WAAROM IK NIET BANG BEN VOOR DE BEVALLING

 In Zwangerschap

believeyoucanandyouwillOp het moment dat je erachter komt dat je in verwachting bent en je een baby krijgt, weet je dat er een moment gaat komen dat je je kind op de wereld mag zetten. Al vanaf de allereerste dag van mijn zwangerschap verheug ik me daar op ontzettend op. Ik heb ondertussen al meer dan eens gehoord dat ik daar nog wel op terug kom, dat ik naïef ben – ligt vast aan de leeftijd – en dat een bevalling echt geen spreekwoordelijke ‘walk in the park’ is. Dat laatste realiseer ik me al te goed hoor. Maar waarom ben je naïef als je niet bang bent voor je bevalling? Waarom is het een soort sport voor vrouwen om elkaar bang te gaan zitten maken?

Ik schreef al eerder een artikel over de bevalling op zich, en waar ik hoop dat die plaats zal vinden. Nou realiseer ik me heel erg goed dat een bevalling net als een zwangerschap geen wensconcert is en dat je de boel van de te voren écht niet kunt plannen; geloof me, dat was ik ook niet van plan. Hier geen uitgebreide scripts of handboeken voor tijdens de bevalling, daar geloof ik gewoon niet zo in. Toch heb ik net als ieder ander wél een persoonlijke voorkeur. Zo wil ik het allerliefst thuis bevallen, op een zo natuurlijk mogelijke manier, met alleen Koen, de verloskundige en de kraamverzorgster. Geen huis vol mensen, geen drukte, maar een zo rustig mogelijke omgeving. Ik verwacht, mezelf kennende, dat ik zo het beste kan ontspannen en het meest op mijn gemak zal zijn. impossibleuntilitsdoneToen ik in het prille begin van mijn zwangerschap aangaf niet bang te zijn voor de bevalling, kreeg ik standaard de reactie dat de angst met de maanden écht nog wel zou komen, want wie verheugt zich nou op iets waarvan je weet dat het kort door de bocht gewoon een knetterpijnlijk iets is? Inmiddels zijn we ruim 6,5e maand onderweg, en denk ik er nog steeds hetzelfde over. Ik ben gewoon écht niet bang en kijk er zelfs oprecht heel erg naar uit. Iedere keer als me gevraagd wordt of ik tegen de bevalling opzie, is dat ook mijn standaard antwoord. En iedere keer krijg ik ook min of meer dezelfde respons. Ik ben naïef, heb geeen idee van wat me te wachten staat en ‘kom daar echt nog wel op terug’. Ik snap dat niet zo, die bangmakerij, en ben het er eigenlijk ook niet mee eens. Ik realiseer me hartstikke goed dat een bevalling geen fluitje van een cent is. Dat het een ontzettende ingrijpende en levensveranderende gebeurtenis is. Ik realiseer me ook dat er vrouwen zijn die inderdaad verschrikkelijke bevallingen doorstaan en voor wie de bevalling een regelrechte nachtmerrie is, terwijl zij het zich ook zo anders hadden voorgesteld. Maar inderdaad, ik heb geen idee van wat me te wachten staat. Natuurlijk niet; het is mijn eerste kindje, ik ben nog nooit eerder bevallen en ga er dus blanco in. En juist dáárom verheug ik me er zo op. Dat noem ik niet naïef, maar liever positief en optimistisch.

Toen mijn moeder van mij beviel moest ze met volledige ontsluiting nog 25 minuten in de auto naar het ziekenhuis, omdat het laatste stukje thuis niet lukte. 25 minuten met persweeën in een auto: ik kan me voorstellen dat er fijnere dingen zijn dan dat. Toch heeft ze daar eigenlijk nooit zoveel woorden aan vuil gemaakt. Het was niet anders, ik wilde er thuis niet uit, dus moest ‘t even zo. Optimaal: nee. Onoverkomelijk: ook zeker niet. Zij kijkt juist superpositief terug op haar bevalling. Aan die positieve instelling probeer ik van te voren een voorbeeld te nemen. Ik hou mezelf voor dat er nog nooit een baby is blijven zitten, dat een bevalling dan misschien geen feest mag zijn, maar wel een noodzakelijke stap om eindelijk papa en mama te mogen worden, en dat het ongetwijfeld ontzettend pijnlijk zal zijn, maar dat iedere wee en golf van ellende me wel dichter bij mijn kind zal brengen. Hartstikke cliché, en misschien lukt het me op het moment zelf ook wel helemaal niet om zo positief te zijn, maar ik geloof er echt in dat deze instelling bij voorbaat bevorderlijker is voor de bevalling dan heel veel angst en paniek. Daarnaast ben ik er van overtuigd, ja komtie – dat de natuur het niet voor niks zo bedacht heeft, en dat mijn lijf dit aan kan. Het klinkt zum kotzen, maar het voelt echt zo. Daar heb ik een grenzeloos vertrouwen in! youarestrongenoughWat heb jij gedaan om je voor te bereiden op je bevalling? Was jij bang, of juist helemaal niet? Ik ben zo benieuwd naar jullie ervaringen met betrekking tot dit onderwerp!

Dankjewel voor het lezen! X

 

Recommended Posts
Showing 0 comments
  • rosanne1998

    Ik vind het juist knap dat je er op deze manier instaat! Helpt je hoogstwaarschijnlijk een stuk verder dan er bang voor zijn en te stressen. Aangezien ik nog geen ervaring heb (gelukkig maar, ben pas 17 haha) en soms wel angst voor het onbekende heb kan ik mij zo voorstellen dat ik wel bang zou zijn. Maar anderen proberen mee te nemen in die angst, nee dat is niet mijn stijl 😉

  • Marja

    Ohhhh I feel you. De ‘wacht maar’ maffia. Bij alles wat je als zwangere zegt komt er een ‘nou wacht maar…’ terug. Inderdaad een mama-bang-maak-terreur.
    En als je dan daar tegenin gaat beginnen de horrorverhalen van de zus van de nicht van de tante of de buurvrouw van de vriendin van…

    Lekker op je eigen manier doen! En niet bang zijn. Nergens goed voor! En het zal vast wel pijnlijk zijn, no doubts about it. Maar pijn en angst zijn twee verschillende emoties en niet perse aan elkaar gekoppeld!

  • Ilse

    Ik moet ongeveer over 2 maanden bevallen en zie er dus echt vreselijk tegenop. Als ik mocht kiezen zou ik zelfs liever voor een keizersnede gaan. Ze ligt nu bij mij in een stuit dus be carefull what you wish for haha. Vorige week heb ik een afspraak gehad in het ziekenhuis en daar afgesproken dat ik een ruggeprik ga krijgen. Ook als het geen keizersnede wordt. Daardoor voel ik mij een stuk zekerder en zie ik er nu minder tegenop.
    Denk ook echt dat het al de helft scheelt als je er zeker en vol vertrouwen in gaat zoals jij.

  • Mathiske

    Wij hebben een cursus weeën begeleiding gedaan bij sjennie van de ven (is echt een super cursus! 3x een uurtje en to the point ipv zwerig bla bla) ik ging er ook blanco in. Ik dacht ik zie het wel en het gaat vast lukken. Ik denk dat je met een positieve instelling al een heel end bent. Ik vond de weeën goed te doen, tot ik met 4cm persdrang kreeg. Maar ook dat kreeg ik aardig onder controle na toch maar een ruggenprik te hebben gehad was het best snel gepiept. Het viel mij niks tegen. Je kunt het!!

  • Eem

    “Amen”

  • Rosie - Lifebyrosie.nl

    Ik snap je heel goed. Ik keek er zelf ook behoorlijk naar uit en vond het sowieso al belachelijk als mensen mij vroegen of ik bang was voor de bevalling. Ga mensen even iets aan lopen praten dacht ik dan.
    Weetje, mijn bevalling was geen pretje, maar je kan ook bij de vele gelukkigen horen die wel een fijne bevalling heeft. Je weet het toch niet. Je kunt er maar het beste zo positief mogelijk in gaan des te meer kans je hebt dat het een fijne ervaring wordt denk ik!
    Daarnaast, ook al wordt het niet zo’n fijne ervaring, je krijgt een kind en dat is echt fantastisch. Daar heb je al die maanden naartoe geleefd. En tijdens de bevalling heb ik alleen maar gedacht: alles gaat voorbij dus ook dit gaat voorbij. Voor je het weet is ‘ie er en kijk je er op terug in plaats van dat je er midden in zat. En dat heeft me door een groot gedeelte van de bevalling gesleept.
    Verder heb ik het boek: ‘als bevallen spannend is’ gelezen. Vind de titel misleidend (want ik vond bevallen niet echt spannend) maar dit heeft me wel heel veel fijne inzichten gegeven. Uiteindelijk heb ik er niks aan gehad (haha) tijdens de bevalling maar voor de tijd gaf het me steun en kracht :)!

    EN ik dacht altijd: er is er nog nooit 1 blijven zitten dus hij komt er sowieso uit :D!

  • Monica Sofia

    Ik was ook niet bang voor de bevallig maar meer bang voor het zwanger zijn. (*kotsfobie) Maar ik moet wel eerlijk zegge dat het mij onwijs tegenviel. Het ging niet zoals ik had gehoopt. He weet t toch nooit van te voren, misschien is het een piece of cake voor je en misschien niet maar je moet niet bang zijn. Ik had het heel zwaar maar was daarna wel apetrots op mijzelf en we zijn allemaal gezond en daar gaat het om.

  • upje

    Ik vind het knap dat je er zo open tegenover staat en er niet bang voor bent. Zo lang je maar goed in je achterhoofd houdt dat het ook wel eens helemaal anders zou kunnen gaan dan dat je nu denkt, is dat volgens mij een heel erg gezonde instelling.

  • mamaclivi

    Positieve instelling! Ik denk dat je er op deze manier het beste in kunt gaan. Op je af laten komen en je ziet wel hoe het gaat. 1 ding is zeker, de baby moet eruit en dat ga jij 100% doen! Power woman 🙂

  • Miss M

    Beide bevallingen gingen erg vlot. Vanaf de eerste wee tot het moment dat Jeroen ter wereld kwam, zitten maar 8 uurtjes. Bij de tweede bevalling ging het nog veel rapper!
    Nadeel van zulke snelle bevallingen is dat de weeën elkaar ontzettend snel opvolgen. De zogenaamde weeënstorm.
    Ik kon bijna geen rust vinden tussen de weeën door en wist soms echt niet waar naar ik ‘zoeken moest’. Toch raakte ik gelukkig niet in paniek.
    Voordeel was wel dat ik weer vrij snel op de been was. Ik was echt fit en totaal niet moe. Kan deels ook door de hormonen komen natuurlijk, maar ik vond dat wel prettig.
    Ik heb trouwens zwangerschaps-haptonomie gedaan, maar ik heb hier echt heel weinig aan gehad. ik kon hier total niks mee. Het was tijdens de bevalling gewoon echt wegpuffen en goed naar de verloskundige luisteren. Dan kom je al een heel eind, vind ik.
    Leuk stukje, Michelle!

    Lieve groet,
    Marjolijn

  • Inge

    Vroeger was ik als de dood voor een bevalling, maar eenmaal zwanger geloofde ik er in, niks van stress, ok, een beetje zenuwen de dag zelf, maar alles is perfect verlopen, je kan het! Nog geen 6 uurtjes van mijn kleine meid 🙂

  • Michelle

    Dankjulliewel allemaal voor jullie reacties! Zo leuk om jullie meningen over dit onderwerp te lezen, en fijn om te zien dat ik niet de enige ben die er zo instaat. Thanks <3!!

  • Celine

    Ik was helemaal niet bang voor mijn bevalling…Ik dacht als miljarden vrouwen het voor mij hebben gedaan waarom piepen? Ik moet ook zeggen dat ook ik ook niet echt pijn heb gehad! Zonder pijnstilling…Wilde ik absoluut niet. Was alleen doodop! De vliezen waren te vroeg gebroken (36 weken) waardoor ik opgenomen ben in het ziekenhuis. Toen heeft het nog 2 dagen geduurd voordat ik mocht bevallen. Had dus twee dagen niet geslapen en vervolgens mocht ik gaan bevallen. Tip: zorg dat je in ieder geval goed uitgerust bent, als het lukt! Mijn zoon was een sterrenkijker waardoor de bevalling moeilijker was dan normaal, maar heb het dus zo niet ervaren. Ik had last van bekkeninstabiliteit tijdens mijn zwangerschap en dat deed zoveel pijn dat mijn bevalling dus echt meeviel…
    Ik had alleen wel “nep “weeën, om de ontsluiting te bevorderen. Die zijn niet leuk aangezien je geen tijd hebt om bij te komen tussen een wee.

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!