ZOU IK IETS AAN MEZELF LATEN VERANDEREN?

Het is anno 2019 bijna een soort mission impossible geworden om Instagram te openen zónder iemand tegen te komen die iets aan zichzelf heeft laten verbouwen. Van een klein lipfillertje tot grotere borsten, nieuwe billen, complete make-overs: alles komt voorbij. Niet alleen op Instagram overigens: ook in het ‘echte leven’ is het aan de orde van de dag. Toen ik laatst in Rotterdam ging stappen zei iemand letterlijk tegen mij: ‘goh, best verfrissend; iemand die nog niets aan zichzelf heeft laten doen’. Daar moest ik even over na denken, want eens, het lijkt steeds normaler te worden een puur esthetische ingreep te laten doen zonder dat daar medisch aanleiding voor is. Ik vind het een heel interessant onderwerp.

Vooral omdat het zoveel verschillende reacties oproept. Laat ik voorop stellen: ik ben héél erg van het leef en laat leven. Maar echt. Als jij zin hebt om de boel van onder tot boven onder handen te laten nemen; wie ben ik dan om daar iets van te vinden? Is gewoon niet aan mij. Jouw lijf, jouw leven. Dat vind ik, laat ik dat voorop stellen. Dat is het mooie aan het zelfbeschikkingsrecht wat we godzijdank hebben: we mogen zelf weten wat we al dan niet met ons lijf doen. Van mensen die duidelijk tegen zijn hoor ik vaak dat we compleet doorslaan in dat hele idee van een maakbare maatschappij. Bil te klein? Hop, spuit er wat bij. Rimpel waar je niet vrolijk van wordt? Gewoon vullen die hap. Alles wat niet aansluit op dat ‘perfecte’ zou aangepast kunnen worden tot het wel aan die idealen voldoet waardoor nooit meer iemand gewoon blij gaat zijn met hoe ie van zichzelf is. Ik snap de denkwijze. Ik vind het ergens ook best een beetje zorgelijk dat jonge tienermeiden die vaak sowieso al redelijk aan de onzekere kant kunnen zijn vrouwen volgen op Instagram die alles waar ze ook maar enigszins ontevreden over zijn onder handen laten nemen alsof ze een pot pindakaas gaan halen bij de Ap en zich daar vervolgens aan spiegelen. Dat zou wat mij betreft de norm niet hoeven zijn.

Toch denk ik er persoonlijk iets genuanceerder over, want waar trek je dan de grens? Ik heb inderdaad nog nooit iets aan mezelf laten doen waar naalden bij komen kijken, maar ik ga ook naar de kapper voor een verfje in m’n haar. Die grijze haren laat ik vakkundig wegpoetsen, voor zolang als dat duurt. Ik heb gelnagels omdat ik mijn eigen nagels bijt als ik de kans krijg – gadver, I know – en ik dat niet om aan te gluren vind, en ik heb een beugel. Echt niet omdat dat nodig is, want dat ondergebitje van mij functioneerde príma, maar gewoon omdat ik me stoorde aan die ene ietwat scheve ondertand. Daar hoeft niet voor gesneden te worden, komen ook geen naalden bij aan te pas, ik hoef er niet voor gehecht te worden, maar ook dat zijn in principe aanpassingen die niet nodig zijn en die, in ieder geval in mijn beleving, wél veel meer geaccepteerd worden. Hoe komt dat? Waarom is het wel oké om je haar iedere maand een ander kleurtje te geven, of je gebit te veranderen, maar gaan we steigeren als je die lippen een beetje voller wilt?

Ik denk dat een heel essentieel onderdeel van dit hele gebeuren de reden is waaróm je iets zou laten doen. Als je je borsten laat vergroten omdat ‘het perfecte plaatje’ een gezellige volle bloes heeft en dat in de perceptie van ánderen mooier is dan een bescheiden cupmaatje gaat er denk ik wat mis. Als je het doet om ergens bij te horen, om binnen een bepaald plaatje te passen of aan een ideaalbeeld te voldoen, is het voor mij een no-go. Sowieso ook omdat ik niet in één perfect plaatje geloof en dat volgens mij niet bestaat. Net zoals ik niet geloof ik een perfecte kledingmaat, of een perfect lijf. Beauty comes in all shapes and sizes – het is ondertussen zo’n platgewalst cliché, maar wel een heel kloppende. En dan is er ook altijd nog zoiets als persoonlijke smaak. Iets doen omdat je daar gewoon zelf heel blij van wordt. En tevreden zijn met dat wat is. En een gezonde balans daartussen. Afijn: dit epistel over mijn standpunt met betrekking tot plastische chirurgie wordt zo wel heel lang. Moraal van het verhaal is natuurlijk: zou ik ooit iets aan mezelf laten doen? En zo ja, wat? En wanneer?

Op mijn haar, en mijn tanden, en mijn nagels na is het tot op heden puur natuur hier. Niet omdat ik anti ben, maar gewoon omdat ik het nooit nodig vond – nog niet overigens hoor – en omdat ik dat hele ‘waarom zou je in een gezond lijf laten snijden’ credo altijd best een warm hart toe droeg. En ergens denk ik er nog zo over, maar ik ben inmiddels toch meer aanhanger van het you-do-you verhaal. Ik heb geen afkeer van plastische chirurgie en vind er tot op zekere hoogte ook niet zoveel van. Als het op mezelf aankomt ben ik tevreden met hoe ik eruit zie. Dat klinkt waarschijnlijk heel stom, en zo bedoel ik niet, maar ik ben gewoon oké met mijn spiegelbeeld. Niet dat ik nou de hele dag helemaal goed op mezelf loop te gaan, begrijp me niet verkeerd, en ik ben ook altijd als eerste geneigd te gaan lopen zeveren over de cellulite op mijn benen, maar ik heb een gezond lijf en zit heel lekker in mijn vel; ik vind het eigenlijk wel gewoon prima zoals het is. Maar toch, als de mogelijkheden eindeloos zouden zijn, er totaal geen risico’s aan zouden kleven en ik zéker zou weten dat het zou worden zoals ik het vooraf voor ogen heb zou ik een borstvergroting overwegen. Na twee kinderen, bijna twee jaar borstvoeding, een la vol met beha’s van cup B tot E en weer terug roep ik nu: ‘zeg nooit nooit’. En als ik dan toch bezig zou zijn zou mijn bovenlip ook wel iets voller mogen, want die verdwijnt als ik lach. Misschien, ooit, als ik echt zou geloven dat ik daar oprecht blij van zou worden. Maar dan wel met beleid, want van het fenomeen dat je er op je 50e uit moet zien alsof je net van de middelbare school komt ben ik niet per se fan: gewoon ouder worden is óók hartstikke prima. Of misschien wel juist hartstikke prima. En daarbij is ‘mooi’ ook een relatief begrip, plus smaken verschillen. Wat ik mooi vind kan een ander drie keer niks vinden en andersom: ik hoop dat het in ieder geval niet in de hand werkt dat we er straks allemaal hetzelfde uitzien, met dezelfde billen, borsten en lippen, omdat we ergens hebben gezien dat het zo ‘hoort’. Dat kan volgens mij de bedoeling niet zijn.

Dus. Nu gaan jullie voortaan allemaal op mijn non-existent bovenlip letten. Haha. Ik ben héél benieuwd: heb jij ooit iets aan jezelf laten doen? Zou je dat ooit overwegen, of sowieso niet? Benieuwd naar jullie standpunten met betrekking tot dit onderwerp!

Bedankt voor het lezen en voor straks: heel fijn weekend!