‘WORD JIJ EEN THUISBLIJFMAMA OF CARRIÈRETIJGER?’

Gisteren las ik een heel interessant artikel op Little WonderWorld, de blog van Manon en Bibian, over thuisblijfmoeder zijn. Waar er door sommigen nogal gemakkelijk wordt gedacht over dit ‘beroep’, lijkt het mij juist een hele pittige uitdaging. Mijn moeder is héél lang thuisblijfmoeder geweest, en ik vind het nog steeds heel waardevol dat zij er altijd voor ons was. Het leek me leuk jullie te vertellen hoe wij de dingen zelf geregeld hebben voor als Frummel er straks eenmaal is, vooral omdat wij de vraag met enige regelmaat krijgen.

Laat ik beginnen met voorop te stellen dat ik dit, alwéér ja – we gaan goed, een súperpersoonlijk onderwerp vind. Ik heb er dan ook geen mening over in de zin van dat ik het één goed vind, en het ander slecht. Ik kan alleen vertellen hoe Koen en ik er op dit moment samen instaan en wat ons gevoel bij dit onderwerp is!

Ik ben zelf opgegroeid met een moeder die er altijd was. Mijn moeder had een hartstikke prima baan, maar werd er niet gelukkig van ons iedere keer naar de oppas te moeten brengen en zo veel van ons te missen, en ging op een gegeven moment alleen maar verdrietig naar haar werk. Ze besloot haar functie op te zeggen en fulltime voor Robin en mij te gaan zorgen. Waar andere kindjes tussen de middag hun boterhammetje op school of bij de oppas opaten, wandelden Robin en ik samen naar huis, waar mama op ons zat te wachten om al onze spannende verhalen aan te horen. Aan het eind van de dag was het precies zo; mama zat letterlijk klaar met ranja en thee, en wij vertelden wat we ‘s middags weer uitgespookt hadden. Negen van de tien keer kwamen er vriendjes en vriendinnetjes mee om te spelen; (zelf gingen wij niet zo graag ergens naar toe) iedereen was welkom en alles kon en mocht, mama was tenslotte toch thuis.

Inmiddels zijn we jaren verder en wandelen Robin en ik allang niet meer tussen de middag samen naar huis om een boterham met mama te eten, maar zijn er nog steeds heel veel momenten waarop ik dankbaar ben dat ze er vroeger altijd voor ons was. We konden altijd meteen ons verhaal kwijt en mam was overal van op de hoogte. Ze kon ‘s avonds bij wijze van spreken precies tegen papa vertellen hoeveel bonken we verloren waren met knikkeren, en ondanks dat dat natuurlijk hartstikke banaal is, waren we allemaal blij dat mama zulk soort dingen gewoon wist. Koen en ik hebben er zelf dus best even over na moeten denken hoe we dit zelf in willen gaan richten als Frummel er straks eenmaal is en geen Frummel meer heet maar zijn eigen échte naam draagt. Ik ben natuurlijk nog steeds ‘maar’ 22, afgelopen zomer afgestudeerd en praktisch gezien pas net aan het werk. Wat is dan ‘de juiste’ beslissing? We waren het er gelukkig heel snel over eens dat we in ieder geval niet allebei full-time zouden blijven werken. We hebben er niet voor gekozen te proberen een kind te krijgen om het vervolgens 5 dagen in de week naar de opvang of oppas te brengen. Daar waren, en zijn, we allebei heel stellig in. Ieder maakt natuurlijk zijn eigen keuzes en die heeft een ander gewoon te respecteren, maar dat is in ieder geval niet de onze.

Eigenlijk heeft deze ‘kwestie’ zichzelf opgelost. Vanaf begin november heb ik namelijk een nieuwe – parttime – baan, en daar heb ik het ontzettend mee getroffen. Op dit moment werk ik vanwege mijn zwangerschap 24 uur verspreid over vier dagen, en dat bevalt super. Het is zo fijn om niet iedere dag uitgeblust thuis te komen en dan nog te moeten beginnen aan het eten, het huishouden en de was. Ik werk nu één dag vanuit huis, en drie dagen op kantoor. We hebben samen besloten dat Koen straks als Frummel er is gewoon fulltime blijft werken. Ik zal er, net zoals mama vroeger, zo veel mogelijk zijn voor onze kinderen. Ondanks dat het me geweldig lijkt thuisblijfmoeder te zijn, blijf ik voorlopig lekker mijn uurtjes werken. Ik geniet heel erg van mijn werk, vind het fijn om bezig te zijn en heb het getroffen met hoe flexibel mijn baan is. Ik vind het ook heel erg fijn om er eventjes uit- en onder de mensen te zijn.

Als Frummeltje er straks eenmaal is zal ik waarschijnlijk in het begin twee dagen of tweeënhalve dag op kantoor werken, en de rest thuis. Mijn moeder gaat één vaste dag in de week op de kleine passen. Dan ik even lekker doorbikkelen op kantoor en mooi mijn uurtjes maken, en kan mam leuke dingen doen met Frummel. Voor ons allemaal een hele fijne oplossing! De andere (of anderhalve) dag zal Frummel gewoon mee gaan naar mijn werk. Door omstandigheden kan ik mijn werk prima doen terwijl er ondertussen heel goed voor Frummel gezorgd wordt; beter kan het op dit moment voor ons gewoon niet! Dan blijven er dus ook nog ongeveer drie dagen over waarop ik gewoon thuis ben en werk als Frummel slaapt, of als Koen of iemand anders (hij heeft hele enthousiaste ooms en tantes) even op hem let. Wij zijn er allebei heel erg blij mee dat we het op deze manier hebben kunnen regelen, en dat één van ons er (bijna) altijd voor de kleine zal zijn. Zoals ik al zei; ook dit is een heel persoonlijk onderwerp. Ik zie in mijn omgeving vrouwen die gillend gek worden als ze een paar dagen alleen maar bij de kinderen zijn en die het echt nodig hebben om hun eigen ding te blijven doen, en ik zie vrouwen die doodongelukkig worden van hun werk en het liefst al hun tijd met hun kleintjes doorbrengen. Ik vind dat iedereen vooral moet doen waar alle betrokkenen het gelukkigst van worden. Laten we elkaar als vrouwen in ieder geval in de waarde laten, welke rol we ook gekozen hebben, en elkaars keuze respecteren in plaats van met een belerend vingertje te gaan lopen wijzen. Ik slinger hem er maar gewoon weer in: leven en laten leven! Voorlopig denk ik dat dit voor ons de fijnste manier gaat zijn, maar who knows hoe het straks is als onze kleine man er echt is! De tijd zal het leren.

Hoe doen jullie dit, of gaan jullie dit doen? Ben jij een thuisblijfmama, een carrièretijger of juist iets er tussenin? Ik ben benieuwd!

Dankjewel voor het lezen! X