roze wolk ervaar.. Die vraag krijg ik heel regelmatig, vooral omdat ik er zo positief en gelukzalig over praat. Eigenlijk kan ik die vraag héél kort en bondig beantwoorden met ‘ja’. Ik vind het moederschap écht één grote roze wolk. Ik geniet letterlijk van ieder moment van de dag met Morris, vind het allemaal nog veel mooier en grootser en meeslepender dan ik ooit had durven dromen. Ik ervaar het moederschap niet als ‘zwaar’; de eerste drie maanden zijn me alles meegevallen. Ik had me ingesteld op huilbuien, slapeloze nachten en eindeloze onzekerheid, maar heb niets van dat alles gekend tot nu toe, en mag dus écht niet klagen. Dat die roze wolk er wel degelijk is én is geweest wil alleen niet zeggen dat ik nooit eens iets lastig of ingewikkeld vind. Ook ik heb van die momenten dat ik even op mijn kiezen moet bijten. En die wilde ik vandaag met jullie delen. Niet omdat ik mee wil doen aan de ‘laten-we-vooral-heel-hard-roepen-hoe-zwaar-het-moederschap-is-onder-het-mom-van-kijk-mij-eens-eerlijk-zijn’-trend, maar omdat dat hele moeder zijn naast het aller aller aller mooiste wat er is soms ook best een beetje ingewikkeld kan zijn.

liefleven1

‘NORMAAL’ & ‘GEMIDDELD’

Waar ik van tevoren helemaal niet over had nagedacht, maar wat me best overviel, is de de drang die ik als moeder vooral in het begin ervoer naar ‘normaal’ en ‘gemiddeld’. Ik heb daar nooit heel veel mee gehad, maar toen Morris net geboren was wilde ik zo graag dat alles wat hij deed onder deze noemer viel. Van het aantal voedingen tot het aantal luiers, het aantal aangekomen grammen en de huilbuitjes; het moest allemaal vooral zo gemiddeld mogelijk zijn. Al vrij snel kwam ik erachter dat dat hele gemiddeld niet voor niets gemiddeld is. Er is namelijk altijd bovengemiddeld, en ondergemiddeld, en als die er niet waren, was er ook geen gemiddelde. DUS. Snap je me nog? Sterk staaltje logica dit hè? Morris is geen gemiddeld kind. Hij zat bijna meteen aan 6 voedingen per dag, om de drie uur, en ging binnen no-time over op 5 voedingen op vaste tijdstippen. 100 tot 200 gram aankomen? Morris gaat als een trein met wekelijks ruim 300 gram. En huilbuien? Die heeft hij niet, en ook nooit gehad. We hebben Morris nog nooit langer dan een minuut horen huilen. Klinkt voor sommigen als een utopie hè? Dat is het voor ons ondertussen ook, maar in het begin: ik werd er alleen maar onzeker van, want was dat wel normaal? Ik weet inmiddels dat het niet de norm is, maar dat ons kind gewoon heel tevreden is. Hartstikke prima dus.

LOSLATEN

Vandaag is Morris voor de eerste keer een dagje bij oma geweest, omdat ik moest werken. Het was mijn thuiswerkdag, (dat wordt mama’s oppasdag), maar ik besloot toch naar kantoor te gaan om wat dingetjes te doen. In eerste instantie zou ik alleen de ochtend gaan en Morris daarna weer ophalen, om even te kunnen wennen, maar toen ik een boel snaps kreeg van een blij kind besloot ik gewoon nog even door te werken en de dag af te maken. En dat ging helemaal goed, maar ik merk dat ik het gevoelsmatig nog erg lastig vind om Morris toe te vertrouwen aan anderen. Ondanks dat ik weet dat hij bij mama in de allerbeste handen is, vind ik het lastig niet zelf voor hem te zorgen. Ik weet dat mama super goed voor hem is en zou hem nergens anders liever brengen, maar tóch is dat nog even een ding voor me. Het is niet dat ik denk dat ik de enige ben die voor hem kan zorgen, maar na drie maanden 24/7 samen te zijn geweest durf ik best te zeggen dat ik mijn kind als geen ander ken, en om heel eerlijk te zijn ben ik dan gewoon een beetje bang dat anderen zijn signaaltjes missen. Dan maak ik me zorgen of het wel écht goed met hem gaat. Of hij zich wel goed voelt, of hij niet denkt dat wij hem in de steek laten en ga zo maar door. Compleet irrationeel, ik weet het. Maar ook dat hoort erbij toch? Ze zeggen dat het ouderschap alles te maken heeft met loslaten, en ik geloof dat dat inderdaad zo is. Ik moet dat alleen wel nog even leren.

liefleven2

HELP, MIJN MAN HEEFT EEN HOBBY

Ik ben getrouwd met een man met een hobby. Hij is heel veel tijd kwijt met voetbal; normaal gesproken moet hij een keer of vier in de week, op dit moment is dat zeker vijf keer. Ik gun hem dat héél erg, vooral als ik zie hoeveel plezier hij eraan beleeft, maar ik vind het bij vlagen best een beetje pittig. Hoe makkelijk Morris ook is; hij heeft wel onafgebroken zorg nodig. Ook hier geldt: ik weet dat dit hartstikke normaal is, dat het erbij hoort en dat ik niet van mijn man kan verwachten dat hij hier alle avonden naast ons op de bank komt zitten. Dat doe ik dan ook helemáál niet. Maar dat ik hem zijn passie zo gun, wil nog niet zeggen dat ik het altijd even gemakkelijk vind. Soms is het gewoon heel fijn om de verantwoordelijkheid even te kunnen delen. Het liefst zou ik iedere luier met zijn tweetjes verschonen, maar dat is nou eenmaal niet hoe de realiteit is. Opnieuw een kwestie van wennen denk ik..

Komt meteen het laatste puntje waar ik de afgelopen maanden wel eens tegenaan ben gelopen, en dat is het vinden van een gezonde balans tussen moeder- en vrouw zijn. Ik werd er al door iedereen voor gewaarschuwd: op het moment dat je samen een kind krijgt ben je heel snel geneigd bijna alleen nog maar over dat kleine mensje te praten. Om vooral nog daarmee bezig te zijn. Ik denk dat dat een gezonde ontwikkeling is, maar denk ook dat het echt wel belangrijk is af en toe bewust stil te staan bij je huwelijk. Ik weet dat het oppervlakkig klinkt, maar de dag na Morris zijn geboorte trok ik weer normale kleren aan en deed ik een make-upje op mijn gezicht. Niet omdat dat van Koen moet, maar gewoon omdat me dat zelf meer vrouw deed voelen. En dat doet het nog! Ik ben súpertrots op mijn mama-titel,  maar ik wil er heel erg voor waken dat Koen iedere dag thuis komt bij een moeke met ongewassen haar in een verwassen joggingpak. Ik wil naast de moeder van zijn kind ook ‘gewoon’ zijn vrouw zijn. Ondanks dat onze relatie af en toe als vanzelfsprekend voelt weet ik heel goed dat ze dat niet is. En dus blijven we heel erg ons best doen om elkaar ook echt te blijven ‘zien’.

Ik geloof dat dit ze wel waren, de dingen die ik af en toe het lastigste vind sinds ik moeder ben. Het zijn geen enorme pijnpunten. Helemaal niet zelfs. We hebben een lot uit de loterij gekregen, en ik weet dat ik iedere dag twintig vreugdedansjes zou moeten doen dat dit mijn grootste ‘zorgen’ zijn. Maar, komtie weer, ieder heeft zijn eigen referentiekader, en binnen het mijne zijn dit de dingen die me af en toe onzeker maken. Dat mag best toch? Ik merk, terwijl ik dit artikel typ, dat ik het moeilijk vind dit soort dingen op papier te zetten. Ik voel het zo, geef mezelf daar ook de ruimte voor, maar het dan vervolgens ook echt publiceren op mijn site vind ik lastig omdat ik niet over wil komen als een klaagmuur of pieperd. De reden dat ik het toch besluit te delen is dat ik me er niet voor schaam dat ook ik mijn onzekerheden heb. Dat ook ik wel eens moeite heb alle ballen in de lucht te houden en een gezonde balans te vinden. Ik ben ten slotte ook maar gewoon mens. Eentje die net 23 is geworden notabene. En ook dat mogen jullie zien.

liefleven3

Bedankt voor het lezen. X

Recommended Posts
Showing 0 comments
  • Eveline

    Mooi geschreven! En herkenbaar. Oh, en dat loslaten vind ik het allermoeilijkste. Ik krijg ook vaak de vraag of ik het niet zwaar vind. Maar ook ik ervaar dat absoluut niet zo! Ik had verwacht dat het zwaarder zou zijn, maar het valt me zo ontzettend mee. ik vind alles nog mooier, leuker en beter dan voorheen. Wat is het toch een verrijking he? Zo’n lief klein mensje waar je voor mag zorgen ❤️

  • Mathiske

    Mooi geschreven. Dat loslaten of eigenlijk niet zo goed kunnen loslaten hoort er een beetje bij denk ik. Ik vind dat ook moeilijk.

    Hier zijn de nachten soms pittig, in mn eentje, maar zo’n kleintje maakt je leven zoveel mooier!

    • Michelle

      Ja dat denk ik inderdaad ook. En volgens mij blijft dat ook nog een heeele poos zo! Mijn moeder moet dat nu nog zegt ze wel eens. Haha. We kunnen maar voorbereid zijn;)!

  • Martha

    Wat een (h)eerlijke blog!
    Ik hou van je nuchtere kijk op het moederschap. Natuurlijk is het niet altijd even gezellig, maar tegenwoordig wordt de negatieve kant wel enorm uitvergroot.
    Ik kreeg mijn eerste net als jij op mijn 22ste, en ik begreep ook niets van die uitspraken dat het ‘zwaar’ zou zijn. Geen tijd voor jezelf, laat op de dag douchen, pyama dagen, het was me allemaal vreemd. Als dochterlief sliep (en dat deed ze veeeeeel) verveelde ik me zelfs soms!
    Ik herken me dus volledig in je verhaal.
    Tot nr. 2. (Huilbaby, vooral mentaal zwaar) maar dat verhaal zal ik je besparen. Vooral kwestie niet kunnen loslaten i.c.m een huilbaby gaat enorm ten koste van jezelf.
    Inmiddels 28 en nr. 3 gekregen. Ik kan tegenwoordig zowaar loslaten. Maar dat heb ik denk ik echt te danken aan een (weer) super makkelijke baby.
    Dus ook dat loslaten, komt vanzelf. Ooit. 😉

    Ps. Ik volg je met veel plezier op Instagram, kan je daar een directe link in je bio zetten? Nu kan je niet doorklikken, en dat vind ‘k juist zo makkelijk:-)

    • Michelle

      Ja ik vind dat inderdaad ook. Het ‘zware’ wordt heel erg uitvergroot, en als je het niet zo ervaart zul je wel liegen. Heb daar best moeite mee. Hele goede tip, van dat doorklikken! Ga ik gelijk even regelen! Thanks.

  • Emm

    Hi meis, ik vind je blogs leuk om te lezen, maar soms ook ontzettend irritant.. 🙂 Roze of een blauwe wolk? Die heb ik niet gekend.. een baby die niet huilt? dat komt bij ons niet voor.. Ik denk dat je van geluk mag spreken en in je handjes mag klappen, zoals je zelf ookal beschreef. Ik wil je echt niet afvallen want wat ik zeg, JE blogs zijn heerlijk om te lezen maar soms zou het handiger zijn als de echte waarheid van het moederschap eens boven tafel word neerlegd. Al dat social media gedoe met “kijk mij gelukkig zijn met mijn kind” maar vervolgens vraagt hoe het echt gaat dat ze het toch wel moeilijk hebben (en tuurlijk zijn er ook mooie momenten)…. De wereld van het internet, de wereld van ‘schijn’. De heppy de peppy posts op Facebook en de feel good plaatjes op Instagram. In je normale kleding na de zwangerschap? Dat is bij de meeste mensen ook niet het geval en zal er hard gezwoegd voor moeten worden om weer je oude kleding te passen. Misschien zou je wat ‘gast’ bloggers kunnen vragen en je kunnen vertellen hoe het ook kan zijn.

    • Michelle

      Hi Emm! Leuk om te horen dat je mijn blog over het algemeen leuk vindt! Ik vind het jammer dat je je irriteert aan dat positieve. Ik ben het niet met je eens wat die ‘echte’ waarheid betreft. Ik geloof namelijk niet dat er één waarheid is! Volgens mij is die voor iedereen zó anders. Op mijn site deel ik mijn waarheid. Eerlijk zijn over je ervaringen, is iets heel anders dan erover liegen. Ik kan en wil het niet mooier of minder mooi maken dan het is. Op bijzonderkleinwonder deel ik júist mijn verhaal, omdat ik vind dat er tegenwoordig vooral een nadruk op de negatieve en zware kant van het moederschap ligt. Er zijn heel veel blogs waar je daar volop over kunt lezen, ik wéét dus hoe het ook kan zijn, maar op de mijne wordt dat een beetje lastig omdat het hier gewoon niet zo aan de orde is! Ik ben het met je eens dat die hele ‘schijn’ wereld online drie keer niks is, maar vind niet dat je mijn verhaal daaronder mag scharen, puur en alleen omdat het zo positief is. Dat is volgens mij sowieso een discussie apart. Ik ben een gruwelijke geluksvogel, volgens mij erken ik dat ook heel vaak, maar ik wil me niet meer hoeven verontschuldigen voor het feit dat het zo goed met ons gaat. Er komt ongetwijfeld een dag dat het allemaal even flink minder is en dan zal ik dat ook met jullie delen. Voor nu geniet ik er nog even van dat het is zoals het is! Als je die positieve stukken niet zo leuk vindt om te lezen zou ik ze gewoon overslaan; het is zo zonde om je eraan te moeten irriteren. Dan komt er misschien morgen weer een artikel wat wel bij je past:)!

      • Emm

        Ik ben juist super blij voor je dat je het zo ervaart, en zeker als dat écht altijd zo is. Maar het zou realistischer zijn als er af en toe ook iet staat van ‘getsie jongen vandaag een baal dag, had ik net mn mooie outfitje aan, word ik ondergespuugd door die kleine’ haha. Maar misschien heb jij daar geen problemen / ervaar jij dat anders én ben je altijd positief. Dan neem ik echt mn petje voor je af! Ik hoop natuurlijk niet dat die dag voor jullie er komt dat het minder is. Ik wil je absoluut niks ontnemen zeker als het allemaal zo lekker loopt. 🙂 haha en je positieve stukken overslaan volgens mij moet ik dan stoppen met je blog haha Ik gun het je zeker en ik hoop dat je nog veel mooie momenten met jullie prachtige gezinnetje mogen beleven ! 🙂 (no hard feelings)

        • Michelle

          Dankjewel voor je reactie:)! Ik had je eerste bericht misschien wat harder geïnterpreteerd dan jij ‘m bedoelde. Ik denk dat ik inderdaad gewoon een blij ei ben. In mijn plog van afgelopen dinsdag schreef ik bijvoorbeeld nog dat er een outfitwissel moest plaatsvinden omdat ik van onder tot boven volgespuugd werd. Haha. Maar ik verkeer nog in de fase dat ik zelfs dat geen probleem vind! Wellicht wordt dat later een ander verhaal. Haha. Dankjewel<3! Inderdaad; no hard feelings. Wens jou alvast een heeel fijn weekend!

      • Mathiske

        Je hoeft je helemaal niet te verontschuldigen hoor. Soms heb je het getroffen met een super makkelijke baby.
        Jou site, jou leven.

    • Celia Koopmans

      Ik ben het eens met Michelle.. er is geen echte waarheid over het moederschap.
      Iedereen ervaart het anders en iedere situatie is anders.
      Ik hoor van elke moeder hele andere dingen en dat is logisch lijkt me.
      Ik ken genoeg moeders die net zo snel hun lijf terug hadden als Michelle. Ligt gewoon aan je bouw en je eetgedrag tijdens de zwangerschap. Mijn eigen moeder is bevallen van 4 kinderen en na iedere zwangerschap had ze gelijk haar figuur weer terug.
      En tuurlijk geld dit niet voor alle vrouwen.. maar ze beschrijft op deze site haar eigen waarheid en gevoel.
      En als je het irritant vind kun je het ook gewoon niet lezen.. er zijn inderdaad genoeg bloggers die schrijven over alle negativiteit van het moederschap!

  • Kirsten

    Zodra we jou vinden overkomen als een “klaagmuur of pieperd”, dan gaat er pas echt iets niet goed, haha. Wat een positiviteit, je hebt gewoon alles mee, zo lijkt het. Best heel onherkenbaar maar verschil moet er zijn toch 🙂 Geniet ervan.

    • Emm

      “Wat een positiviteit, je hebt gewoon alles mee, zo lijkt het.”
      De wereld van het internet, de wereld van ‘schijn’. De heppy de peppy posts op Facebook en de feel good plaatjes op Instagram.
      Maar zeg eerlijk iedereen plaatst toch ook alleen maar de mooie berichten .. kijk op facebook .. ooit iemand gezien die ziek is? er niet uit ziet,.. ? verrot is op gestaan?

  • Michelle

    Wat een leuk vooruitzicht! Onthoud maar vooral dat het écht voor iedereen anders is. Geniet vooral nog even van je zwangerschap, voor je het weet is het zover❤️!

  • Lieve

    Aargh…heel verhaal getypt en ik doe iets en….weg…

    Ik lees graag mama-blogs (en andere blogs) om toch een stukje herkenning te vinden. “Zij ervaart hetzelfde als ik, zij zit in dezelfde levensfase als ik.” En mijn leven is niet zwart-wit. Ik ervaar het moederschap als een prachtig cadeau, na 10 jaar wachten, maar ook als iets ingrijpends dat af en toe best heftig en zwaar is. Niet alleen een roze wolk, maar ook niet alleen een onweerswolk. Die herkenning wil ik ook graag op een blog lezen. Dat betekent dat er een goede balans moet zijn tussen de posts. Ja, ik vind het heerlijk om te lezen hoe je geniet van Morris en foto’s te zien van een prachtige vakantie met mooie mensen en heerlijk eten. Maar ik vind het ook fijn om te lezen dat je worstelt met dezelfde dingen als ik: het loslaten van je kind als je weer gaat werken, goed voor jezelf blijven zorgen en je leven niet alleen maar om je kindje laten draaien, hoe de relatie met je man verandert door de komst van een kind. Als je daarover schrijft, ervaar ik dat niet als negatief of als geklaag, maar maakt het je juist menselijk en driedimensionaal, en kan ik me beter met je identificeren.

    Het gaat om de balans en die moet voor JOU goed voelen. Niet alle lezers zullen alles van hun gading bij jouw blog vinden, maar hee, het staat iedereen vrij om weg te klikken, toch? Ze hoeven het niet te lezen! 😉

    Bedankt voor het delen van al je verhalen en alvast een heel fijn weekend gewenst!

    • Michelle

      Wat heftig dat je er 10 jaar op hebt moeten wachten! Ik kan me heel erg vinden in je reactie en snap wat je bedoelt. Ik ben zoekende naar die balans. De ene week is die er meer dan de andere, maar ik doe mijn best. We ervaren het allemaal anders en ik kan me voorstellen dat niet alles voor iedereen even herkenbaar is. Dat kan denk ik ook niet! Precies wat je zegt: je bent altijd vrij om weg te klikken als het je ding niet is. Dankjewel voor je reactie en ik wens jou ook alvast een fijn weekend:)!

  • Sandra

    Mooi en eerlijk stuk! Voor iedereen is het moederschap anders en dat ligt niet alleen aan jezelf of aan je kind maar hangt samen met onwijs veel factoren. Ik denk dat jij een goede balans hebt gevonden in wat je van binnenuit echt belangrijk vind en wat je daarvoor mag doen óf laten; en daar mag je dan ook positief en tevreden mee zijn! 🙂

    • Michelle

      Dankjewel Sandra!

  • Marieke

    Wat herkenbaar geschreven! Mijn dochter is ruim 2 maar was en is nog steeds een super tevreden meisje! Ik vind loslaten nog steeds lastig. Ze gaat binnenkort naar een groot bed en ik vind het maar niks…hihi
    Tijdens de baby tijd vond ik de ‘goed bedoelde’ adviezen van anderen het meest lastig. Zo kreeg ik soms commentaar op het feit dat ik na 6 maanden nog BV gaf. En dat ik haar te vaak aanlegde, ze echt geen nachtvoeding meer mocht! Ik zei altijd braaf ja en deed/doe alles lekker op gevoel 🙂
    Als je er als gezinnetje blij van wordt is het goed toch!
    Ik blijf je blogjes lezen!

    Liefs!

  • Isa

    Wat kan jij de dingen toch goed omschrijven. Voor mij heel herkenbaar. Voor andere zijn dit misschien ‘pietluttige zaken’, voor mij is het herkenbaar. Het moederschap valt mij ook alles mee, aangezien ik mij had ingesteld op ‘al het erge waar over je leest en hoort’.

    Maar ik denk dat iedereen wel ‘tegen dingen aanloopt’. Dat loslaten vind ik denk ik het moeilijkste. Maar ik heb gelukkig al even mogen oefenen, omdat ook wij naast mama (en papa) nog man en vrouw willen zijn. Uit eten gaan met de kleine man erbij is super, maar met zijn tweetjes is het ook genieten. Dat oma hier de vaste oppas is, maakt het wel iets gemakkelijker. En vrolijke foto’s, filmpjes en snaps helpen daar natuurlijk ook aan mee, haha.

    Ik vind jouw blog enorm inspirerend. Misschien omdat ik dingen herken of omdat wij in een zelfde levensfase zitten. Iedere mama ervaart het anders, maar dat is niet meer dan normaal denk ik. Laten we elkaar vooral niet veroordelen. Iedereen denkt anders, ieders referentiekader verschilt en vooral: elk kind is verschillend! Liefs! X

  • Lifebyjess

    Wat prachtig beschreven. Die teksten van Lief leven, die slaan soms de spijker op hun op! Heel erg mooi. Super fijn dat het je zo goed bevalt/mee is gevallen. Geniet van jullie mooie knappe kereltje, als ouders maar wat je zegt blijf ook man en vrouw.

  • Roos

    Meis je doet het fantastisch…. En de dingetjes waar je tegenaan loopt zijn denk ik herkenbaar voor elke nieuwe en “oude” moeder. Noah uit handen geven is nog steeds een ding terwijl hij toch echt de derde is. Ben blij dat het werken bij jou mee viel en natuurlijk is hij bij jouw lieve mama in de aller aller allerbeste handen. Jij bent dankzij haar de mooie persoon die jij nu bent, hoe mooi is het dat zij hiervan ook een stukje aan Morris mag geven 🙂 fijn weekend mop xx

  • Lieke

    Goed dat je dit deelt, het komt helemaal niet klagerig over hoor! Heel eerlijk allemaal 🙂

  • lauras02

    Heel herkenbaar! Onze kleine heeft gelukkig praktisch geen huilbuien en ook ben ik zelden onzeker over zijn ontwikkeling e.d. Maar ik ben toch erg blij dat hij nu de nachten doorslaapt en we overdag iets meer een ritme hebben. Dat slaaptekort is slopend op een gegeven moment.
    Dat loslaten vind ik ook lastig. Omdat mijn man veel en lang van huis is neem ik het grootste gedeelte van de zorg op mij en ik herken de signalen dan ook het beste. Uiteraard kunnen anderen dat ook, maar dat voelt toch anders.

  • Anna

    Wat ben ik blij voor je! En wat een ontzettend lieve plog. Trek je niets aan van anderen, zoals al eerder is gereageerd: jou leven, jou verhalen, jou beleving en jullie kleine lieve Morris! Nog van harte met je verjaardag, geniet van je weekend en van wat komen gaat. Ik vind jou positiviteit heerlijk, dat is voor mij een zogezegd ‘aandachtspunt’, ook dat heeft een ‘reden’ en door veel van je verhalen leer ik relativeren. Dankjewel ☺️

  • Lieve

    Wie weet komt die periode ook nog voor Michelle en family! Morris is nog super klein en slaapt veel. Straks gaat hij de wereld om hem heen ontdekken, wil hij niet meer continu slapen en liggen. Een andere fase voor Morris, ook een andere fase voor zijn papa en mama!
    Mijn dochter is nu 1 en super lief en makkelijk, maar zelfs dan al super vermoeiend en druk. Wat was het dan rustig en makkelijk toen ze pas een paar maanden was…

  • Hanne

    Hier een reactie van een anonieme meelezer. Zelf ben ik (nog) geen moeder, maar ik werk als verloskundige en zie dus regelmatig de gezinnen waarbij het leven met een kindje zwaar en moeizaam is. Die zijn er uiteraard echt wel. Gelukkig zijn er anderzijds ook de blije papa’s en mama’s die weinig tot geen ‘donderwolken’ hebben want zo kan het ook! Eerlijk gezegd gruwel ik een beetje bij het lezen dat dit, jouw verhaal, niet de waarheid zou kunnen zijn of dat je de boel mooier voordoet dan het werkelijk is. Hoe vervelend ook voor de mensen waarbij de eerste maanden en jaren minder stralend zijn, ik ben er van overtuigd dat een positieve mentaliteit al een hele grote eerste stap is. Uit alles blijkt dat Morris zo gewenst is en in een enorm warm nest opgroeit. En dat zou toch iedereen willen of dat gun je elkaar toch op z’n minst? Ongeacht je eigen ervaringen.. Geluk moet je aan je zijde hebben, maar is deels ook maakbaar, althans dat denk ik. Mocht ik ooit een kindje krijgen dan hoop ik dat ik maar een sprankeltje positivisme mag ervaren zoals jij dat in je hebt want daarin vind ik je echt een voorbeeld!

  • Roos

    Dat is maar net waar je prioriteiten liggen. Ik heb drie kinderen van 6, bijna 4 en een baby van 4 maanden. Ik heb ontelbare gebroken nachten (gehad) maar de teller van de dagen dat ik niet netjes met make up op en nette kleding naar buiten ben gegaan staat nog steeds op nul! Dat heeft dus niks met een voorbeeldige baby of kinderen te maken maar met je eigen prioriteiten.

  • Margriet

    Goed geschreven. Je hebt geen enkele reden om te denken dat je klaagt, want ik denk dat het heel normaal is en ook heel gezond om sommige zaken lastig te vinden. Ik herken mijzelf heel erg in de wens dat mijn kindje zich ‘gemiddeld’ ontwikkelt. Ik ben dan ook apetrots op simpele dingen zoals dat ze in een week al weer over haar geboortegewicht heen zit. Fijn dat je zo’n roze wolk ervaart.

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!