WAAR IK ME OP VERHEUG
Ik heb het al 100 keer gezegd en ik ga het waarschijnlijk nog minimaal net zo vaak herhalen, maar ik vind zwanger zijn geweldig. Ik heb me er ondertussen bij neergelegd dat mijn omvang nou eenmaal flink toeneemt, en ik ben apetrots op mijn ondertussen toch echt wel bolle babybuikje. Ik ben er vaak over bezig dat ik de tijd zo snel vind gaan. Frummel zit ondertussen alweer bijna 23 weken in mijn buik, en ik vraag me heel vaak af waar de tijd precies gebleven is. Ik had écht verwacht dat mijn zwangerschap, ongeduldig als ik ben, voorbij zou kruipen. Dat ik de weken vooruit zou kijken en het echt voor geen meter op zou schieten. Nou, het tegenovergestelde blijkt waar te zijn.
De tijd vliegt namelijk echt als een malle voorbij. We doen ons ding, zijn lekker aan het werk, druk met van alles en nog wat, en voor ik er erg in heb is er weer een week om! En het is echt waar wat ze altijd zeggen; vanaf de 20 weken lijkt het al helemaal alsof de zwangerschap op standje doorspoelen staat, en zo zitten we nu dus alweer bijna in week 24! Vanaf week 20 ongeveer voel ik Frummel al regelmatig bewegen, maar sinds afgelopen week is hij niet te stoppen. Echt waar, net zo’n Duracell konijntje issie – ‘waar anderen stoppen gaat hij nog even door’! Niet kapot te krijgen. Ik kan daar intens van genieten. Als ik aan het werk ben achter mijn computer en ik voel hem gezellig van links naar rechts bewegen voelt dat heel bijzonder, echt als een onderonsje tussen onze zoon en mij. Dan zou ik best even op de pauze knop willen drukken. Ik voel me goed, alles gaat goed met ons mannetje, en Koen en ik genieten allebei heel erg van alle voorbereidingen op Frummel zijn komst. Op oudejaarsavond hebben we samen zijn kamertje geschilderd, en waar we andere jaren altijd wel wat ondernamen, had ik nu echt nergens anders liever willen zijn.
Ondanks dat de tijd dus ontzettend snel gaat zijn er ook momenten dat ik niet kan wachten tot het begin mei is. Er zijn zóveel dingetjes waar ik me ontzettend op verheug. Allereerst: de bevalling.
Ja ik weet het, misschien kom ik hier achteraf wel hartstikke op terug en verklaar ik mezelf voor gek, maar voor nu kijk ik er echt naar uit. Ik weet dat het vreselijk pijn gaat doen hoor, maar ik kan het niet zo goed uitleggen, het principe dat je als vrouw een kind op de wereld kunt zetten *kuch* lijkt me gewoon zoiets moois! Ik haat ook hoe zweverig dat klinkt meiden echt maar ik kan even geen andere woorden vinden. Ik vind het heel bijzonder om dat mee te mogen maken. Daar kijk ik dus ook echt wel heel erg naar uit. Misschien zou ik me er wat drukker om moeten maken, maar tot op heden doe ik dat helemaal niet. Totaal geen angst voor de bevalling dus hier, en eerlijk gezegd voelt dat wel best heel lekker. Ga ik er in ieder geval relaxed in, me druk maken kan ik op het moment zelf altijd nog als dat nou nodig mocht zijn.
Dan de voedingen. Ik wil heel erg graag proberen om borstvoeding te geven en hoop natuurlijk dat dat lukt, omdat me dat gewoon heel mooi lijkt, maar ook als dat niet het geval zou zijn kijk ik gewoon heel erg uit naar die intieme momentjes samen met ons mannetje.
Koen zien als papa. Daar verheug ik me ook héél erg op! Hij is zó betrokken bij mijn zwangerschap en zo bezig met Frummel, dat ik echt niet kan wachten om hem straks als papa te zien. Het lijkt wel alsof hij er onbewust ook al heel erg mee bezig is, want waar hij vroeger niet lang genoeg uit kon slapen is hij tegenwoordig ook al voor dag en dauw wakker. Kan ie niet vroeg genoeg mee beginnen toch? Haha. Het lijkt me gewoon zo bijzonder om de man waar ik al zo lang verliefd op ben te zien met onze baby. Volgens mij word ik daar alleen maar nóg verliefder van.
Ach, er zijn natuurlijk honderdduizend dingen waar ik me op verheug straks, maar ik kan vooral niet wachten tot hij er gewoon ‘ís’. Ik ben zo benieuwd naar hoe hij eruit zal zien, op wie hij zal lijken, hoe hij zal ruiken en zal klinken, en hoe zijn karaktertje zich zal ontwikkelen. En ook naar hoe Koen en ik zullen zijn als papa en mama, hoe het is om een gezinnetje te zijn met z’n drietjes en gaaaa zo maar door. Haha. Wat een hormonaal geleuter allemaal hė, een zwangerschap doet gekke dingen met de mens.
Laat ‘m voorlopig nog maar lekker rondzwemmen in mijn buik, dat kleine mannetje van ons. Nog een week of 17 flink groeien daarbinnen. De tijd gaat al zo verschrikkelijk snel.. Kunnen wij in de tussentijd zorgen dat zijn kamertje helemaal af is en dat we een náám bedacht hebben. Misschien ook wel handig straks.
Dit is echt het meest onsamenhangende artikel ever geworden, maar het is wel precies hoe ik me voel en daarom besloot ik het toch gewoon met jullie te delen. Van de ene kant gaat de tijd me veel te snel, maar van de andere kant kan ik ook echt niet wachten tot ik Frummel eindelijk vast kan houden en kan knuffelen.
Hoe ervoeren jullie dat tijdens jullie zwangerschap?
Dankjewel weer voor het lezen! X
Wat een heerlijk eerlijk artikel. Wat mooi om te zien dat jullie zo Gelukkig zijn met de komst.
Misschien zou je (na de geboorte) een artikel willen schrijven over zijn naam en de zoektocht daarnaar toe?
Xxx
Dankjewel voor je reactie Maria, wat lief! We zijn inderdaad heel heel erg gelukkig dat we een kleintje mogen verwachten. Een artikel schrijven over zijn naam ga ik zeker doen; we vinden de zoektocht ZO lastig, we zijn er gewoon nog steeds niet uit! Tzt ga ik jullie hier zeker meer over vertellen:)!
Ik snap je helemaal! Ik ben in augustus bevallen van een dochter en keek tijdens de zwangerschap ook uit naar al deze dingen. En ik kan je vertellen; het is allemaal nog mooier en bijzonderder dan ik me voorstelde. Ja, ik ga niet ontkennen dat de bevalling heftig is en pijn doet, en de eerste 2 maanden met zo’n kleintje vond ik HEUL heftig (wat wil ze? waarom huilt ze? wat heeft ze nodig? doe ik het wel goed?), maar het moederschap zelf en dat kleine prachtige meisje zijn mooier dan ik ooit had durven dromen (en ik droomde er al 10 jaar over…).
Een van de meest bijzondere dingen vond ik de bevalling. Ik had geprobeerd er niet teveel verwachtingen bij te hebben maar het gewoon over me heen te laten komen. Helaas werd ik met 37 weken opgenomen ivm zwangerschapsvergiftiging en werd de bevalling ingeleid. Ik heb die dag tussen 10.00 en 19.00 uur weeën gehad, die ik goed op te vangen vond, tot ze om 19.00 uur de vliezen braken en de intensiteit (en de pijn!) 1000x zo erg werd! Toen ik een half uur later om een ruggeprik vroeg, bleek ik al volledige ontsluiting te hebben! Toen wist ik, verstand op nul, blik op oneindig, ik ga doen wat miljoenen vrouwen voor me hebben gedaan. Uit mijn hoofd gaan en gewoon mijn lichaam de regie over laten nemen. Hoewel ik een enorme control freak ben, en een lage pijngrens heb, ging het fantastisch. Het is ongelofelijk hoe je lichaam iets doet waar je verstandelijk geen controle over hebt. Het is gewoon niet tegen te houden, dat moet je ook niet willen proberen. Na een klein half uur is ons meisje geboren en werd ze op mijn buik gelegd. Ik heb wel 100x gezegd “ik kan het gewoon niet geloven”…want wat is het een wonder dat zo’n klein frummeltje uit mijn buik komt, gegroeid uit een zaadje en een eitje. Hoe kan dat?!?!
Ik hoop dat de bevalling net zo’n mooie ervaring voor jou zal zijn. Persoonlijk vond ik het hechten erna (was volledig uitgescheurd…) erger dan de bevalling zelf!
Wauw Lieve wat een bijzonder verhaal! Ik heb het een paar keer opnieuw gelezen. Dankjewel voor je persoonlijke reactie! Vaak hoor je enigszins horrorverhalen over bevallingen die ingeleid moeten worden; mooi om te lezen dat jij het zo helemaal niet ervaren hebt. Ik hoop dat de zwangerschapsvergiftiging voor jullie allebei geen gevolgen heeft gehad.
Natuurlijk had ik het liever anders gezien dan een inleiding, maar uiteindelijk wil je gewoon het beste voor je kindje. Ik was met 32 weken al opgenomen in het ziekenhuis met voortijdige weeënactiviteit, dat was erg schrikken (helemaal omdat ik 11 maanden daarvoor met 16 weken zwangerschap hetzelfde had, en toen mijn kindje ben verloren….). Toen heb ik weeënremmers en longrijpingsmedicatie gekregen en een kleine week in het ziekenhuis gelegen. Toen de situatie rustig bleef, mocht ik naar huis, maar daar wel rustig aan doen. Dat ik uiteindelijk 37 weken heb gehaald, was al een bonus.
Ook had ik het geluk dat de inleiding heel rustig werd gedaan. Geen medicatie om de weeën op gang te brengen, maar eerst een Foley-catheter ingebracht, een soort ballonnetje waardoor je baarmoedermond het teken krijgt om weker te worden en ontsluiting te creëren. Na 24 uur had ik 3cm ontsluiting en ging het ballonnetje eruit en werd er gel op de baarmoedermond gedaan om het verder te stimuleren. Daarmee ben ik naar 6cm ontsluiting gegaan en toen hebben ze de vliezen gebroken. Dus het ging heel geleidelijk en ze lieten mijn lichaam het werk doen. Ik denk dat dat ook heeft geholpen om het zo positief te ervaren.
Na de bevalling zijn we twee dagen in het ziekenhuis gebleven om te zien of er gevolgen waren van de zwangerschapsvergiftiging. Toen die uitbleven mochten we naar huis. Sowieso had ik er geen last van, anders dan dat ik heel veel vocht vasthield. Het kindje had er ook geen last van in mijn buik, maar omdat ik al 37 weken was, was de overweging: afwachten tot moeder of kind wel klachten krijgen (en dat kan soms heel snel omslaan) of de bevalling inleiden. Toen is voor het laatste gekozen.
Ik denk dat je moet proberen om de horrorverhalen naast je neer te leggen. Elke bevalling (en zwangerschap) is anders. Sommigen hebben een horrorbevalling, anderen kijken er goed op terug. De een is 3 dagen bezig, de ander is binnen een paar uur klaar. Je weet van tevoren niet hoe het bij jou zal zijn en moet maar afwachten. Het enige dat je kunt doen is goed voor jezelf zorgen (voldoende rust nemen, zeker als je veel harde buiken hebt!!!!) en proberen de situaties ontspannen in te gaan. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het. Toen ik met 16 weken mijn kindje verloor, was dat al een “minibevalling” met weeën en ontsluiting en uiteindelijk een mini-babietje dat geboren werd. Het kindje was al helemaal af, alleen heel klein, en veel te jong om iets te doen. Maar toen had ik al gemerkt dat op het moment van de bevalling mijn lichaam het overnam. Ik wilde niets anders dat dat kindje in mijn buik houden, maar ik had er met mijn gedachten en wensen niks over te zeggen, mijn lichaam was bezig om het eruit te persen. Dat kon ik op geen enkele manier tegenhouden. Bij de geboorte van ons tweede dochtertje (het eerste kindje bleek ook een meisje te zijn) heb ik daardoor makkelijker de controle uit handen kunnen geven en mijn lichaam het werk kunnen laten doen.