ZOU IK HET ZO OVERDOEN?

Over een paar maanden wordt Morris vier. Daarmee ben ik vier jaar moeder. Is het vier jaar geleden dat ik hem na een zwangerschap van 39 weken op de wereld zette en er een heel nieuw avontuur begon. Een ander leven. En nu sta ik dus zometeen op het schoolplein, met m’n 26 lentes. Ik begon deze website ooit omdat ik graag van me af wilde schrijven. Omdat de vooroordelen niet van de lucht waren toen ik op mijn 22e zwanger was van ons eerste kind. Ik wilde destijds zo graag delen. Over het waarom. Over dat we hier bewust voor gekozen hadden, voor zover dat überhaupt kan als het over een kind gaat. Over dat het oké is om je eigen keuzes te maken en over dat het niet allemaal op dezelfde manier hoeft. Dat er niet één manier is, dat er geen cijfer hangt aan wanneer je wel of niet aan kinderen mag beginnen, en dat er voor iedereen een ander ‘juist’ is. Inmiddels zijn we ruim vier jaar verder. Dat meisje van 22 is niet meer.

Dat meisje van 22 is inmiddels een vrouw van 26. Zo voelt die overgang echt. Hoewel ik me nog steeds dezelfde voel, hebben de afgelopen vier jaar me ook in héél veel opzichten veranderd. Ik heb meer zelfvertrouwen dan ik ooit heb gehad, heb een grotere sociale kring dan ik überhaupt voor mogelijk hield – Toos Vriendloos left the building, maar daar wil ik nog een ander artikel over schrijven – en ik ben heel zelfverzekerd als moeder. In a good place dus. En hoewel ik dat vier jaar geleden ook was, zeker wel, stond ik er toen toch anders in. Deze site ontstond notabene omdat ik me ergens ook wilde verdedigen met betrekking tot die vooroordelen. Uit een soort bewijsdrang om te laten zien dat het wél kan, zo jong moeder worden en er iets van terecht brengen. Vooral omdat ik uit wilde dragen dat het oké is om je eigen keuzes te maken, ongeacht de mening van een ander, en dat is nog steeds het uitgangspunt, maar ik wilde alle vingerwijzers ook echt wel graag het tegendeel bewijzen. Volgens mij is dat best gelukt. ik ben allesbehalve arrogant en dat ga ik ook niet worden, maar ik vind zonder onszelf op de borst te kloppen ook dat we het op onze manier prima voor elkaar hebben. We wonen fijn, hebben allebei een goede baan, de kinderen zijn blij en  tevreden en doen het goed, we hebben lieve vrienden, ondernemen genoeg leuke dingen en zijn – en dat is het allerbelangrijkste – allebei gelukkig met dat wat we hebben. Dat hoeft een ander echt niet zo te zien, en er zijn ongetwijfeld mega veel mensen van mijn leeftijd die niet aan dit leven moeten denken. Die nog studeren, of de wereld rond reizen, of werken en hun leven gewoon anders indelen, en dat is helemaal prima. Andersom geldt precies hetzelfde: ik ben heel blij met mijn leven zoals het is en met ons gezin, en dat is waar het om draait toch? Leven en laten leven en doen waar jij gelukkig van wordt.

Sinds we de afgelopen maanden ons sociale leven opkrikten na drie jaar precies niks doen behalve thuis zijn bij de jongens en chillen met vrienden bij ons krijgen we wel eens de vraag: is dit niet de verkeerde volgorde? Had je het niet andersom moeten doen? Eerst feesten, dan pas kindjes? Had je niet beter gewoon een paar jaar kunnen wachten met de jongens? Zou je het achteraf, nu je weet hoe leuk dit is, niet anders gedaan hebben? Ergens snap ik de vraag. Op het moment dat je ergens aan begint heb je geen idee hoe het uit zal pakken. Hoe het in de praktijk zal zijn. Hoe je kinderen zullen zijn, hoe je zelf zal zijn als ouder. Maar zelfs, of ook, met de kennis van nu kan ik niet anders dan volmondig NEE antwoorden. Juist niet. Ik ben vooral heel blij dat we een betere balans hebben gevonden tussen het ouderschap en de individuen die we ook nog zijn buiten de kinderen. Natuurlijk gaat die mama-stand nooit echt uit. Draag je forever die verantwoordelijkheid. Maar dat vind ik geen vloek. Eerder een zegen. Ik word heel gelukkig van dat we meer een sociaal leven hebben en merk dat we daar allebei echt heel goed op gaan, en het voelt juist als een cadeautje om dan thuis te komen bij de jongens. Oké; als je er ‘s nachts laat in ligt en de jongens ‘s ochtends gewoon normale tijd weer up & running zijn denk ik ook echt wel eens ‘mennnnn moest dit nou Mies, uurtje eerder naar huis was ook prrrima geweest?’, maar dat zijn momentopnames. Het één hoeft het ander niet uit te sluiten. Ja ik moeder. Een heel trotse ook. En ik ben ook nog steeds Mies. Ik vind het ‘t allerleukste om met z’n vieren te zijn, maar af en toe tijd met z’n tweeën is ook echt onbetaalbaar.

Sinds we een vaste oppas hebben voor de jongens en we dus wat vaker dingen in de avond kunnen plannen voor samen doen we dat ook echt. Het was lang iets wat we graag wilden doen, maar pas de laatste maanden lukt dat. Als vanzelf. Als we vrijdagochtend bedenken dat we zin hebben om ‘s avonds een borrel te gaan drinken, appen we de oppas, en als zij kan leggen we de kindjes ‘s avonds samen in bed en gaan we daarna de deur uit. Zij merken dan precies niets van dat wij niet thuis zijn, en wij zijn er even uit met z’n tweeën. Soms zijn we na twee wijntjes weer thuis, soms wordt het later, weer een andere keer gaan we naar een feestje met vrienden en blijven we ergens slapen, dan logeren de kindjes bij bonusopa en -oma of bij pap en mam. Dat gebeurt niet zo vaak, maar als het zo uitkomt kan dat ook. En dan zijn er nog de festivals overdag, maar dat was eigenlijk alleen in de zomer op de zaterdagen. Dat vond ik in het begin héél erg een ding, om ze dan een extra dag overdag weg te brengen omdat wij zo nodig precies dan iets leuks gingen doen terwijl ik het ook prima vind om ‘s avonds iets leuks te doen als zij slapen en het dus niet merken, maar ik ben zó veel tijd met ze dat ik ervan overtuigd ben dat ze daar echt niets mee lijden. Sterker nog: als ik vraag of ze zin hebben om te logeren bij opa en oma staan ze al bij de deur, en als het even niet voorkomt vragen ze zelf wanneer wanneer ze weer een nachtje mogen slapen. Wat dat betreft alleen maar fijn. EN heel fijn dat we wat dat betreft een groot vangnet hebben, want ik ben me er ook van bewust dat dat niet overal zo is. We hebben echt wel heel erg geluk dat we zo’n flexibele oppas hebben en opa’s en oma’s die het leuk vinden als de jongens af en toe komen logeren. Dat is geen vanzelfsprekendheid.

Tot op heden zeggen we gelukkig allebei volmondig ja op de vraag of we het opnieuw zo over zouden doen. Ja ik was jong. Dat realiseer ik me. Op je 22e moeder worden is gewoon echt wel aan de vroege kant van ‘t spectrum, absoluut. Maar ik vind persoonlijk niet dat daar een waardeoordeel aan zou moeten hangen. Het is niet per definitie goed of slecht. Het is zo van de situatie afhankelijk hoe het uiteindelijk uitpakt. Ik ben echt heel blij met de tijd die ik nu al met de jongens gehad heb en ik vind het moederschap an sich een mega verrijking van mijn leven. Ik heb echt ook mijn struggles, vind het ook wel eens lastig, zit ook wel eens met mijn handen in het haar – opvoeden is zonder twijfel serieuze business – maar ik vind het toch écht vooral heel erg leuk. Dat gevoel wordt met de tijd alleen maar sterker, vooral door de interactie die toeneemt naarmate de jongens wat ouder worden. Door de gesprekken die we, vooral met Morris, kunnen voeren, de band die die twee met elkaar hebben, en de liefde die we van ze terugkrijgen. Het enige wat ik jammer vind is dat er tussen een eventueel derde kindje en Benjamin meer leeftijdsverschil zit dan we ooit voor ogen hadden, maar sommige dingen kun je nou eenmaal niet kiezen of plannen, dat is wel gebleken. We mogen heel erg in onze handjes klappen dat het twee keer wel ging zoals we wensten. Dat we nu een goed evenwicht hebben tussen het ouderschap en tijd samen voelt echt als een heel groot geluk. Als we dan samen in ‘t dorp aan een drankje zitten en een goed gesprek voeren in de wetenschap dat de jongens vijf minuten fietsen verderop lekker in hun bedje liggen te slapen en we hen een kus kunnen geven als we thuiskomen is voor ons echt rijkdom. Onbetaalbaar. Die twee zijn alles. Het allerbelangrijkste. Ik zou geen dag meer anders willen, en als ik het allemaal opnieuw mocht doen en terug kon spoelen naar dat terras in Parijs, mei 2015, waar we besloten de pil weg te gooien, zou ik precies dezelfde keuzes gemaakt hebben. Het is goed zo. Voor mij. En voor ons.